Χαιρετίζουμε την 4^η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ εκ μέρους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λογιστών. Είναι τιμή για εμάς η παρουσία μας εδώ και ταυτόχρονα μας γεμίζει ευθύνες για το επόμενο χρονικό διάστημα.

Η ΠΟΛ ιδρύθηκε το 1956. Είναι αναπόσπαστο στοιχείο του ταξικού κινήματος διαχρονικά και από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΜΕ. Πρόκειται για ομοσπονδία που συνενώνει τα σωματεία των μισθωτών λογιστών της χώρας. Από το 2008 αναπροσαρμόσαμε τον προσανατολισμό μας με βάση τις νέες συνθήκες. Νέες συνθήκες που προσδιορίζονται από τη σταδιακή δημιουργία ενός νέου κλάδου της οικονομίας, οριζόντιου κλάδου, αυτού των τεχνικοοικονομικών υπηρεσιών. Πρόκειται για κλάδο, που καθ’ όλη την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης έχει αυξανόμενους τζίρους και κέρδη.Αυτές οι υπηρεσίες έχουν συγκεντρωθεί σε μεγάλα μονοπώλια εξαιτίας της επέκτασης σε παγκόσμια κλίμακα του κύκλου εργασιών του εμπορίου και των επενδύσεων καθώς και του ανταγωνισμού, που σήμερα αναπτύσσεται μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου στην χώρα μας αλλά και παγκοσμίως. Όσο περνούν τα χρόνια βαθαίνει η εμπλοκή τους στον κρατικό μηχανισμό, διευρύνεται ο ρόλος τους στην οικονομία, παίζοντας βασικό ρόλο στις ιδιωτικοποιήσεις, στη διαχείριση των κόκκινων δανείων κτλ.

Στις ελεγκτικές-λογιστικές-συμβουλευτικές εταιρίες συγκεντρώνονται χιλιάδες εργαζόμενοι με διάφορες ειδικότητες, όπως λογιστής, ελεγκτής, πληροφορικάριος, μηχανογράφος, δικηγόρος, διοικητικός υπάλληλος κ.α. Αυτές οι εταιρείες συγκεντρώνονται στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη. Σε αυτή την κατεύθυνση, σημαντικός σταθμός στην ιστορία της ΠΟΛ, είναι το 2013 η ενοποίηση των δυο σωματείων Αθήνας και Πειραιά σε συνδυασμό με την επέκταση του καταστατικού ως προς το δικαίωμα εγγραφής. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε πλέον το όχημα που θα εξασφαλίζει την συγκέντρωση δυνάμεων και την ενιαία δράση σε ταξική κατεύθυνση όλων των εργαζομένων στις μεγάλες εταιρείες του κλάδου σε επίπεδο Αττικής. Σε αυτό τον μεγάλο σταθμό χαρακτηριστική ήταν η στάση των άλλων δυνάμεων. Οι μεν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μας κατηγόρησαν ότι «θέλουμε να φτιάξουμε μια δεξαμενή για να υπογράψουμε ΣΣΕ» και αποχώρησαν από το σωματείο. Οι λεγόμενες “Παρεμβάσεις” (ΚΚΕ-μλ, μλ-ΚΚΕ, κα) απαίτησαν να παραμείνει το σωματείο ως έχει, δηλαδή μόνο λογιστών, για να έχει την απαραίτητη δυναμική να διεκδικεί καλύτερες προθεσμίες για τους λογιστές. Φυσικά, αμφότερες καταψήφισαν την καταστατική αλλαγή.

Βήμα στη δράση μας είναι ότι έχουμε καταφέρει το τελευταίο χρονικό διάστημα να υπάρχει συντονισμένη δράση των σωματείων Αττικής και Θεσσαλονίκης στους μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως είναι η PWC, Deloitte, ΣΟΛ.Ταυτόχρονα, διατηρούνται τα υπόλοιπα σωματεία ως σωματεία μισθωτών λογιστών.

