Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Εργαζόμενοι σε ξενοδοχεία, επισιτιστικά, τουριστικά καταστήματα και καζίνο.
Συνάδελφοι από άλλους κλάδους που στηρίζετε σήμερα αυτό το συλλαλητήριο
Αυτοαπασχολούμενοι, επαγγελματίες
Νέοι και νέες
Καλωσορίζουμε όλους τους συναδέλφους μας από το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο και τα Χανιά. Από την Κέρκυρα και τη Ρόδο. Από την Καλαμάτα κι αλλού. Όλους όσους ταξίδεψαν σήμερα εδώ, σηκώνοντας κεφάλι, βγάζοντας φωνή. Όσους μέχρι χτες κάποιοι τους χειροκροτούσαν και σήμερα που η αυλαία του τουρισμού έχει κελίσει, ετοιμάζονται να τους δώσουν σκαμπίλια.
Την καθαρίστρια, την καμαριέρα, το σερβιτόρο, το λαντζέρη και το μάγειρα, τον υπάλληλο υποδοχής, τον τεχνικό, όλους όσους εδώ και πολλές βδομάδες φωνάζουν το σύνθημα που έχει κάνει την κυβέρνηση και την εργοδοσία να μην μπορεί πλέον να κρύψει ότι:
ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ ΚΟΥΦΑΡΙΑ ΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ
ΤΑ ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
Από την πρώτη μας κινητοποίηση μέσα στην πανδημία στις 28 Απρίλη στην Αθήνα, τις συγκεντρώσεις την Πρωτομαγιά σε πολλές πόλεις, τα μεγάλασυλλαλητήρια στην Κρήτη, στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στην Κω, στη Σαλονίκη, στην Πάτρα, στη Ζάκυνθο και σε άλλες περιοχές, οι εργαζόμενοι του κλάδου έκαναν ξεκάθαρο:
ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΠΟΛΛΑ – ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ
Όσα από τα σωματεία μας δεν βρέθηκαν στην ουρά των μεγαλοξενοδόχων, ανέδειξαν την αλήθεια που τσακίζει κόκαλα:
Τα 120 δις που βγήκαν τα έξι τελευταία χρόνια από τις δικές μας πλάτες, από τα δικά μας χέρια μπήκαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων.
- Πρόκειται για αυτούς που για να σβήσουν τη χασούρα τους πριν μια δεκαετία, μας άφησαν άνεργους, απλήρωτους, με μισθούς πείνας.
- Αυτοί που δεν επέτρεψαν να πάρουμε ανάσα, όταν ο τουρισμός έκανε συνεχόμενα ρεκόρ σε αφίξεις και εισπράξεις.
- Αυτοί που έκλεισαν τα μαγαζιά φέτος το Μάρτη και δεν τα άνοιξαν ξανά, ούτε όταν έπαψαν τα περιοριστικά μέτρα.
- Αυτοί που τις μεγάλες εποχικές ξενοδοχειακές μονάδες θα τις λειτουργήσουν μόνο όταν εξασφαλιστεί η κερδοφορία τους.
- Αυτοί που δεν ξόδεψαν ούτε μια δεκάρα για την υγεία και την ασφάλειά μας. Σακάτεψαν γυναίκες και άνδρες που δεν μπορέσαν να εργαστούν ξανά.
- Έμαθαν είτε με την προπαγάνδα, είτε με τη βία και την τρομοκρατία τη νεολαία να ζει χωρίς όνειρα, χωρίς προοπτική για μια ζωή με αξιοπρέπεια.
- Ξεζούμισαν μετανάστες και Έλληνες για όσο τα μαγαζιά τους έβγαζαν κέρδη.
- Αυτά τα παράσιτα που γιγαντώνονται όσο μικραίνουν οι ζωές οι δικές μας, όσο καταργούνται εργασιακά δικαιώματα, όσο εξαφανίζεται το δικό μας εισόδημα.
Και σήμερα μας ειδοποιούν, τον έναν μετά τον άλλο, ότι δεν θα δουλέψουμε.
Συνάδελφοι να μην έχουμε καμιά αυταπάτη.
Οι όροι και οι κανόνες είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους. Το παιχνίδι είναι στημένο για να εξυπηρετήσει τόσο τα βραχυπρόθεσμα, όσο και τα μακρόπνοα σχέδιά τους.
Τα 400 ή 534 ευρώ που υπόσχεται να δώσει σε ορισμένους από μας η κυβέρνηση, για λίγους μήνες, δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε. Είναι στην καλύτερη περίπτωση 9 με 10 ευρώ την ημέρα, για ένα ολόκληρο χρόνο.
Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα που ακούστηκε για πρώτη φορά στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών:
ΕΔΩ-ΕΔΩ ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΜΕ 400 ΕΥΡΩ
Μα κι αυτά θα είναι για λίγο. Παρακάτω μας περιμένει η μόνιμη φτώχεια. Η μισή δουλειά-μισή ζωή θα είναι για τυχερούς. Τους υπόλοιπους μας περιμένει η οικονομική και κοινωνική ασφυξία.
Και ρωτάνε κάποιοι. Μα δεν θα ξαναέρθει ο τουρισμός;
Θα έρθει όταν δεν θα έχουμε πανδημίες, φυσικά φαινόμενα, πολέμους. Γιατί η δική τους «βαριά βιομηχανία» έχει πήλινα πόδια. Αναπτύσσεται προσωρινά και καταστρέφεται το ίδιο εύκολα.
Αλλά τα μέτρα της κυβέρνησης, αυτής και της προηγούμενης θα είναι εδώ. Δεν πήραν ποτέ τίποτε πίσω, δεν θα πάρουν και τώρα. Πάνω στα δικά μας καμένα θα χτίζουν νέα κέρδη, όποτε και αν ευνοήσουν οι συγκυρίες.
Και θα πει κάποιος άλλος; Αυτό είναι το μέλλον μας;
Εμείς τους απαντούμε:
Αυτό κι ακόμη χειρότερο θα είναι όσο θα δίνουμε τη συναίνεσή μας, τη συγκατάθεσή μας να κλέβουν τον δικό μας πλούτο.
Όσο από κοινού οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της εργοδοσίαςθα αποκλείουν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού από τις διακοπές και την αναψυχή.
Όσο θα παλεύουμε για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας, αντί για τα δικά μας.
Όσο θα πληγώνουμε την ενότητα των εργατών, για χάρη του ανταγωνισμού των επιχειρηματιών.
Όσο σηκώνουμε τις σημαίες των ξενοδόχων, αντί αυτές των εργατικών μας οργανώσεων.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Σήμερα είναι ένα μεγάλο συλλαλητήριο.
Από αυτό εδώ το βήμα λέμε προς πάσα κατεύθυνση ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Μπορούμε να σταματήσουμε τους λίγους, να πάρουμε ανάσα οι πολλοί.
Από τις αρχές του Απρίλη, 45 σωματεία του κλάδου με υπόμνημά μας κοινοποιήσαμε τα πρώτα μας αιτήματα, που και σήμερα παραμένουν επίκαιρα.
- Όταν μας έλεγαν ότι πρέπει να αρκεστούμε σε επιδόματα φτώχειας, εμείς απαιτήσαμε να διασφαλιστεί το εισόδημά μας από το κράτος και την εργοδοσία.Να προστατευτούν οι άνεργοι, να ανασταλούν όλες οι χρεώσεις σε λογαριασμούς του σπιτιού μας, να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις.
- Όταν μας έλεγαν ότι είναι ατομική μας ευθύνη η διασφάλιση της υγείας στην πανδημία, εμείς απαιτήσαμε να στελεχωθούν τα νοσοκομεία, να επιταχθούν οι ιδιωτικές δομές υγείας, να γίνονται όλες οι εξετάσεις και τα τεστ του κορωνοϊου δωρεάν και άμεσα.
- Όταν μας έλεγαν ότι δήθεν απαγορεύονται οι απολύσεις, εμείς απαιτήσαμε να ακυρωθούν οι χιλιάδες που είχαν ήδη γίνει και αυτές που θα ακολουθούσαν. Και ακολούθησαν κατά δεκάδες.
Σήμερα λοιπόν, για χάρη καμιάς υποτιθέμενης ενότητας που θα μας οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα, δεν πρόκειται να βαρέσουμε σιωπητήριο. Ξαναλέμε το αυτονόητο:
Οι κινητοποιήσεις δεν τελειώνουν σήμερα.
Σήμερα αρχίζουν.
Κάθε περιοχή, κάθε σωματείο, κάθε χώρος δουλειάς να εξοπλιστεί το ταχύτερο με υπομονή και επιμονή, με σχέδιο για οργάνωση ενός αγώνα που θα είναι μακρύς και δύσκολος. Να απευθυνθούμε μέχρι και στον τελευταίο συνάδελφο. Να μιλήσουμε για την ευθύνη που έχει ο καθένας απέναντι στην τάξη του, στον κλάδο του, στους συναδέλφους του, στην οικογένειά του. Να μην πιστέψουμε λέξη από αυτούς που θεωρούν δικαίωση να πάρουμε ένα ξεροκόμματο κι αυτό για δυο-τρεις μήνες.
