Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες

 Συναντιόμαστε και σήμερα, τη μεγάλη αυτή μέρα της Παγκόσμιας εργατικής τάξης,  όλοι εδώ  εργάτες στο Μέταλλο, στο Φάρμακο, στα τρόφιμα ποτά, στην κλωστοϋφαντουργία, στους ναυτεργάτες, στις υπηρεσίες, από το δημόσιο τομέα, άνεργοι, νέοι, αυτοαπασχολούμενοι από όλους τους κλάδους. Συναντιόμαστε όχι μόνο για να τιμήσουμε τους ηρωικούς αγώνες του εργατικού κινήματος και τους χιλιάδες νεκρούς του αγώνα. Συναντιόμαστε για να ανανεώσουμε τον όρκο μας ότι θα φτάσουμε τον αγώνα ως το τέλος. Ως τη μέρα που θα έχουμε καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

127 χρόνια πριν. 1η Μάη του 1886 στο Σικάγο ήταν μια θαυμάσια μέρα. Είχε βγει ένας δυνατός ήλιος. Όλα ήταν ήσυχα. Τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες. Δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές. Ήταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Όμως οι εργάτες, γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Η απεργία ήταν καθολική.

«Τώρα αίμα», ουρλιάζουν την άλλη μέρα οι τίτλοι στις εφημερίδες των αφεντικών. «Κρεμάστε τους πρώτα κι ύστερα τους δικάζετε» ήταν η αξίωση για τους ηγέτες των εργατών.

Τα λόγια του εισαγγελέα Γκρίνελ στη δίκη των ηγετών της εξέγερσης των εργατών το Μάη του 1886 στο Σικάγο ήταν ξεκάθαρα: «Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας».

Όμως η απολογία του Σπαις, ήταν καταπέλτης: «Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε τον αγώνα εκατομμυρίων εργατών, που αν και γονατισμένοι από την καταπίεση εξεγείρονται, είστε, μα την αλήθεια, φτωχοί τω πνεύματι. Να περιμένετε το τέλος. Αν δεν το περιμένετε, εγώ σας το αναγγέλλω. Τεντώνετε ένα σχοινί. Γύρω σας, δίπλα σας, πάνω σας απ’ όλες τις μεριές θεριεύει μια φωτιά. Μπορείτε να την αγνοείτε αλλά δεν μπορείτε να την αποφύγετε. Θα ‘ρθει μια εποχή που η σιωπή μας στον τάφο θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα»

11 Νοέμβρη 1887. Ο Σπάις, ο Φίσερ, ο Πάρσονς και ο Ενγκελς οδηγούνται στο θάνατο. Αγωνίστηκαν ως εργάτες και πέθαναν ως εργάτες. Ο επίλογος όμως εκείνης της ματωμένης ηρωικής εξέγερσης δε γράφτηκε τότε, όπως προσδοκούσαν τα αφεντικά και οι διωκτικές αρχές. Ήταν αντίθετα η αρχή νέων και δοξασμένων αγώνων. Το ματωμένο πουκάμισο των εργατών του Σικάγου έγινε σύμβολο πάλης και θυσίας και θα συνεχίσει να είναι όσο θα συνεχίζουν να υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Το σύνθημα: ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ – ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΕΡΓΑΤΙΑ παραμένει και θα δονεί στις συγκεντρώσεις μας.

Το δίδαγμα από την ματωμένη θυσία των εργατών του Σικάγου είναι ότι η εργατική τάξη από την εμφάνιση της μέχρι και σήμερα τίποτα δεν κέρδισε χωρίς το δικό της αγώνα, χωρίς τη δική της οργάνωση, χωρίς τις θυσίες χιλιάδων εργατών και εργατριών, χωρίς τη διαρκή αμφισβήτηση της δύναμης και της εξουσίας των αφεντικών. Έβρισκε πάντα το δρόμο, τον τρόπο, με πρωτοπόρους αγωνιστές, άνοιγε δρόμους, απελευθέρωνε τεράστιες δυνάμεις, έβρισκε τη δύναμη να ξεπερνάει εμπόδια, να διδάσκεται από την πείρα της, να καταγράφει κατακτήσεις και να θεμελιώνει δικαιώματα.

