Η εργοδοσία, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί τους υπηρέτες έδωσαν και δίνουν μεγάλο βάρος στην ιδεολογική επίθεση με στόχο τη συνείδηση των εργαζομένων, για να τους κρατά εγκλωβισμένους, η κυρίαρχη άλλωστε προπαγάνδα τους, να περνάνε τα αντεργατικά μέτρα, τα μνημόνια διαρκείας.
Η προσπάθεια τους για χειραγώγηση ή για αδρανοποίηση πατάει σε αυτό που συναντάμε στους χώρους δουλειάς, δηλαδή οι εργαζόμενοι να εκφράζουν αγανάκτηση, δυσαρέσκεια, σιχτίρισμα και για την τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όπως και για τις προηγούμενες με μειωμένη όμως συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και χαμηλό βαθμό οργάνωσης στους χώρους δουλειάς.
Πάνω σε αυτή την κατάσταση πατάνε και προσπαθούν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση των εργαζομένων στη σφαγή τους. Στοχεύουν σε αυτό που δεν έχουν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια, να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση τους οι εργαζόμενοι τα αντεργατικά μέτρα, με την ακούραστη, ανυποχώρητη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος.
Αυτό είναι ένα το κρατούμενο, ένα σημαντικό αποτέλεσμα που μπορεί να μην το μετράμε με καθημερινούς δείκτες αλλά από την άλλη δείχνει και το μέγεθος της δουλειάς που έχουμε μπροστά μας βγαίνοντας πιο δυνατοί, ενισχυμένοι, από την Πανελλαδική μας Συνδιάσκεψη.
Αυτό που χαρακτηριστικά αναφέρθηκε εισηγητικά, ότι έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας πρέπει να το πάρουμε σοβαρά υπόψη για τον τρόπο δουλειάς μας που πρέπει να πατάει στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, στις ανάγκες της πάλης, της ανασύνταξης.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες, που πάντα είναι παρόν στον εκμεταλλευτικό τρόπο παραγωγής, δυνάμωσε σε συνθήκες κρίσης, μεγάλης ανεργίας, κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων και της συλλογικής διαπραγμάτευσης, της επιβολής ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της τεράστιας πίεσης «βάλε πλάτη να μην κλείσουμε» και της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Οδήγησε εργαζόμενους στο με οποιοδήποτε τρόπο να επιβιώσω, να μην απολυθώ από τους πρώτους, στο η σύμβαση είναι ατομική υπόθεση άρα τι μου χρειάζεται το συνδικάτο, για λίγους μήνες θα είμαι στη δουλειά κτλ.
Η υιοθέτηση ταξικής γραμμής από τους εργαζόμενους συναντούσε αντικειμενικές δυσκολίες, σοβαρά εμπόδια.
Όμως πάντα η ταξική πάλη διεξάγονταν κάτω από μύριες όσες δυσκολίες αλλά και μεγάλες δυνατότητες που έχουν επιβεβαιωθεί ακόμα και από την ίδια τη γέννηση του συνδικαλισμού ως ιστορική ανάγκη να ξεπεράσουν οι εργάτες τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και να αντιμετωπίσουν από κοινού την εργοδοτική επίθεση.
Αυτές τις δυνατότητες έχουμε εμείς καθήκον να αξιοποιήσουμε, να αντιπαλέψουμε τις δυσκολίες, να εμπνεύσουμε, να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος στον κλάδο, συμβάλλοντας στην αλλαγή της κατάστασης συνολικά.
Σ’ αυτές τις συνθήκες για τους όρους δουλειάς και ζωής της εργατικής τάξης προβάλει και ξεπηδά η ταξική πάλη, μπορεί να διαμορφωθεί και να ατσαλώσει ταξική συνείδηση με την παρέμβαση των ταξικών συνδικάτων.
Σε αυτές τις συνθήκες γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη της οργάνωσης, της ενότητα της εργατικής τάξης, του σχεδίου για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των εκμεταλλευτικών σχέσεων, όπως μπαίνει και εισηγητικά.
