Ο Πολιτισμός είναι ένας κλάδος που (τα τελευταία χρόνια) συνδέεται με την κερδοφορία μεγάλων επιχειρηματικών Ομίλων και άλλων κλάδων. Συγκεκριμένα συνδέεται με τον Τουρισμό, την αναψυχή, τη διασκέδαση, τη βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου, ακόμα και με την αγορά ακινήτων και άλλους τομείς.

Χαρακτηριστικό είναι ότι πολύ μεγάλες επενδύσεις έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, όπως η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, η επέκταση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ο Ελληνικός Κόσμος, μεγάλες θεατρικές αίθουσες (ΠΑΛΛΑΣ, ΠΑΝΘΕΟΝ) και φυσικά οι εγκαταστάσεις του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου που είναι η μεγαλύτερη επένδυση στο χώρο.

Συγχρόνως ο Πολιτισμός συνδέεται και με μεγάλες επενδύσεις στο παραλιακό μέτωπο όπως αυτή που αφορά την εκμετάλλευση του χώρου στο Ελληνικό.

Αυτή η κατάσταση σημαίνει όξυνση του ανταγωνισμού που έχει αποτέλεσμα να οδηγούνται σε κλείσιμο σύγχρονες υποδομές με άρτιο εξοπλισμό, όπως ο Ελληνικός Κόσμος, το Ίδρυμα Κακογιάννη και πιθανόν το Μέγαρο. Αυτή τη στιγμή που χιλιάδες οικογένειες στο λεκανοπέδιο της Αττικής αδυνατούν να πληρώσουν ακόμα και ένα φθηνό εισιτήριο, τη στιγμή που η ανάγκη για Πολιτισμό είναι διευρυμένη.

Αντίστοιχα για τους εργαζόμενους Καλλιτέχνες και Τεχνικούς σε αυτές τις υποδομές, αλλά και συνολικά στο χώρο της ψυχαγωγίας, της διασκέδασης, αλλά και της Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης είναι πολύ δύσκολη. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε μια έρευνα που κάναμε στο χώρο των μουσικών του ελεύθερου επαγγέλματος είδαμε ότι οι συνάδελφοι χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες. Αυτοί που έχουν εγκαταλείψει οριστικά και αμετάκλητα το επάγγελμα, δεύτερη και μεγαλύτερη κατηγορία είναι οι συνάδελφοι που ετεροαπασχολούνται δουλεύοντας μια πρωϊνή δουλειά (συνήθως του 4ωρου). Τέλος υπάρχει και η κατηγορία των συναδέλφων που είναι μειοψηφία των μελών μας και απασχολούνται αποκλειστικά στο επάγγελμα. Όμως αυτή η κατηγορία καταφέρνει πραγματικό ετήσιο εισόδημα μεταξύ 5.000 – 15.000 € !!! Αντίστοιχη ή και χειρότερη είναι η πραγματικότητα για τους Ηθοποιούς και τους Χορευτές.

(Αυτή η κατάσταση που είναι δυσδιάκριτη η ανεργία από την εργασία, που η απλήρωτη δουλειά είναι καθεστώς, που η μεγάλη μερίδα των νέων Καλλιτεχνών αναγκάζεται να γίνει ατζέντης του εαυτού του και να κινδυνεύει να πληρώσει από την τσέπη του για δουλειά μηνών, είναι η κύρια αιτία που ασκήθηκε μεγάλη πίεση στα Σωματεία του χώρου μας). Δημιουργήθηκε ένα κλίμα απογοήτευσης ότι «τίποτα δεν γίνεται», ότι τα Σωματεία πια δεν μπορούν να οργανώσουν τη δράση των εργαζομένων που τώρα πια ασχολούνται ατομικά με τη μάχη της επιβίωσης με τους όρους της αγοράς που θα ξεχωρίσει την ‘ήρα από το σιτάρι’.

Πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση ήρθε να πατήσει η προοπτική της ‘αριστερής κυβέρνησης’ από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που στον κλάδο μας ελέγχουν την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας. Η προσπάθεια επικράτησης αυτής της γραμμής ήρθε με εντατική προσπάθεια ενσωμάτωσης συνδικαλιστών του χώρου μέσα από τους μηχανισμούς της ΓΣΕΕ (βλ. Ακαδημία εργατοπατέρων) που έκαναν συστηματική προσπάθεια να περάσουν απ’ αυτή τη διαδικασία όσοι περισσότεροι συνδικαλιστές γινόταν. (Χαρακτηριστικό του περιεχομένου της διδασκαλίας ήταν ότι παρουσίαση της ιστορικής πορείας του εργατικού κινήματος γινόταν από εργατολόγο που αναδείκνυε σαν κύριο πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος τον κομματικό συνδικαλισμό).

Συγχρόνως προσπάθησαν να βάλουν μπροστά γνωστούς Ηθοποιούς και μουσικούς που σε μεγάλο βαθμό συνδέονται με το starsystem που ελέγχει η αγορά τάζοντάς τους ανταλλάγματα όταν θα γίνουν κυβέρνηση, αξιοποιώντας τους σαν μηχανισμό εγκλωβισμού κυρίως νέων Καλλιτεχνών που έχουν όνειρα και προσδοκίες για καριέρα στο χώρο.

Πέρα απ’ αυτή τη μεγάλη διαδικασία ενσωμάτωσης, επιτίθονταν στην αντίληψή μας με συκοφαντίες ότι στηρίζουμε τη δεξιά, ότι δε μας ενδιαφέρουν τα προβλήματα των συναδέλφων, παρά μόνο οι λύσεις στη ‘Δευτέρα Παρουσία’. Έκαναν χυδαία επίθεση στα αιτήματά μας για επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και στο αίτημα για αφορολόγητο 40.000 € για 4μελή οικογένεια, λέγοντας ότι «είναι τρέλα σήμερα να ζητάμε να μη φορολογηθούν κάποιοι που παίρνουν για τη δουλειά τους 1.200 € το μήνα δημιουργώντας έντεχνα το έδαφος για την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης ότι οι έχοντες και κατέχοντες είναι αυτοί που παίρνουν αυτούς τους μισθούς.

Όταν βέβαια οι δυνάμεις μας έβαζαν το επιχείρημα ότι ένας εφοπλιστής πληρώνει φόρο μόνο το ναύλο μιας μέρας, μας κατηγορούσαν ότι είμαστε στον προηγούμενο αιώνα και η γλώσσα μας είναι ‘ξύλινη’.

Η Π.Ο.Θ.Α. άνοιξε το ζήτημα της Σ.Σ.Ε. για το Θέατρο με τη λογική της νομικής διαπραγμάτευσης μέσω Ο.Μ.Ε.Δ. κατηγορώντας μας ότι, αρνούμαστε την υπογραφή Σύμβασης για τον κλάδο όταν αποκαλύπταμε ότι μεθοδεύουν την κατάργηση των κατακτήσεων των εργαζομένων με αυτές τις κινήσεις τους.

Οι δικές μας δυνάμεις στο χώρο έδωσαν τη μάχη της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σε πολύ αντίξοες συνθήκες που διαμορφώνονταν από την απογοήτευση της ανεργίας, της κατάκτησης κάθε δικαιώματος, αλλά και των αυταπατών για εύκολη λύση ‘από τα πάνω’ με την εκλογή της ‘αριστερής κυβέρνησης’.

Στον Π.Μ.Σ. που είχαμε την πλειοψηφία κινηθήκαμε διαμορφώνοντας το Πλαίσιό μας βάζοντας το σύνολο των προβλημάτων, διαμορφώνοντας σχέδιο παρεμβάσεων και δράσεων γ’ αυτό. Συγκρουστήκαμε με τη λογική του συμβιβασμού με το εφικτό. Αποκαλύψαμε τις αιτίες των προβλημάτων μας. Ήμασταν δίπλα στους εργαζόμενους για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα. Συγκρουστήκαμε με τη λογική του εκφυλισμού που έβαζαν οι άλλες δυνάμεις που προσπαθούσαν να μετατρέψουν το Σωματείο σε κέντρο εξυπηρέτησης πελατών μέσα από προγράμματα Ε.Σ.Π.Α. για ανέργους.

