Αγαπητοί σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι,

Από πλευράς της εργατικής τάξης της Ελλάδας και του ταξικού πόλου στο κίνημα της, του ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ που συσπειρώνει εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, μεταφέρω ταξικό, αγωνιστικό, διεθνιστικό χαιρετισμό στους εργαζόμενους της Βραζιλίας και στην οργάνωση σας .

Είναι τιμή μας να συμμετάσχουμε στο συνέδριο σας και ευκαιρία να δυναμώσουμε τους δεσμούς μας.

Ιδιαίτερα σήμερα που το κεφάλαιο, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί του, τα πολιτικά κόμματα που έτσι ή αλλιώς στηρίζουν τη στρατηγική του, εξαπέλυσαν ολομέτωπη, στρατηγική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους τα λαϊκά στρώματα, φτωχούς αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τη νεολαία.

Η επίθεση εξελίσσεται με ιδιαίτερη βαρβαρότητα, θα κλιμακωθεί περισσότερο. Στην Ελλάδα, η εργοδοσία, η κυβέρνηση φιλελεύθερων – σοσιαλδημοκρατών και ενός τμήματος της κεντροαριστεράς, και η Τρόϊκα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) η Ευρωπαϊκή Ένωση) επέβαλαν μνημόνιο βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.

Αναφέρουμε κάποιες από τις επιπτώσεις του :

Εκτόξευση ανεργίας από 8% (2008) σε 27% (2013). Στις γυναίκες 45%-50%. Στους νέους πάνω από 65%.

1,5 εκατ. άνεργοι σε σύνολο ενεργού πληθυσμού 4,5 εκατ. (Επίσημα στοιχεία που αποκρύπτουν μεγάλο ποσοστό της ανεργίας).

Χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, στη Παιδεία, Υγεία, Τοπική Διοίκηση κ.λ.π.

Εκτόξευση της ελαστικής απασχόλησης από το 5% στο 40%. Ανασφάλιστη εργασία πάνω από 40%

Απλήρωτοι για μήνες, η πλειοψηφία εργαζόμενων ιδιωτικού τομέα και σημαντικό μέρος στο δημόσιο.

Απελευθέρωση απολύσεων και «μείωση» έως κατάργηση της αποζημίωσης τους.

Κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και αντικατάσταση τους από ατομικές συμβάσεις.

Καθορισμός κατώτερου μισθού από το κράτος με μείωση από 756 κάτω από 500 ευρώ.

Μείωση επιδόματος ανεργίας από 450 σε 350 ευρώ, που το παίρνει μικρός αριθμός ανέργων.

Μείωση μισθών και συντάξεων πάνω από 20%-40% ενώ προγραμματίζεται νέος γύρος .

Ακρίβεια και εκτόξευση της λαϊκής φορολογίας με έκτακτους φόρους, ακόμα και για άνεργους. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να πληρώσουν και τιμωρούνται με διακοπή ρεύματος, ύδρευσης, απώλεια της στέγης τους από το Δημόσιο και τις τράπεζες.

Κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και του σταθερού χρόνου εργασίας.

Άδεια ασφαλιστικά ταμεία (λόγω ανεργίας, μείωσης μισθών και εργοδοτικών εισφορών και μη πληρωμής τους, «κουρέματος» αποθεματικών). Άμεσος κίνδυνος μη πληρωμής συντάξεων και παροχών υγείας.

Δημόσια νοσοκομεία και σχολεία υποβαθμίζονται και κλείνουν. Παιδεία και υγεία παραδίνονται ολοκληρωτικά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μεγάλο τμήμα πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σ’ αυτά τα αγαθά.

Η μετανάστευση διογκώνεται με αλματώδεις ρυθμούς.

Χιλιάδες μικρές – μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, αυτοαπασχολούμενοι μένουν άνεργοι και ανασφάλιστοι.

Αγρότες ξεριζώνονται λόγω υψηλού κόστους και χαμηλών τιμών ελέω Κ.Α.Π. Η γη περνάει σε μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις.

Το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο φτώχειας. Πολλαπλασιάζονται φαινόμενα υποσιτισμού.

Την ίδια ώρα αυξάνονται επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ιδιωτικοποιείται όλη η κρατική περιουσία (ενέργεια, ύδρευση, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, αεροδρόμια, κρατικές βιομηχανίες, τμήματα της Τοπικής Διοίκησης, υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.λ.π.).

