Η Ένωση Εμποροϋπαλλήλων Ν. Θεσσαλονίκης χαιρετίζει τις εργασίες της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ.
Το ΠΑΜΕ, τα σωματεία που συσπειρώνονται σε αυτό αλλά και μεμονωμένοι συνδικαλιστές έδωσαν και δίνουν μάχες για την οργάνωση των εργαζομένων και αυτή η πείρα ήρθε και αυτές τις δύο μέρες, πως από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη υπάρχουν εργαζόμενοι που συνειδητά παλεύουν για να ανατρέψουν αυτή τη βάρβαρη πολιτική.
Ο αγώνας που δίνουμε καθημερινά για να μαζικοποιηθούν τα σωματεία, για να αγκαλιάσει η δράση μας το σύνολο του κλάδου και να σηκώνουμε ζητήματα που αφορούν όλες τις πλευρές της ζωής των εργαζομένων και γενικά αλλά και ειδικά ζητήματα, είναι αγώνας που θέλει πολυμορφία, εξειδίκευση και επιμονή. Δεν ισχύουν σε όλες τις επιχειρήσεις τα ίδια προβλήματα, ούτε όλους τους εργαζόμενους τους απασχολούν τα ίδια πράγματα. Υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν απλήρωτους τους εργαζόμενους και επιχειρήσεις που έχουν κρατήσει την κλαδική σύμβαση. Εκτός του ότι πρέπει να γνωρίζουμε απ΄ έξω τι συμβάσεις ισχύουν σε κάθε επιχείρηση, και ειδικά εκεί που υπάρχουν και επιχειρησιακά σωματεία, με το να πηγαίνεις σε όλους με μια από τα ίδια, ότι μας εκμεταλλεύονται και υπάρχει αδικία, δεν καταφέρνεις τίποτα.
Πολλές φορές από το άγχος μας να πείσουμε, να κινητοποιήσουμε μπορεί να σπαταλάμε και ολόκληρες συνελεύσεις συζητώντας μόνο τα προβλήματα, το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία του πράγματος, τι προτείνουμε, τι έχουμε μπροστά μας και πρέπει να υπερασπιστούμε, γιατί αυτόν που σήμερα έρχεται στη συνέλευση και ακούει για απληρωσιά και απολύσεις και νομίζει ότι δεν τον αφορά γιατί αυτός πληρώνεται κάθε μήνα στην ώρα του και παίρνει τα «νόμιμα», δεν θέλουμε να τον πείσουμε ότι αυτά που παίρνει δεν είναι νόμιμα αλλά ότι το δίκιο του πρέπει να γίνει νόμος.
Επίσης, δεν φτάνει να λες ότι ο αγώνας σου είναι δίκαιος και τα αιτήματα σου ηθικά, πρέπει να κάνεις ξεκάθαρο στον εργάτη, όποια και να είναι η θέση του είτε μέσα σε ορυχείο είτε στο διάδρομο ενός σούπερμακετ ότι αυτός κάθε μέρα σκοτώνεται στη δουλειά και το άγχος, και κάποιοι λίγοι, παράσιτα, βγάζουν αμύθητα πλούτη που τα επενδύουν ξανά και ξανά ανάλογα με το ποσοστό κέρδους που θέλουν να βγάλουν. Και αυτή η εκμετάλλευση δεν έχει να κάνει μόνο με το ύψος του μισθού. Οι μονοπωλιακοί όμιλοι ελέγχουν το σύνολο της ζωής μας. Για παράδειγμα γιατί την ώρα που τσακίζουν ότι δικαίωμα υπήρχε σε ασφάλιση και πρόνοια, περνούν νόμους για ενίσχυση του τρίτου πυλώνα, της ιδιωτικής ασφάλισης; Γιατί από παντού κοιτάνε να βγάλουν κέρδος και για αυτούς η υγεία του λαού είναι εμπόρευμα.
Η Ένωση Εμποροϋπαλλήλων συμμετείχε το προηγούμενο διάστημα σε κινητοποιήσεις, δράσεις και πρωτοβουλίες μαζί και με άλλα σωματεία για το μέτωπο της ανεργίας, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για την τραγική κατάσταση στην υγεία, για τις συλλογικές συμβάσεις και τα οξυμμένα προβλήματα μέσα στους χώρους δουλειάς.