Να επιστρέψουμε τις υποσχέσεις της κυβέρνησης, των κομμάτων που στηρίζουν τη μεγαλοεργοδοσία και όσων μέσα στο δικό μας κίνημα τις παπαγαλίζουν, ως ΑΘΛΙΑ ΨΕΜΑΤΑ.
Πόσες και πόσες φορές δεν τα έχουμε ξανακούσει;
Όσο θα μας βλέπουν δυνατούς και δύσπιστους, τόσο θα κάνουν πίσω. Μέχρι πριν λίγες μέρες αυτό εδώ το υπουργείο ήθελε να πετάξει έξω από κάθε στήριξη όσους συναδέλφους δεν είχαν κάνει αίτηση επαναπρόσληψης. Δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου. Νόμισαν ότι με χημικά θα μας κάνουν να το βάλουμε στα πόδια. Ε λοιπόν όχι. Πίσω δεν κάναμε. Αναγκάσαμε να κάνει πίσω το υπουργείο.
Να μην αφήσουμε κανέναν να πεινάσει, κανέναν στα νύχια των τραπεζών, κανένα χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο. Η αλληλεγγύη μας δεν είναι απλά ένα όπλο, ούτε φιλανθρωπία. Είναι προϋπόθεση να μείνουμε όρθιοι, αξιόμαχοι και δυνατοί.
Να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο να σκεπάσει κανένας τον αγώνα μας. Οργανωτής είναι το σωματείο μας. Κι αν αυτοί που βάλαμε μπροστά δεν κάνουν, να τους αλλάξουμε.
Να αποκτούμε εμπιστοσύνη μονάχα σε αυτούς που ήρθαν δίπλα μας και στάθηκαν στο πλάι μας στα δύσκολα. Σε αυτούς που δεν εξαγοράστηκαν με θέσεις, αξιώματα και σκοτεινά κίνητρα, από την εργοδοσία και τα κόμματά της. Αυτούς να βάλουμε μπροστά, οδηγούς στο δρόμο μας.
Ξέρουμε καλά, ότι για πολλούς συναδέλφους μας σήμερα, όλα είναι στον αέρα.
Η αμφιβολία και η ανασφάλεια κυριαρχούν σχεδόν παντού.
Αν θα ανοίξουν οι επιχειρήσεις, ποιους θα πάρουν, αν θα δουλέψουμε του χρόνου.
Τι θα κάνουν δηλαδή άλλοι για μας: τί θα κάνει το υπουργείο, ο ξενοδόχος, ο εστιάτορας κλπ.
Για μας, για τις δυνάμεις που συγκροτούμε το ΠΑΜΕ, για τα σωματεία που δεν είναι σε αυτή τη γραμμή αλλά δεν πήγαν με την εργοδοσία, για κάθε τίμιο συνδικαλιστή το ερώτημα όμως είναι άλλο.
Ρωτάμε λοιπόν όλους σας:
Θα τα διπλώσουμε ή θα συνεχίσουμε;
Θα καταριόμαστε την τύχη μας ή θα την πάρουμε στα χέρια μας;
Θα αρκεστούμε στα ψίχουλα ή θα τα απαιτήσουμε όλα;
Θα συνεχίσουμε τον αγώνα ή θα βαρέσουμε τη λήξη, πριν καν αρχίσουμε;
Εμείς κάνουμε σήμερα ένα ακόμη κάλεσμα. Κάλεσμα αγώνα. Κάλεσμα ενότητας με κριτήριο τα συμφέροντα των οικογενειών μας.
Δεν έχει κανένα νόημα να ζητήσει κανείς από κανέναν διαπιστευτήρια για την προηγούμενη στάση που κράτησε. Δε πρέπει να νοιάζει κανέναν τι θεό πιστεύει ο κάθε εργάτης και εργάτρια. Δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε ποτέ κανέναν αν θέλει να φτάσει αυτός ο αγώνας μέχρι το τέλος, μέχρι να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για να παλέψει μαζί μας.
Το δια ταύτα σήμερα είναι άλλο.
Θέλει να εμπνεύσουμε, να εμπνέουμε κάθε στιγμή για να συμμετέχουν περισσότεροι στην επόμενη κινητοποίηση, σε άλλη μια μάχη. Έτσι κερδίζονται οι πόλεμοι.
Θέλει όμως και να βρούμε και να κρατήσουμε συμμάχους.