Το κράτος, με δανειακές συμβάσεις με τη Τρόϊκα, δανείζεται αποκλειστικά για να πληρώσει τους δανειστές και να ενισχύσει τις τράπεζες που με τη σειρά τους θα δανείσουν στο κεφάλαιο.

Τα δάνεια φορτώνεται ο λαός με μνημόνια μέτρων όπως παραπάνω. Τίποτα δεν πάει για λαϊκές ανάγκες.

Παρά το κούρεμα του δημόσιου χρέους, αυτό διογκώνεται. Από το 120% έφτασε το 174% του ΑΕΠ.

Η κρίση βαθαίνει και οι εκτιμήσεις όλων των οργανισμών προβλέπουν ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει.

Μπροστά στο φόβο λαϊκών ξεσπασμάτων εντείνεται η εργοδοτική τρομοκρατία και η κρατική καταστολή. Η πολιτική δεν είναι ξεκομμένη από την οικονομία : Αποκαλύπτεται το πραγματικό του πρόσωπο του συστήματος : δικτατορία των μονοπωλίων.

Τα τελευταία χρόνια, έγιναν σημαντικοί αγώνες στην Ελλάδα, με οργανωτή το ΠΑΜΕ, με απεργίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις, με πίεση στον εργοδοτικό συνδικαλισμό να κηρύξει 30 γενικές απεργίες.

Ξεχωριστή θέση έχει η πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία με τη συμβολή του ΠΑΜΕ για να μη μειωθούν οι μισθοί που ξεσήκωσε παγκόσμια αλληλεγγύη. Είναι παρακαταθήκη του κινήματος.

Μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων βλέπει με εμπιστοσύνη το ΠΑΜΕ και στηρίζει τις πρωτοβουλίες του.

Αμφισβητήθηκε η αστική νομιμότητα με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Στάθηκε κριτικά στα κινήματα τύπου «αγανακτισμένων» «χωρίς τα συνδικάτα» που ξεφούσκωσαν αφού δυνάμωσαν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Αντιπάλεψε την εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό (την επίσημη πολιτική της Ε.Ε.) καθώς ο αντικομμουνισμός στρώνει το έδαφος για συνολική επίθεση σε όλους.

Μπορεί αυτοί οι αγώνες να μην εμπόδισαν τα μέτρα αλλά αποκτήθηκε ταξική εμπειρία, αλλάζουν συνειδήσεις και σε στρώματα εργαζόμενων που για πρώτη φορά μπήκαν στη μάχη.

Χρειάζεται συνειδητοποίηση του χαρακτήρα της κρίσης, άνοδος της μαζικότητας των συνδικάτων, αλλαγή συσχετισμών, αντιμετώπιση της λογικής ανάθεσης, της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, της μείωσης της απαιτητικότητας των εργαζόμενων. Γι ’αυτή την ανασύνταξη του κινήματος παλεύει το ΠΑΜΕ. Έτσι κι’ αλλιώς οι μεγάλες αλλαγές ποτέ δεν έγιναν γραμμικά, χρειάζεται προετοιμασία και συγκέντρωση δυνάμεων για την αποφασιστική αναμέτρηση.

Η εργατική τάξη είναι παντοδύναμη όταν είναι οργανωμένη και πεισμένη για την αναγκαιότητα της πάλης με το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

Η ίδια πολιτική εφαρμόζεται και χώρες που δεν έχουν μεγάλο χρέος, σε χώρες με μνημόνιο (Ιρλανδία, Πορτογαλία) ή χωρίς μνημόνιο (Ισπανία, Ιταλία), εκεί που οξύνεται η κρίση (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία), σ’ αυτές που πέρασαν σε ανάκαμψη (Αργεντινή, Βραζιλία), σε κυρίαρχες χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία).

Φίλοι ή εχθροί του συστήματος, μιλάνε πλέον για παρατεταμένη, συγχρονισμένη κρίση του καπιταλισμού.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει καθαρή άποψη για τα αίτια και τον χαρακτήρα της κρίσης. Δεν είναι απλά ένα θεωρητικό αλλά ένα πρακτικό ζήτημα στρατηγικής σημασίας.

Καθορίζει εχθρούς και συμμάχους, τη κατεύθυνση πάλης του κινήματος, την ενότητα στρατηγικών και άμεσων στόχων. Προφυλάσσει το κίνημα από αυταπάτες – παγίδες που τις πλήρωσε.

