Παρέμβαση Χ. Σμυρνιώτη, Αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων
Καλημέρα αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές,
Από την Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων σας μεταφέρω τον αγωνιστικό χαιρετισμό, γιατί με Ομόφωνη απόφαση συμμετέχουμε και στην απογευματινή συγκέντρωση και διαμαρτυρία σε σχέση με τις εξελίξεις τις γενικότερες και για την πανδημία και για τα εργατικά δικαιώματα . Σε ότι αφορά τώρα αυτό καθαυτό αντικείμενο της συγκέντρωσης μας για το Νερό αν και έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα από τους προηγούμενους εισηγητές ένα πράγμα θα μπορούσαμε να πούμε ακόμη ότι το νερό δεν εξαιρείτε της ιδιωτικοποίησης αφού όλα πουλιούνται σε αυτό το σύστημα που ζούμε.
Ενημερωτικά όμως να σας πούμε ότι στο κλάδο που εκπροσωπεί η Ομοσπονδία μας, εδώ και 6 μήνες έχει μπει στο στόχαστρο το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ με πρόσχημα τα χρέη της , που από τα 300 εκατομμύρια που υποτίθεται ότι χρωστάει η ΛΑΡΚΟ, τα 80 εκατομμύρια της μητρικής ΛΑΡΚΟ είναι τα χρέη του Μποδοσάκη ανατοκισμένα.
Το λέω αυτό γιατί εδώ και 70 χρόνια περίπου, ουσιαστικά μετά τον πόλεμο και κυρίως επί Καραμανλή του επονομαζόμενου πατριάρχη με την περίφημη “σοσιαλμανία του” όταν οι υποδομές είχαν μεγάλο κόστος (ενέργεια, νερό, μεταφορές) το κεφάλαιο τις άφηνε στο κράτος για να αγοράζει τις υπηρεσίες τους φθηνά ή και τζάμπα, αλλά μόλις αποχτήσανε ενδιαφέρον κέρδους, φρόντισε να τις πάρει στα χέρια του και αυτό κάνει και σήμερα και με το νερό, αλλά και με όλο το δημόσιο τομέα
Παρά του ότι ασχολούμαι και με τα νερά επαγγελματικά και με τα μεταλλεύματα και τα ενεργειακά λέω ότι το μεγαλύτερο κοίτασμα της ανθρωπότητας είναι το ανθρώπινο μυαλό, η γνώση, η έρευνα, η έρευνα που και αυτή ξεπουλιέται (όπως το πρώην ΙΓΜΕ).
Για να μην επαναλάβω όλα όπως είπαν οι προηγούμενοι θα κάνω κάποια σχόλια, αφού γνωρίζοντας καλά το αντικείμενο μπορούμε να διαβάσουμε τα επιχειρήματα του αντίπαλου και να τα καταρρίψουμε, προκειμένου να ενημερώσουμε σωστά τον λαό, που δυστυχώς πολλές φορές καταναλώνει χωρίς προβληματισμό την πληροφορία για το πόσο καλό είναι να περνάνε τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά στην επιχειρηματική δραστηριότητα, αφού ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές και καλυτερεύει την ποιότητα και όπως λέει κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση, η τιμολόγηση του νερού παίζει ρόλο της προστασίας του περιβάλλοντος γιατί με αυτό το επιχείρημα προωθείται.
Η Οδηγία 2000 για το νερό και η ΚΥΑ που βγήκε για το τιμολόγιο έχουν ένα περιβαλλοντικό περίβλημα με βάση το οποίο για να διαχειριστούμε ένα φυσικό αγαθό όπως το νερό που είναι σε χωροχρονική ανεπάρκεια στον πλανήτη και στην χώρα μας, σωστά, πρέπει να βάλουμε ένα κόφτη που λέγετε τιμολόγιο, ή γενικότερα και για τα άλλα φυσικά αγαθά ένα αφεντικό που λέγεται ιδιώτης για να κάνει “περιβαλλοντικό” κουμάντο πάντα βέβαια με γνώμονα τη τσέπη του και τις τιμές των μετοχών του στο χρηματιστήριο. Στην πράξη όμως όπως ήδη ειπώθηκε, αποδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο, γιατί κάθε φορά που υπάρχει ιδιωτικοποίηση οι τιμές του νερού ανεβαίνουνε, οι μονοπωλιακοί όμιλοι γιγαντώνονται, η ποιότητα και οι υπηρεσίες χειροτερεύουνε και το περιβάλλον πάει περίπατο. Αυτό έγινε στις τηλεπικοινωνίες, αυτό γίνεται στην ενέργεια, αυτό θα γίνει και στο νερό.
