Αφοπλίζουμε το κεφάλαιο, οπλίζοντας την ταξική μας συνείδηση

_______________

[…] Ό άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι […]: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο.

[…] το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάχτηση της δημοκρατίας.

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

(Προλετάριοι και Κομμουνιστές, Εκδόσεις Ερατώ, σελ. 50)

Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. (,ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ,ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Τόμος Πρώτος, Σύγχρονη Εποχή, σελ. 779)

Ρωτάει ο ένας τραπεζίτης τον άλλον στην Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ: Οι εργαζόμενοι γιατί μας έχουν ανάγκη; Μα επειδή δεν ξέρουν ότι τους έχουμε ανάγκη!

Αυτό που ζούμε δεν είναι εφιάλτης, ή μάλλον είναι, αλλά -πολύ χειρότερα- συμβαίνει στον ξύπνιο μας.

Είναι ο –χρόνια τώρα– κηρυγμένος πόλεμος του κεφαλαίου κατά της τάξης που παράγει τον πλούτο (του).  

Και προσπαθούν να μας πείσουνότι αυτός είναι ο κόσμος στον οποίον πρέπει να ζούμε, ότι έτσι πρέπει να εξελίσσονται τα πράγματα. Και τα όσα φασιστικά εμπεριέχονται σε αυτόν τον κόσμο είναι κάποιες μικρές αποκλίσεις του, τις οποίες η δημοκρατία μας θα επαναφέρει στον ίσιο δρόμο.

Και αφελώς κάποιοι πιστεύουμε ότι έτσι θα γίνει.

Μια τέτοια στάση, όμως, όχι μόνο καλύπτει την αδράνειά μας, αλλά γίνεται ο πιο ικανός συνήγορος στα αποτρόπαια εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος μας.

Ωστόσο, ακόμα κι αν πέφτουμε από τα σύννεφα, δεν θα λάβουμε απάντηση, αν δεν πάψουμε… να πετάμε στα σύννεφα.

Και το παιγνίδι θα το έχουμε χάσει, γιατί στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται μέσα στο καπιταλιστικό πεδίο, θύματα και θύτες, εντέλει, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Αφού ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του δολοφονικός και εκτελεί, έχοντας για όπλα όχι μόνο τους καθωσπρέπει λακέδες του (κυβερνήσεις), αλλά και εγκληματίες τύπου Χρυσής Αυγής.

Η τάξη των κεφαλαιοκρατών δεν δείχνει ποτέ έλεος. Όσο πιο βαθιά σε χώσει τόσο πιο ψηλά θα ανεβεί. Όσο πιο πολύ σε εξαθλιώσει τόσο πιο πολύ θα ευημερήσει.

Αυτή η τάξη, η αστική τάξη, η άρχουσα, δηλαδή, τάξη είναι ταυτισμένη με τον καπιταλιστικό δρόμο (υπο)ανάπτυξης, με τους υπο-κατώτατους μισθούς, τον στρωμένο–στην κυριολεξία– με τα κορμιά μας.

Οι εφοπλιστές (εφοπλίζω= οπλίζω κάποιον εναντίον κάποιου άλλου), οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεργολάβοι, με μια –όχι στη γλώσσα του Μαρξ, αλλά του Ξενοφώντα– ξύλινη λέξη: η πλουτοκρατία, στις σημερινές συνθήκες (μιας από της βαθύτερες και σκληρότερες καπιταλιστικές κρίσεις), και με μεγάλο απόντα το αντίπαλο κοινωνικό δέος του σοβιετικού μοντέλου οργάνωσης, βγάζει από το συρτάρι τα όπλα της και παίρνει την πιο βορβορώδη, κατά Μπρεχτ, όψη της.

H επίθεση κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, η δολοφονία του Φύσσα αργότερα είναι η καλύτερη επιβεβαίωση για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, όταν τα κεφάλαιά του κινδυνεύουν –ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Ακόμα και η δολοφονία των αθώων σκακιστών (όπως βάφτισαν τους χρυσαυγίτες) στο Ηράκλειο, στο ίδιο κεφάλαιο εμπίπτει.

Και το αστικό κράτος, όσο πιο πολύ κινδυνεύει δεν θα διστάσει να γίνει το ίδιο, ακόμα πιο σκληρό, πιο αυταρχικό, πιο ανελεύθερο, πιο δυνατό, πιο άγριο, πιο εκδικητικό.

Θα γίνει αμιγώς φασιστικό.

Και δεν χρειάζεται να βάλουμε τα ταξικά γυαλιά μας για να το καταλάβουμε. Αρκεί μόνο να ανοίξουμε τα μάτια μας.

Αρκεί να θυμόμαστε ότι η πρώτη «κατευθυντήρια γραμμή» που ακολούθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αμέσως μετά την ίδρυσή της, ήταν αυτή που όριζαν οι διατάξεις της ΛΕΥΚΗΣ ΒΙΒΛΟΥ για την «ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση».