Κρίνει τη συσπείρωση και αποτελεσματικότητα του. Αν θα ανταποκριθεί στην ιστορική αποστολή να απελευθερώσει την εργατική τάξη από την εκμετάλλευση. Χρειάζεται να απαντηθούν ερωτήματα, όπως :

ΓΙΑΤΙ οι κρίσεις επαναλαμβάνονται σταθερά ενώ αλλάζουν κυβερνήσεις και μίγματα διαχείρισης της ;

ΓΙΑΤΙ χώρες με διαφορετικά δομικά προβλήματα περνάνε κρίση;

ΓΙΑΤΙ , ενώ παραγωγικές δυνάμεις, τεχνολογία και ανθρώπινη γνώση αναπτύσσονται και η εργασία των ανθρώπων έχουν αυξήσει αλματωδώς τον παραγόμενο πλούτο, η ζωή όλο και περισσότερων χειροτερεύει.

Μπορεί το σύστημα να σωθεί από τις κρίσεις με άλλη διαχείριση, εντός συστήματος;

Υπάρχει δρόμος για τους εργαζόμενους να σωθούν από τη βαρβαρότητα;

Πάνω στα ζητήματα αυτά συγκρούονται δύο γραμμές στο κίνημα :

Η γραμμή της ενσωμάτωσης και της διαχείρισης του συστήματος και η ταξική γραμμή της ανατροπής του.

Στην Ελλάδα, η πρώτη εκφράζεται από συνδικαλιστικές δυνάμεις του φιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και των οπορτουνιστών της κεντρο-αριστεράς, που στήριξαν τη ΓΣΕΕ της κοινωνικής υποταγής και διαλόγου, τις. Σε διεθνές επίπεδο εκφράζεται από την ETUC και την ITUC στην ίδια γραμμή.

Η δεύτερη, η ταξική γραμμή, εκφράζεται στην Ελλάδα από το ΠΑΜΕ και διεθνώς από την ΠΣΟ ( WFTU).

Επιτρέψτε μας ορισμένες εκτιμήσεις που θεμελιώνονται στη πραγματικότητα :

Το «αντίπαλο δέος» των σοσιαλιστικών χωρών έλειψε αλλά οι κρίσεις του καπιταλισμού βαθαίνουν.

Οι καπιταλιστές, στο μόνο που συμφωνούν είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Όμως ο άγριος ανταγωνισμός μεταξύ τους πολλαπλασιάζει τους πολέμους για εξασφάλιση αγορών, ενεργειακών πηγών, δρόμων μεταφοράς.. Ακόμα και λαϊκές εξεγέρσεις παγιδεύονται στην εξυπηρέτηση συμφερόντων ξένων προς το λαό, της μιας ή άλλης μερίδας της αστικής τάξης (Βλ. Αίγυπτος κ.λ.π.) με διεθνείς παρεμβάσεις .

Η επίθεση ξεκίνησε με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις από τη 10ετία του ’70. Η κρίση έκανε την επιβολή τους πιο βίαιη. Τα μέτρα που εφαρμόζονται σήμερα προβλέπονται από τις Ευρωενωσιακές συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβώνας της δεκαετίας του ’90 (μείωση μισθών, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσων, κατεδάφιση κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποιήσεις κ.λ.π.). Οι συνθήκες αυτές στην Ελλάδα ψηφίστηκαν από φιλελεύθερους (ΝΔ), σοσιαλδημοκράτες (ΠΑΣΟΚ) και κεντροαριστερούς (ΣΥΡΙΖΑ).

Ποια είναι η άποψη του ΠΑΜΕ για την κρίση που καθορίζει και τη στρατηγική και τακτική του;

Κυκλική καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης εμπορευμάτων κεφαλαίου, όπως άλλες που προηγήθηκαν.

Ξεσπάει βίαια η κυρίαρχη αντίθεση δηλ. ότι τα προϊόντα παράγονται από εργασία πολλών ενώ η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της είναι ατομική, η ιδιοκτησία είναι καπιταλιστική.

Κάθε καπιταλιστής παράγει όσο περισσότερο μπορεί για να εκτοπίσει άλλους, να κυριαρχήσει στον ανταγωνισμό. Μειώνει μισθούς εργαζόμενων (που είναι και καταναλωτές των προϊόντων), απολύει. Η υπερεκμετάλλευση ενός τμήματος εργαζόμενων γίνεται προϋπόθεση της ανεργίας του άλλου τμήματος της. Είναι κοινωνική παραφροσύνη :

Η συσσώρευση πλούτου στους κεφαλαιοκράτες σημαίνει αναγκαστικά συσσώρευση φτώχειας για τον λαό.

