Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Η 4^η συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ πραγματοποιείται σε μια περίοδο που οξύνεται ακόμη περισσότερο η επίθεση του κεφαλαίου και των δυνάμεων που το στηρίζουν απέναντι στη ζωή των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Επιπλέον, σε μια περίοδο όπου έχει συσσωρευτεί τεράστια πείρα που πρέπει να την αξιοποιήσουμε για να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους να τη μετατρέψουν σε αγωνιστική ταξική δράση ώστε να εκφραστεί με το δυνάμωμα των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με την απόσπαση νέων σωματείων από την γραμμή του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού, τη γραμμή την προσαρμογής στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Σήμερα, αυτή η γραμμή επανατροφοδοτείται και καλλιεργείται με τα ίδια συνθήματα από δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που αυτοπροβάλλονται ως «αμόλυντες και καθαρές» από το προηγούμενο βίο τους, που ήταν στο πλευρό της κυβέρνησης και βοηθούσαν την υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής, προσπαθώντας να κάνουν το μαύρο – άσπρο για να πείσουν για τις «αγαθές» προθέσεις της κυβέρνησης.

 Το βασικό ζήτημα, κατά την γνώμη μου, που πρέπει να ρίξουμε το βάρος της προσπάθειάς μας για να μετρήσουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε:

Είναι πως θα αλλάξουμε το συσχετισμό δύναμης προς όφελος της ταξικής γραμμής σε κάθε κλάδο. Εδώ πρέπει να εμβαθύνουμε τη συζήτηση.

 Να πω ορισμένες σκέψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Καταρχήν, πρέπει να αποκτήσουμε ενιαία και ολοκληρωμένη αντίληψη τι εννοούμε αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.

Αν εννοούμε και εφησυχάζουμε μόνο για τη διαδικασία και το κέρδισμα των αρχαιρεσιών, όταν αυτές γίνονται κάθε τρία χρόνια, δεν αντιμετωπίζουμε ολοκληρωμένα το μεγάλο αυτό ζήτημα.

Το να καταγραφεί σε περισσότερα σωματεία νίκη των ταξικών δυνάμεων μέσα από τις αρχαιρεσίες είναι πολύ σημαντικό, αλλά αυτό και μόνο δε σημαίνει αλλαγή συσχετισμών δυνάμεων στο κλάδο.

Δε σημαίνει π.χ. ότι λύνουμε το πρόβλημα της κινητοποίησης δυνάμεων στους αγώνες που εντοπίζουμε σε πρωτοβάθμια σωματεία, ακόμη και εκεί που μπορεί να έχουμε πετύχει καλή συσπείρωση στις αρχαιρεσίες.

Ούτε σημαίνει ότι έχουμε τους δεσμούς που θέλουμε μέσα στους χώρους δουλειάς.

Ούτε πολύ περισσότερο ότι δεν επιδρά διαλυτικά, αποτρεπτικά, στους εργαζόμενους η γραμμή του κεφαλαίου, του ρεφορμισμού.

Για παράδειγμα, θα ήταν λάθος να ισχυριστούμε ότι επειδή στο τιμόνι της Ομοσπονδίας Οικοδόμων είναι οι ταξικές δυνάμεις έχουμε εξασφαλίσει το συσχετισμό δύναμης .

Αν λοιπόν κατανοηθεί αυτό το βασικό συμπέρασμα πρέπει να σχεδιάσουμε τη δουλειά και τα καθήκοντα για να υπηρετήσουμε ολοκληρωμένα το ζήτημα της αλλαγής συσχετισμού δύναμης. Τι να κάνουμε:

• Το γεγονός ότι σωστά αναλύουμε την κατάσταση, ότι έχουμε επιβεβαιωθεί στις εκτιμήσεις μας, δε σημαίνει αυτόματα ότι οι εργαζόμενοι θα πεισθούν. Εδώ κατά την γνώμη μου, δε φτάνει μόνο η γενική επιχειρηματολογία απέναντι στην επιχειρηματολογία της μεγαλοεργοδοσίας, που κάνει ειδική δουλειά με επεξεργασμένα επιχειρήματα και με όλους τους τρόπους σε κάθε κλάδο, με σκοπό να συγκαλύψει τις αιτίες των προβλημάτων, να προσαρμόσει την απαιτητικότητα των εργαζομένων στα μέτρα της και να κρύψει ότι υπάρχει άλλος δρόμος.

Δείτε, για παράδειγμα, το ζήτημα της ανεργίας στις κατασκευές.

Πως ερμηνεύεται από τους ανέργους κάτω από την επίδραση της εργοδοσίας; Ότι το κράτος δεν κάνει καλή διαχείριση, ότι δεν απορροφούνται κονδύλια από την ΕΕ κ.ά. καταλήγοντας στο να έρθει μια καλύτερη κυβέρνηση που θα τα διαχειριστεί καλύτερα και θα σωθούμε.

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η αντίληψη θέλει να αναδείξουμε τη ρίζα του προβλήματος, την αντίφαση που υπάρχει, ενώ οι ανάγκες αυξάνονται οι οικοδόμοι να μένουν άνεργοι.

