Οι αντιπρόσωποι της Επιτροπής Αγώνα Μισθωτών Τεχνικών χαιρετίζουμε την 4^η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ. Έχουμε τη σιγουριά ότι οι εργασίες αυτού του Διημέρου θα αποτελέσουν σημαντικό σταθμό στη δύσκολη αλλά αναγκαία πορεία για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος στη χώρα μας.

Οι μισθωτοί Τεχνικοί αποτέλεσαν από τα τέλη της δεκαετίας του 90 μέχρι σήμερα μια κατηγορία μισθωτών όπου πιλοτικά εφαρμόστηκαν οι πιο αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις και στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Η επίθεση αυτή στη συνέχεια επεκτάθηκε σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων και άλλους κλάδους της οικονομίας, ενώ πλέον εφαρμόζεται και στο Δημόσιο τομέα.

Η δουλειά με το «Μπλοκάκι»

αξιοποιήθηκε από το κεφάλαιο ως αιχμή της επίθεσης για:

• Την κατάργηση δικαιωμάτων αυτονόητων για τον κλασσικό μισθωτό: τον 13^ο και 14^ο μισθό, την πληρωμή υπερωριών, την καταβολή αποζημίωσης απόλυσης, το όριο του νόμου για τον αριθμό απολύσεων. Τη χορήγηση νόμιμης άδειας με αποδοχές, άδειας τοκετού και λοχείας για τις γυναίκες, άδειας ασθενείας ή λόγω εργατικού ατυχήματος.

• Την επιβολή της ατομικής διαπραγμάτευσης με την εργοδοσία με υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Στην ασφάλιση

με το ΤΣΜΕΔΕ οι μισθωτοί Τεχνικοί γνώρισαν πρώτοι τι σημαίνει «Ταμείο -Τράπεζα». Ένα ασφαλιστικό ταμείο που λειτούργησε ως βασικός μέτοχος της Τράπεζας Αττικής. Το ΤΣΜΕΔΕ για να διασφαλίσει την κερδοφορία του επέβαλε ληστρικές εισφορές ενώ συμπίεζε διαρκώς τα ασφαλιστικά δικαιώματα και πέταγε εκτός ασφάλισης χιλιάδες άνεργους μηχανικούς. Η πείρα με τη ληστεία του ΤΣΜΕΔΕ μέσω της Τράπεζας Αττικής απέδειξε πως ένα ιδιωτικό επαγγελματικό Ταμείο που λειτουργεί ως επενδυτής, αντιμετωπίζει πάντα το ενδεχόμενο απώλειας των αποθεματικών όταν η επένδυση του δεν πάει καλά.

Σήμερα η επίθεση κλιμακώνεται

καθώς οι μεγάλοι όμιλοι επιχειρούν να εφαρμόσουν νέου τύπου ατομικές συμβάσεις εργασίας με ξένο εργατικό δίκαιο, αντιδραστικότερο απ’ το ελληνικό ως απότοκο της οδηγίας Μπολκενστάιν. Αξιοποιούν το γεγονός πως κάποια εταιρεία του Ομίλου έχει έδρα σε άλλη χώρα για να προσλάβουν εργαζόμενους για εργασία στην Ελλάδα με απαράδεκτους όρους που παραπέμπουν σε εργασιακές σχέσεις του 19^ου αιώνα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε πρόσφατα ο μεγαλύτερος Κατασκευαστικός Όμιλος ΕΛΛΑΚΤΩΡ. Ο Όμιλος απαίτησε από εργαζόμενούς του Τεχνικούς να υπογράψουν συμβάσεις που προέβλεπαν:

• Ότι δε θα πληρώνονται σε περίπτωση απουσίας λόγω ασθένειας ή τραυματισμού. Να συμφωνήσουν πως αν αρρωστήσουν για αθροιστικά πάνω από 15 μέρες/έτος απολύονται εκτός εάν ορίσουν τον αναπληρωτή τους μέχρι να επιστρέψουν.

• Ότι οι εργαζόμενοι θα αποζημιώνουν οι ίδιοι τον Όμιλο σε περίπτωση που προκύψουν απαιτήσεις κάποιου πελάτη προς τον όμιλο και γι’ αυτό θα πρέπει να ασφαλίζουν την εργασία τους.

Θύματα αυτής της επίθεσης είναι κυρίως οι μισθωτοί επιστήμονες που ανήκουν ή προσεγγίζουν την εργατική τάξη. Χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι με εκτελεστικό ρόλο στη διαδικασία της παραγωγής. Εργαζόμενοι με ανώριμη ταξική συνείδηση και αυταπάτες που γκρεμίζονται στο έδαφος της ψηλής ανεργίας και της πολιτικής του αστικού κράτους για τη διαχείριση της κρίσης και τη θωράκιση της κερδοφορίας των ομίλων.