Είχαμε να απαντήσουμε σε πολλά που μας έβαλαν οι συνάδελφοι. Μας λένε δεν έχω χρόνο να βοηθήσω γιατί δουλεύω όλη μέρα ή γιατί έχω τα παιδιά, δε μπορούν τα σωματεία να αλλάξουν την κατάσταση άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις και όταν μπει το χρέος σε μια σειρά και έρθει και η ανάπτυξη θα βελτιωθούν όλα. Ο συνδυασμός δράσης και πολιτικοποίησης της κουβέντας είναι αυτός που μπορεί να «ξεκλειδώσει» έναν εργαζόμενο.
Δράση εννοούμε πρωτοβουλίες πάνω στα προβλήματα που θα έχουν στόχο να ανακουφίσουν, να αναχαιτίσουν και να βάλουν εμπόδια και με την πολιτικοποίηση της κουβέντας εννοούμε συζήτηση για το ποιοι αγώνες έχουν αποτελέσματα, ποια γραμμή πρέπει να ακολουθήσεις, μπορείς για παράδειγμα να ζητήσεις από μια μεγάλη επιχείρηση σαν τον ΑΒ Βασιλόπουλο οι προσλήψεις που κάνει γιατί πάει καλά, να είναι όλες με συμβάσεις πλήρους απασχόλησης με αυξήσεις στους μισθούς και δικαιώματα; Ναι μπορείς και πρέπει να το κάνεις και να μην κάνεις πίσω. Και η εμπειρία έχει δείξει ότι και την όποια υποχώρηση κάνουν τα αφεντικά είναι προσωρινή και στην πρώτη στροφή θα την πάρουν πίσω. Δώσαμε μαζί αγώνες με επιχειρησιακά σωματεία: το επιχειρησιακό σωματείο των εργαζομένων στο Μαρινόπουλο Β. Ελλάδος, τα Praktiker Θεσσαλονίκης, τον Καρυπίδη όπου δίνουν μαθήματα αγώνα. Δε γίνονται όλα καλά. Δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι καθημερινά στο δρόμο. Υπάρχει όμως μια μάζα εργαζόμενων που έχουν σταθεί σαν ατσάλινα τείχη μπροστά στην τρομοκρατία, τον εκφοβισμό, τις παγίδες από την εργοδοσία. Από το Μάιο σε επίσχεση εργασίας και 8 μήνες απλήρωτοι. Τακτικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες αλληλεγγύης κλπ.
Και στο εμπόριο η εργασιακή ζούγκλα δεν είναι απλά μια έκφραση. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει χειροτερεύσει. Εργαζόμενοι οδηγούνται βίαια και μαζικά στην ανεργία με επιχειρήσεις να κάνουν απολύσεις ή να βάζουν λουκέτο, με μειώσεις μισθών, με επικράτηση σχεδόν ολοκληρωτικά των ελαστικών σχέσεων εργασίας, με εργαζόμενους απλήρωτους, με ωράρια και συνθήκες εργασίας που οδηγούν στην εξάντληση.
Ένα κομμάτι των εργαζομένων στο οποίο πρέπει να επικεντρώσουμε είναι η νέα βάρδια, οι νέοι εργαζόμενοι που δεν ξέρουν ούτε από οργανωμένους, μαζικούς αγώνες ούτε από κατακτήσεις. Θεωρούν το σωματείο ξένο σώμα, που όποιος μπει ή στιγματίζεται ή πρέπει να έχει δώσει εξετάσεις αγωνιστικότητας, όπως μας είπε μια συναδέλφισσα εγώ δε μπορώ να μπω στο σωματείο γιατί δουλεύω τις Κυριακές και εσείς είστε κατά.
Θέλει πρωτοβουλίες και ιδέες που να φέρουν τους εργαζόμενους κοντά στις δράσεις του σωματείου, να τις κάνουν ενδιαφέρουσες, για αυτόν που είτε θεωρεί ότι είναι μια προσωρινή δουλειά είτε ότι σε λίγα χρόνια θα φτιάξουν τα πράγματα.
Πολλές φορές και οι νέοι συνάδελφοι μπορούν να βάλουν τα γυαλιά και στους μεγαλύτερους. Με την ανεργία στους νέους να είναι στο 50% και πολλές επιχειρήσεις να προτιμούν τους κάτω των 25, μπαίνουμε πολλές φορές σε χώρους δουλειάς που πέρα του ότι οι εργαζόμενοι κατεβάζουν το κεφάλι για να μη δει κανείς ότι μας μιλάνε, όταν τους μιλάμε για συμβάσεις εργασίας, κυριακάτικη αργία τα θεωρούν ήδη ξεπερασμένα.