Να απευθυνθούμε ξανά και ξανά σε κάθε κλάδο που έχει συμφέρον να μπει μαζί μας στη μάχη. Οι ξενοδόχοι είναι και κατασκευαστές και εφοπλιστές και τραπεζίτες και βιομήχανοι. Μα κι εμείς είμαστε και εργάτες και αγρότες και κάτοικοι ενός δήμου. Πολλές φορές δουλεύουμε και οι ίδιοι σε άλλους κλάδους. Η ταξική μας ενότητα δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε ηλικία, ούτε φύλο. Δεν έχει καμιά σημασία η ειδικότητα, η επιχείρηση, η περιοχή.
Να γιατί καλούμε αύριο σε πολλές πόλεις της χώρας στα συλλαλητήρια που διοργανώνουν τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στην Αθήνα στις 7 το απόγευμα στο Σύνταγμα.
Γιατί πιστεύουμε ότι και η δική μας Ομοσπονδία θα έπρεπε να είναι εκεί.
Γιατί όταν γυρίσετε πολλοί από σας στις περιοχές σας, θα χρειαστεί να πάρετε μαζί στον αγώνα σας τους εργαζόμενους όλου του νομού και της περιφέρειας. Γιατί στις 16 που διαδηλώνουν οι υγειονομικοί θα χρειαστεί κι εμείς να σταθούμε στο δρόμο μαζί τους.
Σύμμαχοί μας όμως είναι και όσοι μικροί μαγαζάτορες είναι εργοδότες μας. Έχουν την ίδια μοίρα με μας και πολλές φορές χειρότερη. Είτε δουλεύουν κι αυτοί, είτε παλεύουν να επιβιώσουν από τον άδικο ανταγωνισμό με τους μεγάλους.
Μαζί γονατίζουμε από φόρους. Μαζί αντιμετωπίζουμε τα μέτρα που μας λιώνουν. Βράζουμε στο ίδιο ζουμί, γιατί είμαστε το ίδιο αναλώσιμοι. Σε αυτούς να απευθυνόμαστε θαρρετά να παλέψουν μαζί μας. Μπορούμε να βρούμε αιτήματα που μας ενώνουν απέναντι σε ένα κοινό εχθρό: την κυβέρνηση και τα μονοπώλια. Είναι δίκαιο το αίτημά τους να στηριχτούν για να επιβιώσουν.
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Μιλάμε έξω από το υπουργείο που έχουμε μετονομάσει από καιρό. Από την εποχή της προηγούμενης κυβέρνησης και παλιότερα ακόμη. Είναι το υπουργείο της εργοδοσίας. Και δεν περιμένουμε τίποτε από αυτό, πέρα από το να μας δυσκολέψει ακόμη περισσότερο, να στραγγίξει ό,τι εισόδημα απέμεινε σπίτι μας.
Όμως στον άθλιο επικεφαλής της πολιτικής ηγεσίας, τον υπουργό Βρούτση, που παθαίνει αλλεργία με τους εργάτες, του υποσχόμαστε ότι του φυλάμε μια καλή θέση στην ιστορία, ως ο πολιτικός εκείνος που προσπάθησε να κάνει το ακατόρθωτο:
Ενώ οι προκάτοχοί του πάσχιζαν να μας πείσουν ότι μισό καρβέλι είναι καλύτερο από καθόλου ψωμί, αυτός ισχυρίζεται ότι μισό καρβέλι είναι καλύτερο από ολόκληρο.
Έχουμε αντιμετωπίσει και καλύτερους ψεύτες απ’ αυτόν.
Σε ό,τι μας αφορά, τα σωματεία δηλαδή που αποφάσισαν να μην αναστείλουν κανένα αγώνα, μικρό ή μεγάλο, θα συνεχίσουμε.
Θα κάνουμε όλες τις τουριστικές περιοχές το επόμενο διάστημα το κέντρο του αγώνα. Θα προσπαθήσουμε κι εκεί που δεν κουνιέται φύλο, να ανάψουμε εστίες αντίστασης και μαχητικής διεκδίκησης.
Δεν θα κουραστούμε να καλούμε και τον πιο δύσπιστο συνάδελφο να έρθει μαζί μας.
Όσοι σταθούν απέναντί μας, να το σκεφτούν καλά. Έχει καταπιεί η ιστορία διαχρονικά πολλούς τέτοιους. Γιατί αργά ή γρήγορα όλοι μας θα διαλέξουμε πλευρά. Με τον εργάτη ή με τον κεφαλαιοκράτη.
Καλή συνέχεια στους αγώνες μας.
Θα νικήσουμε.
