1. Θεωρώ πως πράγματι η δράση του ΠΑΜΕ σ’ αυτή τη 17χρονη πορεία, των συνδικαλιστικών οργανώσεων που το συγκροτούν και συσπειρώνονται σ’ αυτό, αποτυπώνει απόλυτα την εκτίμηση, πως, χωρίς το ΠΑΜΕ το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας θα ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Και δεν είναι θέμα οργάνωσης κινητοποιήσεων. Με μια έννοια τέτοιες θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν και οι φιλοεργοδοτικές και φιλοκυβερνητικές δυνάμεις, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις. Ας πούμε η πίεση που τους ασκεί η ραγδαία χειροτέρευση της ζωής των εργαζομένων, αλλά φυσικά και η δράση των ταξικών δυνάμεων.

Κύρια είναι ο ταξικός προσανατολισμός, οι θέσεις, οι προτάσεις, τα αιτήματα του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων, που κάνουν τη διαφορά. Από κει πηγάζει και το γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αποφασίζουμε, οργανώνουμε και πραγματοποιούμε δραστηριότητες, κινητοποιήσεις αντίστασης και διεκδίκησης από τους εργαζόμενους. Χωρίς τον ταξικό αυτό προσανατολισμό στην καλύτερη περίπτωση και η δική μας δραστηριότητα δεν θα ξέφευγε από την ρεφορμιστική δράση που ανέπτυξαν οι αντίπαλες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα στις δεκαετίες του ‘ 80 και ’90.

Ακόμα να πούμε πως και η προσφορά του ΠΑΜΕ στο διεθνές εργατικό κίνημα δεν θα είχε αυτό το δυναμισμό, δεν θα μπορούσε να δώσει την ώθηση που σ’ ένα σημαντικό βαθμό μέχρι σήμερα έχει καταφέρει. Αυτό είναι κυρίως το στοιχείο που προκαλεί την σφοδρή συκοφαντική, προβοκατόρικη πολλές φορές επίθεση που δεχόμαστε και από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις και από την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Αυτός είναι ο λόγος που προετοιμάζεται η νέα επίθεση στα εργατικά συνδικαλιστικά δικαιώματα, με στόχο τον περιορισμό όχι γενικά κι αόριστα της δράσης του κινήματος, αλλά και του ταξικού εργατικό πόλου μέσα σ’ αυτό.

Σοβαρό καθήκον λοιπόν είναι όχι μόνο να περιφρουρούμε τα ταξικά χαρακτηριστικά μας, αλλά να τα ενισχύουμε, να τα αναδείχνουμε, να τα προβάλουμε μέσα στην εργατική τάξη, να προσπαθούμε αυτά να περάσουν στη συνείδηση όλο και περισσότερων εργαζόμενων. Είναι βασικό, κρίσιμο θέμα για την ανατροπή των συσχετισμών και την ταξική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Να γίνει ακόμα πιο καθαρό πως το κίνημά μας δεν αντιστέκεται απλά στην εφαρμοζόμενη πολιτική, δεν διεκδικεί μόνο κάποια αιτήματα, αλλά στοχεύει σαν ταξική επιλογή, στην ανατροπή αυτής της πολιτικής και την εφαρμογή εκείνης που θα δίνει λύσεις στα προβλήματα υπέρ των εργαζομένων και του λαού, απαλλάσσοντας την λαϊκή οικογένεια από τους εκμεταλλευτές της.

2. Είναι ανάγκη να απαντήσουμε στην επίθεση υποβάθμισης και συκοφάντησης των αγώνων μας. Αυτή η επίθεση έχει δυο βασικά σκέλη. Το πρώτο είναι αυτό της αναποτελεσματικότητας των αγώνων και το δεύτερο της υποτίμησης, που εκφράζεται με τη φράση “ το ΠΑΜΕ κάνει πορείες στη Σταδίου με φραπέδες”.

Δεν έχει νόημα βέβαια να αναφερθούμε στους βαλτούς προπαγανδιστές που ρίχνουν στους εργαζόμενους αυτά τα “επιχειρήματα”. Αξία έχει να απαντήσουμε σε εργαζόμενους που τα δέχονται και σε μεγάλο βαθμό τα υιοθετούν λίγο – πολύ, ακόμα και συνάδελφοι που μας ακολουθούν. Να εξηγήσουμε τι σημαίνει “αποτελεσματικότητα των αγώνων” στη σημερινή κατάσταση, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να αρχίσει αυτή “να παίρνει σάρκα και οστά”. Να δώσουμε να γίνει κατανοητό τι εννοούμε με την αναφορά μας για την άσχημη κατάσταση που βρίσκεται το εργατικό κίνημα από άποψη συσχετισμών, οργάνωσης και δραστηριοποίησης. Την ανάγκη να βοηθήσουν όλοι, να πάρουν μέρος στην προσπάθεια ανασύνταξης.