Να δείξουμε τι φταίει και να προβάλλουμε ακόμη περισσότερο τη δική μας επιχειρηματολογία, τις επεξεργασίες μας που αναδεικνύουν γιατί δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να ζήσουν καλύτερα ενώ υπάρχουν οι δυνατότητες και σε ποιον δρόμο, κάτω από ποιες προϋποθέσεις, θα δρομολογηθούν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, σε ποια προοπτική. Συνοπτικά, το ζήτημα «ανάπτυξη από ποιον και για ποιον» πρέπει να δουλευτεί και να προβληθεί σε όλους τους κλάδους για να ανεβαίνει το ταξικό κριτήριο των εργαζομένων, να δημιουργούνται όροι που θα τον οδηγούν σε συμμετοχή στο αγώνα σε ταξική κατεύθυνση.

• Δεύτερο, αν δε χτίσουμε ποδάρια των συνδικάτων μέσα στους χώρους δουλειάς, με προτεραιότητα τους μεγάλους χώρους, δεν μπορούμε να δουλέψουμε με επάρκεια στην κατεύθυνση διαμόρφωσης συσχετισμού δύναμης που θέλουμε. Εδώ, χρειάζεται να σχεδιάσουμε καλά τη δουλειά μας και να πάρουμε μέτρα για το ποια θα είναι η μορφή οργάνωσης. Και ως προς την μορφή δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας. Σε ένα εργοτάξιο μπορεί να εξυπηρετεί η συγκρότηση επιτροπής αγώνα, αλλού μπορεί να αξιοποιείται μια απεργία για να δημιουργήσουμε απεργιακή επιτροπή που θα μας εξασφαλίσει ένα ξεκίνημα, να κάνουμε μια αρχή, αλλού που έχουμε καλύτερες προϋποθέσεις μια εργοταξιακή επιτροπή που θα συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξαρτήτως κλάδου, δηλ. υπάλληλοι και εργάτες ή και επιχειρησιακό σωματείο με δική μας πρωτοβουλία που είναι μια πιο συγκροτημένη μορφή οργάνωσης στο χώρο δουλειάς.

Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος πρέπει να είναι να συνενώνουμε σε ενιαία αντίληψη και αγώνα όλους τους εργαζόμενους του χώρου και να παίρνουμε μέτρα για τη θωράκιση της λειτουργίας απέναντι στην εργοδοσία που θα παρέμβει για να αποτρέψει την οργάνωση των εργαζομένων ή αν δεν τα καταφέρει σε αυτό, να την ενσωματώσει, να την αποπροσανατολίσει, μέχρι να την προβοκάρει με τους μηχανισμούς της για να ακυρώσει το ρόλο και το χαρακτήρα της.

• Για να αλλάξουμε το συσχετισμό πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί να δουλεύουμε το ζήτημα της συσπείρωσης στο σωματείο. Η δουλειά και η παρέμβασή μας να πιάνει όλα τα ζητήματα, να δημιουργεί προβληματισμό και ερεθίσματα και σε αυτούς που ίσως ακόμα δε συμφωνούν με αυτά που λέμε ή δεν έχουν καταλάβει την αναγκαιότητα της συλλογικής πάλης. Στην πράξη σημαίνει, ότι δεν είμαστε μόνο για το μεροκάματο, τις προϋποθέσεις για τη σύνταξη, που χωρίς δεύτερη κουβέντα πρέπει να τα γνωρίζουμε με ακρίβεια και να οργανώνουμε τον αγώνα, αλλά έχουμε ευθύνη να διαφωτίσουμε από ταξικής πλευράς για τα ζητήματα της υγείας, να προσεγγίσουμε τη νεολαία και να βελτιώσουμε τη δουλειά μας για να τροφοδοτήσουμε με νέες δυνάμεις τα συνδικάτα, να παρέμβουμε στα σχολειά που πηγαίνουν τα παιδιά μας, να βρεθούμε μπροστάρηδες ενάντια στην εμπορευματοποίηση υπηρεσιών που τσακίζει τη λαϊκή οικογένεια και αναγκάζουν τα παιδιά μας να έχουν ως απασχόληση το παιγνίδι στο σπίτι, να καθηλώνονται για ώρες μπροστά στη τηλεόραση, ενώ θα έπρεπε να είναι σε χώρους άθλησης, να έχουν πρόσβαση στο πολιτισμό, το θέατρο κλπ..

Όλα αυτά είναι θέματα που ενώ έχουμε κάνει βήματα είμαστε ακόμη πολύ πίσω στο να τα αξιολογήσουμε ως σημαντικά στο σχεδιασμό της δράσης του σωματείου και ως στοιχεία που θα μας δώσουν και πρόσβαση σε περισσότερους, αλλά και την ευκαιρία να διαμορφώσουμε νέους αγωνιστές που θα συμβάλλουν στους επόμενους αγώνες και στην αναγκαία αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.

 Με αυτές τις σκέψεις θέλω να τελειώσω εκφράζοντας την βεβαιότητα ότι θα βγούμε από την συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ με συμπεράσματα και κατευθύνσεις που θα συμβάλουν στους αγώνες και τους στόχους που έχουμε.