Αγαπητές και αγαπητοί σύνεδροι
Φίλοι προσκεκλημένοι
Εκ μέρους των εργαζόμενων στα Εμφιαλωμένα Ποτά και τα Τυποποιημένα Τρόφιμα απευθύνω θερμό χαιρετισμό προς τις πρωτοπόρες δυνάμεις του ταξικού αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Σας μεταφέρω τους ταξικούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς του Πρόεδρου της Α.Δ.Ε.Σ. (συν ιδρυτική δύναμη του Π.Α.ΜΕ.), του συν. Κώστα Αρτεμίου, ο οποίος μαζί και με άλλα συνδικαλιστικά στελέχη ήταν από τους εμπνευστές και πρωτεργάτες, αναλαμβάνοντας τότε την ιστορική ευθύνη της ίδρυσης, τον Απρίλη 1999, του Π.Α.ΜΕ..
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, νομίζουμε ότι δικαιώνονται σε υπερθετικό βαθμό και δείχνουν σε όλους, νέους και παλιούς, πόσο χρήσιμη αλλά και ιστορικά αναγκαία ήταν η πρωτοβουλία αυτή, δηλαδή της ίδρυσης του Π.Α.ΜΕ., ίσως της μόνης συνδικαλιστικής παράταξης με καθαρά ταξικό προσανατολισμό και χαρακτήρα.
Φίλες και φίλοι αγαπητοί σύνεδροι
Το ότι οι εργαζόμενοι της χώρας μας αλλά και όλα τα λαϊκά κυρίως στρώματα παραδόθηκαν από τις κυβερνήσεις στην ντόπια εργοδοσία αλλά και στους διεθνείς κερδοσκοπικούς κύκλους του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι πλέον ηλίου φαεινότερων.
Όλος ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται και καθημερινά όλο και περισσότερα τμήματά του γλιστράνε με «σταθερούς» ρυθμούς στην φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση. Η επίθεση που γίνεται εις βάρος τους είναι καθολική και δεν κάνει εξαιρέσεις σε κατηγορίες εργαζομένων.
Είναι εκ του πονηρού οποιαδήποτε προσπάθεια γίνετε για την διαίρεση των εργαζομένων και αυτή εξυπηρετεί σίγουρα μόνο εργοδοτικές και κομματικές σκοπιμότητες με κύριο στόχο τη διαρκή διάσπαση του εργαζόμενου λαού αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
Ο κατάλογος των κοινωνικών και αντεργατικών «εγκλημάτων» που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια είναι μακρύς, όπως και οι παραβιάσεις της νομιμότητας αλλά και της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας.
Το καθεστώς της διεθνούς επιτήρησης δεν είναι απλά αυστηρό, διότι η όποια αυστηρότητά του εξαντλείται σε μέτρα λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου και εις βάρος του κόσμου της εργασίας, το καθεστώς λοιπόν αυτό είναι κυρίως ταξικά μονόπλευρο. Είναι ένα καθεστώς ενάντια στον κόσμο της εργασίας και τα δικαιώματά του. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθεί ο εργαζόμενος ελληνικός λαός ότι αυτός είναι ο στόχος των μέτρων και όχι γενικώς και αορίστως η «πατρίδα» μας, τόσο πιο εύκολα θα στρατευτεί για να αποτινάξει αυτό τον σκληρό ταξικό ζυγό.
Η πολιτική των «μνημονίων» δεν ασκείται εις βάρος όλων των Ελλήνων, χωρίς καμία κοινωνική διάκριση, αλλά είναι μια ξεκάθαρη πολιτική «κοινωνικής προδοσίας» με τη βοήθεια και του ξένου πλέον παράγοντα.
Στο κοινωνικό σφαγείο έχουν οδηγηθεί όλα τα χαμηλά μικροαστικά στρώματα, οι μικρό αγρότες και φυσικά, η εργατική τάξη που με τα εκατομμύρια των ανέργων, τις υπεργολαβίες, τα ελαστικά ωράρια, την εκ περιτροπής και την ανασφάλιστη εργασία, αναγκάζει την νέα γενιά να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς για να επιβιώσει, μήπως όμως το ίδιο δεν συμβαίνει με τις χαμένες γενιές των νέων και των μεσήλικων, που δε θα προλάβουν να εργαστούν και να προσφέρουν στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής τους; Και όλα αυτά γιατί; για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών, αλλά και για χάρη της ντόπιας και πολυεθνικής εργοδοσίας.