Η παραγωγή είναι άναρχη γιατί μοναδικό κριτήριο είναι το κέρδος, δεν μπορεί να σχεδιαστεί, οι αναλογίες ανατρέπονται, δεν μπορεί να προβλεφθεί η αδυναμία κατανάλωσης όσων παράγονται. Εμπορεύματα μένουν απούλητα. Τα κέρδη πέφτουν, διακόπτεται η παραγωγή, τα κεφάλαια δεν επενδύονται, λιμνάζουν, συσσωρεύονται έως να βρουν ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων. οι λαϊκές ανάγκες δεν ικανοποιούνται,

Π.χ. στην Ελλάδα υπάρχουν 200.000 απούλητες κατοικίες όταν πολλοί κινδυνεύουν να χάσει το σπίτι τους λόγω χρεών. Οι έλληνες καπιταλιστές έβγαλαν στην Ελβετία 600 δις ευρώ δηλ. πάνω από το διπλάσιο του δημόσιου χρέους, την ώρα που η υλική παραγωγή παραπαίει. Και δεν είναι οι μόνοι.

Η αγορά έσκασε από κέρδη στην ανάπτυξη. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι απαραίτητη για την «επανεκκίνηση» της οικονομίας με όρους κερδοφορίας. Πρώτη δύναμη που καταστρέφεται είναι η εργατική δύναμη. Εδώ συντονίζονται όλοι οι καπιταλιστές, όλα τα κράτη.

Καταστρέφονται και άλλα τμήματα του κεφαλαίου. Κλείνουν οι μικρότερες επιχειρήσεις. Συγκεντρώνεται η παραγωγή σε λιγότερα, μεγαλύτερα μονοπώλια. Απαξιώνονται χρηματικά κεφάλαια (πτώση χρηματιστηρίων, κούρεμα ομολόγων, καταθέσεων). Οξύνεται ο ανταγωνισμός τμημάτων της αστικής τάξης και κρατών για το ποιος θα πληρώσει περισσότερο ή λιγότερο τη κρίση.

Η ανάπτυξη που θα ακολουθήσει θα είναι αναιμική, σύντομη, προετοιμασία νέας κρίσης. Θα βασίζεται στην εξαθλίωση και την ανεργία. ΟΙ ιδιωτικές επενδύσεις δεν μπορούν να απορροφήσουν εκατομμύρια ανέργων παρά μόνο να δημιουργήσουν ελάχιστες ασταθείς, κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας.

Οι κρίσεις είναι στο DNA του καπιταλισμού, δεν μπορεί να τις αποφύγει. Συμβαίνουν έξω από την ανθρώπινη θέληση. Δεν επηρεάζονται από μια καλή ή κακή διακυβέρνηση, από διαφορετικά μίγματα πολιτικής στα πλαίσια του συστήματος. Η αντιλαϊκή επίθεση είναι μονόδρομος γι’ αυτό.

Οι κρίσεις θα υπάρχουν όσο υπάρχει καπιταλισμός που τις γεννά που δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο. Εντείνουν τη σήψη και βαρβαρότητα του, γεννά αντιδράσεις, προϋποθέσεις και δυνάμεις ανατροπής του.

Για το ΠΑΜΕ, έχει κεφαλαιώδη σημασία αυτή η ανάλυση. Καθορίζει τη γενική κατεύθυνση πάλης του εργατικού κινήματος με την οποία πρέπει να συνδέονται οι καθημερινοί αγώνες για επιμέρους μικρά ή μεγάλα προβλήματα των εργαζόμενων, ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή της μήτρας των κρίσεων. Αφού η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι η αιτία, οι πρώτοι που έχουν συμφέρον από την ανατροπή είναι αυτοί που δεν έχουν ατομική ιδιοκτησία σ’ αυτά, η εργατική τάξη. Αυτή μπορεί να ηγηθεί μιας κοινωνικής συμμαχίας με άλλα λαϊκά στρώματα που πλήττονται (φτωχοί αγρότες που ξεριζώνονται, αυτοαπασχολούμενοι που κλείνουν τα μαγαζιά τους, γυναίκες, νεολαία).