Υπάρχουν όμως και νέοι που δε σκύβουν το κεφάλι. Τέτοιο παράδειγμα είναι με την επιχείρηση DiscountMarket, ελληνική αλυσίδα σουπερμαρκετ με καταστήματα στη Βόρεια και κεντρική Ελλάδα. Νέα παιδιά 20 χρονών που πληρώνονται με 260 ευρώ το μήνα μπήκαν μπροστά μαζί με τη στήριξη του κλαδικού σωματείου και διεκδίκησαν να πληρώνονται τις πολλές παραπάνω ώρες δουλειάς που έκαναν, να μην πληρώνουν από το πενιχρό μισθό τους τα ταμειακά ελλείμματα και τα σπασμένα και ληγμένα τρόφιμα, να μπορούν να έχουν ένα σκαμπό στο ταμείο και να το χρησιμοποιούν για να κάθονται, όχι απλά διακοσμητικά. Τον έναν τον απέλυσαν και τον άλλο του ετοιμάζουν φάκελο επειδή δεν είναι γρήγορος και καλός εργαζόμενος. Έτσι όπως ξέρουμε ότι μεθοδεύει τέτοια η εργοδοσία. Οι συνάδελφοι μπήκαν μπροστά να τα διεκδικήσουν όλα αυτά όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για όλους του συναδέλφους τους και όταν έγινε στάση εργασίας όπου απαιτούσαν την επαναπρόσληψη του συναδέλφου, γιατί ήταν ξεκάθαρα μια τρομοκρατική και εκδικητική απόλυση για τη συνδικαλιστική του δράση, πέραν του ότι ο συνάδελφος είχε τη συμπαράσταση σχεδόν της πλειοψηφίας των πελατών που δεν μπήκαν να ψωνίσουν για να στηρίξουν τη στάση εργασίας, καταφέραμε να φέρουμε εργαζόμενους σε επαφή με το σωματείο. Δεν γράφτηκαν όλοι, με κάποιους κάναμε μόνο συζητήσεις, αλλά και αυτό είναι βήμα.
Και κλείνοντας, οι εξελίξεις στο εμπόριο και με επιχειρήσεις που κλείνουν και με άλλες που συγχωνεύονται, εξαγοράζονται, βλέπε Καρυπίδης, Μαρινόπουλος και πολλές ακόμα, δείχνουν ότι η προετοιμασία των εργαζομένων πρέπει να ενταθεί με την έννοια ότι δεν πρέπει να περιμένουμε να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις. Η ανασύνταξη θα γίνει και αξιοποιώντας οξυμμένα προβλήματα, βάζοντας δημαδή μπροστά και τον οικονομικό αγώνα, αν όμως δεν έχεις βάλει μέσα και την ιδεολογική θωράκιση του εργαζόμενου τότε το παιχνίδι είναι χαμένο. Έχουμε πολλά παραδείγματα από εργαζόμενους που όταν είχαν πρόβλημα ήρθαν στο σωματείο, όπως οι εργαζόμενοι του Φωκά και όταν έκλεισε και τους άφησε και απλήρωτους, σταμάτησαν. Έμειναν άνεργοι στο σπίτι τους πολλοί, άλλοι είναι από δουλειά σε δουλειά, και πολλοί λίγοι έμειναν κοντά στο σωματείο.
Το ΠΑΜΕ έχει αποδείξει ότι δεν αφήνει κανένα εργαζόμενο στα χέρια του αντιπάλου.
Παλεύουμε καθημερινά για να μην καθίσει ο φόβος στη ζωή των εργαζομένων, για να μην γίνει συνήθεια η μισοζωή όπου δεν μπορείς να κάνει όνειρα για το μέλλον.
Εμείς δεν υπογράψαμε τα μνημόνια.
Δε δεχόμαστε κανένα χρέος.
Δεν ψηφίσαμε τους αντιλαϊκούς νόμους.
Δεν μας φοβίζει τίποτα. Με ταξική αλληλεγγύη θα δυναμώσουμε τον αγώνα ενάντια σε αυτό το σύστημα που γεννά κρίσεις, πολέμους, φτώχεια και εκμετάλλευση.