Η καταστροφή κεφαλαίου, πόρων και φυσικά ανθρώπων είναι μια από τις προϋποθέσεις για να έλθει ανάπτυξη. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύουν και εφαρμόζουν εκείνοι που έχουν ρίξει τον εργαζόμενο ελληνικό λαό στα τάρταρα της ανέχειας με τελικό στόχο το υπέρ κέρδος αλλά και την υποταγή και εκμηδενισμό κάθε φωνής αντίστασης.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, φίλες και φίλοι
Οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, αλλά και όλος ο εργαζόμενους λαός, έδωσαν και δίνουν, από την έναρξη της πολιτικής των μνημονίων μέχρι και τα σήμερα, σημαντικές μάχες απέναντι στην εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, την Γερμανοκυριαρχούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενάντια στους αντεργατικούς νόμους και τους σχεδιασμούς κατά του ασφαλιστικού συστήματος.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα κοινωνικής κατήφειας και απαισιοδοξίας, δόθηκαν και δίδονται σημαντικοί αγώνες οι οποίοι δηλώνουν ότι η εργατική τάξη, παλιά και νέα, εργαζόμενη και άνεργη, είναι παρούσα αλλά και έτοιμη να υπερασπιστεί κεκτημένα και κατακτήσεις ενός αιώνα και πλέον.
Οι μάχες αυτές μπορεί να μην φαίνετε ότι φέρνουν τα άμεσα τα αποτελέσματα που θέλουμε, μπορεί να φαίνονται ως κινήσεις άμυνας, αλλά ο πόλεμος συνάδελφοι και συναδέλφισσες, είναι μπροστά μας και θα πρέπει να κινούμαστε με γνώμονα την μεγάλη εικόνα του οικονομικού, ταξικού κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται με άνισα μέσα αυτή την ιστορική περίοδο για την εργατική τάξη.
Εμείς, ως εκφραστές του ταξικού αγωνιστικού συνδικαλισμού, οφείλουμε να δείξουμε δρόμους για όλη την εργατική τάξη, να εκπονήσουμε νέα αγωνιστικά σχέδια και να εφαρμόσουμε νέες τακτικές που να συμβαδίζουν με τις νέες συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε.
Εμείς, γιατί εάν δεν το κάνουμε εμείς, πέστε μου συναδέλφισες και συνάδελφοι ποιος θα το κάνει, οφείλουμε να συμβάλλουμε στην ενδυνάμωση της κοινής δράσης όλων των εργαζομένων, οι οποίοι εκβιάζονται διαρκώς από την ντόπια και πολυεθνική εργοδοσία, οι οποίες βρήκαν την μεγάλη ευκαιρία να μεταστρέψουν τη ροή των ιστορικών γεγονότων υπέρ των συμφερόντων τους και σε βάρος των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις χώρες, όπου προωθούνται οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις στην οικονομία.
Πουθενά, όμως, η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και στα δικαιώματά της δεν γίνεται με τέτοια σφοδρότητα και τέτοια βιαιότητα όσο αυτή τη στιγμή ενάντια του εργαζόμενου ελληνικού λαού.
Όμως εμείς είμαστε εδώ, είμαστε εδώ και υψώνουμε τη φωνή μας καλώντας τους εργαζόμενους, σε όλους τους χώρους δουλειάς, τους άνεργους και του συνταξιούχους, τους σπουδαστές της χώρας και αυριανούς ανέργους ή μετανάστες, να πυκνώσουν τις γραμμές των ταξικών αγωνιστικών συνδικάτων, να έρθουν και να στρατευτούν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ για να έχουν όραμα, να έχουν ελπίδα, ελπίδα για να μπορούν να ονειρεύονται ότι το αύριο μπορεί να γίνει καλύτερο από το σήμερα, καλύτερο από το χθες.