Στους χώρους που παρεμβαίνουμε συναντάμε όλη την γκάμα των εργασιακών σχέσεων. Στις μεγάλες εταιρείες έχουν γίνει κανόνας οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου (2μηνα,3μηνα,6μηνα,) 600-700€ μικτά μισθός, πολύ μικρότερος δηλαδή σε σχέση με τα 960€, όταν ήταν σε ισχύ η ΣΣΕ της ΠΟΛ. Μεγάλος αριθμός εργαζομένων λαμβάνει αμοιβή σε κουπόνια. Επιπλέον, αξιοποιούνται και διάφορα προγράμματα μαθητείας, πρακτική άσκηση, τα voucher.Το κυριότερο είναι ότι αυξάνεται η ένταση της εκμετάλλευσης μέσα από την εντατικοποίηση της δουλειάς, το αυξημένο κατά πολύ ωράριο, δουλειά χωρίς αργίες και σαββατοκύριακα. Στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιείται και η αξιολόγηση των εργαζομένων ως εργαλείο εκφοβισμού και ενσωμάτωσης, αφού τυχόν κακή αξιολόγηση ταυτίζεται σε πολλές εταιρείες με απόλυση και μέσω αυτού του μηχανισμού οι εργαζόμενοι προσαρμόζουν τον καθημερινό εργασιακό τους βίο με τις απαιτήσεις της εταιρείας, Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι συνάδελφοι που εργάζονται σε μικρά λογιστικά γραφεία, τα οποία ασφυκτιούν κάτω από το βάρος της φοροαφαίμαξης, της μη ικανότητας είσπραξης, των ασφυκτικών προθεσμιών σε συνδυασμό με τη συνυπευθυνότητα. Και σε αυτούς τους χώρους ισχύει η εντατικοποίηση, οι πολλές ώρες δουλειάς και επιπλέον απλήρωτη δουλειά με ευέλικτες σχέσεις εργασίας που πολλές φορές είναι στα χαρτιά πχ δηλωμένος για 4ωρο και δουλειά 8ωρου και μισθό 4ωρου, μαύρα κλπ.

Σε αυτά τα προβλήματα θα πρέπει να προσθέσουμε και αυτά που προκύπτουν μέσα από το σμπαριάλασμα των όποιων επαγγελματικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει. Δεν φτάνουν οι ατελείωτες ώρες δουλειάς, υπάρχει και η απαίτηση από τους εργοδότες για συνεχή επανακατάρτιση και επαναπιστοποίηση δεξιοτήτων, με το αζημίωτο βέβαια για τους εργαζόμενους. Αυτό βέβαια είναι ζήτημα που επιδεινώνει την κατάσταση και των αυτοαπασχολούμενων, αφού συνδυάζεται με την φοροαφαίμαξη, τις ασφυκτικές προθεσμίες, και την συνυπευθυνότητα.

Στην ομοσπονδία και στα περισσότερα σωματεία πλειοψηφία είναι οι ταξικές δυνάμεις, όμως δεν σημαίνει ότι είναι πλειοψηφία και στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων. Πχ. στην Αττική οι εργαζόμενοι του κλάδου υπερβαίνουν τους 40.000, μέλη στο σωματείο όμως είναι περίπου οι 4.000, οι ψηφίσαντες δεν ξεπερνούν τους 1000. Δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων είναι ανοργάνωτη και ταυτίζεται με τα συμφέροντα και τα προτάγματα της μεγαλοεργοδοσίας, την προώθηση της ανταγωνιστικότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της επιχειρηματικότητας. Η μεγαλοεργοδοσία αξιοποιεί σε αυτή την κατεύθυνση πολυποίκιλους και προηγμένους μηχανισμούς, όπως πολιτιστικές, αθλητικές δραστηριότητες, μέχρι και ψυχολογική υποστήριξη των εργαζομένων, προκειμένου να κρατά αλυσοδεμένους τους εργαζόμενους με κάθε τρόπο. Επίσης, όσο γιγαντώνονται, τόσο πιο άμεσα συνδέονται με το ΟΕΕ, το οποίο, όπως και τα άλλα επιμελητήρια, ως σύμβουλος του αστικού κράτους, ως μηχανισμός εξωραϊσμού και αποδοχής του εκμεταλλευτικού συστήματος, αποτελεί εργαλείο ταξικής συνεργασίας και ενσωμάτωσης, όπου καλούνται να συνυπάρχουν μισθωτοί και μικροί αυτοαπασχολούμενοι με μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, του κρατικού μηχανισμού και εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Όπλο μας απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση, είναι η διεκδίκηση της δουλειάς και της ζωής μας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας. Βασικά μέτωπα πάλης, τα οποία ποτέ δεν φεύγουν από την καθημερινή δράση μας είναι:

• Αυτά του ωραρίου με διεκδίκηση καταρχήν 8ωρου και της εντατικοποίησης, μάχη ενάντια στις απολύσεις, τα δικαιώματα που έχουν σχέση με τη μητρότητα, επαγγελματική εξέλιξη αναπόσπαστα δεμένα με την πάλη για ΣΣΕ. Κάτι το οποίο βεβαίως είναι δύσκολο, γιατί απευθυνόμαστε σε εργαζόμενους νέους σε ηλικία που δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει ΣΣΕ, δεν έχουν την εμπειρία αγώνων, και μάλιστα αγώνων με άμεσα αποτελέσματα. Ως αποτέλεσμα, το ζήτημα της αναποτελεσματικότητας το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας. Σε αυτή τη βάση συνδέουμε την πάλη μας και με τις γενικότερες διεκδικήσεις του ταξικού κινήματος για κοινωνική ασφάλιση, υγεία, παιδεία για όλο το λαό, αναδεικνύοντας πχ. ότι όσο δεν τα έχουμε όλα αυτά, η γυναίκα θα γεννάει και θα απολύεται, επειδή δεν δουλεύει νύχτα – μέρα, αν φτάσει να γεννήσει βέβαια. Είμαστε όμως αισιόδοξοι, γιατί πλέον η πλειοψηφία των εργαζομένων που συσπειρώνεται στα σωματεία και κυρίως το πιο πρωτοπόρο κομμάτι αυτών είναι νέοι σε ηλικία και γυναίκες..

• Η συμπόρευση μαζί με όλα αυτά τα στρώματα που πλήττονται από τις μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου και την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, δηλαδή τους αυτοαπασχολούμενους και τους σπουδαστές των οικονομικών σχολών, τους φτωχομεσαίους αγρότες. Είναι διαδικασία δύσκολη, σύνθετη, με απαιτήσεις. Έχουμε κάνει βήματα ουσιαστικά, όμως υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Σε αυτή τη βάση, πέρα από τη συμβολή μας στις κεντρικές κινητοποιήσεις της συμμαχίας, καθοριστικής σημασίας ήταν η παρέμβασή μας ως συμμαχία με κοινό πλαίσιο πάλης, κοινές πρωτοβουλίες, κοινές κινητοποιήσεις την περίοδο προώθησης των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην παιδεία και στα επαγγελματικά δικαιώματα από το 2003 και μετά, με τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου και τους σπουδαστές, την περίοδο της φορολογικής μεταρρύθμισης το 2014 με τους αυτοαπασχολούμενους στην Αττική, με αγρότες σε Τρίκαλα και Κέρκυρα την περίοδο που ετοιμαζόταν το αντιασφαλιστικό έκτρωμα αρχές του 2016 μα αυτοαπασχολούμενους και σπουδαστές στην Αττική. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς ομοσπονδίες – φοιτητικοί σύλλογοι, συντάχτηκαν κάτω από τη σκέπη του ΟΕΕ και του συντονιστικού των επιμελητηρίων, αλλά και δήθεν ανένταχτες ανεξάρτητες δυνάμεις από το 2014 και μετά, πίσω από τις απαιτήσεις των μεγαλοεργοδοτών. Όμως, πρέπει αυτή η συμπόρευση να πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά, να ριζώσει καλά στο μερίδιο που μας αναλογεί.

Η εμπειρία του τελευταίου χρονικού διαστήματος, οι μεγάλες μάχες για το ασφαλιστικό, η πάλη με βάση το κάλεσμα για την αποκατάσταση των απωλειών και για ΣΣΕ, η μάχη για την προετοιμασία της συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ, σε συνδυασμό με τις μάχες ενάντια στις απολύσεις και για το ωράριο στους μεγάλους χώρους δουλειάς, δείχνει το ανεβασμένο κύρος του ΠΑΜΕ, του ταξικού κινήματος συνολικά, αλλά και όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τα σωματεία και την ομοσπονδία του κλάδου. Βγαίνουμε πιο δυναμωμένοι με νέες εγγραφές στα σωματεία, και κυρίως στην Αττική από μεγάλους χώρους δουλειάς, αλλά και με βελτιωμένη λειτουργία των σωματείων της περιφέρειας, με διαβαθμίσεις βεβαίως. Γεμίζουμε με αισιοδοξία για τις μεγάλες μάχες που έχουμε μπροστά μας, που βεβαίως είναι μέσα σε αυτές και η απεργία της 8 Δεκέμβρη, οι αρχαιρεσίες του σωματείου της Αττικής, οι εκλογές του ΟΕΕ. Βγαίνουμε πιο έμπειροι στη μάχη της ενίσχυσης της ταξικής γραμμής στον κλάδο. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις στην κατεύθυνση της ανασύνταξης, με την προσπάθεια μαζικοποίησης των ήδη υπαρχόντων σωματείων, αλλά και με νέα σωματεία, όπου βεβαίως υπάρχει η δυνατότητα.