Η πλειοψηφία των τοποθετήσεων έφερε την πείρα της δουλειά μας κατά κλάδο. Είναι μια επιπλέον απόδειξη ότι εδραιώνεται και ωριμάζει ο βασικός προσανατολισμός, η κατά κλάδο παρέμβαση και ανάπτυξη του ΠΑΜΕ. Επιτρέψτε μου ορισμένες σκέψεις που αφορούν τη δουλειά μας με βάση την πείρα που συγκεντρώσαμε εδώ στην Αττική που μπορούν να βοηθήσουν και σε αυτό τον προσανατολισμό.

Καταρχήν η ίδια η διαδικασία μέχρι να φτάσουμε στη Συνδιάσκεψη είναι βήμα προόδου και εδραίωσης του ΠΑΜΕ. Οι μαζικές διαδικασίες με επίκεντρο τους κλάδους και χώρους δουλειάς, το γεγονός ότι σε πάνω από 110 ΓΣ σωματείων, συγκεντρώσεις σε χώρους δουλειάς, συσκέψεις επιτροπών αγώνα εδώ την Αττική, πάνω από 7.000 εργατοϋπάλληλοι εξέλεξαν τους αντιπροσώπους τους για τη σημερινή Συνδιάσκεψη, ότι έγιναν επιπλέον δεκάδες ΔΣ που πήραν αντίστοιχες αποφάσεις, αυτός ο ουσιαστικός και ζωντανός τρόπος δουλειάς, που κατακτιέται στη φωτιά της καθημερινής πάλης είναι που ξεχωρίζει το ΠΑΜΕ από τη σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, από την αδράνεια και τη μιζέρια. Το γεγονός ότι μαζί με επιπλέον εκατοντάδες εργαζόμενους στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς που πήραν το κάλεσμα του ΠΑΜΕ, συζήτησαν λιγότερο ή περισσότερο τη γραμμή του, συνειδητοποίησαν το χαρακτήρα του ως μετώπου συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι μεγάλο κέρδος. Αντίστοιχα το γεγονός ότι δεκάδες νέα συνδικαλιστικά στελέχη δοκιμάστηκαν και διαπαιδαγωγήθηκαν σε τέτοιες διαδικασίες. Όλα αυτά, μαζί φυσικά με πολλές αδυναμίες και κενά, επιβεβαιώνουν το κύρος και τι δυνατότητες που έχει το ΠΑΜΕ μέσα στην εργατική τάξη, μας γεμίζουν αισιοδοξία για τη συνέχεια.

Στην Αττική όλη την προηγούμενη περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, το ΠΑΜΕ, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται σε αυτό πάλεψαν για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε συνθήκες επιβολής συνεχούς μπαράζ επιβολής μνημονίων και αντιλαϊκών μέτρων. Πάλεψαν για την αποτροπή τους, για την καθυστέρησή τους, έβαζαν συνεχώς το σπόρο της πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες. Δεχτήκαμε ισχυρή πίεση, πρώτα και κύρια υποταγής και ενσωμάτωσης. Από την πληγή του κοινωνικού εταιρισμού που κουβαλά η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, από την προσπάθεια το ΠΑΜΕ να γίνει χυλός στην Πλατεία Συντάγματος μαζί με τους αγανακτισμένους, σκαλοπάτι στην κυβερνητική εναλλαγή, από την πίεση να στηρίξει το κίνημα τη δήθεν δίκαιη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την πίεση που ήταν ισχυρή βγήκαμε όχι μόνο χωρίς σοβαρές απώλειες αλλά σήμερα μπορούμε να μετρήσουμε καλύτερα τις δυνατότητες που γέννησε εκείνη η περίοδος όπου το ΠΑΜΕ επέμενε στο πραγματικό, ταξικό περιεχόμενο της ανατροπής, όχι στην κυβερνητική εναλλαγή και στην υποταγή στις ορέξεις του κεφαλαίου αλλά στη ρήξη με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και την καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Αντιμετωπίσαμε εκτός από το καρότο και το μαστίγιο, την κρατική και εργοδοτική βία, την προβοκάτσια της ΜΑΡΦΙΝ, το δολοφονικό χτύπημα στο ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, τον Οκτώβρη του 2011, τη δολοφονική ενέδρα των ναζιστών της Χ.Α. στους κομμουνιστές συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, τις εκατοντάδες απολύσεις, δίκες, αγωγές, αποφάσεις δικαστηρίων που έβγαζαν παράνομες και καταχρηστικές πολλές απεργίες. Οργιάζει η νοθεία στα συνδικάτα από εργοδοσία και εργοδοτικούς. Εδώ στην Αττική με δικαστική απόφαση στέρησαν από τις ταξικές δυνάμεις την πλειοψηφία στο ΕΚΠ, με δικαστική απόφαση αφαιρούν το δικαίωμα στο ΕΚΑ να νομιμοποιεί τους αντιπροσώπους του, απόφαση με γενικότερο χαρακτήρα. Αυτές οι επιθέσεις του κράτους και της εργοδοσίας ατσάλωσαν μια νέα γενιά συνδικαλιστών στην ταξική πάλη. Η στάση των ταξικών συνδικάτων και των συνδικαλιστών έγινε κριτήριο και παράδειγμα για χιλιάδες εργάτες.