Για την ιστορία: Μνημόνια και μέτρα, ή μέτρα και μνημόνια, περιγράφονται επακριβώς στην Ιδρυτική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1992, που όλως τυχαίως υπογράφεται καπάκι με την «πτώση» της Σοβιετικής Ένωσης (Αύγ. 1991η πτώση – Φεβ 1992 η άνοδος της ΕΕ), ολοκληρώνεται με τη Νομισματική της Ένωση το 2001, εφαρμόζεται με τις επιμέρους συνθήκες, και αφορά τις περίφημες «4 ελευθερίες» (απελευθερωμένες αγορές) της ΕΕ: δηλαδή, ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, αγαθών, εργασίας (και προσώπων), υπηρεσιών, οι οποίες συνοψίζουν και  το περιεχόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν, από το Μάρτη του 1994 ήδη, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί ειδικό ένθετο φυλλάδιο του ΚΚΕ με τίτλο: «Λευκή Βίβλος, η επιχείρηση επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα».

Παρά ταύτα, δεν μας επιτρέπεται καν να μιλάμε για ταξικό πόλεμο, ο οποίος στη θωρακισμένη αστική δημοκρατία μας δεν υφίσταται τάχα. Η πάλη των τάξεων, λένε, έχει καταργηθεί. Είναι κατάλοιπο ενός χρεωκοπημένου μοντέλου –που εντελώς συμπτωματικά(!) είναι το μόνο που καταργεί το αστικό κράτος– καταδικασμένου, όλως τυχαίως(!), από το ίδιο.

Μα αν η πάλη των τάξεων έχει λήξει πια, τότε να το πούμε και στα αφεντικά για να μην παλεύουν μόνα τους, που λέει κι ο Ιταλός γελοιογράφος Αλτάν.

Για τους πολλούς, η λαϊκή απάντηση στην αστική βία αποκαλείται βίαια ανατροπή των δημοκρατικών(!) θεσμών(;), είναι «σταλινικές απόψεις».

Και η άμυνα απέναντι στις επιθέσεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών (του καπιταλισμού δηλαδή), που μάχονται για να διατηρήσουν οι κεφαλαιούχοι τα χαμένα τους (και) εφοπλιστικά κεφάλαια, είναι παρανομία.

Όμως η νομιμότητα μιας πολιτικής κρίνεται από τα συμφέροντα που υπηρετεί. Αν υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού τότε, ναι, είναι σταλινισμός.

Στη δική μας νομιμότητα –αυτή των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ– η άρχουσα τάξη είναι ένοχη χωρίς ελαφρυντικά, αφού είναι εκείνη που γεννάει και όλα τα φασιστικά μορφώματα, τα οποίο όχι μόνο θα εκπαιδεύσει για να την υπηρετήσουν, αλλά και θα κληθεί με την ταξική της Δικαιοσύνη να αντιμετωπίσει.

Αλλά μια τέτοια δικαιοσύνη, μια τέτοια δημοκρατία είναι ανίκανες, επειδή είναι ικανό το κεφάλαιο που τις διαχειρίζεται.

(Χαρακτηριστική η βιομηχανία συνδικαλιστικών διώξεων. Κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ εννοείται).

Η λαϊκή εξουσία μόνο μπορεί να σταματήσει το φασισμό,αφού το κεφάλαιο δεν θα κυκλοφορεί πλέον ασύδοτο.

Και το μόνο που μας απομένει για να κατακτήσουμε αυτήν την εξουσία είναι η ταξική μας συνείδηση.
Με αυτήν πολεμάμε.
Άλλο όπλο δεν έχουμε.

Στην Εισήγηση της εκτελεστικής γραμματείας του ΠΑΜΕ που έχουμε στα χέρια μας επισημαίνεται (σελ. 14):

Ταξικό σωματείο που συμμετέχει στο ΠΑΜΕ είναι το σωματείο που πρωτοστατεί και οργανώνει διαρκώς τους εργαζόμενους έχοντας φιλοδοξία να οργανώσει το σύνολο των εργατών.

(Και δεν είναι τυχαίο ότι οι λέξεις «ταξικό» – «ταξική» αναφέρονται 29 φορές στο κείμενο)

ΠΑΜΕ λοιπόν ΤΑΞΙΚΑ. Κι ας είναι επίπονος ο αγώνας. Γιατί αξίζει να δοκιμάζεις. Πάλι και πάλι και ξανά… Επειδή, αν εγκαταλείπεις κάθε φορά που δεν πετυχαίνεις το στόχο, τότε έχεις βάλει το χεράκι σου για να συμβεί το χειρότερο… 

Και με τα λόγια του Ελύτη:

ΠΑΜΕ μαζί κι ας μας λιθοβολούν

Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες

Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι

Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά

Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!

ΠΑΜΕ. Με δύναμη πάλι και πάλη

Μπ. Ζ. 19/11/2016