Φουντώνουν σήμερα οι μνήμες θέλοντας και μη από την απεργία του 1977.

Έναν τιτάνιο αγώνα των εργατών της ΛΑΡΚΟ τότε, που μέσα από τον μεγαλειώδη απεργιακό αγώνα των 110 ημερών έδειξαν και δείχνουν ακόμη τη δύναμη της τάξης μας.

Τέτοιοι αγώνες όπως αυτός των Χαλυβουργών πρόσφατα είναι που δίνουν σάρκα και οστά στο σύνθημά μας.

Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Οι μνήμες στη γύρω περιοχή και τα συμπεράσματα τεράστια.

Η ΛΑΡΚΟ χθες η ΛΑΡΚΟ σήμερα.

Άλλωστε στα περισσότερα σπίτια πατέρας, γιος, εγγονός έχουν όλοι τους έχουν περάσει από το εργοστάσιο ή από τα μεταλλεία.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η ΛΑΡΚΟ δεν είναι απλά ένα κεφάλαιο της ιστορίας του τόπου. Αποτελεί βασικό κρίκο στην αλυσίδα της τοπικής οικονομίας

Το κλείσιμο ή ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης, οι απολύσεις, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων θα επιταχύνει βίαια τον οικονομικό μαρασμό των γύρω χωριών.

Η εταιρία είτε επί ημερών Μποδοσάκη είτε αργότερα μετά την κρατικοποίησή της παρήγαγε κέρδη που ποτέ δεν καρπώθηκαν οι εργαζόμενοι.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ όπως και οι προηγούμενες ποτέ δεν ιεράρχησαν ως προτεραιότητα την κάλυψη των αναγκών του ελληνικού λαού σε ανοξείδωτο χάλυβα (πολεμική βιομηχανία, οικιακές συσκευές κλπ) για να αξιοποιήσουν σε αυτή την κατεύθυνση την ΛΑΡΚΟ.

Αντίθετα είτε όταν την κρατικοποίησαν είτε με τις μεθοδεύσεις για την ιδιωτικοποίηση, ενδιαφέρονταν μόνο για την εξασφάλιση επιχειρηματικών μονοπωλιακών συμφερόντων και της κερδοφορίας τους.

Αυτό το έργο το ξαναζούμε σήμερα επικαλυμμένο με διάφορα σενάρια και μια παραφιλολογία προτάσεων, αντιπροτάσεων μεταξύ των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση και της τρόικας: Ιδιωτικοποίηση, κλείσιμο, χωρισμός σε καλή και κακή ΛΑΡΚΟ, καλύτερη διαχείριση, εξυγίανση κλπ.

Κανένα μα κανένα σενάριο δεν έχει τίποτα που να μας επιτρέπει να είμαστε χαρούμενοι.

Σε όποια τους επιλογή οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι εργαζόμενοι και ο λαός συνολικότερα.

Γιατί το λέμε αυτό; Σήμερα έχουμε μεγαλύτερη πείρα αλλά παρακολουθώντας συνολικότερα τις εξελίξεις στον κλάδο του μετάλλου βγάζουμε πολύτιμα συμπεράσματα.

Εν μέσω της βαθιάς και παρατεταμένης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης η κυβέρνηση στα πλαίσια των αποφάσεων της ΕΕ επιδιώκει με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια να φορτώσει τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων και του ελληνικού λαού. Αυτό, γιατί πολύ απλά, δεν γίνεται να σωθούν και τα μονοπώλια και ο λαός , είναι αδύνατον κι επειδή τα κόμματα που μας κυβερνάνε ή όσα επιδιώκουν να μας κυβερνήσουν με στόχο μια “καλύτερη διαχείριση” είναι ταγμένα να υπηρετούν τα κέρδη των μονοπωλίων, καμιά τους απόφαση δεν γίνεται να βελτιώσει τη θέση την δική μας.

Για τα μονοπώλια (βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλέμποροι ) ισοπεδώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, μετατρέποντας μας σε σκλάβους του 21ου αιώνα.

Για τα μονοπώλια για να τους δίνουν ζεστό χρήμα μας εξοντώνουν φορολογικά. Για τα μονοπώλια μας εμπλέκουν κάθε τόσο σε πολεμικές επιχειρήσεις και βομβαρδισμούς λαών, ενώ ο κίνδυνος για πιο άμεση εμπλοκή μας σε πόλεμο μεγαλώνει καθημερινά.

Για τα μονοπώλια παίρνονται αποφάσεις για τα λουκέτα στην αμυντική βιομηχανία για να εξαρτηθεί επιχειρησιακά η άμυνα της χώρας περισσότερο και να εξασφαλιστούν τεράστια συμβόλαια για ομίλους εγχώριους και μη του κλάδου.

Για τα μονοπώλια της ναυπηγικής βιομηχανίας βάζουν λουκέτο στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και συρρικνώνουν την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.

Είναι σίγουρο ότι αυτήν την ώρα που μιλάμε κάποιος μεγαλοεπιχειρηματίας ή όμιλος ακονίζει μαχαίρια γλυκοκοιτάζοντας την ΛΑΡΚΟ και κάνει σχέδια.

Οι κυβερνήσεις, η τρόικα, η ΕΕ στην προσπάθεια τους έχουν πολύτιμους συμμάχους. Είναι οι πλειοψηφίες σε ΕΚ, στη ΠΟΕΜ, στη ΓΣΕΕ όπου έχοντας ταχθεί στην λογική της ανταγωνιστικότητας, διαπαιδαγωγούν εργαζόμενους να ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά του εργοδότη τους και στη λογική του λιγότερου κακού να υπομένουν δηλαδή καρτερικά τα βασανιστήρια οι εργαζόμενοι και να στέλνονται ως πρόβατα στη σφαγή.

Αρνούνται κάθε συντονισμό του κλάδου, ακόμη και μεταξύ εργαζομένων στα εργοστάσια ίδιου παραγωγικού αντικειμένου όπως ναυπηγεία Ελευσίνας και ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ΕΑΣ – ΕΛΒΟ όπου η πλειοψηφία είναι οι ίδιες παρατάξεις παντού.

Αν βάλουν κάποια κινητοποίηση, την βάζουν ανά επιχείρηση, την υπονομεύουν και τα αιτήματά τους είναι στην ουσία αιτήματα του εργοδότη.

Βάζουν τον εργατόκοσμο με λίγα λόγια να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες. Τις σημαίες όχι της τάξης μας, αλλά της αστικής τάξης, να παλεύει κάτω από τις σημαίες των μονοπωλίων.

Αυτές οι δυνάμεις στο εργατικό κίνημα είναι επικίνδυνες, πρέπει να απομονωθούν απ  κάθε τίμιο εργάτη. Ζούμε έναν πόλεμο καθημερινά. Έναν ταξικό πόλεμο. Οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά κανένα συμφέρον να πολεμάνε με το στρατόπεδο των εκμεταλλευτών. Πρέπει να έρθουν εδώ, να πολεμήσουν για την τάξη τους για την οικογένειά τους για το λαό, να ενωθούν με το ταξικό κίνημα. Να συσπειρωθούν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Εδώ πολεμάμε κάτω από τις δικές μας σημαίες, κάτω από τις σημαίες της τάξης μας.

Να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας στον κλάδο του μετάλλου με βάση τα ενιαία συμφέροντά μας με βάση τα συμφέροντα του λαού. Στα πλαίσια της πανελλαδικής συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα του Μετάλλου να γιγαντώσουμε την αλληλεγγύη σε όποιον μεταλλεργάτη δέχεται επίθεση. Σήμερα είμαστε στη ΛΑΡΚΟ και καλούμε σε συντονισμό δράσης άμεσα κόντρα στα διαλυτικά σχέδια της κυβέρνησης σε συντονισμό δράσης με τους εργαζόμενους σε ΕΑΣ – ΕΛΒΟ.

Κανείς μόνος του. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Μοιάζουν ανίκητοι, άλλα δεν είναι Μοιάζουν ανίκητοι γιατί έχουν την ΕΕ, κατασταλτικούς μηχανισμούς, έχουν οργανώσεις, παρακρατικούς μηχανισμούς, όπως η Χρυσή Αυγή για να τρομοκρατούν, έχουν τα ΜΜΕ. Όμως εμείς έχουμε την παραγωγή όλου του πλούτου στα χέρια μας. Εμείς με το μυαλό μας και με τον ιδρώτα μας κινούμε την οικονομία.

Δεν έχουμε όμως την αναγκαία οργάνωση. Όρος απαράβατος η ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική βάση. Να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα, σε ταξικό προσανατολισμό. Οργάνωση σε κάθε γειτονιά σε κάθε εργοστάσιο σε κάθε χωριό. Όταν αυτό γίνει πράξη τότε θα τους πάρει και θα τους σηκώσει .

Να μεταφέρουμε παντού την ουσία του συνθήματος μας: Εργάτη μπορείς και αν το καταλάβεις θα γίνεις ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις. Όρος απαράβατος για την ανατροπή λοιπόν η ανασύνταξη του κινήματος.

Η ΛΑΡΚΟ μπορεί να γίνει ο πνεύμονας όλης της βιομηχανίας του Μετάλλου. Πυλώνας της οικονομίας της χώρας.

Με την εργατική τάξη και τον λαό στην εξουσία, με τον δρόμο ανάπτυξης και τον σχεδιασμό της οικονομίας με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που μας δίνει ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας αλλά και τις διαρκώς αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες, η ΛΑΡΚΟ μπορεί να στηρίξει αυτοτελώς ανεβάζοντας την παραγωγή και εξασφαλίζοντας συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, τους κλάδους α) της αμυντικής βιομηχανίας β) της ναυπηγοβιομηχανίας γ) των κατασκευών, των οικοσυσκευών και πολλούς άλλους.

Έχουμε τον ορυκτό πλούτο, έχουμε τις υποδομές, έχουμε υψηλά εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, σπουδαίο, επιστημονικό προσωπικό (κόντρα στη λογική της ψωροκώσταινας), Η χώρα μας έχει τεράστιες ανάγκες.

Εκεί βρίσκεται η λύση σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των κομμάτων που τα υπηρετούν.

Τέρμα πια στις αυταπάτες.  Η, με τα μονοπώλια, ή με τους εργάτες.

Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν.

Οργάνωση και συντονισμός, τώρα σε όλο το μέταλλο, το αμέσως επόμενο διάστημα με αιχμή τις εξελίξεις στην ΛΑΡΚΟ, στα ΕΑΣ, και την ΕΛΒΟ.

Να γίνει η σωτηρία του κλάδου υπόθεση όλων των εργαζομένων, όλου του λαού, του αυταπασχολούμενου, της πόλης και του χωριού, του φτωχού αγρότη, του νέου και της νέας, της λαϊκής οικογένειας.

Να γίνει η μεγάλη μας σημερινή κινητοποίηση σταθμός κλιμάκωσης της ταξικής πάλης, της αντεπίθεσης μας κόντρα στις αντεργατικές – αντιλαϊκές πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων ΕΕ και ΔΝΤ.

Δεν προετοιμαζόμαστε απλά για μια μάχη, αλλά για έναν διαρκή πόλεμο.

Είμαστε αποφασισμένοι να το φτάσουμε ως το τέρμα, ως την οριστική ανατροπή, ως την τελική νίκη.

Καλή συνέχεια. Καλή αντάμωση στην επόμενη μάχη.