Μόλις χθες συμπληρώθηκαν 40 ημέρες από το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, σε βάρος αθώων ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά.
Από εκείνη την ημέρα και για αρκετές ακόμα, εκατομμύρια εργαζομένων, λαού και νεολαίας πλημμύρισαν τους δρόμους και συμμετείχαν σε μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και απεργιακές συγκεντρώσεις, που κυριολεκτικά, συγκλόνισαν. Η λαϊκή και νεολαιίστικη οργή ξεχείλισε, με σύνθημα, ότι το έγκλημα αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί. Το στόμα του λαού μας δεν έμεινε κλειστό, όπως ήθελε όχι μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και όσοι είπαν «δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για ευθύνες». Σε όλους αυτούς ο λαός μας τους γύρισε την πλάτη και όρθωσε ανάστημα προβάλλοντας το πραγματικό δίλημμα ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας.
Τα μεγάλα παλλαϊκά συλλαλητήρια, η νεολαϊστικη ορμή και μαχητικότητα καθώς και οι δύο απεργίες στις 8 Μάρτη και στις 16 Μάρτη, τράνταξαν την Αθήνα αλλά και κάθε πόλη της χώρας. Αυτή ήταν η καλύτερη απάντηση σε όσους επιχειρούν να βάλουν το έγκλημα στον πάγο, να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, νέοι και νέες
Δεν είναι σύγχρονο και ρεαλιστικό να χαρακτηρίζει τη ζωή μας, να πηγαίνει στη δουλειά κάποιος ή κάποια και να σακατεύεται ή να χάνει τη ζωή του ή τη ζωή της. Να πηγαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο και να τους πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια. Δεν είναι σύγχρονο και ρεαλιστικό να υπάρχουν δεκάδες παρατημένα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο, για διάφορους λόγους, και να υπάρχει κίνδυνος για την ασφάλεια χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά. Τα ίδια ισχύουν και για τα καιρικά φαινόμενα που βαφτίζονται συνεχώς ακραία, για να δικαιολογήσουν τη πλήρη απουσία μέτρων προστασίας. Ενώ δεκάδες περιοχές της Αττικής και της Ελλάδας πνίγονται με μια βροχή, άνθρωποι του μόχθου ξεσπιτώνονται, καταστρέφονται κτλ.
Δεν είναι σύγχρονο και ρεαλιστικό στην Ελλάδα του 2023, του επιτελικού κράτους και της ψηφιακής μετάβασης, υπάρχουν πολλοί τρόποι να χαθείς άδικα. Από τρένα τυφλά, από λεωφορεία χρέπια, από πλοία καρυδότσουφλα, από σχολεία ετοιμόρροπα, αλλά και χώρους εργασίας, όπου κάθε 4 μέρες έχουμε και ένα θανατηφόρο εργατικό έγκλημα.
Ενώ ταυτόχρονα τα δεκάδες εργοδοτικά εγκλήματα που πληθαίνουν για αυτά και για όλα τα παραπάνω μια είναι η αιτία και είναι η ίδια με το έγκλημα στα Τέμπη: Το κέρδος των λίγων. Για αυτό να μην ανεχτούμε να συμβεί άλλη τέτοια τραγωδία.
Γίνεται πλέον όλο και πιο καθαρό σε όλο και περισσότερες πως η αιτία που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή ως καύσιμη ύλη είναι η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν είναι κάποια προσωπική αβλεψία ή ένα απλό ανθρώπινο λάθος. Δεν είναι μια “καλή” ή “κακή” ιδιωτικοποίηση. Δεν είναι ένα “σύγχρονο” ή “το αναχρονιστικό” κράτος. Άλλωστε είδαμε και τα “σύγχρονα” κράτη την περίοδο της πανδημίας, που μετέτρεψαν τις πλατείες τους σε χώρους μαζικών τάφων, επειδή δεν μπορούσε το εμπορευματοποιημένο και ιδιωτικοποιημένο σύστημα Υγείας να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της πανδημίας. Είδαμε πρόσφατα τις χώρες για τις οποίες μας τηγανίζουν νύχτα μέρα τα μυαλά, για το πόσο εξελιγμένες είναι, όπως η Ολλανδία και η Ελβετία, να εκτροχιάζονται τρένα και να χάνονται ανθρώπινες ζωές, να σακατεύονται δεκάδες άνθρωποι. Όμως και εκεί στην υπόλοιποι Ευρώπη, υπάρχει ελπίδα, είναι η ελπίδα των λαών που αγωνίζονται. Το είδαμε στη Γαλλία με τα εκατομμύρια διαδηλωτών που κατέκλυσαν τους δρόμους και τις πλατείες, που πορεύονται σε δεκάδες πόλεις αυτής της χώρας, για τη ζωή τα δικαιώματά τους. Κόντρα στη βαρβαρότητα που θέλουν να επιβάλλουν αυτοί που τους σέρβιραν εδώ, ως άνεμο αλλαγής της Ε.Ε. , ως προοδευτικούς κόντρα δήθεν στο συντηρισμό της Ευρώπης. Παρόμοιες εξελίξεις, που μας δίνουν ελπίδα έχουμε και στη Γερμανία όπου μεγάλες απεργίες έκλεισαν λιμάνια και αεροδρόμια μετά από πολλές δεκαετίες διεκδικώντας οι εργαζόμενοι αυξήσεις στους μισθούς και ασφάλεια για τη ζωή τους, ενώ μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και απεργίες έγιναν σε Αγγλία και Πορτογαλία.