Έτσι συνεχίζουμε και εμείς τώρα. Το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους νεκρούς της τάξης μας. Στους νεκρούς του Σικάγο, του Μάη του ’36, στους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Για να τους πούμε ότι δεν γονατίσαμε, δεν κιοτέψαμε.

Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία και σημασία να κρατήσουμε ως κύριο συμπέρασμα είναι το παρακάτω: Κανένας νόμος, καμιά κυβέρνηση δεν παραχώρησε ποτέ κανένα δικαίωμα στην τάξη μας. Στην  εργατική τάξη κανείς δεν χάρισε τίποτα, διαχρονικά επέβαλε τα δίκια της, με το δικό της νόμο, το νόμο της ταξικής πάλης, της οργάνωσης, των δικών της εξεγέρσεων.

Έφτασε μέσα από σκληρές συγκρούσεις, αίμα και θυσίες μέχρι και την κατάκτηση της εξουσίας. Η πρώτη εργατική εξουσία στον κόσμο άντεξε και προχώρησε επί δεκαετίες, ανοίγοντας έναν δύσβατο ως τότε δρόμο.

 Έδειξε τι μπορεί να κάνει όταν είναι οργανωμένη, αποφασισμένη να φτάσει μέχρι το τέλος, όταν γνωρίζει το στόχο της, όταν έχει σχέδιο πώς θα φτάσει ως εκεί, όταν γνωρίζει ότι αυτό σημαίνει αντοχή, επιμονή, υπομονή, σύγκρουση με μονοπώλια, το πολιτικό τους προσωπικό, τους μηχανισμούς τους, τις δυνάμεις καταστολής, όταν γνωρίζει ότι θα απελευθερωθεί από τις αλυσίδες της. Όταν με συνείδηση αρνείται να μακελευτεί στα πεδία των μαχών είτε για λογαριασμό της δικής της αστικής τάξης, ή της αστικής τάξης οποιασδήποτε άλλης χώρας.

Να λοιπόν τι έκανε: Εξάλειψε την εκμετάλλευσή, την ανεργία, έλυσε το πρόβλημα της δουλειάς για όλους με συνεχή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, διασφάλισε την κοινωνική προστασία σε όλους τους τομείς. Η υγεία και η παιδεία ήταν αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν, η σύνταξη, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός ήταν δικαίωμα για όλο το λαό.  Η κατοικία ήταν εξασφαλισμένο δικαίωμα. Συνολικά ο πλούτος που παράγονταν ήταν περιουσία του. Εδραίωσε για πολλές δεκαετίες το ειρηνικό μέλλον των λαών που αποτελούσαν τη νέα εξουσία.

Αυτά τα αποτελέσματα είχαν καθολική επίδραση στην εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έδωσαν κατακτήσεις. Από εδώ απορρέει το μίσος των καπιταλιστών και η λυσσαλέα επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης, σε βάρος του ταξικού κινήματος, ενάντια σε κάθε συνδικαλιστή, εργαζόμενο που σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται για τα δίκια της εργατικής τάξης. Αυτή την παράδοση και αυτό τον αγώνα τρέμουν. Δεν φοβούνται κανέναν διαχειριστή του συστήματος οποιονδήποτε μανδύα και να φορέσει. Να γιατί παίρνουν τρομοκρατικά μέτρα, συκοφαντούν, διαστρεβλώνουν τις θέσεις του ταξικού κινήματος.

Γι’ αυτό και ο αγώνας, για το ξημέρωμα της εποχής που ονειρεύτηκαν οι εργάτες του Σικάγου, συνεχίζεται  για να έρθουν τέτοιες μέρες με πρωταγωνιστές την εργατική τάξη,  τον εργαζόμενο λαό.

Τα διδάγματα αυτά έχουν μεγάλη αξία. Έτσι και σήμερα συνεχίζουμε να συσπειρώνουμε τις γραμμές μας, να ατσαλώνουμε τις δυνάμεις, τραβάμε μπροστά. Πως παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια δεν πρέπει να υπάρξει  καμιά αποδοχή της σημερινής κατάστασης. Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα.

