Συναδέλφισσες και συνάδελφοι αντιπρόσωποι στο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Εύβοιας.
Το Συνέδριό μας επιτέλους πραγματοποιείται, μετά από δύο αναβολές, σε μια εποχή κρίσιμη για όλους τους εργαζόμενους και για κάθε λαϊκή οικογένεια.
Σε μια περίοδο που ο πόλεμος μαίνεται στη γειτονιά μας, σε μια περίοδο που η ακρίβεια μας τσακίζει. Που η ανέχεια των οικογενειών μας φτάνει σε σημείο να μην έχουμε πρόσβαση στα στοιχειώδη, που τα αυτοκίνητα παραμένουν ακινητοποιημένα λόγω των αυξήσεων στη βενζίνη, που οι εργατικές- λαϊκές οικογένειες βλέπουν θρίλερ σε κάθε άνοιγμα λογαριασμού ρεύματος, που μέσα στους χώρους δουλειάς επιχειρείται να καταπατηθεί κάθε εργατικό δικαίωμα –ειδικά εκεί που δεν υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση…
Σε αυτές τις συνθήκες κουβεντιάζουμε σήμερα, συζητάμε τη θετική και αρνητική πείρα από τη δράση μας, τις δυσκολίες αλλά και τα ελπιδοφόρα βήματα που έγιναν, γιατί έγιναν και τέτοια..
Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες υψώνεται μπροστά μας και το μεγάλο δίλλημα:
Μπροστά στη νέα κρίση που έρχεται και εργοδοσία – κυβέρνηση θα επιχειρήσουν να φορτώσουν πάλι στις πλάτες μας, μπροστά στο ενδεχόμενο του πολέμου, μπροστά στη νέα έξαρση της πανδημίας… μπροστά δηλαδή σε όλα αυτά που θα φέρουν νέα βάσανα για όλους τους εργαζόμενους……
Τι κίνημα χρειαζόμαστε;
τι Εργατικό Κέντρο θα έχουμε στο πλάι μας οι εργαζόμενοι της Εύβοιας;
Εργατικό Κέντρο «όπλο» στα χέρια μας, αντάξιο των προσδοκιών και των αγωνιών της εργατικής τάξης;
ή
Εργατικό Κέντρο διαλυμένο και εκφυλισμένο, όπως το έχει καταντήσει σήμερα μια μικρή ηγετική ομάδα;
Τώρα είναι η ώρα όλοι οι εργαζόμενοι στην Εύβοια, σε όλη την Ελλάδα, να υψώσουμε ένα τείχος μπροστά στη νέα θύελλα που είναι σε εξέλιξη.
Και το βήμα για εμάς, με την ευθύνη που έχουμε σαν εκλεγμένοι Αντιπρόσωποι των εργαζομένων που μας εμπιστεύτηκαν, πρέπει να ξεκινήσει σήμερα, από ετούτη εδώ την αίθουσα, με τη συζήτηση που θα κάνουμε και τις αποφάσεις που θα πάρουμε.
Η αλήθεια είναι ότι με πολλούς από εσάς συναντηθήκαμε στους αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια, αποκτήθηκε πείρα, μοιραστήκαμε τις ίδιες ανησυχίες. Συζητήσαμε και συνεχίζουμε να συζητούμε για το τι πρέπει να γίνει, τι πρέπει να αλλάξει, τι κίνημα χρειαζόμαστε…
Η συζήτηση έχει ανοίξει πιο πλατιά μέσα στους εργαζόμενους για το πώς το εργατικό κίνημα και με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση. Πως μπορεί να αναμετρηθεί με την αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική κυβερνήσεων και εργοδοσίας, να προσελκύει την τεράστια μάζα των ανοργάνωτων εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων, να μετρήσει νέα σημαντικά βήματα στη μαζική οργάνωση στα συνδικάτα, να δυναμώσει η ταξική ενότητα και πάλη.