Με βάση αυτές τις διαπιστώσεις ας δούμε τώρα τι συμβαίνει στη χώρα μας, για να έχουμε τη μεγάλη εικόνα και θα σταθούμε στο τιμολόγιο το τελευταίο εργαλείο που το έχουν επιβάλλει οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μας,. Ο καλύτερος τρόπος ιδιωτικοποίησης του νερού είναι το τιμολόγιο, ακόμη και αν δεν το έχει άμεσα ένας επιχειρηματίας αφού η τιμολόγηση τον βοηθάει να έχει κέρδη είτε από την πώληση του είτε από τη διαχείριση του.
Με τρία παγκόσμια νούμερα μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει η εμπορευματοποίηση του νερού: 800 εκατομμύρια άνθρωποι αυτή την στιγμή στον πλανήτη δεν έχουνε νερό να πιούνε, 40% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης, 300 δις δολάρια τον χρόνο παίζονται στο χρηματιστήριο του νερού.
Στη χώρα μας τώρα και στις ιδιομορφίες της. Είπαμε ότι το νερό είναι ένας φυσικός πόρος σε χωροχρονική ανεπάρκεια που σημαίνει ότι μπορεί να έχεις νερό εκεί που ενδεχόμενα δεν το χρειάζεσαι ή σε μια εποχή είναι τόσο πολύ και σε πνίγει, ενώ την εποχή που το χρειάζεσαι, ή στις περιοχές που έχει ανάπτυξη δεν το έχεις.
Στη χώρα μας μεγάλες ποσότητες υδατικών αποθεμάτων έχει η Δυτική Ελλάδα ενώ είναι ελλειμματικός ο άξονας Αθήνα-Θεσσαλονίκη που είναι το 80% της παραγωγικής δραστηριότητας.
Σε ότι αφορά τη χώρα μας αλλά και γενικότερα στον πλανήτη, η παραγωγική αξιοποίηση του νερού κατά 80% αφορά στην άρδευση και για αυτό κύριος στόχος όλης αυτής της τιμολογιακής και διαχειριστικής πολιτικής του νερού από κυβέρνηση και Ε.Ε. τελικά είναι η άρδευση. Και είναι η άρδευση γιατί παίζει το σημαντικό ρόλο στη διατροφή του ανθρώπου και επειδή ο καπιταλισμός κοιτάζει τα συμφέροντα του πιο στρατηγικά επενδύει στην αγροτοδιατροφική αλυσίδα κομβικό σημείο μαζί με την ενέργεια για γεωστρατηγικά του σχέδια. Επόμενα η όλη η ιστορία της τιμολόγησης δεν είναι απλώς πως η Γαλλική Σουέζ θα βάλει χέρι, στις δημοτικές επιχειρήσεις στην ΕΥΑΘ και στην ΕΥΔΑΠ, αλλά πως θα συμβάλλει στην συγκεντροποίηση της γης, σχέδιο που έχουνε προωθήσει με τις ΚΑΠ και τις διάφορες πολιτικές της Αγροτικής Οικονομίας (ενέργεια, γεωργικά εφόδια, λιπάσματα, σπόρους κ.α.) αλλά και με το νερό και το τιμολόγιο εκεί στοχεύει κατά πρώτον.
Αλλά για να ολοκληρώσουμε την εικόνα για την παραγωγική αξιοποίηση του νερού να πούμε ότι η ύδρευση (που περιλαμβάνει μέσα και ξενοδοχεία και βιομηχανία) καταναλώνει ένα 15 με 20% και μόλις ένα 5% η ενέργεια. Αξίζει να σημειώσουμε ότι με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς το 15% του υδατικού δυναμικού της χώρας θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για κάλυψη της ενεργειακής ζήτησης της χώρας. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, σήμερα η ΔΕΗ με τον λιγνίτη συμβάλλει στην ενεργειακή πολιτική της χώρας μόλις με 3,8%, ενώ το 40% της ηλεκτρικής ενέργειας το εισάγουμε από Β. Μακεδονία, Αλβανία και Ιταλία. Και για να σχολιάσουμε και την “περιβαλλοντική πολιτική” της Απολιγνιτοποίησης το νέφος από την καύση του Λιγνίτη που έρχεται τον λιγνίτη από την Β. Μακεδονία δεν διαφέρει από αυτό της Πτολεμαΐδας παρά μόνο ως προς το πρόστιμο που δεν πληρώνουν οι γείτονες μας αλλά πληρώνουμε εμείς περίπου 120 εκατομμύρια το χρόνο, που μάλιστα αν τα επενδύαμε στην βελτίωση της καύσης ο λιγνίτης (ένα εγχώριο και φθηνό καύσιμο) δεν θα τελείωνε.