Αυτή η δουλειά βοήθησε να προετοιμάσουμε τον κόσμο που δρούσε γύρω μας να μην επαναπαυθεί, να κατανοήσει το χαρακτήρα της ‘αριστερής κυβέρνησης’, να μην απογοητευτεί. Αυτή η δουλειά με αυτό το περιεχόμενο ανέβασε το κύρος μας ακόμα και σε συναδέλφους που είχαμε διαφωνίες, ακόμα και αντιπαράθεση, και εκφράστηκε και στις τελευταίες Εκλογές του 2015 με αύξηση των ψηφισάντων και αύξηση του ποσοστού μας κατά 40%.

Η μάχη που έδωσαν οι δυνάμεις μας στους Ηθοποιούς ήταν από την πλευρά της μειοψηφίας και ήταν πιο δύσκολη, αλλά και πιο κρίσιμη γιατί το Σ.Ε.Η. είναι το μεγαλύτερο Σωματείο του χώρου, με μια μεγάλη αίγλη, που ξεπερνά και τα όρια του κλάδου. Δεν υποχωρήσαμε μπροστά στον αρνητικό συσχετισμό. Διαμορφώσαμε το Πλαίσιό μας, ανοίξαμε την αντιπαράθεση με την πλειοψηφία του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού αποκαλύπτοντας το χαρακτήρα του. Διαμορφώσαμε το σχέδιο δράσης μας σα να είμαστε πλειοψηφία. Κερδίσαμε το πιο ενεργό κομμάτι των Μελών του Σωματείου, συσπειρώσαμε τις δικές μας δυνάμεις ενάντια στις επιδιώξεις της πλειοψηφίας. Τους δυσκολέψαμε καταφέρνοντας να κερδίσουμε τις Γ.Σ. που συνήθως γίνονταν με δική μας προτροπή και μάζεμα υπογραφών. Όλη αυτή η δράση με αυτό το Πλαίσιο σύγκρουσης οδήγησε στο να αποκτήσουμε την απόλυτη πλειοψηφία στις τελευταίες Εκλογές.

Σήμερα, η κατάσταση στους χώρους εργασίας παραμένει δύσκολη. (η πολύχρονη συνεχιζόμενη επίθεση έχει μεγαλώσει την απογοήτευση και την αποστράτευση). Όμως μπορούμε να πούμε ότι, είμαστε σε θέση να δίνουμε καλύτερα τη μάχη είτε από θέση πλειοψηφίας είτε μειοψηφίας. Υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι που θέλουν να παλέψουν, που δε συμβιβάζονται, που ζητάνε τη βοήθειά μας ακόμα κι αν δε συμφωνούν μαζί μας. Έχουμε την ικανότητα να αξιοποιούμε αυτές τις δυνατότητες να δημιουργούμε ρήγματα σ’ αυτή την πολιτική. Πρόσφατο παράδειγμα η υπογραφή από το Σ.Ε.Η. Σύμβασης με μεγάλες αυξήσεις με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας που έχει ανοίξει και τις δυνατότητες με άλλα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. που ήδη συζητούν για Σ.Σ.Ε. Σημαντικό είναι όμως το παράδειγμα των εργαζομένων Ηθοποιών στο Κ.Θ.Β.Ε. που με μια φωνή είπαν στον Καλλιτεχνικό Διευθυντή ότι δεν έχουν να συζητήσουν τίποτα για τη Σ.Σ.Ε. την οποία θα πρέπει να υπογράψει με τη Διοίκηση του Σ.Ε.Η. άμεσα, ειδάλλως το Θέατρο δε θα ανοίξει. Αυτή η στάση οδήγησε στην υπογραφή της Σ.Σ.Ε.

Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας. Πρέπει να αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας. Είμαστε αισιόδοξοι γιατί η γραμμή μας επιβεβαιώνεται και κρατά ανοιχτό το δρόμο των δικών μας συμφερόντων.

Η Συνδιάσκεψη μπορεί να είναι σημαντικό βήμα σ’ αυτό το δρόμο.

Καλή δύναμη και καλή επιτυχία στις εργασίες μας.