Αλλά επίσης να κάνουμε γνωστό τι σημαίνει μια πορεία από την Ομόνοια στο Σύνταγμα. Να γίνει κατανοητό πως αυτές οι κεντρικές εκδηλώσεις αποτελούν επί μέρους κορυφώσεις της δράσης μας, που απαντούν βέβαια στην ανάγκη της συγκυρίας (ψήφιση αντεργατικών μέτρων στη Βουλή κλπ), αλλά κυρίως είναι συνέχεια μιας σειράς δράσεων που αναπτύσσονται από τα ταξικά συνδικάτα στους χώρους δουλειάς στις γειτονιές, από τους συνταξιούχους στο ενδιάμεσο διάστημα. Πως για να έχει επιτυχία μια αγωνιστική εκδήλωση, ειδικά απεργιακή, από τη μεριά των δυνάμεων μας γίνονται μεγάλες προσπάθειες, κινητοποιούνται δυνάμεις στους χώρους δουλειάς και έξω απ΄’ αυτούς, για ενημέρωση και συζήτηση με τους εργαζόμενους.

Πως ανάμεσα σε δυο κεντρικές εκδηλώσεις, δίνονται μάχες και συγκρούσεις με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της σε δεκάδες χώρους δουλειάς, σε επιχειρήσεις, εργοστάσια, για απόκρουση απολύσεων, απαίτηση, πληρωμής δεδουλευμένων, απόκρουση μείωσης μισθών, για την μονιμοποίηση εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις εργασίας ή μέσω δουλεμπορικών γραφείων, για καταβολή επιδομάτων ανεργίας και βοήθειας σε απολυμένους κ.α. Πως η δράση του ταξικού εργατικού κινήματος ούτε αρχίζει, ούτε εξαντλείται στις γενικές απεργίες, συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια. Πως είναι ένας καθημερινός αγώνας, που δεν φαίνεται, δεν προβάλλεται από κανένα αστικό ΜΜΕ. Ακόμα κι η περιστασιακή προβολή μιας αγωνιστικής κινητοποίησης πχ των συνταξιούχων είναι η εξαίρεση του κανόνα της αποσιώπησης της δράσης μας.

Αυτό είναι ένα καθήκον που χρειάζεται υπομονή και επιμονή, σχέδιο, μέτρα οργάνωσης της δράσης των δυνάμεων μας. Να βελτιώσουμε προπαγάνδα και την επιχειρηματολογία μας, με αξιοποίηση των μέσων του ΠΑΜΕ, τα έντυπα των Συλλόγων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, στις συσκέψεις και συζητήσεις με τους εργαζόμενους.

3. Ένα επίσης σοβαρό πρόβλημα είναι αυτό του συντεχνιασμού. Έχει τις ρίζες του στην προσπάθεια της αστικής τάξης να διατηρεί και ενισχύει τις συμμαχίες της με τμήματα της εργατικής τάξης να διασπά την ενότητα των εργαζομένων, να δημιουργεί τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης τους, την αποδοχή εκ μέρους τους των εργοδοτικών προτεραιοτήτων. Ασφαλώς στην κατάσταση αυτή μεγάλο ρόλο έπαιξε και η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, που δημιούργησαν τους κομματικούς στρατούς συνδικαλιστών και εργαζομένων, που τους ακολούθησαν.

Και στο κίνημα των συνταξιούχων το φαινόμενο αυτό συνεχίζει να λειτουργεί αρνητικά φυσικά, σε βάρος της προσπάθειας μας να συσπειρώσουμε στην ταξική γραμμή περισσότερους συνταξιούχους, να ενοποιήσουμε τη δράση, να τραβήξουμε στον αγώνα μεγαλύτερο αριθμό συναδέλφων . Δυστυχώς το πνεύμα του συντεχνιασμού, η λογική του “δικού μας κλαδικού ή επιχειρησιακού μαγαζιού, που δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους”, εξακολουθεί να επηρεάζει πολύ κόσμο, ακόμα και δυνάμεις δικές μας. Το φαινόμενο αυτό είναι πιο έντονο στο χώρο των συνταξιούχων από τις πρώην ΔΕΚΟ και Τράπεζες, όπου η προσπάθεια μας να μαζικοποιήσουμε τους ταξικούς συλλόγους συναντά δυσκολίες, δισταγμό, επιφυλακτικότητα. Υπάρχουν βέβαια και οι δυνάμεις των άλλων παρατάξεων του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού, που παίζουν σοβαρό ρόλο στη συντήρηση αυτής της κατάστασης, με κίνητρα εκτός από τα πολιτικά και ιδιοτελή, με οικονομικό περιεχόμενο και παραγοντίστικο.