Λένε ιδιαίτερα τώρα κάποιοι. Γιατί να απεργήσω; Τι έχω να κερδίσω; Γιατί να οργανωθώ; Καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες, το πόσο πιέζουν τα προβλήματα, η ανασφάλεια, η επίθεση των κεφαλαίων, η κρατική τρομοκρατία. Τα συμπεράσματα της Πρωτομαγιάς και του αγώνα μας διδάσκουν. Δεν είναι ποτέ χαμένο το μεροκάματο της απεργίας, του αγώνα. Τα μεροκάματα και η ζωή χάνουν την αξία τους όταν και όσο ο εργάτης κάθεται με σταυρωμένα χέρια, όσο σκύβει το κεφάλι, όσο μένει ανοργάνωτος, μόνος του.

Συνάδελφοι

Ξέρουμε ποια είναι η σημερινή κατάσταση. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες αλλά και τις δικές μας αδύνατες πλευρές. Όμως ένα πράγμα τονίζουμε και καλούμε την εργατική τάξη να το συνειδητοποιήσει.. Ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία της κατάστασης. Έχει τη δύναμη.. Υπάρχουν δυνάμεις που μπορεί να στηριχτεί. Είναι το ΠΑΜΕ. Δεν υποκλιθήκαμε και ούτε θα υποκλιθούμε στις δυσκολίες. Δεν θα τις κάνουμε σημαία μας. Όποιοι αποδέχονται την σημερινή κατάσταση καλλιεργούν την απογοήτευση, και το φόβο, όπως είναι οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δεν έχουν καμιά σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Συμβάλλουν η εργατική τάξη να χαμηλώνει το πήχυ των απαιτήσεών της, να περνάει η λογική «αυτή είναι μοίρα μας, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, το κεφάλαιο είναι ισχυρό». Το θέλουν είτε όχι, είναι η φωνή των εκμεταλλευτών.

Μπορούμε να ζήσουμε καλυτέρα. 127 χρόνια μετά την Πρωτομαγιά του Σικάγο, δε μας αξίζει η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία, η δουλειά ήλιο με ήλιο για να τα βγάλουμε πέρα. Σηκώνουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα, της μάχης, ότι θα ξημερώσει η μέρα όπου οι εργάτες θα κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, όπου καπετάνιος στο καράβι θα είναι ο λαός και θα κάνει κουμάντο στην οικονομία, θα πάρει στα χέρια του τα κλειδιά των εργοστασίων, των λιμανιών, των καραβιών, της ενέργειας κλπ.

Ο φετινός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς ας αποτελέσει την αφετηρία μιας πιο οργανωμένης, πιο μεθοδικής εξόρμησης για την προετοιμασία νέων αγώνων, αλλά και την αντιμετώπιση των δυσκολιών που υπάρχουν. Καλούμε όλα τα σωματεία, όλες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αμέσως μετά το Πάσχα να ξεκινήσουμε με ευθύνη, αλλά και καλή οργάνωση: Εργοστάσιο το εργοστάσιο, επιχείρηση την επιχείρηση, γραφείο το γραφείο, σωματείο το σωματείο να συζητήσουμε με ψυχή, με αποφασιστικότητα. Να θέσουμε και να συζητήσουμε τα προβλήματα που όλους μας βασανίζουν.

Θα αποδεχτούμε να ζούμε χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με 300 ευρώ χωρίς επιδόματα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια και ο εργοδότης να δίνει ότι  θέλει; να δουλεύουμε μια ώρα από δω και από εκεί χωρίς σταθερή και μόνιμη δουλειά; Θα δεχτούμε τα σχέδια του ΣΕΒ να καταργήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις; Θα υποταχθούμε στους σχεδιασμούς των εργοδοτών;

Θα συμβιβαστούμε να  ζούμε με συντάξεις των 400 ευρώ; Θα αφήσουμε τις δική μας ζωή στα χέρια άλλων; Θα περιμένουμε άλλοι να μας λύσουν τα προβλήματα μας; Μια ζωή θα ζούμε με το φόβο και τις αυταπάτες; Θα συμφωνήσουμε τα παιδιά μας να  γίνουν σκλάβοι στους βιομήχανους, στους επιχειρηματίες; Θα λέμε ας κοιτάζω τη δουλειά μου μπας και σωθώ;