Αλλά για αυτά και για πως συνδυάζεται νερό και ενέργεια θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, όπως ότι το φιλέτο που θα ξεπουλήσει τώρα η ΔΕΗ είναι τα Υδροηλεκτρικά. Και είναι το φιλέτο γιατί τα υδροηλεκτρικά δίνουν 15% της ηλεκτρικής ενέργειας στη ΔΕΗ και είναι μάλιστα η ενέργεια αιχμής που σημαίνει ότι είναι η ενέργεια που χρησιμοποιείται για να μην έχει Blackout το δίκτυο. Δηλαδή η αξία του είναι 2.5 φορές πάνω της αξίας της μονάδας βάσης παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας .
Αλλά για επανέλθουμε στο τι σχεδιάζεται με το τιμολόγιο στην άρδευση, θα πρέπει να ξέρουμε ότι με βάση τα στοιχεία του τελευταίου εθνικού master plan για το Νερό αρδεύεται μόνο το 42% από τις καλλιέργειες τις δυνάμενες να αρδευτούν και από το 42% μόλις το 38% γινότανε από συλλογικά έργα ενώ η υπόλοιπη άρδευση γίνεται από γεωτρήσεις ή άλλες ατομικές λύσεις.
Με βάση αυτά τα δεδομένα κάθε φορά που γίνεται συζήτηση για το υδατικό πρόβλημα και το περιβάλλον καλλιεργείται συνειδητά η άποψη ότι ο κύριος υπεύθυνος είναι ο αγρότης και όχι το κράτος που δεν έχει κατασκευάσει συλλογικά αρδευτικά δίκτυα που θα μείωναν σημαντικά το κόστος παραγωγής του αγρότη και θα γινότανε και η ορθολογική αξιοποίηση του. Και αυτή η άποψη καλλιεργείται εξισώνοντας συνειδητά μικρομεσαίους και μεγαλοαγρότες όταν είναι γνωστό ότι σήμερα ο μικρομεσαίος αγρότης δεν μπορεί να ανταπεξέλθει από το κόστος της ενέργειας, από τα φυτοφάρμακα και από τις τιμές του νερού που καλπάζουν λόγω των τιμολογίων της ΔΕΗ.
Έρχεται λοιπόν το τιμολόγιο να κάνει μια ενιαία πολιτική που θα βοηθήσει στο ξερίζωμα των αγροτών, στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης , είτε μέσω των επιχειρήσεων είτε μέσω των δημοτικών επιχειρήσεων και στο κέρδος από την ιδιωτικοποίηση στην βιομηχανία και στον τουρισμό. Γιατί στο τέλος κάθε τέτοιας διαδικασίας είναι γνωστό ότι κάποιοι ωφελούνται, όταν παίρνεις από κάπου – κάπου δίνεις, κάποιοι πρέπει να κερδίσουν από αυτήν την ιστορία. Π.χ. το τιμολόγιο που λέμε ότι θα επιβαρύνει τον αγρότη ή τον λαϊκό καταναλωτή της ύδρευσης, δεν θα επιβαρύνει μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα στην Πύλο που κάνει 3.000 στρέμματα γκολφ διότι αυτό θεωρείτε επένδυση και πρέπει να επιδοτείται.
Ολοκληρώνοντας σε σχέση με το τιμολόγιο του νερού αξίζει να σημειώσουμε ορισμένα στοιχεία που αφορούν στη διαμόρφωση του, για να καταλάβουμε την φιλοσοφία του.
Τρεις παραμέτρους περιλαμβάνει το τιμολόγιο που κατά την Οδηγία και τον νομοθέτη θα συμβάλλει στη διασφάλιση της καλής ποιότητας και ποσότητας. Όμως όσο και να ψάξουμε στην ΚΥΑ για τα ποσοτικοποιημένα κριτήρια που το διαμορφώνουν, θα διαπιστώσουμε μια αοριστολογία που σημαίνει ότι όλα θα είναι στο περίπου προκειμένου να εισπράξουν άμεσα.