Το ΠΑΜΕ πήρε πρωτοβουλία ενότητας των ριζοσπαστικών συσπειρώσεων από τα στρώματα αυτά, σε μια ενιαία αντιμονοπωλιακή – αντιϊμπεριαλιστική, δηλαδή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, συνδέοντας το ζήτημα της εξόδου από τη κρίση σε όφελος του λαού και όχι των μονοπωλίων με το ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και την πολιτική εξουσία. Δηλ. όχι μόνο ποιο κόμμα βρίσκεται στη κυβέρνηση αλλά ποια τάξη έχει στα χέρια της την ιδιοκτησία άρα και τη πολιτική εξουσία.

Άλλες απόψεις ισχυρίζονται ότι η κρίση είναι «κρίση χρέους», άλλες ότι είναι κρίση του «καζινοκαπιταλισμού – του πειρατικού καπιταλισμού των τραπεζών». Ρίχνουν την ευθύνη μόνο στη φιλελεύθερη διαχείριση του και όχι στην ίδια τη φύση του συστήματος που το αθωώνουν .

Το ΠΑΜΕ θεωρεί ότι η κρίση είναι τυπική καπιταλιστική κρίση υπερ – συσσώρευσης.

Το χρέος είναι αποτέλεσμα και όχι η αιτία της κρίσης. Η κρίση υπερσυσσώρευσης συνέβαλε στη διόγκωση του χρέους. Το ΔΝΤ αναφέρει ότι το χρέος των αναπτυγμένων χωρών από 75% του ΑΕΠ πριν τη κρίση θα φτάσει το 120% το 2014. Το χρέος οφείλεται στην ενίσχυση του κεφαλαίου από το κράτος΄και όχι στην ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, είναι στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ποια εξουσία μπορεί να αρνηθεί να πληρώσει αυτό το χρέος. Δεν μπορεί μια αστική κυβέρνηση, Μπορεί μόνο η εργατική εξουσία.

Κάποιες απόψεις μιλάνε για αναγνώριση του νόμιμου μέρους του χρέους. Όμως ούτε οι λαοί δεν χρωστούν τίποτα ούτε υπάρχει καλύτερη – «αγωνιστική» διαπραγμάτευση για ελάφρυνση του χρέους. Αναγνωρίζουν τις δανειακές συμβάσεις της χώρας με τους δανειστές και τον όρο τα δάνεια να πάνε εξ ολοκλήρου στη στήριξη των τραπεζών (που πρέπει να σωθούν πάση θυσία για να χρηματοδοτήσουν την καπιταλιστική ανάκαμψη) και τα δάνεια αυτά να τα πληρώσει ο λαός. Δηλαδή επιβολή νέων μνημονίων από μια άλλη κυβέρνηση. Αυτή η άποψη αντιμετωπίζει την ανεργία και την εξαθλίωση, τα εφαλτήρια της ανάκαμψης.

Η άποψη ότι μια ομάδα κρατικών τραπεζών μπορεί να πυροδοτήσει ελεγχόμενη ανάπτυξη υγιών επιχειρήσεων παραβλέπει το γεγονός ότι και αυτές λειτουργούν για κέρδη, με τους όρους που επιβάλλουν οι δανειστές. Η υγιής επιχειρηματικότητα στηρίζεται στα κέρδη, με κλοπή του εργατικού εισοδήματος.

Μόνο το ΠΑΜΕ δεν αναγνωρίζει κανένα χρέος. Παλεύει για τη μονομερή διαγραφή ολόκληρου του χρέους που απελευθερώνει παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.

Μόνο το ΠΑΜΕ παλεύει για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι παράγοντας όξυνσης της κρίσης, λυκοσυμμαχία – συντονιστής των μονοπωλίων ενάντια στους εργαζόμενους, με φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Η συμμετοχή σ’ αυτήν δεν είναι εθνική αλλά ταξική επιλογή του κεφαλαίου για να αναβαθμίσει τη διεθνή παρουσία του Οι κεντρο-αριστερές απόψεις ότι μπορεί να αλλάξει είναι αυταπάτη και τις οδήγησαν να στηρίξουν τις βάρβαρες επιλογές, να ενσωματώσουν εργατικό κόσμο στη πολιτική της που το πληρώνει.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορούν από μόνες τους να εξασφαλίσουν λαϊκή ευημερία. Μερίδες του κεφαλαίου μπορεί να υποστηρίξουν τις θέσεις αυτές. Εκφράζουν επιχειρηματικά συμφέροντα (κυρίως εξαγωγικά) που τους συμφέρει η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, η έξοδος από την Ε.Ε. ή τη Ευρωζώνη, ωφελούνται από τη διακύμανση ενός εθνικού νομίσματος

Θεωρούν ότι η μη πληρωμή χρέους στους δανειστές θα στρέψει εθνικούς πόρους για την ενίσχυση τους

Αυτή η πολιτική προϋπήρξε σε Ελλάδα και πολλές χώρες. Δεν αποφεύγει τη κρίση. Στηρίζει την «ανάπτυξη» σε δάνεια τραπεζών και κράτους που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. ΟΙ χαμηλοί μισθοί και η ανεργία είναι προϋπόθεση και γι΄ αυτή τη πολιτική.