Τι έχει να κερδίσει ο άνεργος που απέχει από το σωματείο του που προσπαθεί μόνος του να λύσει το πρόβλημα του; Θα πέσουμε στο δόκανο των προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας που στήνουν κυβέρνηση, ΕΕ και επιχειρηματικοί όμιλοι, και να δουλεύουμε για ψίχουλα; Όλοι πρέπει να δεσμευτούμε και να πάρουμε αποφάσεις. Δεν παραδινόμαστε. Δεν παραδίνουμε τις Συλλογικές Συμβάσεις. Θα οργανώσουμε ισχυρή, μαζική αντίσταση. Εργοστάσιο το εργοστάσιο, κλάδο τον κλάδο

Συνάδελφοι, σες

Δίνουμε τη μάχη για την υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και των κλαδικών συμβάσεων. Μια μάχη που είναι σκληρή. Η αναμέτρηση αυτή απαιτεί να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για να πειστεί για το συλλογικό αγώνα, να μην υποκύψει στις πιέσεις και να διεκδικήσει αποφασιστικά την ικανοποίηση των αιτημάτων της, βάζοντας τις βάσεις για την κλιμάκωση της πάλης. Το κάθε Συνδικάτο, η κάθε Ομοσπονδία, το κάθε Εργατικό Κέντρο εδώ πρέπει να βάλει τη σφραγίδα του. Χώρο το χώρο να ανοίξει πλατιά συζήτηση, να πάρει πρωτοβουλίες. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ όπου είναι μειοψηφία να θέσουν το ζήτημα σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα και ιδιαίτερα να συζητήσουν σε κάθε τόπο δουλειάς παίρνοντας αποφάσεις για αγώνα. Όλη αυτή η δουλειά μας θα κλιμακωθεί με συλλαλητήριο στις 23 Μάη στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις. Σε αυτά τα συλλαλητήρια τα εργοστάσια, τα σωματεία να έρθουν με τις αποφάσεις τους, να έρθουν με όλες τους τις δυνάμεις. Παίρνουμε στα χέρια μας τον αγώνα για τις συλλογικές συμβάσεις. Οργανώνουμε τις δυνάμεις μας μπροστά στην ανελέητη επίθεση της καπιταλιστικής εργοδοσίας.

Αυτή η μάχη είναι καίρια γιατί η ΣΣΕ είναι η βάση στην οποία χτίστηκαν οι εργασιακές σχέσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η σύνταξη, η πρόνοια κλπ. Αυτό σημαίνει ότι δεν αφήνουμε ώρα να πάει χαμένη. Στην κινητοποίηση αυτή έχουν θέση όλοι οι εργαζόμενοι που αγωνιούν και προβληματίζονται για τις ΣΣΕ, για την κατάσταση που θέλει να διαμορφώσει η εργοδοσία στους τόπους δουλειάς. Για το ότι χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν απροστάτευτοι μπροστά στις ορέξεις της εργοδοσίας.

Από το βήμα αυτό θέλουμε να καλέσουμε κάθε τίμιο συνδικαλιστή να πάρει ευθύνη. Πανστρατιά για ένα κίνημα αντίστασης που θα διεκδικεί, που θα έχει στα λάβαρα του την απόρριψη της ελεημοσύνης, την διεκδίκηση ΣΣΕ για τις ανάγκες μας. Θέλουμε να δημιουργήσουμε υποδομή για να πάει το εργατικό κίνημα παραπέρα. Και υποδομή σημαίνει μαζικό σωματείο που θα νοιάζεται για όλους τους εργαζόμενους, που θα έχει στις γραμμές του νέους και νέες, μετανάστες που τραβάνε τα πάνδεινα, γυναίκες που υποφέρουν από τη διπλή εκμετάλλευση και καταπίεση.