Δώσαμε και δίνουμε μεγάλες μάχες σε διάφορους χώρους δουλειάς παρά τα εμπόδια που φέρνουν οι παλιές παθογένειες του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, μέσα από τον έλεγχο μεγάλου αριθμού σωματείων από την εργοδοσία και τα κυβερνητικά κόμματα.
Εμείς, το Π.Α.ΜΕ., είμαστε εκείνοι στις πλάτες των οποίων πέφτει η ιστορική ευθύνη της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ενός κινήματος που θα αποκαταστήσει το ρόλο των εργαζομένων στην ελληνική κοινωνία, που η φωνή του θα ακούγεται και από τις κυβερνήσεις, αλλά και από τους διεθνείς επιτηρητές της χώρας μας.
Εάν δεν αναλάβουμε εμείς αυτή την ευθύνη συνάδελφοι, αν δεν αναλάβει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που το συγκροτούν αυτή την ευθύνη ποιος θα την αναλάβει;
Μέσα σε αυτό το πνεύμα λοιπόν του δημοκρατικού ταξικού συνδικαλισμού, θεωρούμε ότι ο αγώνας και η δράση των εργαζόμενων μέσα από τα συνδικάτα πρέπει να στοχεύει ΟΧΙ ΜΟΝΟ στην υπεράσπιση και διεκδίκηση των οικονομικών, κοινωνικών, επαγγελματικών και ηθικών συμφερόντων τους , αλλά συνάμα και στην υπεράσπιση, διαφύλαξη και διεύρυνση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, στην υπεράσπιση και εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης και στην δημιουργία μιας δημοκρατικής, ανθρώπινης και δίκαιης κοινωνίας απαλλαγμένης από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Μέσα σε αυτή την προοπτική των στόχων και των σκοπών υπογραμμίζουμε ότι η πολιτική διάσταση της πάλης και των διεκδικήσεων των εργαζόμενων, μέσα από τα συνδικάτα, οδηγεί τον εργατικό συνδικαλισμό σε προσέγγιση, συνεννόηση και συνεργασία με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και τους πολιτικούς σχηματισμούς εκείνους που συμμερίζονται και αποδέχονται τους ίδιους σκοπούς της πάλης των εργαζόμενων, με σκοπό να θέσουν την πάλη και τις συνολικές διεκδικήσεις μέσα σε μια ποιο ευνοϊκή προοπτική.
Δεν πρέπει να θέτουμε ποτέ τον Εργατικό Συνδικαλισμό πάνω από την πολιτική και τα πολιτικά κόμματα, θεωρούμε όμως ότι ο Συνδικαλισμός από την φύση του και τα συμφέροντα που υπερασπίζετε ήταν και παραμένει η βάση της διαμόρφωσης και της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης και αλληλεγγύης των εργαζόμενων και το βασικό μέσο για την πραγμάτωση των σκοπών και των στόχων του.
Με πυξίδα αυτές τις αρχές και τις θέσεις και με βασικό σκοπό την συνεργασία και αλληλεγγύη των εργαζόμενων της Ευρώπης ιδιαίτερα αλλά και ολοκλήρου του κόσμου, θεωρούμε ότι ο αυτόνομος ταξικός και μαζικός συνδικαλισμός που χαρακτηρίζετε από την ικανότητα των εργαζόμενων, μετά από δημοκρατικό διάλογο να αποφασίζουν για τους στόχους και τα μέσα της δράσης τους , οφείλει αναπτύσσοντας με την δράση του την ταξική συνείδηση, να δημιουργεί κάθε στιγμή το ποιο ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων για τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ένας τέτοιος ρόλος των εργατικών συνδικάτων με τέτοια συνδικαλιστική δράση και προοπτική, προϋποθέτει την ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ του εργατικού κινήματος, μια αυτονομία που αρνείται απόλυτα κάθε μορφή υποταγής του συνδικαλισμού, ανοιχτή η’ καμουφλαρισμένη, σε μια πολιτική δύναμη, σε ένα κόμμα, στο κράτος η’ στην κυβέρνηση.