Φυσικά συνάδελφοι έχουμε αποκτήσει γνώση από την πολύ πρόσφατη εμπειρία από το αντίθετο ερώτημα. Από το ερώτημα “τι κίνημα ΔΕ χρειαζόμαστε σήμερα”. Δε χρειαζόμαστε ένα κίνημα που μας οδήγησε σε ένα τρομαχτικό πισωγύρισμα της ζωής μας στα χρόνια της κρίσης, που 15 σχεδόν χρόνια μετά δεν έχουμε φτάσει να καλύψουμε εκείνες τις απώλειες σε μισθούς και δικαιώματα. Που όλη η αυτή η χασούρα έγιναν νόμοι.
Στο ερώτημα «τι κίνημα ΔΕ χρειαζόμαστε σήμερα», απάντησε με τον πιο σαφή τρόπο και με τη στάση της η απερχόμενη πλειοψηφία στη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, που τα τελευταία χρόνια παρέλυσε στην κυριολεξία το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο του νομού!
Η πλειοψηφία αυτή, των παρατάξεων που στηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, οι «αγωνιστές του σελφοκόνταρου» όπως τους αποκαλούν οι εργαζόμενοι, έβαλαν λουκέτο στο Εργατικό Κέντρο στην πιο κρίσιμη περίοδο!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι 36 πρώην συνδικαλιστές του Νομού, πρώην πρόεδροι και μέλη του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου και πρωτοβάθμιων Σωματείων, με διαφορετικές αφετηρίες και προσεγγίσεις ο καθένας, πολλοί από αυτούς στελέχη των παρατάξεων από τις οποίες προέρχονται τα μέλη της σημερινής Διοίκησης, έβγαλαν κοινή ανακοίνωση για να βγει το Εργατικό Κέντρο από αυτό το τέλμα, να αλλάξει η κατάσταση, να αναδειχθεί μια νέα Διοίκηση Αγωνιστικής Συνεργασίας!
Γιατί, πολύ σωστά διαπιστώνουν αυτό που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Ότι δηλαδή:
Δεν μπορεί να μειώνονται όλα αυτά τα χρόνια μισθοί – συντάξεις, να καταργείται ο βασικός μισθός, η αμοιβή των υπερωριών, να καταργείται η αιτιολογία της απόλυσης και πολλά άλλα, και να μην είσαι σαν Εργατικό Κέντρο στο πόστο σου.
Δεν μπορεί να έχουμε μπροστά μας νέα κρίση, ακρίβεια, πόλεμο, να κλείνει η ΛΑΡΚΟ και να μην έχουμε Εργατικό Κέντρο να οργανώνει τους εργαζόμενους.
Δεν μπορεί να καίγεται και να πνίγεται η Εύβοια και να είσαι ΑΠΩΝ. Δεν μπορεί να έχεις πάνω από δύο χρόνια πανδημία και να ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΣΑΙ. Δεν μπορεί να είσαι ΑΦΑΝΤΟΣ από τους χώρους δουλειάς και τους αγώνες των εργαζομένων. Αν τα κάνεις όλα αυτά, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.
Δεν μπορεί να τρέχεις να εφαρμόσεις πρώτος τον νόμο – έκτρωμα «Χατζηδάκη», πρωτοστατώντας σε ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και να λέγεσαι «συνδικαλιστής».
Δεν μπορεί να λέγεσαι Εργατικό Κέντρο όταν, αντί να βοηθάς τα Συνδικάτα να αναπτύσσουν δράση για τα προβλήματα, τα θυμάσαι μόνο στις εκλογές τους για να βγάλουν αντιπροσώπους, ορισμένες φορές με διάτρητες διαδικασίες σχεδιασμένες σε βουλευτικά γραφεία, μόνο και μόνο για να επιπλέουν σαν φελλοί επίδοξοι «συνδικαλιστές».
Αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια και όχι η εισήγηση που διαβάστηκε από τον απερχόμενο πρόεδρο, η οποία μάλλον αναφέρεται σε άλλο Εργατικό Κέντρο, όπως κάθε εργαζόμενος και αντιπρόσωπος μπορεί να αντιληφθεί, αφού ποτέ και κανείς δεν τους είδε στο χώρο δουλειάς του, κοντά στα προβλήματα των εργαζομένων και των πρωτοβάθμιων Σωματείων…
Και, παρά τις κορώνες τους ενάντια στην εργοδοσία, την κυβέρνηση της ΝΔ, τα υποκριτικά τους λόγια για το «δίκιο της εργατικής τάξης» και την ανάγκη για «πάλη ενάντια στο κεφάλαιο», η ίδια τους η πορεία αποδεικνύει ότι τα λόγια αυτά ούτε μπορούν ούτε θέλουν να τα πιστέψουν…
Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά:
Συμφέρει ή δεν συμφέρει την εργοδοσία και την κυβέρνηση ότι το ΕΚΕ δεν έχει εκλεγμένη διοίκηση εδώ και έξι μήνες;
Συμφέρει ή δεν συμφέρει την εργοδοσία και την κυβέρνηση ότι σχεδόν σε κάθε απεργία συνεδριάζουν το ΔΣ μερικές μέρες πριν, ουσιαστικά υπονομεύοντας τις όποιες διαθέσεις, για να λένε μετά ότι «ο κόσμος δεν ακολουθεί»;
Συμφέρει ή δεν συμφέρει την εργοδοσία και την κυβέρνηση το ότι στις πιο κρίσιμες απεργιακές μάχες (όπως ή τελευταία απεργία του Απρίλη ή η περσινή Απεργία τη μέρα ψήφισης του νόμου Χατζηδάκη), έφυγαν από το Νομό, όπως φεύγουν οι λιποτάκτες από το πεδίο της μάχης, και στήριξαν την συγκέντρωση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που κατά τα άλλα την κατηγορούν και η οποία καλεί τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες μια για την κρίση, μια για την πανδημία, μια για να συμμετέχει η χώρα μας στον πόλεμο;
Συμφέρει ή δε συμφέρει την εργοδοσία και την κυβέρνηση να μην υπάρχει Εργατικό Κέντρο που να στηρίζει κάθε πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων Σωματείων;
Συμφέρει η δεν συμφέρει την εργοδοσία το εργατικό κίνημα να γίνει νεροκουβαλητής μιας άλλης κυβέρνησης, να εναποθέσει εκεί ελπίδες, λες και έχουμε δει ποτέ καλύτερες ημέρες από την εναλλαγή κυβερνήσεων;
Αυτός είναι ο πραγματικός απολογισμός δράσης της απερχόμενης πλειοψηφίας του Εργατικού Κέντρου, για αυτό το λόγο η μικρή ομάδα που ηγήθηκε είναι ανυπόληπτη, είναι μόνη της…
Όμως, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, δεν ήταν όλα μαύρα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν όλα «ίσωμα»…
Θεωρούμε ότι αυτά τα δύσκολα χρόνια υπήρξαν Σωματεία και συνδικαλιστές που τίμησαν το ρόλο τους, διαφύλαξαν την τιμή, την υπόληψη και τις αγωνιστικές παραδώσεις του εργατικού κινήματος της Εύβοιας. Κάλυψαν το κενό που άφησε η ανυπαρξία Εργατικού Κέντρου.
Στις πραγματικά δύσκολες συνθήκες που διαμόρφωσε η πανδημία βγήκαν μπροστά, συντόνισαν Συνδικάτα, οργάνωσαν την αλληλεγγύη στη ΛΑΡΚΟ, στους πληγέντες από τις πλημμύρες και τις καταστροφικές πυρκαγιές, πρωτοστάτησαν στους αγώνες μέσα στους χώρους δουλειάς, συνέβαλαν να γίνουν σοβαρά βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων.
Είμαστε όλοι εμείς, εκπρόσωποι πρωτοβάθμιων Σωματείων, που δεν κάτσαμε στα αυγά μας, δε συμβιβαστήκαμε με την παράλυση που επιδίωξε η ηγετική ομάδα στο Εργατικό Κέντρο.
Είμαστε όλοι εμείς, αγωνιστές και αγωνίστριες που, έχοντας διαφορετικές αφετηρίες και ιδεολογική σκέψη, ενωθήκαμε!