Αυτές οι απόψεις σε πολιτικό επίπεδο εκφράζονται με συνθήματα για «πατριωτική ενότητα» ενάντια στους δανειστές και την «κατοχή» που έχουν επέβαλαν στις φτωχότερες χώρες. Σε διεθνές επίπεδο μιλάνε για συνεργασία των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου, (παραβλέποντας τις αντιθέσεις μεταξύ τους), νέα διαπραγμάτευση των χρεών, υπό την ηγεσία αστικών κυβερνήσεων που υπηρετούν την ελεύθερη οικονομία που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Στην Ελλάδα, σ’ αυτή τη κατεύθυνση συμφωνούν ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις με κοινή βάση την αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας των μονοπωλίων, τον σεβασμό της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας τους. Ξεκινάνε από τη ναζιστική – εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής (που παρά την αντι – συστημική φρασεολογία της λειτουργεί σαν η Πέμπτη φάλαγγα του συστήματος σε ρόλο καταστολής του κινήματος και υποστήριξης των εργοδοτών), περνάνε από μερίδες της φιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής παράταξης και φθάνουν μέχρι την κεντρο-αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίζονται από μερίδες του κεφαλαίου και τον αστικό τύπο που μέχρι τώρα υποστήριζε την επιβολή των μνημονίων. Δημιουργεί βάση συμμαχίας (βλ. υποταγής) κομματιών του κινήματος με μερίδα του κεφαλαίου, σε αποκλειστικό όφελος του δεύτερου.

Να γιατί ανάλυση του χαρακτήρα της κρίσης καθορίζει τη στρατηγική και κοινωνικές συμμαχίες.

Η κρίση δεν είναι εθνική αλλά ταξική. Απ’ αυτή βγαίνει κερδισμένο το κεφάλαιο, χαμένοι οι εργαζόμενοι.

Το να παλέψει το εργατικό κίνημα με τις σημαίες μερίδας του κεφαλαίου σημαίνει στρατηγική υποχώρηση των εργαζόμενων, ανάπτυξη με ανεργία και εξαθλίωση, ανοικτό το κίνδυνο νέων κρίσεων.

Οι παραπάνω απόψεις εκφράζουν μια πραγματικότητα :

Το κεφάλαιο και οι πολιτικές δυνάμεις του, με τη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και τη φτωχοποίηση του λαού (ακόμα και των μέχρι τώρα κοινωνικών ερεισμάτων του μέσα σ’ αυτόν), με γνώση ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στο βιοτικό επίπεδο προ κρίσης και ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει, φοβούνται λαϊκά ξεσπάσματα που μπορεί να θέσουν σε αμφισβήτηση τον πυρήνα της εξουσίας τους.

Αναγκάζονται σε αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος με μοναδικό σκοπό να απορροφήσουν και να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις, να μη κινδυνέψει η εξουσία των μονοπωλίων.

Είναι μια προσπάθεια που εξελίσσεται και σε συνδικαλιστικό και σε πολιτικό επίπεδο.

Στην Ελλάδα υπάρχει απαξίωση των (μέχρι τώρα κυρίαρχων) συνδικαλιστικών δυνάμεων των φιλελεύθερων και της σοσιαλδημοκρατίας. Υποχώρησαν πριν και μετά τη κρίση μέσα από «κοινωνικό διάλογο» όχι για το τι θα κερδίσουν αλλά για το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Δεν έκαναν λάθος, συνεργάστηκαν με τους εργοδότες και το κράτος για τη μείωση μισθών, τη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Συνέβαλαν στην αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των εργαζόμενων, καλλιέργησαν τη λογική των υποχωρήσεων, του «μικρότερου κακού», της εθνικής προσπάθειας για το ξεπέρασμα της κρίσης, της ενσωμάτωσης των θυμάτων στη λογική των θυτών,