Την ελπίδα συνάδελφοι, για ένα καλύτερο αύριο για μια ποιο δίκαιη κοινωνία, την ελπίδα για την νέα γενιά την έχουμε μόνο εμείς, μόνο το Π.Α.ΜΕ., και αυτή την ελπίδα, με τις προτάσεις, τις αποφάσεις αλλά και με τον αγωνιστικό, διεκδικητικό σχεδιασμό για το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, πρέπει να την μεταλαμπαδεύσουμε, πρέπει να την δυναμώσουμε, πρέπει να την μετατρέψουμε σε δύναμη αντίστασης, δύναμη σύγκρουσης, δύναμη ανατροπής.
Φέρουμε συνάδελφοι ιστορική ευθύνη και στους εαυτούς μας αλλά κυρίως στα παιδιά μας, στην νεολαία, στους αυριανούς εργαζόμενους αγωνιστές.
Τώρα μας δίνετε μια χρυσή ευκαιρία
Μπροστά μας έχουμε τις αλλαγές του νόμου για την λειτουργία των συνδικάτων.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα και σε θέση να αποκρούσουμε κάθε απόπειρα περιορισμού του ρόλου των συνδικάτων στην ελληνική κοινωνία.
Το Π.Α.ΜΕ. έχει δώσει δείγματα γραφής από την εποχή της ίδρυσής του, τώρα όμως καλείται, μάλλον το καλούν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της συγκυρίας, να αναλάβει ακόμη μεγαλύτερες πρωτοβουλίες για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος.
Είμαστε υποχρεωμένοι να ενισχύσουμε την προοπτική του σχεδιασμένου και μεθοδικού αγώνα σε όλους τους χώρους δουλειάς, έχουμε την ιστορική ευθύνη, από τη μια να κάνουμε φανερούς τους βαθύτερους στόχους των κυβερνήσεων και των διεθνών πατρώνων τους και από την άλλη οργανώνοντας καθημερινά την αντίσταση στους χώρους εργασίας να φέρουμε όλους τους εργαζόμενους κάτω από τη σκέπη μιας ταξικής αγωνιστικής πρακτικής και αντίληψης.
Αυτοί, φίλες και φίλοι, οι ταξικοί μας αντίπαλοι, αποδεικνύουν καθημερινά ότι έχουν το δικό τους μακρόπνοο σχέδιο εις βάρος των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, εμείς από την άλλη, είμαστε υποχρεωμένοι να σχεδιάσουμε τη δική μας στρατηγική για την απαλλαγή των εργαζομένων από τις πολιτικές της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Έχουμε καθήκον όπως ανέφερα και ποιο πάνω, να μην αφήσουμε να περάσει η νοοτροπία του ταξικού συμβιβασμού, του συμβιβασμού με τους μισθούς της πείνας και τις εργασιακές συνθήκες του “μεσαίωνα”. Οι υποχωρήσεις των συμβιβασμένων ηγεσιών σε όλα τα μέτωπα, απέδειξαν ότι ανοίγουν την όρεξη της ντόπιας και ξένης εργοδοσίας.
Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες ότι η περιβόητη οικονομική ανάπτυξη, αν έλθει ποτέ και όταν έλθει, θα προσφέρει αυτομάτως καλύτερη ζωή στους εργαζόμενους.
Αν οι εργαζόμενοι δεν είναι οργανωμένοι και δυνατοί να διεκδικήσουν τα δίκαια τους, η εργοδοσία όπως έχει αποδειχθεί στο παρελθόν και εδώ στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, δε θα δώσει ούτε ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω σε κανέναν, άλλωστε αυτό είναι καταγραμμένο και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι το «δίκιο δεν χαρίζετε το κατακτάς μ’ αγώνα» γι αυτό δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη.
Μπορούμε, συνάδελφοι να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική. Και αν κάποιοι νοτίζουν ότι δεν μπορούμε να την ανατρέψουμε συνολικά, μπορούμε να ανατρέψουμε τα πιο βασικά της σημεία, εκείνα τα σημεία κλειδιά για τη γενικότερη επέλαση της εργοδοσίας.
Μπορούμε να τους νικήσουμε σε βάθος χρόνου και να αποκαταστήσουμε τις κοινωνικές ισορροπίες.
Τώρα είναι η ώρα των μικρών και των μεγάλων μαχών, τώρα είναι η ώρα του αδιάκοπου και αταλάντευτου αγώνα, ενάντια στην ασυδοσία των διεθνών κερδοσκόπων, ενάντια στον αυταρχισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κυβερνήσεων, ενάντια στην ντόπια και ξένη εργοδοσία.
