Χαιρετίζω την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ και συμφωνώ με την εισήγηση.
Θα φέρω μια εμπειρία γύρο από την δράση του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου, ενός εργατικού κέντρου σε μια πόλη όπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 μέσα σε 1,5 χρόνο είχαν κλείσει 9 εργοστάσια απολύοντας συνολικά 2.504 εργαζόμενους το 73% των εργαζομένων που δούλευαν στην πόλη των 10.000 κατοίκων. Έγιναν μεγάλοι αγώνες, εκφράστηκε μεγάλη αλληλεγγύη από 100δες σωματεία της χώρας και πολλά από πολλά μέρη του κόσμου. Το εργατικό Κέντρο ήταν στην πλειοψηφία της σοσιαλδημοκρατίας όπου κύριο στόχο έβαλε την αλλαγή διακυβέρνησης, να φύγει η ΝΔ και να έρθει το ΠΑΣΟΚ, ενώ καθόταν σε στρογγυλά τραπέζια και έκανε προτάσεις για τα μάστερ πλανετ, πως θα επενδύσουν οι καπιταλιστές τα κεφάλαια τους στην περιοχή. Ήρθε η ΕΟΚ και εντόπισε ένα «πρόβλημα», αυτό ήταν η αδιανόητη γι’ αυτούς λογική να λες ότι είμαι κλωστοϋφαντουργός, ή ελασματουργός, έπρεπε να αλλάξουν συνήθειες οι εργάτες,να αλλάζουν δουλειές 3-4 φορές στην ζωή τους, σήμερα θέλουν να αλλάζουμε εργασία και επάγγελμα 6 με 7 φορές, να θεωρούμαστε μια ζωή ανειδίκευτοι Η εναλλαγή στην κυβέρνηση έγινε, οι αγώνες κόπασαν, η ανεργία όμως παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα. Όσο εργατικό δυναμικό παρέμενε ενεργό διασκορπίστηκε σε βιοτεχνίες των μεσογείων, σε οικοδομές, σε υπηρεσίες. Δημιουργήθηκε σε αυτές τις συνθήκες ένα ιδεολόγημα, ότι γίναμε πόλη των υπηρεσιών, πάνε τα εργοστάσια, δεν υπάρχουν μαζικοί χώροι που να μπορούν να γίνουν σωματεία, η ανεργία δημιουργεί το φόβο και δεν οργανώνεται ο εργάτης.
Τι έγινε; μειώθηκε η εργατική τάξη; που είναι οι χιλιάδες εργάτες που πλημμύριζαν τους δρόμους στην αλλαγή της βάρδιας; Μια βολική αντιμετώπιση όσων πετάξαν την σημαία της ταξικής πάλης και συνθηκολόγησαν με τον εχθρό. Μερικές φορές γινόταν και «βολικό» και συναδέλφους με δράση. Μπροστά στις δυσκολίες της οργάνωσης ήταν μια δικαιολογία. Φυσικά άλλο πράγμα οι δυσκολίες και άλλο επειδή δεν μπορούμε να τους οργανώσουμε άρα δεν υπάρχουν…
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η εργατική τάξη διευρύνεται, μπορεί οι εργασιακοί χώροι με τους χιλιάδες εργάτες να περνάνε την πύλη να μην είναι αρκετοί, εντούτοις βιοτεχνίες και βιομηχανίες με αρκετούς εργάτες υπάρχουν ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες της κρίσης. (Χαρακτηριστικό της διεύρυνσης της προλεταριοποίησης και της εργατικής τάξης είναι ότι με βάση τα στοιχεία της κρατικής στατιστικής υπηρεσίας οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι το 2008 ήταν 49,09% του ενεργού πληθυσμού, το 2014 ανέρχεται σε 57,71% του ενεργού πληθυσμού.)
Η δημιουργία του ΠΑΜΕ μας έβαλε καθήκοντα για την ανασυγκρότηση του κινήματος έτσι δημιουργήθηκαν κλαδικά σωματεία εμποροϋπαλλήλων και κατασκευών άλλαξαν τους συσχετισμούς και το Εργατικό κέντρο πέρασε στα χέρια των εργατών. Οι άλλες δυνάμεις αφού είδαν ότι δεν τους βγαίνουν τα κουκιά προσπάθησαν να το διαλύσουν, να παραδώσουν την σφραγίδα στο πρωτοδικείο. Ήθελαν και με αυτό το τρόπο να ξεπλυθούν και από τις οικονομικές ατασθαλίες. Αφού δεν το κατάφεραν αυτό πέρασαν στην συκοφαντία την λάσπη και την προσπάθεια εξαγοράς και μετά ήρθε το τέλος τους.