Ένα μεγάλο κομμάτι των δυνάμεων τους πέρασαν οργανωμένα στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της κεντρο – αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), στεγάζοντας εκεί το ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του ταξικού συμβιβασμού.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της κεντρο – αριστεράς και ο πολιτικός φορέας τους (ΣΥΡΙΖΑ) συμβάλλουν στην αναμόρφωση του συνδικαλιστικού και πολιτικού σκηνικού, με διπλή έκφραση :

Κάνουν μοναδικό σύνθημα των συνδικάτων την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης για να συγκαλύψουν τις υποχωρήσεις τους, το ότι στους χώρους δουλειάς, εφαρμόζουν τα μνημόνια σε βάρος των εργαζόμενων. Υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις με μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων.

Αποδέχονται συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που πάντα ωφελούν τον δεύτερο και είναι πόρτα για ιδιωτικοποιήσεις, μιλάνε για ενίσχυση των «υγιών» καπιταλιστών λες και υπάρχουν καπιταλιστές που κερδίζουν χωρίς εκμετάλλευση εργατών κ.λ.π.).

Προωθούν τις ξεπερασμένες Κεϋνσιανές θεωρίες για ρύθμιση των αγορών και παράκαμψη τους. Όμως αγορά σημαίνει κέρδος, ανταγωνισμός. Δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν επιχειρηματικά κέρδη και λαϊκή ευημερία.

Αυτή η πολιτική δεν συγκρούεται με τη κυρίαρχη λογική του συστήματος, αναγνωρίζοντας τις προτεραιότητες του (συνέχιση δανειακών συμβάσεων με τη τρόϊκα για ενίσχυση των τραπεζών, παραμονή μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κ.λ.π.). Καλεί το λαό, σε ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης. δηλαδή αντικατάσταση πολιτικού προσωπικού του συστήματος χωρίς να αλλάζει η ουσία της πολιτικής.

Η γραμμή αυτή χειραγωγεί τις λαϊκές αντιδράσεις με την άποψη περί κατοχής της χώρας από τους δανειστές και κυρίαρχα τη Γερμανία. Αθωώνει το κεφάλαιο που δημιούργησε και ωφελείται από τη κρίση και ανοίγει το δρόμο για άλλο μίγματος διαχείρισης της κρίσης, που κυρίαρχα εκφράζεται από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον Ομπάμα. Εκφράζει διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου και διεθνείς δυνάμεις που προσβλέπουν προς τον ένα πόλο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, τις ΗΠΑ, σε αντιπαράθεση με τον Γερμανικό και Ευρωενωσιακό πόλο. Αποπροσανατολίζει και διασώζει το σύστημα και τις κρίσεις του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η άποψη αυτή άρχισε στηρίζεται από τα βασικά συγκροτήματα του αστικού τύπου στην Ελλάδα αλλά και στις ΗΠΑ (βλ. δημοσίευμα υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ στους New York Times) που στήριξαν τα μνημόνια. Στηρίζεται από τον Σύνδεσμο Βιομήχανων σαν εναλλακτική λύση απορρόφησης των λαϊκών αντιδράσεων που δεν πρέπει να φτάσουν στην αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτά συνδυάζονται με την μεγάλη υποχώρηση της κεντρο- αριστεράς από προεκλογικές δεσμεύσεις, τη προσέγγιση της στη πολιτική της λιτότητας, ανεργίας, ενίσχυσης των επιχειρηματιών, των μνημονίων.

Η εμπειρία αυτή δεν είναι μόνο Ελληνική. Είναι ευρωπαϊκή.

Η σοσιαλδημοκρατία προσεγγίζοντας τους φιλελεύθερους χάνει τη δυνατότητα λαϊκής χειραγώγησης και ενσωμάτωσης. Αντικαθίσταται από τη κεντρο-αριστερά στο ρόλο της διάσωσης του συστήματος με την απορρόφηση των λαϊκών αντιδράσεων χωρίς αλλαγή πολιτικής.

Η εμπειρία από τη συμμετοχή κεντρο-αριστερών δυνάμεων σε κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ότι δεν αποσόβησαν (δεν θα μπορούσαν άλλωστε) τη κρίση, έγιναν μέρος της. Επέβαλαν αντεργατικές επιλογές του κεφαλαίου στους εργαζόμενους , συμμετείχαν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Τέλος, ένα ζήτημα στρατηγικής σημασίας που απασχολεί τον πολιτικό διάλογο.

