Συναγωνιστές-Συναγωνίστριες

Χαιρετίζω τις εργασίες της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ.

Μιας συνδιάσκεψης που γίνεται τη στιγμή της κορύφωσης των αντιλαϊκών σχεδιασμών, στην όξυνση της επίθεσης του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων, της ΕΕ και των κάθε λογής υπηρετών τους στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που η τάξη μας είχε αποσπάσει τον προηγούμενο αιώνα με πολύχρονους σκληρούς αγώνες και θυσίες, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος.

Έρχεται να αποκρυσταλλώσει τη συλλογική πείρα και να προσανατολίσει, να επικαιροποιήσει, να χαράξει τη στρατηγική μας απέναντι σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς.

Είναι μια βαθιά ανάσα οξυγόνου απέναντι στην τοξικότητα , τη βρωμιά και τη σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Απέναντι στον προδοτικό και ξεπουλημένο ρόλο του, που δηλητηριάζει τους εργαζόμενους ,που σπέρνει συγχύσεις, που τους διασπά.

Στην ΕΥΔΑΠ έχουμε βαθειά πείρα από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τον οποίο έχουν αναγάγει σε επιστήμη και αυτή την πείρα που σε ένα βαθμό έρχεται και από την εισήγηση θα προσπαθήσω να αναδείξω και να φωτίσω πλευρές της θέλοντας να συμβάλω στη συλλογική γνώση άρα και στην αντιμετώπισή του.

Στην ΕΥΔΑΠ έχουμε 11 σωματεία (έφτασαν και τα 14 κάποια στιγμή) και μια ομοσπονδία.

Πολλά από αυτά είναι σφραγίδες, δεν έχουν δικά τους γραφεία αλλά «συστεγάζονται» δυο-τρία μαζί, έχουν ΔΣ που δε συνεδριάζουν ποτέ ή τα μέλη του ΔΣ έχουν οριστεί, (χωρίς κάποιες φορές και να το ξέρουν) και που στις εκλογές τους ψηφίζουν με το απόλυτο ποσοστό 99%,( κοινώς και τα δέντρα), διαμορφώνοντας έτσι τους συσχετισμούς και στην Ομοσπονδία της ΕΥΔΑΠ και η μόνη τους παρουσία είναι για να κάνουν δώρο στα μέλη τους τα Χριστούγεννα ηλεκτρικές κουβέρτες ή ηλεκτρικές ψησταριές (αυτό φαίνεται κατάλαβαν όταν λέμε να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας) .

Σωματεία που δε γράφουν καν ανακοινώσεις, δε κάνουν Γ.Σ ή κάνουν τις αναγκαστικές εκλογοαπολογιστικές ως καταστατική υποχρέωση προ των εκλογών και συνήθως είναι συνελεύσεις «μαιμού».

Έχουμε επίσης όλες τις μορφές των εργασιακών σχέσεων. Ενδεικτικά αναφέρω: α)Μόνιμους ,β) συμβασιούχους 8μηνους, γ) με μπλοκάκι , δ) φοιτητές πρακτικάριους, ε) εργολαβικούς στ)ενοικιαζόμενους από δουλεμπορικά και θα μας προκύψει όπως μας «ενημέρωσε» η διοίκηση της «αριστεράς» και προσωπικό φύλαξης και

καθαριότητας με ατομικές συμβάσεις αξιοποιώντας την τροπολογία Πολάκη για τα νοσοκομεία.

Στα 3 σωματεία που παίρνουν μέρος οι δυνάμεις μας καθώς και στην Ομοσπονδία παρεμβαίνει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός με ποικιλία μέσων και τρόπων ώστε να αποπροσανατολίσει, να διχάσει, να συσκοτίσει, να αποδυναμώσει και εντέλει να κατευθύνει την όποια αγωνιστική διάθεση και δράση σε ακίνδυνα για την εργοδοσία μονοπάτια.