Απ’ εδώ και από την ιστορία των αγώνων της τάξης μας αντλούμε και εμείς δύναμη, την αισιοδοξία μας.
Δεν είναι για παράδειγμα στα αποτελέσματα του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, ότι σε ένα αποδεκατισμένο κλάδο πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, όπως της κλωστοϋφαντουργίας, του ιματισμού και του δέρματος, τώρα βέβαια και άλλοι κλάδοι βρίσκονται σε τέτοια ή παρόμοια θέση, αλλά και κατά τη διάρκειας της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου να υπάρχουν όρθιες δυνάμεις που να δίνουν τη μάχη στους χώρους δουλειάς; Και υπάρχουν όρθιες, στάθηκαν όρθιες δυνάμεις γιατί ακριβώς πάλευαν με αυτή τη γραμμή, τον προσανατολισμό, το πλαίσιο πάλης του ταξικού εργατικού κινήματος.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι χωρίς τις ταξικές δυνάμεις στον κλάδο δε θα κουνιόταν φύλλο, η συνείδηση των εργαζομένων θα είχε χειραγωγηθεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την επιρροή και τις θέσεις της εργοδοσίας. Η εργοδοσία θα οργάνωνε και θα καθοδηγούσε κινητοποιήσεις για τα δικά της συμφέροντα με τις πλάτες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού όπως είχε κάνει στην ΕΝΚΛΩ αν δεν είχαν αποκαλυφθεί τα καταστροφικά για τους εργαζόμενους αποτελέσματα.
Αυτή η διαπάλη ήταν καθοριστική, δεν κατάφεραν να απομονώσουν το ταξικό κίνημα στον κλάδο αλλά το αντίθετο η εργοδοσία σε άλλους χώρους όπως η ΕΛ.ΥΦ., Fintexport, Elite, Φειδά, Βαρβαρέσο δεν κατάφερε να βάλει κάτω από τη σημαία της τους εργάτες, να διεκδικούν την ενίσχυση των εκμεταλλευτών τους.
Τώρα πάλι με το νέο παραμύθι (για τα ελληνικά δεδομένα νέο) της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας έχουν ως στόχο, εκτός των άλλων, να πετύχουν καίριο χτύπημα και στη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων αφού θα είναι πλέον μέτοχοι στην εκμετάλλευση τους.
Ο ρόλος του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, έχοντας την πλειοψηφία σε εργοστασιακά σωματεία, ήταν να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους στο καβούκι του κάθε χώρου, απομονώνοντας τους ουσιαστικά από τα κύρια μέτωπα πάλης. Να μην συγκεντρώνονται οι δυνάμεις σε επίπεδο κλάδου, από μεγάλους χώρους δουλειάς που παίζουν σημαντικό ρόλο στο συσχετισμό δύναμης, σε σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ.
Με σωστό προσανατολισμό δώσαμε μάχες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, με σημαία τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σε καμία περίπτωση δε λέμε ότι τα κάναμε όλα καλά και όσον αφορά την οργάνωση των ανέργων και των μεταναστών εργατών του κλάδου.
Πέρα από όσα μπήκαν εισηγητικά, για τις πρωτοβουλίες, τις μορφές συμμετοχής των ανέργων, που είναι απαραίτητα, και το διεκδικητικό πλαίσιο, απαιτείται από τα σωματεία, με βάση αυτό το τεράστιο ποσοστό που δίνουν τα στοιχεία τους, ότι το 60% των μισθωτών απολύθηκε τουλάχιστον μια φορά το 2015, μεγαλύτερο βάρος και στους χώρους δουλειάς για το ζήτημα της ανεργίας εκεί που γίνεται περισσότερο αντιληπτό ποιος και γιατί τον πετάει στο δρόμο, για τη διαμόρφωση ταξικής στάσης σήμερα αλλά και τη δημιουργία προϋποθέσεων για δρόμο ανάπτυξης, για την εξάλειψη της ανεργίας.