Είναι σε όφελος των εργαζόμενων, μια ριζοσπαστική, ταξική δύναμη, με κατεύθυνση ανατροπής του συστήματος να συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας με άλλες δυνάμεις που διακηρύσσουν άλλα μίγματα διαχείρισης της κρίσης μέσα στα πλαίσια του συστήματος, στηρίζοντας όμως τις βάσεις του ;

Κατά την άποψη μας θα ήταν υποχώρηση και ήττα στρατηγικής σημασίας για το κίνημα. Με τους συμβιβασμούς για τη στήριξη μια τέτοιας κυβέρνησης που δεν αμφισβητεί το σύστημα όχι μόνο θα γινόταν και η ίδια παράγοντας αδρανοποίησης και ενσωμάτωσης ριζοσπαστικών εργατικών μαζών και αποπροσανατολισμού ότι μπορούν να αποσοβηθούν οι κρίσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος αλλά θα ερχόταν σε σύγκρουση με τις λαϊκές μάζες, θα επέβαλε αντιλαϊκά μέτρα. Θα έχανε η εργατική τάξη την αυτοτελή ταξική δράση, τη ταξική οργάνωση της. Θα δούλευε για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών της.

Δεν υπάρχει μίγμα πολιτικής μέσα στον καπιταλισμό που να ανακόπτει τις κρίσεις, που να εξυπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων, καπιταλιστών και εργατών. Κάθε ανάλογη προσπάθεια στο παρελθόν αποδείχτηκε σε όφελος των πρώτων και σε ζημία των δεύτερων.

Η αγώνες του ΠΑΜΕ, για τη υπεράσπιση ζωτικών δικαιωμάτων της εργαζόμενων (ενάντια στις απολύσεις και μειώσεις μισθών, στο κλείσιμο επιχειρήσεων, στους αντιλαϊκούς φόρους, στις ιδιωτικοποιήσεις, στη κατάργηση δικαιωμάτων σε υγεία – παιδεία) σκοντάφτουν στο γεγονός ότι οι καπιταλιστές δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη κρίση τους, χωρίς αυτά τα μέτρα. Ακόμα και οι μικρές, επιμέρους νίκες του κινήματος, γίνονται όλο και γίνονται πιο δύσκολες. Για να επιτευχθούν πρέπει να έρθουν σε ρήξη με την ψυχή της πολιτικής του κεφαλαίου, να οδηγούν σε ανατροπές, σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Τελικά η εξυπηρέτηση του άμεσου, τακτικού στόχου απαιτεί ριζική σύγκρουση με το σύστημα.

Για το ΠΑΜΕ, η άρνηση συμμετοχής ριζοσπαστικών δυνάμεων σε κυβερνήσεις διαχείρισης και όχι ανατροπής είναι υποθήκη στρατηγικής σημασίας για το κίνημα.

Το ΠΑΜΕ, αντί για συνασπισμούς με δυνάμεις αναμόρφωσης – διατήρησης του συστήματος επιλέγει:

Την ταξική ενότητα των εργαζόμενων, με βάση κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά της και όχι τη ψήφο στις τελευταίες εκλογές σε κατεύθυνση σύγκρουσης με την εργοδοσία, με την κυριαρχία της στην οικονομία και τη πολιτική, τη βάση της κυριαρχίας της, με την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Επιλέγει τη κοινωνική συμμαχία, όλων των λαϊκών στρωμάτων που στενάζουν από τη κρίση (φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, νέοι). Με οργάνωση της συμμαχίας κατά κλάδο παραγωγής αλλά και σε τοπικό επίπεδο, με κοινές λαϊκές επιτροπές στις συνοικίες των πόλεων και τα χωριά.

Το ΠΑΜΕ δεν απαιτεί συμφωνία με ολόκληρη τη πολιτική τοποθέτηση του αλλά βάζει σαν κριτήριο συμμετοχή στη συμμαχία, τρεις βασικούς, άμεσους και συνδυασμένους όρους :

Μονομερής διαγραφή του χρέους. – Έξοδος από την Ε.Ε.- Κοινωνικοποίηση βασικών μέσων παραγωγής.

Είναι ο μοναδικός δρόμος προστασίας των εργαζόμενων από τις επιπτώσεις της κρίσης, τις παγίδες διαχείρισης της προς ζημία της. Αυτός που ανοίγει το δρόμο για σχεδιασμένη οικονομία στην υπηρεσία του λαού, με εργατικό έλεγχο, με την εξουσία στα χέρια του λαού.

Ευχαριστώ.