Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέες και νέοι,
συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Συναντιόμαστε και σήμερα για μια ακόμα φορά, αυτή τη μεγάλη μέρα της Παγκόσμιας εργατικής τάξης, όχι μόνο για να τιμήσουμε αγωνιστικά και απεργιακά την ματωμένη εξέγερση του Σικάγο, τους ηρωικούς αγώνες του εργατικού κινήματος και τους χιλιάδες νεκρούς των εργατικών-κοινωνικών αγώνων, αλλά κυρίως για να ανανεώσουμε τον όρκο μας ότι θα φτάσουμε τον αγώνα της τάξης μας στο τέλος της διαδρομής, δηλαδή ως την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ως τη μέρα που θα τσακιστεί από τα θεμέλια το σύστημα της εκμετάλλευσης, των πολέμων και της αδικίας.
Η 1η Μάη του 1886 είχε οριστεί ως μέρα αφετηρίας ενός μαζικού-δυναμικού απεργιακού κινήματος και συγκέντρωσης ολόκληρης της εργατικής τάξης της Αμερικής στο Σικάγο για τη διεκδίκηση του οχτάωρου, βάζοντας μπροστά το σύνθημα: “Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο”.
Η Πρωτομαγιά του 1886 είχε ξημερώσει ως εργάσιμη μέρα. Όμως οι Αμερικάνοι εργάτες ντυμένοι στα καλά τους, κουβεντιάζοντας και γελώντας έφταναν με τις οικογένειες τους, στο χώρο της συγκέντρωσης. 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη την Αμερική και περίπου 80.000 βρίσκονταν στο Σικάγο. Οι δρόμοι και οι γειτονιές του Σικάγο είχαν αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής αλλά οι καπιταλιστές της εποχής είχαν έτοιμο σχέδιο προβοκάτσιας για να λερώσουν τον εργατικό αγώνα που γεννιόταν.
Ο ελεγχόμενος Τύπος είχε ήδη δημιουργήσει τις συνθήκες της καταστολής με τίτλους “αίμα τώρα!”. Αστυνομία, εθνοφρουρά και οπλισμένοι μπράβοι είχαν πάρει θέση μάχης, χτυπώντας μέσα στο πλήθος. Η άγρια επίθεση είχε νεκρούς, δεκάδες τραυματίες που αργότερα κατέληξαν και πολλές συλλήψεις.
Η θυσία δεν πήγε χαμένη. Το οκτάωρο κατακτήθηκε, ο αγώνας τους έφερε αποτελέσματα. Σταμάτησε η δουλειά ήλιο με ήλιο, μπήκε το νερό στο αυλάκι για πιο αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, για εργασία με δικαιώματα. Το πιο σημαντικό όμως αποτέλεσμα ήταν η παρακαταθήκη που μας άφησε που αποτελεί οδηγό και για σήμερα δηλαδή ότι δικαιώματα υπάρχουν όσο εμείς τα υπερασπιζόμαστε, όσο υπερασπιζόμαστε και πολεμάμε για το δίκιο μας, όσο αγωνιζόμαστε για την οριστική απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά.
Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το πολιτικό προσωπικό τους γνωρίζουν εξίσου καλά τους νόμους της ταξικής πάλης. Γνωρίζουν πρώτοι και καλύτεροι πως κανένας νόμος και καμιά κυβέρνηση τους δεν παραχώρησε δικαιώματα στην εργατική τάξη. Οι εργατικές κατακτήσεις επιβλήθηκαν κάτω από αιματηρούς, σκληρούς ταξικούς αγώνες, από ανυποχώρητη στάση σε κλάδους και χώρους δουλειάς, από ατομικές και συλλογικές θυσίες, από αφοβία και πίστη στο δίκιο της τάξης μας. Με αυτούς τους αγώνες έγινε νόμος το δίκιο του εργάτη, έτσι επιβλήθηκαν οι εργατικές κατακτήσεις.
Η εμπειρία του προηγουμένου αιώνα και των εκατοντάδων εργατικών αγώνων σε κάθε χώρα είναι φωτεινός φάρος που σηματοδοτεί τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος.