Και για το ζήτημα των μεταναστών, πέρα από το ότι αποτελεί ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης. Είναι και ένα ζήτημα που πιθανόν θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα.
Με τη συμφωνία κυβέρνησης, ΕΕ – Τουρκίας, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν εγκλωβισμένοι, πολλοί από αυτούς θα ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία. Τα συνδικάτα με σχέδιο και ειδική δουλειά πρέπει να τους εντάξουν στις γραμμές τους.
Κυρίως δεν τα κάναμε καλά όσον αφορά τη λειτουργία των περισσότερων από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Πριν την κάθε αναμέτρηση να παίρνουμε υπόψη μας την πείρα από την προηγούμενη, να κρατάμε τα θετικά, να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και μετά από αυτή να συζητάμε συλλογικά, να καταλήγουμε σε συμπεράσματα.
Ο κίνδυνος να θεωρούμε ζητήματα ως απλά και δεδομένα, να υποτιμούμε το Α και το Β για ένα σωματείο που όμως είναι κρίσιμα για τα παραπέρα βήματα.
Η αντίληψη μεροδούλι μεροφάι που είναι εχθρός της ουσιαστικής λειτουργίας και δράσης των σωματείων, σε αυτές τις συνθήκες που τα αποτελέσματα δεν είναι εύκολα, οδηγεί δυνάμεις στην απογοήτευση γιατί δύσκολα υπάρχει το μεροφάι, στην επικίνδυνη και λανθασμένη αντίληψη ότι «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει».
Η υλοποίηση ενός σχεδιασμού μεγαλύτερης διάρκειας είναι κρίσιμο ζήτημα. Ο συνδυασμός της άμυνας με την επίθεση στον αγώνα μας έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον καθένα μας.
Έχουμε μαλί να ξάνουμε (όχι για τους βιομήχανους κλωστοϋφαντουργούς) αλλά για τη δική μας υπόθεση, σε αυτό πρέπει να γίνουμε καλύτεροι μαστόροι, στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στη συσπείρωση και άλλων δυνάμενων, τη μαζικοποίηση των σωματείων για τη διεκδίκηση, την αντεπίθεση.
Χωρίς να υποτιμάμαι τον αντίπαλο, αυτό που φάνηκε και από συζητήσεις μπροστά στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, δεν υπήρχε υπολογίσιμο κομμάτι εργαζομένων που να εκφράζει, να πιστεύει στα σοβαρά ότι με την υποταγή και τους κοινωνικούς διαλόγους μπορεί να ανακτήσει απώλειες κ.τ.λ. .Είναι αποτέλεσμα της δουλειάς μας που μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη για τη συνέχεια, να γίνει καθοριστικό βήμα, της οργάνωσης δηλαδή που κρίνουμε ότι είναι το σοβαρότερο πρόβλημα.
Η επίθεση βέβαια θα ενταθεί στο όνομα της ανεργίας, της ανταγωνιστικότητας, του «τώρα έρχεται η ανάκαμψη», θα μεγαλώσει η πίτα κ.ο.κ. . Εμάς θα κάψουνε για να μεγαλώσει η πίτα για αυτούς που έχουν στα χέρια τους, που κάνουν κουμάντο στα μέσα παραγωγής.
Η πάλη για την αύξηση του μισθού, ανάκτηση απωλειών, σημαίνει μείωση του κλεμμένου πλούτου που καρπώνονται, μείωση της υπεραξίας, του ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών.
Υπάρχουν σήμερα δυνατότητες, προϋποθέσεις που έχουμε και από τη δουλειά των προηγούμενων χρόνων (όπως π.χ. για κυβερνητική εναλλαγή) για να σκεφτούν με βάση την πείρα τους, να διαφοροποιηθούν εργαζόμενοι, να αποσπαστούν από τα νύχια της εργοδοσίας, ΕΕ και κυβερνήσεων.