Έχουμε συνείδηση ότι η ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Αττική έχει απαιτήσεις, είναι μια σύνθετη υπόθεση. Και αυτό γιατί στην Αττική συγκεντρώνεται ένα μεγάλο τμήμα της παραγωγής, εκατοντάδες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, η πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων της χώρας μας, μάζες ανέργων και αυτοαπασχολούμενων. Εδώ στην Αττική κράτος και εργοδοσία συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους, είναι το διοικητικό, ιδεολογικό, πολιτικό και χρηματοοικονομικό κέντρο της χώρας, η βάση των εργοδοτικών οργανώσεων και μηχανισμών, συγκεντρώνεται πολύς και πολυπλόκαμος κατασταλτικός μηχανισμός.

Ορισμένες σκέψεις που μπορούν να συμβάλουν στη δράση των ταξικών συνδικάτων και του ΠΑΜΕ, στην πορεία της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

1. Από το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, την 1^η Νοέμβρη του 2014 έως σήμερα, πάνω από 70 συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Αττική στηρίζουν, άλλες πιο σταθερά, άλλες λιγότερο, τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων που συσπειρώνονται σε αυτό. Αυτό είναι αποτέλεσμα των βημάτων που κάνουμε στην επεξεργασία των θέσεων μας και στο σχέδιο πρώτα και κύρια κατά κλάδο. Γύρω στις 40 είναι σήμερα εδώ ως νέα μέλη του ΠΑΜΕ ή ως παρατηρητές, παρά το γεγονός ότι οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ σε αυτά τα σωματεία είναι μειοψηφία. Είναι γεγονός που δείχνει τη δυνατότητα που υπάρχει να δουλεύουμε, να προσεγγίζουμε και να συσπειρώνουμε νέες δυνάμεις με το ΠΑΜΕ και το πλαίσιο πάλης του. Γιατί η υπεροχή του ΠΑΜΕ βρίσκεται ακριβώς στις θέσεις του και στις διεκδικήσεις του ανεξάρτητα εάν αυτά τα σωματεία συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Βρίσκουν όμως στα συνδικάτα του ΠΑΜΕ πραγματικό αποκούμπι. Δυνατότητες υπάρχουν πολλές. Οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς βράζουν, ανεξάρτητα εάν δεν εκφράζεται αυτό σε αγωνιστική ανάταση αλλά σε υποχώρηση. Το κύρος του ΠΑΜΕ είναι μεγάλο. Απαιτείται επίμονη και ουσιαστική δουλειά, σχέδιο κατά κλάδο ώστε να μετρήσουμε νέα βήματα ισχυροποίησης, να ετοιμαστούμε για νέα φάση ανάτασης του κινήματος.

2. Να δυναμώσει η δουλειά μας κατά κλάδο. Η εισήγηση θέτει με σαφήνεια τα κενά μας, ιδιαίτερα των κλαδικών συνδικάτων. Δε νοείται ανασύνταξη εδώ στην Αττική όσο τα κλαδικά συνδικάτα παραμένουν έξω από τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, τη ΔΕΗ, τα Πετρέλαια, τον ΟΤΕ, τις Τράπεζες, το Νερό, την αμυντική βιομηχανία, τα λιμάνια κ.α. Το βασικό που πρέπει να κατακτηθεί είναι ο προσανατολισμός, τα κλαδικά συνδικάτα να ενισχύσουν την προσπάθεια τους, να επεξεργαστούν τις θέσεις τους ώστε η δράση τους να ανοίγει δρόμους εδραίωσης τους σ’ αυτές τις επιχειρήσεις και ανάπτυξης με νέα μέλη. Να ιδρυθούν νέα συνδικάτα σε όσους κλάδους δεν υπάρχουν. Ταυτόχρονα τα θετικά παραδείγματα στον Τουρισμό, στους ΟΤΑ, στους λιθογράφους να γίνουν τρόπος δουλειάς για κάθε κλάδο, δηλαδή το κλαδικό συνδικάτο να είναι το επιτελείο, το κέντρο συντονισμού της πάλης κατά κλάδο για όσο το δυνατόν περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις του κλάδου.

3. Να δυναμώσει η δράση των συνδικάτων για το σύνολο των ζητημάτων που απασχολούν την εργατική τάξη και το λαό. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη. Είναι σε εξέλιξη δράση συνδικάτων και λαϊκών επιτροπών για την υγεία σε πολλούς δήμους της Αττικής. Αντίστοιχα είναι σε εξέλιξη πρωτοβουλίες συνδικάτων και Λαϊκών Επιτροπών για την ανεργία. Οι πρωτοβουλίες αυτές, συνέχεια προηγούμενων, είναι ένας σωστός τρόπος δουλειάς ώστε να εδραιώνεται η δράση και ο προσανατολισμός των συνδικάτων για όλα τα ζητήματα ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, όμως γενικά είμαστε πίσω, τα περιθώρια ακόμα είναι πολλά όπως για παράδειγμα με το θέμα των πλειστηριασμών. Το ίδιο ισχύει και γα την αλληλεγγύη. Τα πάνω από 30 λαϊκά φροντιστήρια που λειτουργούν στην Αττική και οι άλλες μορφές αλληλεγγύης είναι σημαντική δουλειά, όμως και εδώ ακόμα μας χαρακτηρίζει σε πολλές περιπτώσεις ερασιτεχνισμός. Δεν υπάρχει ουσιαστικός καταμερισμός στα ΔΣ των σωματείων, επιτροπές ανέργων έχουν μόλις 6 σωματεία στην Αττική. Απαιτείται πιο ολοκληρωμένος σχεδιασμός, μηχανισμός και υποδομές.

4. Ανασύνταξη δε νοείται χωρίς τη συμμετοχή μαζικά μεταναστών στην ταξική πάλη, χωρίς τη μαζική συμμετοχή τους στα συνδικάτα, χωρίς ανάδειξη μεταναστών συνδικαλιστικών στελεχών. Η κατάσταση στα συνδικάτα, παρά τη πολύ σημαντική έκφραση αλληλεγγύης και στήριξης των μεταναστών και των προσφύγων είναι πολύ άσχημη. Δεν υπάρχει ούτε μια επιτροπή μεταναστών σε συνδικάτο της Αττικής. Οι συνδικαλιστές μετανάστες εκλεγμένοι στα ΔΣ είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση. Απαιτείται στροφή. Επεξεργασία αιτημάτων, σχέδιο, στόχοι, μετάφραση υλικών, ακόμα και καταστατικών συνδικάτων. Ειδικά για την υποδοχή και την παρέμβαση των προσφύγων, το κοντέινερ που έστησαν τα συνδικάτα στο λιμάνι του Πειραιά για τους πρόσφυγες, η υποδοχή από σωματεία και άλλους φορείς των προσφυγόπουλων σε σχολεία της Αττικής που ακύρωσαν το σχεδιασμό των φασιστών, τα σχολεία για μετανάστες είναι παρεμβάσεις που δείχνουν τις δυνατότητες. Απαιτείται και εδώ καταμερισμός συνδικαλιστικών στελεχών, υποδομή και μηχανισμός σε επίπεδο Αττικής.