Η οργάνωση των αγώνων, της αλληλεγγύης, της πολιτιστικής δράσης, έκανε το Εργατικό Κέντρο σπίτι των εργατών, το έβγαλε από την απαξίωση που το είχε ρίξει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Έγινε σημείο αναφοράς, για τον εργάτη, τον άνεργο, τον νέο, την γυναίκα. Μέσα από τα σωματεία συγκροτήθηκε θεατρική ομάδα, ενώ λειτουργεί σήμερα λαϊκό φροντιστήριο με 22 παιδιά και 7 καθηγητές. Η εργατική αλληλεγγύη εκφράζεται με Κάθε τρόπο και μέσο, έχουν γίνει περίπου 500 επανασυνδέσεις ρεύματος, παραστάσεις διαμαρτυρίας σε ΔΕΗ και ΔΕΥΑΛ για το νερό, είμαστε μπροστά και εγγύηση για Κάθε εργατική λαϊκή κατοικία από τα κοράκια τράπεζες και κράτος.
Σε αυτές τις συνθήκες το ΕΚ το ανακατασκευάζουμε με την συνδρομή των σωματείων και εθελοντική εργασία. Θα γίνει το κέντρο αναφοράς όλης της Λαυρεωτικής.
Σε αυτή την πορεία τα σωματεία έκαναν βήματα στην καλύτερη λειτουργία τους, γίνονται ΔΣ με εισηγήσεις παίρνουν τον λόγο περισσότεροι συνάδελφοι, γίνονται προσπάθειες να γίνονται πιο συχνά γενικές συνελεύσεις, αυτά φυσικά διαφέρουν από σωματείο σε σωματείο, υπάρχουν και σωματεία που δεν είμαστε πλειοψηφία και δεν προσπαθούν να λειτουργούν με αυτό τον τρόπο, όμως και σε αυτά παρεμβαίνουμε και τα βοηθάμε να ξεπεράσουν δυσκολίες γίνονται προσπάθειες από μεριάς μας να υπάρχει μια σωστή λειτουργία. Αντικειμενικά η συμμετοχή εργατών στα σωματεία τους, στις γενικές συνελεύσεις, όσο και αν η πλειοψηφία είναι αντιδραστική εμείς μόνο κέρδη μπορούμε να έχουμε, εκεί μπορεί να γίνει η ζύμωση της γραμμής να επιβεβαιωθεί ή να απορρίπτει, αυτό είναι ένας λόγος που σωματεία που δεν έχουμε δυνάμεις δεν προχωρούν σε μαζικές διαδικασίες, φοβούνται την αντιπαράθεση και την αποκάλυψη. Αυτό που έχουμε στα χαρτιά και σαν σχέδιο που μπορεί να βοηθήσει στην ενιαία αντίληψη και δράση σε όλους τους χώρους εργασίας είναι μια εφημερίδα περιοδικής έκδοσης όπου τα σωματεία του Κάθε κλάδου και χώρου εργασίας να έχουν την δική τους στήλη.
Για να ξεπεράσουμε ζητήματα λειτουργίας προχωρήσαμε σε κοινές συνεδριάσεις του Εργατικού Κέντρου με τα σωματεία, προσπαθήσαμε να έχει το Κάθε σωματείο την αυτόνομη δράση, να βγάζει την ανακοίνωση του να ενημερώνει τα μέλη του, να έχει σχέδιο διεύρυνσης των γραμμών με νέα μέλη. Έγιναν αρκετές συσκέψεις και συζητήσεις για το μέλλον της περιοχής και που εμείς πρέπει να οργανώσουμε εργαζόμενους. Αυτό έχει σχέση με τα σχέδια του αντίπαλου και τις υποδομές που τα επόμενα χρόνια θα αναπτυχθούν στην περιοχή, όπου έχει λιμάνι 30 χλμ από το αεροδρόμιο και σχεδιάζεται επέκταση του προαστιακού που θα συνδέει το αεροδρόμιο και το κέντρο της Αθήνας. Οι εμπορικές αποθήκες σε συνδυασμό με τις βιομηχανικές ζώνες Λαυρεωτικής και Σαρωνικού είναι μια πραγματικότητα στην οποία πρέπει μαζί με τις κλαδικά σωματεία τις μεταφορές και τον επισιτισμό να πέσουν οι δυνάμεις το επόμενο διάστημα ώστε να μετρήσουμε βήματα οργάνωσης.