Αρνείται πεισματικά να κάνει μέλη των σωματείων τη νέα βάρδια, τις άλλες μορφές εργασίας εκτός των μονίμων χρησιμοποιώντας δικαιολογίες για τους συμβασιούχους του τύπου «δε θέλουμε να τους πάρουμε τα λεφτά αφού στις εκλογές θα ‘χουν απολυθεί» έως το διχαστικό για τους βαθιά εκμεταλλευόμενους εργολαβικούς και ενοικιαζόμενους «δεν είναι συνάδελφοι μας μιας και έχουν άλλο εργοδότη».

Έχοντας εκλεγμένους συνδικαλιστές οι οποίοι είναι ταυτόχρονα προϊστάμενοι, Διευθυντές, αν/τες Διευθυντές , αν/τες Γενικοί Διευθυντές κλπ. εκβιάζουν με δυσμενείς μεταθέσεις, ποινές, αξιολόγηση ή εξαγοράζουν με μεταθέσεις που έχουν υψηλό ανθυγιεινό επίδομα , με υπερωρίες, με βάρδιες, ρεπό κλπ.

Ξορκίζουν κάθε μορφή συλλογικής δράσης και μαζικές διαδικασίες όπως Γενικές συνελεύσεις, σωματειακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα και θεωρούν πως ανώτερη μορφή οργάνωσης είναι η ανάθεση. «Αν κάναμε συνέχεια ΓΣ εμάς γιατί μας ψήφισαν στο ΔΣ » μας λένε συχνά.

Χρησιμοποιούν ιδεολογήματα όπως «η εταιρεία μας που μας δίνει ψωμί» ή πως «η διατήρηση της κερδοφορίας μας πληρώνει και εξασφαλίζει τη δουλειά μας» προωθώντας την αντίληψη του κοινωνικού εταιρισμού και συσκοτίζοντας ποιοι είναι οι παραγωγοί του πλούτου , ή το «ΕΥΔΑΠ υπό δημόσιο έλεγχο» λες και μια εταιρεία που το κριτήριο είναι η κερδοφορία κι όχι οι ανθρώπινες ανάγκες θα ‘ναι καλύτερα να σου κόβει το νερό ή το μισθό αν το 51% ανήκει στο δημόσιο παρά σε ιδιώτες.

Χαρακτηριστικό είναι το σλόγκαν σε φυλλάδιο της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ κατά της ιδιωτικοποίησης που λέει «ΕΥΔΑΠ δημόσια-οικονομικά αυτοδύναμη».

Άλλο ιδεολόγημα ο καλός και κακός Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος που εστιάζει στο πρόσωπο του επικεφαλή της εργοδοσίας και συσκοτίζει μιας και δε τοποθετεί ταξικά το ποιοι είναι οι φίλοι κι οι εχθροί.

Τα αιτήματα που βάζουν είναι αιτήματα υποχώρησης και συμβιβασμού. Χαρακτηριστικές είναι οι δύο τριετείς ΣΣΕ, του 2012 όπου υπέγραψαν μειώσεις της τάξης του 35% όπου ενσωματώνουν στη ΣΣΕ τους αντεργατικούς νόμους και τις μειώσεις τους και του 2015 που ήταν μηδενική αποδεχόμενοι πως η διοίκηση δεν μπορεί να κάνει αλλιώς αφού πρέπει να τηρήσει τη «νομιμότητα» και είμαστε τυχεροί που υπογράψαμε ΣΣΕ ενεργοποιώντας τη λογική του μικρότερου κακού.

Εκπαιδεύουν τους εργαζόμενους πως η μόνη γραμμή διεκδίκησης και αντίστασης είναι δίκες(φτιάχτηκαν νέοι εργατολόγοι από την φάμπρικα με τις δίκες στην ΕΥΔΑΠ), λες και η αστική δικαιοσύνη υπάρχει για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της τάξης μας. Κι αν από σπόντα κερδηθεί και καμιά υπόθεση τότε πουλάνε τους εργαζόμενους με απαράδεκτους συμβιβασμούς.

Στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης που είναι και το μεσοδιάστημα ανάμεσα στις συνδιασκέψεις μας (3η και 4η) οι δυνάμεις μας έχουν μειωθεί σημαντικά με τις αιτίες να εντοπίζονται:

•   Λόγο μαζικών συνταξιοδοτήσεων έμπειρων στελεχών, είτε λόγο ορίου ηλικίας, είτε λόγο πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
• Αδυναμία προσέλκυσης νέων στελεχών λόγο και της συντηρητικοποίησης των εργαζομένων, εξαιτίας και της ανασφάλειας που δημιούργησαν τα νέα δεδομένα και οι εξελίξεις (περικοπές μισθών, εργασιακή ανασφάλεια, κατάργηση μονιμότητας κλπ).
•  Δημιουργία για πρώτη φορά στα χρονικά το 2012 στην ΕΥΔΑΠ οπορτουνιστικής παράταξης( με δήθεν αριστερή και ταξική φρασεολογία) που συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια της πλήθος εργαζομένων, που κατέβαινε μαζί μας και στις εκλογές των σωματείων και στο κίνημα και στις κινητοποιήσεις.
• Υποχώρηση του κινήματος γενικότερα, κούραση από την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, προσμονή για γρήγορα αποτελέσματα, απογοήτευση.

Εμείς με τις περιορισμένες δυνάμεις μας προσπαθήσαμε και εν μέρει καταφέραμε να αναδείξουμε την ανάγκη οργάνωσης της πάλης με την δημιουργία ΓΣ, με περιοδείες στους χώρους, με ανακοινώσεις για όλα τα σοβαρά ζητήματα που προέκυψαν (περικοπές,ιδιωτικοποίηση, ΣΣΕ, εργατικά ατυχήματα, υγιεινή και ασφάλεια).

Θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερη παρουσία αν παρ’ όλη τη μικρή μας δύναμη γίνονταν καλύτερος καταμερισμός της δουλειάς.

Οι πολυχρεώσεις είναι ένα αναγκαίο «κακό» όμως κάποιες φορές στην αγωνία μας να έχουμε αποτελέσματα γινόμαστε συγκεντρωτικοί.

Βάλαμε στην ατζέντα το ζήτημα της ενότητας των εργαζομένων καταρχήν μεταξύ των σχέσεων εργασίας που επικρατούν στο χώρο μας μα και με τους άλλους εργαζόμενους της τάξης μας και του κοινού πλαισίου πάλης που απαιτούν οι συνθήκες , έξω από συντεχνιακά αιτήματα , όχι με μεγάλη επιτυχία να πείσουμε στην ανάγκη συμπόρευσης και κοινής δράσης μεταξύ των σχετικά καλοπληρωμένων μονίμων και των εργαζόμενων σε δουλεμπορικά, ενοικιαζόμενων και λοιπών εργαζόμενων.

Μπρός στις εξελίξεις με το υπερταμείο και την ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας (όπως η ΕΥΔΑΠ) που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να βγάλει απ’ τα σεντούκια του τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια και να ξαναβγεί στην κερδοφορία αναδείξαμε τι ΕΥΔΑΠ θέλουμε (100% δημόσια λαϊκή περιουσία κάτω από κεντρικό σχεδιασμό με εργατικό έλεγχο όπου το κριτήριο θα είναι οι ανάγκες μας κι όχι το κέρδος).

Αξιοποιήσαμε τις σχετικά ανεβασμένες αγωνιστικές διαθέσεις και βάλαμε μια σειρα προτάσεις για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων που κάτω από την πίεση της συγκυρίας έγιναν δεκτές από τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες.

Προσπαθήσαμε να δέσουμε το ειδικό με το γενικό.

Χρειάζεται να μη μείνουμε εκεί μα να αναδείξουμε την αναγκαιότητα της ανάπτυξης αγώνων με ελάχιστο διεκδικητικό πλαίσιο αυτό που προτείνει η εισήγηση, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, για μια ζωή με αξιοπρέπεια για μας και τα παιδιά μας.

Απαραίτητη προϋπόθεση και παράγοντας επιτυχίας είναι η ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση με ενότητα της εργατικής τάξης.

Για να γίνουμε αφέντες στον πλούτο που παράγουμε, για να αντεπιτεθούμε ,να δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά μας να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει.