Η 4η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ βρίσκει το εργατικό κίνημα σε μια κρίσιμη περίοδο.
Γιατί η επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη και σε όλους τους ανθρώπους της βιοπάλης – σε όλους τους τομείς της ζωής μας – εξελίσσεται γενικευμένα και μεθοδευμένα, αφού στόχος για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου είναι να γίνουν πιο φτηνοί κι ευέλικτοι οι εργαζόμενοι.
Γιατί χτυπιέται η καρδιά της συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης των εργαζόμενων μέσα από τις νομοθετικές ανατροπές που αφορούν τις σσε και τις επερχόμενες ανατροπές στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Γιατί όλα αυτά επιδιώκουν να τα περάσουν με το «γάντι». Να γίνουν αποδεκτά στη συνείδηση των εργαζόμενων. Μέσα από αυταπάτες περί φιλολαϊκής κυβερνητικής διαχείρισης στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που έρχεται. Μέσα από τη φιλολογία περί «θεσμών» που θα διαμορφώνονται από όλους τους «κοινωνικούς εταίρους». Π.χ. η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ διατυπώνει ότι οι σσε αποτελούν «θεσμό» – «εργαλείο» για την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη. Ως «θεσμός» αντιμετωπίζεται και η ίδια η συνδικαλιστική οργάνωση και μάλιστα «εκσυγχρονισμένη». Τέτοιους «θεσμούς» απαλλαγμένους από κάθε στοιχείο ταξικής συνείδησης, πάλης και σύγκρουσης θέλουν και το μεγάλο κεφάλαιο και η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που υπηρετούν τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης.
Και η συζήτηση που γίνεται από όλους αυτούς σε σχέση με τέτοια ζητήματα, η λογική ότι το συγκεκριμένο σύστημα είναι δεδομένο, δεν αλλάζει, πρέπει να το διαχειριστούμε, δεν έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες, επηρεάζει τους εργαζόμενους.
Παίρνουν τα μέτρα τους, λοιπόν, για να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα του συστήματος που αντικειμενικά μεγαλώνουν και αυξάνονται, μέτρα που φτάνουν από την υποταγή των εργαζόμενων στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και τις μειωμένες απαιτήσεις μέχρι και τη σφαγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Τι θα κάνει επομένως το εργατικό κίνημα: θα ενσωματωθεί σε αυτή τη δίνη ή θα αντιπαρατεθεί, θα αντιταχθεί, θα παλέψει για να την ανατρέψει;
Σε αυτές τις συνθήκες και τις εξελίξεις, ο συγκροτημένος ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, όχι μόνο επιβεβαιώνεται και δικαιώνεται, αλλά επιβάλλεται και η ενίσχυσή του. Για να ανασυνταχτεί το εργατικό κίνημα οργανωτικά και ιδεολογικά – πολιτικά. Η 17χρονη πορεία του ΠΑΜΕ μας έχει δώσει πολύτιμη πείρα πάνω σε αυτό.
Το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» συμπυκνώνει την ουσία της αντίληψής μας. Στη βάση αυτή οργανώνουμε – παλεύουμε – διεκδικούμε, αντιμετωπίζουμε και τις δικές μας αδυναμίες, βελτιωνόμαστε. Αντιπαλεύουμε τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό, την ενσωμάτωση, τον κοινωνικό εταιρισμό. Στη βάση αυτή απαντάμε και σε όσους μέχρι πρότινος εναγκαλίζονταν τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και τώρα δήθεν διαχωρίζουν τη θέση τους, καλλιεργώντας τις ίδιες αυταπάτες με το ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση. Δηλ. ότι μπορεί να υπάρξει «φιλολαϊκή ανατροπή» εντός των τειχών του συστήματος με μια άλλη κυβέρνηση ή μέσα από άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Διεκδικούν τον τίτλο του «ανατρεπτικού» – «ταξικού», αλλά η «σύγκρουσή» τους πάει οπουδήποτε αλλού εκτός από την εργοδοσία και το χώρο δουλειάς.
Στον κλάδο του φαρμάκου έχουμε πείρα και από παλιό και νέο εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και από δυνάμεις που αυτοτοποθετούνται σε έναν άλλο δήθεν «ταξικό πόλο», απέναντι στο ΠΑΜΕ. Όλοι αυτοί, παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες, από κοινού παίζουν διασπαστικό ρόλο στον κλάδο απέναντι στα κλαδικά συνδικάτα και στην κλαδική Ομοσπονδία που συσπειρωνόμαστε στο ΠΑΜΕ.
Με αυτές τις αντιλήψεις που επιδρούν στους εργαζόμενους δίνουμε μάχη, μέσα από τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς, κλαδικές και γενικότερες. Μέσα από την καθημερινή βασανιστική προσπάθεια οργάνωσης και κινητοποίησης του κλάδου. Και μπορούμε να πούμε ότι με τη δουλειά μας, τα συνδικάτα και η ομοσπονδία μας, με τη γραμμή του ΠΑΜΕ, έχουμε συμβάλει σημαντικά για να μην ταλανίζονται οι εργαζόμενοι του κλάδου μεταξύ συμβιβασμού, ταύτισης με τα επιχειρηματικά συμφέροντα (βλ. διασπαστική ΠΟΙΕ) και άσφαιρων πυρών. Έχουμε συμβάλει σημαντικά για να υπάρχουν ακόμα συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα στον κλάδο, να εφαρμόζεται σε μεγάλο βαθμό η κλαδική σσε και κυρίως για να υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων ώριμο, προετοιμασμένο, χειραφετημένο από εργοδοσία και κυβερνήσεις. Ένα κομμάτι που αντιτάσσεται σε όλους αυτούς και διεκδικεί σήμερα με βάση τις ανάγκες των εργαζόμενων. Με τέτοιο προσανατολισμό μπορεί να έχει αποτελέσματα η πάλη σήμερα.
Η μάχη πρέπει να δοθεί το επόμενο διάστημα για να ενισχυθεί και να διευρυνθεί αυτό το κομμάτι, να προετοιμάζεται μέσα από τους αγώνες, να πετυχαίνει κατακτήσεις αλλά να μη συμβιβάζεται και να μην εφησυχάζει με αυτές, να ανοίγει το δικό του δρόμο προς την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
Η 4η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ και η 17χρονη παρακαταθήκη από τη συγκρότηση και δράση του μας δίνουν όλα τα εφόδια και τα όπλα για να συνεχίσουμε.