Παντού το συμπέρασμα είναι ότι όσο το κλειδί των νόμων θα το έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους, λειτουργώντας με θεό την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη τους, αυτοί θα έχουν τον ρόλο του θύτη με το θύμα να είναι πάντα ο λαός. Όταν το κράτος των λίγων και των κερδών λειτουργεί ως στήριγμα των επιχειρηματικών ομίλων, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο τραγικό για τα λαϊκά συμφέροντα.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει διαχείριση αυτής της βαρβαρότητας προς όφελος του λαού εάν δεν ανατραπεί η εγκληματική πολιτική που υπηρετούν όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν σήμερα. Τα κόμματα που πίνουν νερό στην πολιτική της εμπορευματοποίησης που υποβιβάζει την ανθρώπινη ζωή και τη ζυγίζει στη σχέση κόστος – όφελος, όπου κόστος είναι η ζωή του λαού και όφελος τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Γι’ αυτό και κανένα από αυτά τα κόμματα που ζητούν από τον λαό να μην αγωνίζεται, να μη διεκδικεί, αλλά να σβήσει την οργή του στην κάλπη, δεν μπορεί να εγγυηθεί σύγχρονες υποδομές, ασφαλείς μαζικές μεταφορές για τον λαό. Δεν μπορεί να εγγυηθεί ρεύμα και νερό φτηνό για τον λαό. Υψηλού επιπέδου αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Υγεία, σχολείο που να μορφώνει και όχι να εξοντώνει. Δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.
Η υπόθεση της προστασίας της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού είναι στα χέρια μας. Είναι στη δύναμη της οργάνωσης στα Συνδικάτα, στους Φοιτητικούς και Μαθητικούς Συλλόγους, σε όλους τους μαζικούς φορείς. Αυτή η δύναμη δεν άφησε να επιβληθεί η σιωπή. Δεν άφησε να συγκαλυφθούν οι ευθύνες.
Αυτήν τη δράση θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να την ενισχύσουμε και να την οργανώσουμε.
Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς μας στα ολυμπιακά έργα, στο Σάμινα, στη Ρικομέξ, στη Μάνδρα, στο Μάτι, στην Εύβοια, στους ντελιβεράδες, τον συνάδελφό μας στην COSCO, στις οικοδομές, κι αλλού.
Τα δάκρυά μας γίνονται οργή, οργή που γίνεται δύναμη και αγώνας.
Επειδή λοιπόν ξέρουμε όλοι μας, ότι αυτοί δεν σταματάνε, δεν έχουμε καμία αυταπάτη. Ούτε εμείς σταματάμε και συνεχίζουμε.
Ο δικαιολογημένος θυμός να μετατραπεί σε αγώνα για την προστασία της ζωής και του λαού, για να μη συνεχίζουν οι χώροι δουλειάς να είναι απέραντη κοιλάδα των Τεμπών, για να μην αρχίζει και τελειώνει η ζωή μας με το πάμε και όπου βγεί.
ΤΩΡΑ να δυναμώσει ο αγώνας για:
- σύγχρονες, ασφαλείς, φτηνές μαζικές μεταφορές κόντρα στην πολιτική που βάζει την ασφάλεια των επιβατών και τα δικαιώματα των εργαζομένων στο ζύγι του κόστους και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
- την ενίσχυση του Δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας
- Άμεσα μέτρα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας. Έλεγχος εδώ και τώρα αντισεισμικής θωράκισης σε σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, χώρους δουλειάς.
- Άμεσα μέτρα προστασίας της Υγείας και της Ασφάλειας σε όλους τους χώρους δουλειάς.
- Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε υγεία, παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες πολιτικής προστασίας
Δεν ξεχνάμε το έγκλημα και ζητάμε να πληρώσουν οι ένοχοι, δηλαδή το κράτος τους, όσα κόμματα κυβέρνησαν και στήριξαν αυτή την πολιτική, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Τιμούμε την μνήμη των νεκρών συνεχίζοντας την πάλη με πρώτο σταθμό τη Συγκέντρωση την 1η Μάη για να γίνει μι συγκέντρωση που θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Δηλαδή όπως λέει ο λαός μας, να γράψει.