Προέρχομαι φίλες και φίλοι αγαπητοί σύνεδροι και έχω την τιμή να είμαι ο πρόεδρος της Π.Ο.Ε.Ε.Π., μιας Ομοσπονδίας που από την ίδρυση της έχει ταξικό προσανατολισμό και χαρακτήρα, μιας Ομοσπονδίας που οι αγώνες της έχουν ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας, μιας Ομοσπονδίας που απέναντι στον ταξικό της αντίπαλο δεν έχει σκύψει ποτέ μα ποτέ το κεφάλι και σας λέω ότι έχει δώσει πολλούς και δύσκολους αγώνες.
Σε έναν τέτοιο αγώνα βρισκόμαστε και τώρα, με τη συνεχή συμπαράσταση του Π.Α.ΜΕ. των ταξικών σωματείων αλλά και πολλών κοινωνικών ομάδων , τα τελευταία τρία και πλέον χρόνια, δίνουμε ακόμα μια μεγάλη μάχη ενάντια στην πολυεθνική Coca-Cola, με σκοπό την επαναλειτουργία του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης.
Θέλω από αυτό το βήμα και έχει τη σημασία του αυτό, για όλη τη δουλειά που κάνουμε, θέλω λοιπόν να γνωρίζουν όλοι ότι αυτός ο αγώνας δεν είναι ένας συνηθισμένος αγώνας, πρόκειται για έναν αγώνα ενάντια στην εταιρία σύμβολο του καπιταλισμού και όλης της εργοδοσίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Είναι αγώνας άνισος, αλλά όλα δείχνουν ότι είναι αγώνας που μπορούμε να κερδίσουμε και θα κερδίσουμε. Και μια τέτοια νίκη θα είναι μια μεγάλη ένεση ηθικού και κουράγιου, όχι μόνο για τους απεργούς του κλάδου, αλλά για όλους τους εργαζόμενους που σκύβουν καθημερινά από ανάγκη στους χώρους δουλειάς το κεφάλι.
Ο αγώνας και το μποϊκοτάζ στα προϊόντα της Coca-Cola θα συνεχιστεί μέχρι να ανοίξει το εργοστάσιο και να γυρίσουν οι συνάδελφοί μας στις δουλειές τους. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό θα συμβεί και καλούμαστε να συμβάλλουμε όλοι μας ώστε να συμβεί το ταχύτερο δυνατόν, γιατί μια τέτοια νίκη είναι αναγκαία για όλο τον εργαζόμενο λαό της πατρίδας μας. Είναι και μια νίκη αναγκαία για το συνδικαλιστικό αγωνιστικό γόητρο του Π.Α.ΜΕ., γιατί θα το μετατρέψει σε ισχυρό πόλο έλξης όλων των εργαζομένων και κυρίως των νέων που συναντούν εφιαλτικές συνθήκες στην αγορά εργασίας, που τσακίζει τα όνειρά τους για τη ζωή και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους.
Τέλος θα είναι μια νίκη όλων των εργαζομένων που έδωσαν και δίνουν σκληρούς αγώνες εναντίον της Κόκα Κόλα σε άλλες χώρες του πλανήτη, υπό άλλες πιο δύσκολες και πιο επικίνδυνες συνθήκες, όπως στην Τουρκία, στην Κολομβία κλπ.
Για αυτό, αγαπητοί σύνεδροι φίλες και φίλοι, αντιλαμβανόμαστε αυτόν τον αγώνα και ως μια υπόμνηση για τη διεθνή αλληλεγγύη των εργαζομένων απέναντι στην ασυδοσία του πολυεθνικού κεφαλαίου.
Οι έννοιες της αλληλεγγύης, της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών, καθώς επίσης και της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι βασικές αξίες του εργατικού κινήματος.
Η οργάνωση , η ενότητα, ο αγώνας και η αλληλεγγύη ήταν είναι και θα συνεχίσουν να είναι τα ακατανίκητα όπλα στην συνδικαλιστική φαρέτρα των εργαζόμενων απέναντι στους ταξικού τους αντιπάλους
Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη των εργαζομένων
Ζήτω το Π.Α.ΜΕ.
