Η 4η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ είναι ένα ιστορικό γεγονός και σαν τέτοια θα καταγραφεί η προσπάθεια μέσα σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου να ανοίξεις μέσα σε μαζικές διαδικασίες το ζήτημα του χτισίματος του ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα.
Αντιπρόσωποι που βρίσκονται εδώ δώσαν ιδεολογική πολιτική και συνδικαλιστική μάχη για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους.
Στο Δήμο της Πεύκης κόντρα στις απειλές της Δημοτικής αρχής και τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η Γενική Συνέλευση αποφάσισε να στείλει εδώ τον συνάδελφο Δασκαλάκη. Στη Καισαριανή οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ επιχείρησαν να υπονομεύσουν την συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση μιλώντας για το ότι το Σωματείο δεν πρέπει να γίνει παραμάγαζο του ΠΑΜΕ οι εργαζόμενοι όμως συμμετείχαν η συνέλευση έγινε και ο συνάδελφος είναι εδώ αντιπρόσωπος.
Αυτές οι δυνάμεις είναι που την ίδια ώρα μιλούν για την ενότητα των αριστερών δυνάμεων που επικαλούνται το ΕΑΜ ξεχνώντας ότι το ΕΑΜ πάει πακέτο με τον ΕΛΑΣ.
Αυτέ οι δυνάμεις που όπως λένε και οι συνάδελφοι στο δημόσιο είχαν πάθει τενοντίτιδα από τα παλαμάκια που βάραγαν στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι δυνάμεις που βάλαν όλα τα συνδικαλιστικά τους στελέχη με την ιδιότητα του προέδρου η του μέλους διοικητικού συμβουλίου να υπογράψουν κείμενα στήριξης του ενός ή του άλλου στη διάσπαση του ΜΕΤΑ τώρα να κουνάνε το δάκτυλο στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και να μιλούν για παραμάγαζα.
Αυτές οι δυνάμεις για τις οποίες τα σωματεία μπορούν να είναι αντιμνημονιακά να είναι υπέρ του όχι να είναι υπέρ του εθνικού νομίσματος όταν μπαίνει το θέμα να είναι αντικαπιταλιστικά τότε βγαίνουν οι φλύκταινες και τα σωματεία γίνονται παραμάγαζα.
17 χρόνια τώρα ύπαρξης του ΠΑΜΕ μέρα την μέρα χώρο το χώρο χτίστηκε το κύρος χτίστηκε η αποδοχή χτίστηκε η συμφωνία μικρή ή μεγάλη χτίστηκε ό άλλος πόλος η ταξική γραμμή και αντίληψη
Και τι έγινε θα μας πει κάποιος αφού περάσαν όλα τι να το κάνω εγώ και πρέπει να απαντήσουμε ότι μέχρι τα 200μισθό ευρώ και τα 150 σύνταξη που θέλουν σύμφωνα με τα ανταγωνιστικά στάνταρ υπάρχει δρόμος ακόμα.
17 χρόνια και φτάσαμε ως εδώ και τι θα σου πει κάποιος θα περιμένω άλλα 17 να γίνουν οι 1225 συμμετέχοντες 2000 χιλιάδες και πρέπει να απαντήσουμε ότι ο πολιτικός και συνδικαλιστικός χρόνος όπως και γενικά ο χρόνος είναι σχετικές έννοιες. Πράγματι χρειάστηκαν 17 χρόνια για να είναι σήμερα εδώ η Ομοσπονδία ΟΑΕΔ η άλλα σωματεία ή ομοσπονδίες
17 χρονιά για να κάνουν ένα βήμα μπορεί όμως σε 17 μήνες ή 17μέρες οι 17ώρες οι συνάδελφοι να για κάνουν το επόμενο βήμα.
Όσοι θεωρούν ότι υπερβάλλουμε την αξία ίδρυσης του ΠΑΜΕ ή ότι ευλογούμε τα γένια μας ας ρίξει μια ματιά στο διεθνή περίγυρο για το που πως και υπάρχει και οργανώνεται τέτοιο κίνημα αντίστασης και αμφισβήτησης
Επανέρχεται όμως ο δύσπιστος και σου λέει καλά τα λέτε και μπράβο σας αλλά ρε αδελφέ χάσαμε δικαιώματα και κατακτήσεις πέρασε ο σχεδιασμός του κεφαλαίου..
Και πρέπει να απαντήσουμε σε αυτό γιατί κάποιοι προσπαθούν να ξεπλυθούν μέσα από αυτό μιλώντας ότι είταν μονόδρομος τα μνημόνια και κάποιο άλλοι να σπεκουλάρουν σακουλιάζοντας ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ ότι έχουν ίδια ευθύνη.
Ας μοιράσουμε λοιπό τις ευθύνες εμείς έχουμε ευθύνη όχι γιατί είταν λάθος η ανάλυση και η εκτίμηση μας αλλά γιατί έχουμε καθυστερήσει στο χτίσιμο της δουλειάς μας.
Οι άλλες δυνάμεις έχουν όλο το πακέτο στο τομέα ευθύνη τόσο γιατι είχαν λάθος ανάλυση εκτίμηση ταυτισμένη με την ανάλυση του κεφαλαίου όσο και σε οργανωτικό επίπεδο γιατί όχι μόνο δεν οργανώνουν αλλά υπονομεύουν και τις απεργίες.
Υπάρχουν άλλα αίτια ? Σαφώς και υπάρχουν
Υπάρχουν 1,5 εκ. άνεργοι που λειτουργούν από το κεφάλαιο σαν εφεδρικός στρατός απειλής
Υπάρχουν 1 εκ απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι που λειτουργούν υπό το καθεστώς της διαρκούς απειλής και εκφοβισμού
Υπάρχουν 60% των νέων προσλήψεων που γίνεται με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Από την ίδια τη ζωή βγαίνουν και τα καθήκοντα για την επόμενη.
Μοιράζουμε τις ευθύνες του καθενός και παίρνουμε μέτρα για τα οργανικά προβλήματα της τάξης.
Όλα τα σωματεία μιλούν και φτιάχνουν σχέδιο πρόταση στο κλάδο για προσλήψεις και αυξήσεις στους μισθούς που θα αυξήσουν και την καταναλωτική ικανότητα.
Σ όλα τα σωματεία γράφονται όλοι οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα από σχέση εργασίας
Κλείνοντας
πολύ συζήτηση στους χώρους δουλειάς για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Πρέπει να απαντήσουμε,
η κυβέρνηση και το κεφάλαιο ετοιμάζουν νέο νόμο για τις απεργίες. Τι φοβούνται αφού η συμμετοχή είναι μικρή αφού ο κόσμος είναι στο καναπέ. Φοβούνται αυτό που περιγράφουμε φοβούνται αυτό που οργανώνουμε φοβούνται την οργή και το θυμό αυτού του θηρίου που λέγεται εργατική τάξη. Φοβούνται το ταξικό κίνημα που το βλέπουν να ριζώνει και να βάζει πόδι σε χώρους δουλειάς.
Φοβούνται την επιμονή μας να χτίσουμε σωματεία παντού.
σωματείο σχολεία της ταξικής πάλης που θα παλεύουν για τα καθημερινά και θα οργανώνουν την ανατροπή.
Ας κάνουμε τα όνειρα μας εφιάλτες τους
ΖΗΤΩ Η 4η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ
