Συνάδελφοι
Η φετινή Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ σε σχέση με την προηγούμενη πριν από 9 χρόνια, γίνεται σε μία περίοδο που έχουν αλλάξει πολλά για τους εργαζόμενους, όχι μόνο από τη σκοπιά των σχέσεων εργασίας, αλλά και από τη διάταξη των δυνάμεων στο εργατικό κίνημα.
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι ολομέτωπη. Από τη μία είναι τα μέτρα και από την άλλη, η προπαγάνδα Κυβέρνησης και Αστικής Τάξης για ανάπτυξη, για επενδύσεις που θα έρθουν, με σκοπό να βάλουν και άλλο πλάτη οι εργαζόμενοι, να συμπαραταχθούν με τους στόχους του κεφαλαίου.
Είναι καθαρό πως Κυβέρνηση και Εργοδότες, δε θα μπορούσαν να περάσουν τα σχέδιά τους, αν δεν είχαν έναν ισχυρό σύμμαχο στο εργατικό κίνημα. Δηλαδή, Σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα αλλά τριτοβάθμιες οργανώσεις, που θα καλλιεργούν την παραίτηση, το συμβιβασμό και την υποταγή. Που ακόμα και όταν κάτω από την πίεση των εργαζομένων αναγκάζονται να κάνουν αγώνες, καλλιεργούν αυταπάτες για λύση στα πλαίσια του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος, χωρίς σύγκρουση με την αιτία που γεννάει τα προβλήματα.
Η αναδιάταξη που έγινε στο πολιτικό σκηνικό, εναλλάσσοντας την Κυβέρνηση από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στη νέα αστική διαχείριση της αριστεράς, με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πάει να γίνει και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Παλιές παρατάξεις μετονομάζονται, φτιάχνονται νέες από τα ίδια παλιά και σάπια υλικά. Όχι μόνο τα ίδια πρόσωπα, τα ναυάγια της ταξικής πάλης, αλλά κυρίως την ίδια πολιτική και τακτική στο κίνημα, την ίδια ξεπουλημένη γραμμή.
Οι χτεσινοί συνοδοιπόροι της Κυβέρνησης, της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, παρουσιάζονται ως μετανιωμένοι, στήνοντας νέα δόκανα στην Ε.Τ.. Οι παρατάξεις ΜΕΤΑ, ΕΜΕΙΣ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και διάφοροι άλλοι, ξαναλένε ότι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν βγει στην Κυβέρνηση.
Η Ε.Τ. μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ όλα αυτά τα χρόνια, συσσωρεύσαμε πείρα, από τη δράση και από τη διαπάλη, με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Μέσα στο γενικό κύμα υποχώρησης του εργατικού κινήματος, εμείς αντέξαμε, μείναμε όρθιοι. Όχι μόνο δεν αλλοιώσαμε τη γραμμή μας, αλλά με συνέπεια στις θέσεις του ΠΑΜΕ, συσπειρώσαμε νέες δυνάμεις. Δώσαμε στους εργαζόμενους τη δυνατότητα να κρατήσουν την ελπίδα, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια που πρέπει να έχει η Ε.Τ..
Μέσα από την όξυνση της διαπάλης θα κερδίσουμε δυνάμεις, που βγάζουν συμπεράσματα, χωρίς την αγωνία για γρήγορα αποτελέσματα. Χωρίς να επηρεαζόμαστε από την πίεση των άλλων δυνάμεων για «ενότητα στο πρόβλημα».
Στον κλάδο του Τύπου, των Λιθογράφων αλλά και των ΜΜΕ που εμπλέκονται στο Διασωματειακό του Τύπου, κοντραριστήκαμε με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Αυτή την πείρα, είναι που πρέπει να αναπτύξουμε και να εμπλουτίσουμε. Ότι ενώ δεχτήκαμε πιέσεις για να γίνουμε «χυλός» με τους αγανακτισμένους, να σύρουμε τους εργάτες σε αγώνες χωρίς προοπτική, Να κάνουμε απεργίες για την υπεράσπιση των καναλαρχών και των μεγαλοεκδοτών, Να διεκδικούμε τη διάσωση του ταμείου μας και ας βουλιάζει γύρω το ασφαλιστικό, εμείς διαλέξαμε τη γραμμή σύγκρουσης με τις συντεχνιακές αντιλήψεις. Γιατί αυτή, είναι η μόνη που δίνει διέξοδο και προοπτική στους αγώνες. Συμβάλαμε στην εκπαίδευση δυνάμεων, για την αποφασιστική αναμέτρηση τάξης εναντίων τάξης. Δεν πουλήσαμε κούφιες ελπίδες για οριστική λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Δεν αναθέσαμε τις ελπίδες της Ε.Τ. σε κανένα σωτήρα, ούτε σε πολιτικό, ούτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο.
