Συνάδελφοι , συναδέλφισσες,
Χαιρετίζουμε την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ 17 χρόνια από την ίδρυση του.
Ας σκεφτούμε ποια ήταν η διεθνή κατάσταση, αλλά και η κατάσταση στη χώρα μας, κάτω από το βάρος των εξελίξεων. Κυριαρχούσε στην πολιτική και συνδικαλιστική ζωή η παγκοσμιοποίηση και ότι οι δυνάμεις της αγοράς θα αυτορυθμίζονται, σε μία αέναη ανάπτυξη, χωρίς κοινωνικές αντιθέσεις κεφαλαίου – εργασίας και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Οι δυνάμεις του κοινωνικού εταιρισμού, της συνεργασίας των τάξεων, που έχουν την πλειοψηφία στα ΔΣ της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚ – Σωματεία έλεγαν ότι η βελτίωση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, θα καθορίζεται από την βελτίωση των δεικτών της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, σε ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Η απόφασή μας να ιδρύσουμε το ΠΑΜΕ συνάντησε και συναντάει τη σφοδρή επίθεση όλων αυτών των δυνάμεων, που υπηρετούν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Μας έλεγαν ότι η αντίληψή μας για τον κόσμο ανήκει σε αραχνιασμένες εποχές. Ότι είμαστε δογματικοί αποστεωμένοι αρτηριοσκληρωτικοί. Οι –ισμοί τέλειωσαν, καπιταλισμοί, ιμπεριαλισμοί, σοσιαλισμοί. Μπαίνουμε σε μία νέα περίοδο ως ανθρωπότητα και δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Η βαθιά και παρατεταμμένη κρίση υποχρέωσε τις δυνάμεις που υπερασπίζονται το καπιταλισμό, σε αναδίπλωση και αναπροσαρμογή.
Η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ μας βρίσκει να έχει κερδίσει έδαφος στη συνείδηση της εργατικής τάξης.
Ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι αποτέλεσμα της ασίγαστης ταξικής πάλης από χιλιάδες εργαζόμενους.
Οι ναυτεργάτες, αν δεν υπήρχαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν θα μπορούσαν να απεργούν, με τις αλλεπάλληλες πολιτικές επιστρατεύσεις και τις δικαστικές διώξεις. Το αναγνωρίζουν ευρύτερα τμήματα των ναυτεργατών.
Οι δυνάμεις του κοινωνικού εταιρισμού, της συνεργασίας των τάξεων, χάνουν διαρκώς έδαφος και απομονώνονται στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Αυτό καταγράφεται στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις και στη συστηματική υπονομευτική δουλειά χέρι – χέρι με την εργοδοσία και το κράτος.
Παίρνουν αποφάσεις για απεργία, για να τις υπονομεύσουν και ταυτόχρονα καλλιεργούν την αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Διαμαρτύρονται για την ανασφάλιστη εργασία και τα ελλείμματα προς τα ασφαλιστικά ταμεία, την υπονόμευση των συντάξεων, της δημόσιας υγείας, την κατάσταση στη Παιδεία και ταυτόχρονα αρνούνται να υπογράψουν το Σχέδιο Νόμου των Ομοσπονδιών – Ε.Κ. – Συνδικάτων – Επιτροπών Αγώνα, που έχει συγκεντρώσει πάνω από 530 υπογραφές σωματείων.
Λένε για ενότητα των εργαζομένων και κοινούς αγώνες αλλά είναι οι ίδιες παρατάξεις που διαφωνούν σε κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις και αποφασίζουν απεργία στις 24 Νοέμβρη η ΑΔΕΔΥ και 8 Δεκέμβρη η ΓΣΕΕ 24ωρη απεργία. (Οι ναυτεργάτες απεργούν Πανελλαδικά στις 24 Νοέμβρη και προβάλλουν την κλιμάκωση στις 8 Δεκέμβρη).
Είναι αυτές οι δυνάμεις που λένε για αντιμνημονιακό αγώνα μαζί με αυτούς που ψήφισαν και στήριξαν τα μνημόνια και τα προωθούν, εναλλάσσοντας θέσεις και ρόλους, στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.
Όποιος αναφέρεται για τους λόγους ύπαρξης των συνδικάτων, σχολείο οργάνωσης και ταξικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο για τους όρους συντήρησης και αναπαραγωγής της εργατικής τάξης στις σύγχρονες συνθήκες. Όποιος αναφέρεται για την ανάγκη ανάπτυξης της ταξικής πάλης, για να γίνει η εργατική τάξη, κυρίαρχη του πλούτου που παράγει, χαρακτηρίζεται κομματικός, του ΠΑΜΕ, εσωτερικός εχθρός του λαού και του έθνους.
Δεν διστάζουν να συμπτύσσονται σε μέτωπα, σε κοινά ψηφοδέλτια, «ακομμάτιστα», «ανεξάρτητα» ακόμα και με τη Χρυσή Αυγή. Χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα, υπηρετούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζει η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός.
Οι «ανεξάρτητοι», «ακομμάτιστοι» από ποιον είναι ανεξάρτητοι; Από την εργατική τάξη, τα συνδικάτα και τις οργανώσεις της; Είναι εξαρτημένοι από το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτούς υπηρετούν, αυτοί τους καθοδηγούν.
Εμείς λέμε και στην εισήγηση, συνδικάτα βιδωμένα με τους χώρους δουλειάς, με τους εργάτες, για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Αυτό είναι που μας ενώνει, ως εργατική τάξη, που μας θωρακίζει.
Δεν υπάρχει μείγμα πολιτικής μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που να μην αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, σχετικά και απόλυτα.
Γιατί, ο βαθμός εκμετάλλευσης, είναι ο βαθμός της απλήρωτης εργασίας, που αποσπά το κεφάλαιο από τον εργάτη. Είναι η καύσιμη ύλη του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής για να μπαίνει σε κίνηση. Είναι η αιτία των οικονομικών κρίσεων, της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, της υπερπαραγωγής εμπορευμάτων. Είναι η αιτία της όξυνσης των ανταγωνισμών και των πολέμων. Είναι η αιτία των χιλιάδων νεκρών και ξεριζωμένων.
Συνάδελφοι οξύνονται ολόπλευρα οι αντιθέσεις. Οι μηχανισμοί της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΝΑΤΟ και των άλλων μονοπωλιακών ιμπεριαλιστικών ενώσεων, προωθούν ένα νέο ιδιώνυμο αδίκημα που θα συντρίβει τα εργατικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Δεν δίστασαν και δεν θα διστάσουν να κάνουν τροφή για τα κανόνια τους τα παιδιά της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού.
Η εθνική στρατηγική του κεφαλαίου που αναγορεύει την Ελλάδα σε διεθνιστικό κόμβο, μας βάζει στο κέντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των ενόπλων συγκρούσεων.
Το ΠΑΜΕ και οι οργανώσεις του, τα συνδικάτα, οφείλουμε να κάνουμε νέο άλμα ποιοτικό και ποσοτικό στη δουλειά μας μέσα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουμε.
Η ταξική πάλη συνεχίζεται.
Οργάνωση παντού να έρθουν τα πάνω κάτω.
Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.