Τα χρόνια που πέρασαν η κρίση φυσικά δεν μας άφησε αλώβητους, για παράδειγμα στο σωματείο οικοδόμων που έκανε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο εκλογές, από τα μέλη που έχει 42 έχουν φύγει στο εξωτερικό, οι 12 είναι Έλληνες και 30 μετανάστες που είχαν γραφτεί και ψηφίσει τα προηγούμενα χρόνια και έφυγαν οι περισσότεροι για Γερμανία. Εντούτοις Κάναμε νέες εγγραφές κυρίως Αλβανών συνάδελφων και καλύφτηκε το κενό.
Στην περιοχή έχουμε δύο κέντρα φιλοξενίας προσφύγων όπου από την πρώτη στιγμή στηρίξαμε τους πρόσφυγες με αλληλεγγύη, αλλά κυρίως με την αντιμετώπιση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, με ανακοινώσεις και παρεμβάσεις, ανοίξαμε μέτωπο με τις αντιδραστικές ιδέες που χωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματος τους, η την θρησκεία τους. Τα προσφυγόπουλα πάνε στα σχολεία χωρίς να υπάρξουν ρατσιστικές αντιδράσεις όπως είδαμε σε άλλες περιοχές. Όχι επειδή δεν υπάρχουν φασίστες, αλλά κυρίως επειδή δεν τους δώσαμε χώρο να δράσουν. Αυτές οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι πρόσφυγες στην χώρα μας το επόμενο διάστημα θα μπουν στην παραγωγή, εμείς έχουμε χρέος να τους εντάξουμε στα σωματεία, να αποτρέψουμε το κλέψιμο του ιδρώτα αυτών των ανθρώπων, να παλέψουμε όλοι από κοινού για την βελτίωση της ζωής μας. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, αν με έναν εργαζόμενο Έλληνα έχουμε 10 προβλήματα να ξεδιαλύνουμε στο κεφάλι του για να ενταχθεί στην μάχη, με τον πρόσφυγα τα προβλήματα που έχουμε για λύση είναι πολλαπλάσια. Όπως φαίνεται και από τα σχέδια της ΕΕ, θα υπάρχει συνεχής απορρόφηση εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Αυτό θα δημιουργεί συνεχώς την ελπίδα ότι Κάποια στιγμή θα φύγουν για την χώρα προορισμού τους και θα τους αποτρέπει να οργανωθούν, να έρθουν σε επαφή με το συνδικάτο. Πρωταρχικό ζήτημα που πρέπει να υπάρξει με τους πρόσφυγες είναι η δημιουργία εμπιστοσύνης και αυτό δεν κατακτιέται με αποφάσεις και ανακοινώσεις, αλλά με την συχνή επαφή με υπομονή και επιμονή, παράλληλα με την πολύμορφη αλληλεγγύη που τα ταξικά συνδικάτα προσφέρουν ως ταξική υποχρέωση στους πρόσφυγες.
Συνάδελφοι και σύντροφοι,
η δημιουργία του ΠΑΜΕ πριν 17 χρόνια δοκιμάστηκε και επιβεβαιώθηκε σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης τα τελευταία χρόνια και η αναγκαιότητα αυτής της δημιουργίας και το αποτέλεσμα της κρίνεται εδώ σήμερα με την παρουσία όλων των συνέδρων, των 530 και πλέον σωματείων. Μπορεί οι δυσκολίες να είναι μεγάλες, μπορεί να μην αναπτύσσεται το κίνημα όπως επιθυμούμε όλοι, όμως έχουμε ένα όπλο και αυτό είναι η ταξική γραμμή πάλης, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.
Ζήτω η 4η συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, Ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη. Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε.