Οι καθημερινές μάχες σε όλους τους κλάδους, οι αγώνες που ξεκινούν από μια μικρή διεκδίκηση και φτάνουν με αιτήματα που οδηγούν σε πολυήμερες, πολύμηνες απεργιακές μάχες σε εργοστάσια και εργασιακούς χώρους, είναι η σημερινή συμβολή στον αγώνα για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, αποτελεί κομμάτι στη συνολική υπόθεση της παύσης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την ανατολή της εποχής που ονειρεύτηκαν και πάλεψαν οι εργάτες του Σικάγου.
Εργαζόμενες-οι,
Το τελευταίο διάστημα το σύστημα που γεννά καταπίεση, το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αντιμετωπίζει τα αλλεπάλληλα απεργιακά χτυπήματα από μεγάλους εργατικούς αγώνες που ξεπηδούν σε πολλές χώρες της Ευρώπης και σε όλον τον κόσμο. Νέοι εργάτες, γυναίκες, εργοστασιακοί εργάτες με αφοβία, με διάρκεια στον αγώνα τους προχωρούν μπροστά, σπάζοντας την κρατική καταστολή και την εργοδοτική βία.
Οι εργάτες στην Ελλάδα, στην Γαλλία, στη Μεγάλη Βρετανία, στη Γερμανία, στην Ισπανία στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο, στην Αμερική, στο Καζακστάν, στη Σρι Λάνκα αλλά και σε άλλες χώρες, με πρωτόγνωρη μαζικότητα και με σθένος βγαίνουν στους δρόμους, απεργούν, διεκδικούν και διαδηλώνουν απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που κλιμακώνουν όλες οι κυβερνήσεις, υπηρετώντας τα συμφέροντα και τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.
Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που στη φετινή απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας έχουμε ανάμεσα μας εργάτες από τη Γαλλία που το τελευταίο διάστημα βρίσκονται σε διαρκείς κινητοποιήσεις για να αποκρουστεί το αντεργατικό-αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μακρόν, νομοσχέδιο που καλεί βήμα-βήμα και την εργατική τάξη της Γαλλίας να εργάζεται με τη μαγκούρα στο χέρι.
Όλοι μαζί να φωνάξουμε το σύνθημα. Σε Ελλάδα και Γαλλία ‘ίδιος είναι ο εχθρός, ανίκητος δεν είναι ο καπιταλισμός.
Το ΠΑΜΕ, εργατικά σωματεία της χώρας μας αλλά και Έλληνες μετανάστες-εργάτες και φοιτητές συμμετείχαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις στη Γαλλία, μεταφέροντας την αλληλεγγύη των Ελλήνων εργατών. Τις ίδιες μέρες προχωρήσαμε σε κινητοποιήσεις στη Γαλλική Πρεσβεία στην Αθήνα, στα γαλλικά προξενεία σε άλλες πόλεις της χώρας. Είναι καθήκον της τάξης μας να δείχνει οργανωμένα και διεθνιστικά τη δύναμη της, να είναι αδιαίρετη μπροστά στην ενιαία επίθεση που δέχεται από τις κυβερνήσεις, από τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Είναι αγώνας απέναντι στον ίδιο αντίπαλο που αντιμετωπίζουμε και εντός των τειχών της χώρας μας, απέναντι στην πολιτική που μας θέλει στριμωγμένους στη γωνία, σκυμμένους στον ρεαλισμό που καθορίζεται από τις αξίες της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.
Είναι αγώνας ενάντια στις σειρήνες που αυτές τις μέρες και προεκλογικά μας θέλουν εγκλωβισμένους σε κυβερνητικές εναλλαγές επιλογής του «μικρότερου κακού» και πάντα πειθαρχημένους στον μονόδρομο της εξουσίας των αφεντικών.