Αναφέρεται ότι η τιμολόγηση θα γίνεται ανά υδατική περιφέρεια, δηλαδή αν πάρουμε σαν παράδειγμα την Κ. Μακεδονία που είναι ένα ανόμοιο πράγμα, άλλη είναι η Χαλκιδική και η ξηρασία της, άλλα είναι τα Γιαννιτσά θα έχουν ένα τιμολόγιο με έναν μέσον όρο που θα υπολογίζεται από τα χρηματοοικονομικά δεδομένα που αναφέρονται στις πόσες επενδύσεις γίνανε, ποιό ήτανε το κόστος κατασκευής, το κόστος συντήρησης, ενώ σε ότι αφορά τις άλλες δύο παραμέτρους της περιβαλλοντικής χρήσης και της ανάκτησης πόρου που θα έπρεπε να εξαρτάται από το πόσο νερό δεσμεύσαμε, από τα όποια αποθέματα το αφαιρέσαμε όλα αυτά θα υπολογίζονται στο περίπου και οι καταναλώσεις από τη στρεμματική καλλιέργεια. Υπολογισμοί που τελικά θα γίνονται χωρίς επιστημονικά δεδομένα. Η αναλογικότητα όμως στην κλιμάκωση του τιμολογίου θα είναι τέτοια που όσο θα αυξάνει το καλλιεργητικό μέγεθος το τιμολόγιο θα μειώνεται ως κίνητρο επενδύσεων, ώστε ο μικρομεσαίος αγρότης να μην ανταπεξέρχεται και να γίνεται εργάτης σε μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις όπως έγινε και στη Καρδίτσα με μια Ολλανδική επιχείρηση 25.000 στρεμμάτων.
Με αυτήν την έννοια λοιπόν, αυτά που λένε, ότι το ενδιαφέρον μας είναι ο πόρος, η καλή διαχείριση του, να προσέχουμε για να έχουμε και όλα τα συναφή, όταν τα αποκρυπτογραφήσεις και τα κάνεις νούμερα αποδεικνύουν ακριβώς το ανάποδο.
Τελειώνοντας θα ήθελα να μεταφέρω τη γνώση σε σχέση με το επιστημονικό έργο και τη συμβολή του πρώην ΙΓΜΕ (νυν ΕΑΓΜΕ) στην μελέτη και γνώση του υπόγειου υδατικού δυναμικού που θα έπρεπε να είναι το κύριο έργο του μαζί με το κοινωνικό ρόλο του στην ανακάλυψη νέων πηγών υδροδότησης και κάλυψης υδρευτικών αναγκών της χώρας.
Όπως ξέρετε το ΙΓΜΕ μετά από 15 χρόνια αγώνων κατάφεραν κυβερνήσεις και διοικήσεις μετά από τις μαχητικής κινητοποιήσεις επί ΣΥΡΙΖΑ, με προδοσίες που έγιναν και από την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος να το μετατρέψουν σε μια γραφειοκρατική δημόσια υπηρεσία που σήμερα με 170 εργαζόμενους και 80 συμβασιούχους και 20 εκατομμύρια ευρώ για έρευνες και μελέτες θα μοιράζει κονδύλια και δεδομένα στην αγορά.
Έτσι σήμερα αντί για υδρογεωλογική έρευνα εκτελεί το έργο ΣΑΜΥ για την απογραφή γεωτρήσεων προκειμένου να βάλουν όσο γίνεται πιο γρήγορα το χαράτσι του νερού με το τιμολόγιο. Και επειδή το έργο αυτό δεν μπορεί να εκτελεστεί από τους εργαζόμενους μεγάλο μέρος του περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ θα δοθούν σε ιδιωτικά γραφεία 9άλλη μια μορφή ιδιωτικοποίησης). Έτσι με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: και Χαράτσι για τους αγρότες και Ιδιωτικοποίηση του ΙΓΜΕ που κατάντησε ΕΑΓΜΕ.
Με βάση αυτή την πραγματικότητα συμφωνώντας τόσο προσωπικά όσο και σαν ΟΜΕ με το πρόταγμα ότι το νερό δεν είναι εμπόρευμα, θα πρέπει να οργανώσουμε έτσι τη πάλη μας ώστε αυτή η πληροφόρηση να φθάσει στο λαό, για να κάνει υπόθεση του τον αγώνα για να μην ξεπουληθεί και το νερό, αλλά αντίθετα με γνώση και ορθολογισμό να αξιοποιηθεί και να προστατευθεί προς όφελος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Χωρίς αγώνα θα ξεπουληθούν όλα τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά σε βάρος του λαού μας και των εργαζόμενων.
.