Αυτή η γραμμή είναι που πρέπει να ενισχυθεί και ο τρόπος είναι με εξειδίκευση σε κάθε χώρο δουλειάς. Στους Λιθογράφους για παράδειγμα, που το τελευταίο διάστημα μείνανε πάνω από 1500 συνάδελφοι άνεργοι, από δεκάδες εργοστάσια που κλείσανε, πώς θα έπρεπε να απευθυνθούμε; Με ένα αίτημα να μη χάσουνε τις δουλειές τους; Δεν είναι καθήκον μας να αναδείξουμε ότι έτσι δουλεύει ο καπιταλισμός, ότι η ανεργία δεν πρόκειται να λυθεί στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, ούτε στον αιώνα τον άπαντα;
Στους άλλους που δουλεύουν σε δουλεμπορικά γραφεία και τώρα ανοίγουμε ένα γερό μέτωπο στον Τύπο, τι πρέπει να πούμε; Ότι ο αγώνας μας αν γίνει δυνατός θα τα καταργήσει; Μα η ενοικιαζόμενη εργασία είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου διεθνώς. Αν δεν συγκρουστούμε με την ίδια την αστική εξουσία, μόνο προσωρινές θα είναι οι λύσεις που μπορούμε να δώσουμε.
Γραμμή και οργάνωση λοιπών, πάνε μαζί!
Όσο καλά και να λειτουργεί ένα σωματείο, αν δεν έχει καθαρό το που πάει, είναι ευάλωτο.
Από την άλλη, αν έχεις σωστή γραμμή αλλά δεν έχεις οργάνωση στους χώρους δουλειάς, δεν απειλείς κανέναν.
Αυτό το ζήτημα πρέπει να μας απασχολήσει και να προχωρήσει πιο αποφασιστικά και προς τα κάτω. Να βοηθήσουμε με τις ανακοινώσεις, τις ομιλίες και τις εισηγήσεις στις συνελεύσεις, να πολιτικοποιείται η πάλη, να μην μένει μόνο στα οικονομικά αιτήματα,να βάζει το ζήτημα της εξουσίας.
Πλευρές από αυτά που βάζει η εισήγηση τις έχουμε προχωρήσει στους Λιθογράφους: στήνοντας Σωματειακές Επιτροπές, αναπτύσσοντας δράση αλληλεγγύης, έχοντας πολιτιστική παρέμβαση στα παιδιά των συναδέλφων. Εκεί όμως που καταφέραμε το Σωματείο να αποκτήσει πραγματικούς δεσμούς, είναι στους χώρους που μπορέσαμε να γίνεται συστηματική συζήτηση μέσα και έξω από τα εργοστάσια, βγάζοντας γενικότερα συμπεράσματα, χωρίς να μένουμε μόνο στην οικονομική πάλη, που ασφαλώς είναι απαραίτητη.
Πρέπει όταν διαμορφώνουμε ένα πλαίσιο αιτημάτων να έχουμε καθαρό, ότι δε φτάνουν τα σωστά αιτήματα, για να μπει κάποιος στον αγώνα. Αν κάποιος έχει ασπαστεί τη θεωρία του καπιταλιστικού μονόδρομου, θέλει άλλη δουλειά για να τον κερδίσεις.
Αυτό που τελικά κρατάει και εμάς στον αγώνα, δεν είναι τα δίκαια αιτήματα, είναι η πίστη στη δύναμη της Ε.Τ. να πάρει την εξουσία. Είναι το ταξικό μίσος που δε μας αφήνει να συμβιβαστούμε βλέποντας τους εκμεταλλευτές μας αγέρωχους. Αυτό το μίσος πρέπει να καλλιεργήσουμε με κάθε τρόπο, αυτό είναι ο κινητής της ιστορίας.