Οι ταξικές δυνάμεις με τη δράση τους για την οργάνωση του κινήματος σε αυτές τις κατηγορίες εργαζομένων δίνουν μια δύσκολη –διπλή μάχη απεγκλωβισμού τους:

Από τη μια από το συνδικαλισμό των Επιστημονικών Επιμελητήριων –διαταξικών φορέων και θεσμικών συμβούλων του κράτους όπως το ΤΕΕ, που εμφανίζονται ως συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των μισθωτών και διαπραγματεύονται εξ ονόματός τους, όπως στο νόμο λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό.

Από την άλλη από τη γραμμή της πλειοψηφίας στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, ένα μαζικό Σωματείο που έχει στη δύναμή του περίπου 4000 Τεχνικούς. Αποτελεί όμως βασικό μειονέκτημα η απουσία ενιαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης σε κλαδική βάση στις Κατασκευές.

Εδώ η αντιπαράθεση δίνεται με τη γραμμή που «αποδυναμώνει» τον απαραίτητο σήμερα συντονισμό κάθε σωματείου με τον ταξικό πόλο στο εργατικό κίνημα, ενάντια στον εργοδοτικό –κυβερνητικό συνδικαλισμό.Τη γραμμή που κρατά «ίσες αποστάσεις» απ’ τον ταξικό πόλο του εργατικού κινήματος, το ΠΑΜΕ και απ’ τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ.

Για την συχνή σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων που όταν και όποτε συγκαλούνται από την πλειοψηφία της Διοίκησης εμφανίζουν μαζική συμμετοχή.

Η διαπάλη αυτή επικεντρώνει στον αναγκαίο σήμερα προσανατολισμό του κινήματος ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο την άρχουσα τάξη, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Ενάντια στις αυταπάτες σωτηρίας από μια «αριστερή κυβέρνηση» χωρίς σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, αλλά με μια αλλαγή νομίσματος και κάποια διευθέτηση του χρέους, ενώ οι μονοπωλιακοί όμιλοι θα συνεχίσουν να κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας. Η «αντιμνημονιακή» γραμμή είναι συνένοχη για τον αφοπλισμό του κινήματος, τον εγκλωβισμό του στο ρόλο του υπηρέτη της κυβερνητικής εναλλαγής ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Απαιτείται συντονισμός με τον ταξικό πόλο πρώτα από όλα σε επίπεδο κλάδου όπως δείχνει η πρόσφατη πείρα από τη μάχη ενάντια στον όμιλο ΕΛΛΑΚΤΩΡ. Η κοινή παρέμβαση των Μισθωτών Τεχνικών με το Συνδικάτο και την Ομοσπονδία Οικοδόμων, σε εργοτάξια του Λεκανοπεδίου και κεντρικά γραφεία του Ομίλου, σε Επιθεώρηση Εργασίας και Υπουργείο, άσκησε πίεση στην εργοδοτική πλευρά για σχετική αναδίπλωση του ομίλου στο ζήτημα της απόλυσης μέλους του Σωματείου που αρνήθηκε να υπογράψει το κατάπτυστο συμφωνητικό, απόκρουσε προσωρινά την προσπάθεια για γενίκευση των ατομικών συμφωνητικών στον όμιλο.

Αντίστοιχη είναι η πείρα από την αυτοτελή παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στις κινητοποιήσεις των επιστημόνων που βοήθησε στην αποκάλυψη του ρόλου των επιστημονικών φορέων ως συμμάχων της κυβέρνησης που έβαλαν πλάτη να περάσει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα. Συνέβαλε στην αποδυνάμωση του ρόλου τους στο τράβηγμα δυνάμεων στο πλευρό του ταξικού κινήματος.

Η οργάνωση της πάλης στον κλάδο για την απόκρουση της νέας επίθεσης, για την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ με ανάκτηση των απωλειών, ο σταθερός συντονισμός Σωματείων –Ομοσπονδιών –Εργατικών Κέντρων που αναπτύσσουν τη δράση τους σε γραμμή ρήξης με τον πραγματικό αντίπαλο συμβάλλει στη συνολική ανασύνταξη του κινήματος, την ενίσχυση του ταξικού πόλου, την αλλαγή συσχετισμού και απομόνωση σε κάθε χώρο των δυνάμεων του εργοδοτικού -κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Είμαστε στο σωστό δρόμο. Το ταξικό εργατικό κίνημα κάνει ένα αποφασιστικό βήμα που θα ανοίξει το δρόμο για να γίνει η εργατική τάξη κυρίαρχη του πλούτου που παράγει.