Πρέπει να συνεχίσουμε την προσπάθεια, παρά τις δυσκολίες, υπάρχουν προοπτικές, μπορούμε να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα από όσα, θετικά ασφαλώς έχουν γίνει μέχρι τώρα. Άλλωστε οι εξελίξεις, που οδηγούν με επιλογή στη σημερινή συγκυρία των καπιταλιστών για ενοποίηση των ασφαλιστικών οργανισμών στην υγεία – περίθαλψη και στο συνταξιοδοτικό ενισχύει την προσπάθεια μας αυτή. Η Εκτελεστική Γραμματεία και οι τοπικές γραμματείες του ΠΑΜΕ μπορούν να βοηθήσουν σ’ αυτό.

4. Στις προτεραιότητες της δράσης μας στο αμέσως επόμενο διάστημα, εκτός από τα σοβαρά προβλήματα πρώτης γραμμής που ιεραρχεί η εισήγηση της Εκτελεστικής Γραμματείας, πρέπει να δούμε πιο άμεσα και εξειδικευμένα την παρέμβασή μας (τρόπους και μορφές) για το ζήτημα των “κόκκινων στεγαστικών δανείων”, που αντιμετωπίζουν χιλιάδες εργαζόμενοι και οικογένειες. Το πρόβλημα θα οξυνθεί αφού εκτός από το κράτος και τους μηχανισμούς του (εφορίες, δήμοι, ταμεία, κλπ) που έχουν ήδη απλώσει τα δίχτυα τους, η επιδρομή των γνωστών κορακιών είναι προ των πυλών, αφού ένα από τα βασικά ζητήματα, στο οποίο είναι πιεστικοί οι διαπραγματευτές εκ μέρους των δανειστών της χώρας μας, είναι η οριστική ρύθμιση για την παράδοση των δανείων σ’ αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια, ειδικά από τις τράπεζες.

Οι ρεφορμιστικές δυνάμεις του οπορτουνισμού εκμεταλλεύονται το πρόβλημα και αναπτύσσουν δράση, εμποδίζοντας ακόμη και τη διενέργεια πλειστηριασμών. Είναι γνωστή η τακτική τους να απομονώνουν ένα θέμα, στο οποίο ρίχνουν βάρος και δημιουργούν εντυπώσεις, ενώ υπονομεύουν τη δράση του εργατικού κινήματος για το σύνολο των προβλημάτων. Όμως δεν μπορούμε να αφήσουμε το θέμα, όχι επειδή κινούνται οι άλλοι, αλλά επειδή είναι ιδικό μας καθήκον να το αντιμετωπίσουμε. Χρειάζεται λοιπόν να δούμε πως θα οργανώσουμε και τις δικές μας παρεμβάσεις για την προστασία ειδικά της πρώτης κατοικίας.

Κλείνοντας νομίζω πως παρά τις δυσκολίες και τα κενά που έχουμε στη δουλειά μας, εντοπίζονται άλλωστε από την εισήγηση, μπορούμε να ανεβάσουμε το επίπεδο του εργατικού και λαϊκού κινήματος πιο ψηλά. Η ανάπτυξη αγώνων για τα άμεσα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού δεν είναι ένα “παράλληλο πρόγραμμα” προς αυτό της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού 0 συνδικαλιστικού κινήματος.

Ταυτίζονται, το ένα είναι απαραίτητη προϋπόθεση και αναγκαίος όρος για την επιτυχία του άλλου και των δυο μαζί.

4. Κυβερνητική και αστική προπαγάνδα: να πείσει εργαζόμενους να περιμένουν από τη ρύθμιση του χρέους τις επενδύσεις, την ανάπτυξη – άνοδο του ΑΕΠ, κλπ.

Να εξηγήσουμε πως :

• Η χρηματοδότηση από Ταμ. Γιούνκερ – ΕΣΠΑ κλπ θα είναι για τους κεφαλαιοκράτες

• η ανάπτυξη θα είναι των δικών τους επιχειρηματικών δραστηριοτήτων

• η αύξηση του ΑΕΠ θα κρατά το δικό τους ΑΕΠ και όχι μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις

• η μείωση της φορολογίας θα είναι γι’ αυτούς

• το φθηνότερο ρεύμα θα είναι γι’ αυτούς

• τα κέρδη από την ανάπτυξη θα είναι δικά τους

• η αύξηση της ανταγωνιστικότητας θα ωφελήσει αυτούς για τους εργαζόμενους : εντατικοποίηση – μεγαλύτερη εκμετάλλευση

• τομείς ανάπτυξης = δική τους επιλογή όχι ανάγκη λαού

• ρύθμιση χρέους : του δικού τους όχι του λαού

• “μόνο “όφελος” για εργαζόμενους : κακοπληρωμένες χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα θέσεις μερικής απασχόλησης”