Οι εργατικές κινητοποιήσεις που ξεσπούν σε όλον τον κόσμο στέλνουν ελπιδοφόρα μηνύματα αγωνιστικής ανάτασης, αντίστασης και ευθείας σύγκρουσης με τη γραμμή της προστασίας των επιχειρηματικών κερδών. Είναι απάντηση σε πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν με χέρια και με πόδια το σύστημα της εκμετάλλευσης, που έχυναν λίτρα μελάνι για το τέλος της εργατικής τάξης, για την αναποτελεσματικότητα των απεργιών ως ξεπερασμένη μορφή πάλης.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέες και νέοι,
Με αφορμή το πρόσφατο έγκλημα στις ράγες των Τεμπών φανερώθηκε καλύτερα στα μάτια του εργαζόμενου λαού, των φοιτητών και των μαθητών πως η αιτία που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή ως λίπασμα για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, δεν είναι ένα απλό ανθρώπινο λάθος όπως ήθελαν να το κλείσουν κυβερνητικά και επιχειρηματικά στόματα.
Οι κόφτες στα μέτρα ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους, στις μεταφορές, στην υγεία και την προστασία της ανθρώπινης ζωής οφείλονται στον απάνθρωπο νόμο του κέρδους. Είναι ο νόμος που προκαλεί εντάσεις, οξύνει τους ανταγωνισμούς, μακελεύει τους λαούς, κάνοντας τους κρέας για τις πολεμικές μηχανές των ιμπεριαλιστών.
Ο νόμος του κέρδους είναι αυτός που βάζει λουκέτα στις επιχειρήσεις και όχι οι εργατικές διεκδικήσεις όπως μας έλεγαν, καταδικάζει τους εργαζόμενους στην ανεργία και στην ανέχεια, τους θέλει όμηρους σε προγράμματα απασχόλησης, να ψάχνει ευκαιρίες και ανακούφιση σε pass της παρηγοριάς και στα καλάθια της κοροϊδίας.
Αυτές τις μέρες στα καθημερινά Τέμπη της μισθωτής σκλαβιάς μετράμε νεκρούς συναδέλφους μας εν ώρα εργασίας, σε εργοστάσια και μεγάλους χώρους δουλειάς.
Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώνεται πως μπροστά στην κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, η ζωή είναι παράπλευρη απώλεια. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί πως την ώρα που οι εργαζόμενοι έχαναν τη ζωή τους οι επιχειρήσεις συνέχισαν τη λειτουργία τους κανονικά.
Ως εδώ! Οι εργάτες δεν είναι αναλώσιμοι! Κανένα έγκλημα δε θα μένει ασυγχώρητο. Δε θα δεχτούμε την απαράδεκτη τακτική της επίρριψης των ευθυνών στους εργαζόμενους, γεγονός που έχουμε δει να επαναλαμβάνεται σε εργατικά ατυχήματα και θανάτους. Δε θα δεχτούμε ένα εργασιακό καθεστώς που μας οδηγεί να ξεχνάμε τι σημαίνει 8ωρο, ρεπό, μέτρα προστασίας. Έτσι χτίζονται τα Τέμπη της καθημερινότητας μας.
Καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και κάθε εργάτη και εργάτρια να ενισχύσουν τα αιτήματα για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας μας στους χώρους δουλειάς, να εξασφαλίζονται ανθρώπινα ωράρια και συνθήκες εργασίας που δε θα αντιμετωπίζουν τη ζωή μας ως κόστος. Να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα προλαμβάνουν καταστάσεις και δε θα έρχονται εκ των υστέρων μαζί με τα γραφεία τελετών.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέες και νέοι,
Αποτελεί αγκάθι για την κυβέρνηση και συνολικά για τους υποστηρικτές του συστήματος της εκμετάλλευσης πως οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στη χώρα μας για το έγκλημα των Τεμπών έβαλαν στο στόχαστρο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Είναι πρόβλημα για αυτούς να γεννιούνται συνειδήσεις αμφισβήτησης των βασικών νόμων του συστήματος.
Όσο το κέρδος θα είναι κριτήριο για την ευημερία των λίγων τόσο θα υπάρχουν πόλεμοι, δυστυχία, φτώχεια, ανεργία, μισθοί ανέχειας, εντατικοποίηση της εργασίας, ακαθόριστα ωράρια για τους πολλούς.
Ο νόμος του κέρδους είναι η αιτία τους κλεισίματος των νοσοκομείων, του υποστελεχωμένου προσωπικό στην υγεία και των χιλιάδων υγειονομικών που η σύμβαση τους ανανεώνεται μέσω προγραμμάτων. Ο νόμος του κέρδους είναι η αιτία για το διαρκές αίσχος των χιλιάδων αναπληρωτών δασκάλων και καθηγητών στην παιδεία, για τα σχολεία που το ταβάνι τους πέφτει στα κεφάλια των μαθητών, για τα σπίτια του λαού που είναι φιλέτα για τα αρπαχτικά, για τα απλησίαστα ενοίκια που χρειάζεται σχεδόν ένα μισθός για να καλύπτονται.
Οι εργατικοί αγώνες που αναπτύσσονται σε κάθε κλάδο, σε χώρους εργασίας στον Ιδιωτικό και Δημόσιο τομέα, οι κινητοποιήσεις των φτωχοδιάβολων της δουλειάς, είναι οδηγός και ελπίδα. Οι κινητοποιήσεις για το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στο μεροκάματο, χρειάζεται να δυναμώσουν, να απλωθούν.
Αυτούς τους αγώνες έχουν βάλει στο στόχαστρο τώρα οι επιχειρηματικοί όμιλοι και η κυβέρνηση, οι άνθρωποι τους μέσα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Οι εργατοπατέρες που είναι φύλακες των συμφερόντων της εργοδοσίας, τις τελευταίες μέρες επιχειρούν να χτυπήσουν συνδικάτα που είναι μπροστά στους αγώνες που αποτέλεσαν παράδειγμα, να σπιλώσουν πρωτοπόρους εργάτες συνδικαλιστές. Οι μεθοδεύσεις τους για να σπάσουν αγώνες στη ΛΑΡΚΟ με την επίθεση στους συναγωνιστές που ηγούνται του σωματείου της Λάρυμνας, η βρώμικη επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο ΜΕΤΡΟ, το νέο όργιο νοθείας που κάνουν μπροστά στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Μετάλλου για να μην αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, θα πέσουν στο κενό.
Αυτήν την απάντηση θα πάρουν και όσοι τάχα συνδικαλιστές, γνωστά άθλια υποκείμενα και άνθρωποί της εργοδοσίας αγκαλιά με διευθυντικούς μηχανισμούς των s/m, θεωρούν πως το σύνθημα «σωματεία εργατών, όχι των εργοδοτών», ξεχάστηκε και προσπαθούν να στήσουν κι άλλα σωματεία μαϊμούδες στην Αττική, στα Τρίκαλα και αλλού.
Εργαζόμενες-οι,
Κανένας υποσχόμενος κυβερνητικός μεσσίας δε μπορεί να δώσει λύση στα καθημερινά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε εργατική-λαική οικογένεια! Αντιθέτως το κοινό πρόγραμμα, ο κοινός θεός που πιστεύουν όσα κόμματα στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα απαιτεί από τις 22 Μάη ισχυρό εργατικό-λαϊκό κίνημα, ισχυρά συνδικάτα για να το αποκρούσουν στην πράξη.
Αυτό το κοινό πρόγραμμα που έχουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ είναι η βάση για να τα βρίσκουν στη ΓΣΕΕ και οι παρατάξεις να εκλέγουν ξανά μετά από 17 χρόνια τον Παναγόπουλο πρόεδρο και την τέταρτη σε δύναμη παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του Γραμματέα. Το κάνουν γιατί θέλουν τα συνδικάτα παροπλισμένα, στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές αφού έρχεται νέο τσουνάμι αντιλαϊκών μέτρων.
Παρά την προσπάθεια που κάνουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ να συσκοτίσουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης για να χειραγωγήσουν τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια, δεν μπορούν να κρύψουν ότι την επόμενη ημέρα των εκλογών η κατάσταση θα γίνει χειρότερη για τους εργαζόμενους.
Τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αστικές κυβερνήσεις, καθώς και διάφοροι διεθνείς οικονομικοί και τραπεζικοί οργανισμοί προειδοποιούν ότι τα σημάδια της ύφεσης σε κλάδους της οικονομίας μεγαλώνουν, διαμορφώνουν προϋποθέσεις για μια νέα καπιταλιστική κρίση, που θα έχει με τη σειρά της νέες αρνητικές συνέπειες για τους λαούς. Στα εκατομμύρια νεκρών από την πανδημία, στην ενεργειακή φτώχεια και στη μείωση του εργατικού εισοδήματος, θα προστεθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα επιδεινώσουν τη ζωή των λαών της Ευρώπης για να σωθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτή η εξέλιξη αντικειμενικά τροφοδοτεί την όξυνση της αντιλαϊκής πολιτικής και στην Ελλάδα από όποια αστική κυβέρνηση διαμορφωθεί μετά τις εκλογές στις 21 Μάη.
Η αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης και η χρηματοδότηση των μονοπωλίων στη χώρα μας προϋποθέτει νέα αντιλαϊκά μέτρα για την εργατική τάξη: Περαιτέρω υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων και μείωση των πραγματικών μισθών. Γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ένταση των πλειστηριασμών και των εξώσεων. Ενίσχυση της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης κρίσιμων κοινωνικών αγαθών και υποδομών, στο νερό, στην Ενέργεια, στην Υγεία, στην Παιδεία κ.ά. Βάθεμα της εμπλοκής της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον λαό μας.
Το καπιταλιστικό κέρδος είναι το εύφλεκτο υλικό που φουντώνει τη φωτιά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, με υπαρκτό τον κίνδυνο μεγαλύτερης κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου.
H Πρωτομαγιά, μέρα βαμμένη με το αίμα εκατομμυρίων εργατών, απαιτεί σήμερα πάλη για τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Μας καλεί να κοιτάξουμε κατάματα την πηγή των δεινών που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού, τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Δηλαδή τη συσσώρευση του πλούτου που τον δημιουργούν οι πολλοί και την αρπαγή του από μία παρασιτική χούφτα λίγων που ιδιοποιούνται όλο αυτόν τον πλούτο παραδίδοντας στους παραγωγούς του φτώχεια και εξαθλίωση.
Ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει, περιμένοντας καλύτερες μέρες από τα αφηγήματα και τα ψέματα που με ευκολία ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά τις τελευταίες μέρες. Η σημερινή αρνητική κατάσταση δεν αλλάζει βάζοντας ξανά πλάτη, κάνοντας νέες θυσίες και καταπίνοντας τα νέα παραμύθια τους. Οι λύσεις έρχονται από την οργανωμένη δράση, μακριά και πέρα από τον καπιταλιστικό μονόδρομο, της ΕΕ και των κυβερνήσεών της.
Είναι ανάγκη να ηττηθούν όσοι σήμερα υπερασπίζονται το σύστημα αδικίας, ένα σύστημα σάπιο και σαθρό που δε διορθώνεται, δε μπορεί να εξανθρωπιστεί. Η υποταγή της ζωής μας στα κέρδη τους, μόνο βάσανα και δυστυχία θα φέρνει για την εργατική τάξη, για τους λαούς όλου του κόσμου
Οι αγώνες των εργατών όλου του κόσμου μπορούν να νικήσουν! Είναι αυτοί που σε κάθε χρονική περίοδο ήταν αυτοί που έφεραν σε δύσκολη θέση τους εκμεταλλευτές, που αμφισβήτησαν την κυριαρχία και την εξουσία τους. Η εργατική τάξη μπορεί να καταργήσει την καπιταλιστική σκλαβιά και να κτίσει μια νέα κοινωνία χωρίς αυτούς και τον παρασιτισμό τους. Αυτό φοβούνται οι εκμεταλλευτές του πλούτου μας σε όλον τον κόσμο!
Ο φόβος τους να γίνει υπόσχεση μας!
Νόμος είναι το δίκιο μας! Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!
Ζήτω η ΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