Ενωθήκαμε όχι γιατί τα βρήκαμε σε κάποιο “υπόγειο” πεδίο ή με κάποια συναλλαγή όπως συνηθίζουν άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις, αλλά συναντηθήκαμε στο πεδίο των ταξικών αγώνων, στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς. Σωματεία από διαφορετικούς εργασιακούς χώρους, όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα καταφέραμε να οργανώνουμε τους αγώνες μας ενάντια στην ακρίβεια και για την υπεράσπιση του εισοδήματος, της Υγείας, ενάντια στον πόλεμο. Αυτή μας η δράση βάζει εμπόδια στην αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική.
Αυτή είναι η πραγματική ενότητα συνάδελφοι! Η ενότητα της εργατικής τάξης που σφυρηλατείται μέσα στους αγώνες για να αντιστοιχηθεί η ζωή με την εποχή που ζούμε. Ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που η κάθε μία παίρνει τη σκυτάλη από την προηγούμενη για να συνεχίσει να υπερασπίζεται το σύστημα της εκμετάλλευσης. Μόνο έτσι το εργατικό κίνημα έχει δει καλύτερες ημέρες.
Αυτή είναι και η δύναμη της Αγωνιστικής Συνεργασίας, του ψηφοδελτίου που συγκροτήσαμε όλοι εμείς που βρεθήκαμε πλάι – πλάι στους αγώνες!
Είναι η δύναμη των νέων συνδικάτων στο Μιμίκο, τον Κελαϊδίτη ΕΠΕ, στους Μουσικούς, στην ΤΕΡΝΑ, στους οικοδόμους, που ενώνουν τη δράση τους με τα συνδικάτα της ΛΑΡΚΟ, των Ρετσινάδων, των Τροφίμων – Ποτών, της Αλλατίνη, της Αγροζωής, της Ένωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων και τόσα άλλα. Είναι οι νέες βάρδιες των εργαζομένων που αναδεικνύονται μέσα από την ταξική πάλη, δίνουν τη μάχη, οργανώνουν και ηγούνται μεγάλων ή μικρότερων αγώνων. Το ότι απλώνει το χέρι σε όποιο υποφέρει, σε όποιον αγωνίζεται, σε όποιον σηκώνει κεφάλι.
Αυτή η δράση μας είναι η ελπιδοφόρα εγγύηση που καταθέτουμε σαν ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα πράγματα!
Να παλέψουμε για ένα Εργατικό Κέντρο που θα είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων στα δύσκολα που έρχονται.
Που θα πρωτοστατεί για τα προβλήματα κάθε χώρου και κλάδου δουλειάς, για τα μεγάλα προβλήματα της εργατικής τάξης, για το μεροκάματο, την ακρίβεια, τη φτώχεια, την Υγεία, την Παιδεία, τον πόλεμο. Θα βοηθάει και θα στηρίζει έμπρακτα τα πρωτοβάθμια Σωματεία στον αγώνα που δίνει το καθένα στο χώρο του, για κάθε πρόβλημα. Θα καλεί Γενικές Συνελεύσεις, θα ενημερώνει, θα συσπειρώνει και θα κινητοποιεί τους εργαζόμενους. Θα βοηθάει να σπάει η εργοδοτική τρομοκρατία, το κλίμα απογοήτευσης. Θα αναπτύσσει με όλες του τις δυνάμεις την αλληλεγγύη σε κάθε χώρο δουλειάς που αγωνίζεται. Θα συμβάλλει να δημιουργούνται νέα Σωματεία σε χώρους δουλειάς και κλάδους με σκοπό περισσότεροι εργαζόμενοι να οργανωθούν.
Ως «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» πιστεύουμε ότι η δύναμή μας βρίσκεται στην οργάνωση και στον αγώνα, στο δρόμο της διεκδίκησης και της ανατροπής. Δεν περιμένουμε «εργολάβους λύσεων», κυβερνητικούς μεσσίες που δήθεν θα προστατεύσουν τη ζωή και τα δικαιώματά μας. Εμπνεόμαστε από τους αγώνες των εργατών της ΛΑΡΚΟ, της COSCO, της E-FOOD, των Λιπασμάτων και των Πετρελαίων Καβάλας, της ΜΙΝΕΡΒΑ, από την παρακαταθήκη που άφησαν οι κοινοί μας αγώνες το προηγούμενο διάστημα! Εμπνεόμαστε από το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά – εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Εκεί βρίσκεται η ελπίδα και η λύση!