Σημαίνει δυνατό, μαζικό σωματείο με δημοκρατική λειτουργία, με συμμετοχή των μελών του στη δράση, με δραστηριότητες για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τις εργατικές οικογένειες, με συνεχή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, σύγκρουση με την εργοδοσία και αταλάντευτη υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Υποδομή σημαίνει συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, βελτίωση της λειτουργίας των κλαδικών και τοπικών επιτροπών, πρωτοβουλίες για προβλήματα που καίνε. Σημαίνει καλά οργανωμένη, σταθερή δουλειά για τις αρχαιρεσίες, επιμονή στην αλλαγή των συσχετισμών και την αποδυνάμωση του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες

Η ΓΣΕΕ έχει παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση συμπλέει με τον ΣΕΒ για τη σωτηρία και την ανάκαμψη των κερδών των βιομηχάνων των μονοπωλιακών ομίλων. Μαζί με τον ΣΕΒ αποφάσισαν να προτάξουν την κοινή τους δράση για την ανάπτυξη που θα σώσει τα κέρδη των μονοπωλίων, άρα με τα δικαιώματα της εργατικής τάξης στα τάρταρα. Δέστε τη στάση τους στην διαδικασία της ΕΓΣΣΕ όταν ο ΣΕΒ προκλητικά είπε ότι πλέον η ΕΓΣΣΕ δεν έχει νόημα ύπαρξης, στοχεύοντας εκτός των άλλων και στο χτύπημα των συνδικάτων, κάθε έκφρασης συλλογικής πάλης, κάθε οργάνωσης των εργατών. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι υπέρ της συνεργασίας με τους βιομήχανους, με τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τα άλλα τμήματα της αστικής τάξης. Συνευρίσκονται στους «κοινωνικούς διαλόγους» συμφωνούν ότι η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου, δηλαδή η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, είναι στοιχεία προόδου. Aυτός ο μηχανισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν αλλάζει, ούτε βελτιώνεται η κατεύθυνση του και δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες στην εργατική τάξη.

Όπως επίσης δεν πρέπει να υπάρχουν οι αυταπάτες για μια άλλη καλή διαχείριση με μια καλύτερη κυβέρνηση και ότι αυτή θα αλλάξει τη ζωή της τάξης μας. Κοροϊδεύουν. Όλους αυτούς που τα λένε αυτά, τους χειροκροτούν οι επιχειρηματίες, στις διάφορες εκδηλώσεις τους. Είναι θαυμαστές του Ομπάμα, του Ολάντ και άλλων δήθεν σωτήρων της εργατικής τάξης. Μιλούν για υγιείς επιχειρηματίες που θα σέβονται το νόμο,  που δεν θα απολύουν,  δεν θα μειώνουν μισθούς και μεροκάματα, δεν θα κάνουν πράξη όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης και της ΕΕ;  Απολογούνται στο μεγάλο κεφάλαιο όλοι αυτοί που μιλούν για παράδειγμα για επαναφορά του μισθού στα 751 ευρώ  και ότι οι επιχειρηματίες δεν πρέπει να τους φοβούνται γιατί άλλωστε είναι υπέρ των επενδύσεων που φέρνουν κέρδη. Ένα πρέπει να γνωρίζει η εργατική τάξη.

Όλοι αυτοί αντημνημονιακοί, ανεξάρτητοι, με το μανδύα του αριστερού και άλλοι θα δώσουν ακόμα περισσότερα προνόμια στους μονοπωλιακούς ομίλους και θα πετάξουν από τη μέση ότι εμπόδιο υπάρχει για την κερδοφορία τους.

Να προβληματιστεί η εργατική τάξη.

Όλοι αυτοί θα τα βάλουν με τα μονοπώλια; Θα κάνουν τη ζωή μας πιο ανθρώπινη όντας μέσα στην ΕΕ την οποία θα την αλλάξουν όπως λένε γιατί είναι καλύτεροι διαπραγματευτές;  Θέτουμε ένα ακόμα ερώτημα. Πώς θα καλυτερέψει η ζωή μας αφού με αυτές τις λογικές αφού αυτοί που θα κάνουν κουμάντο στα εργοστάσια, στις μεγάλες επιχειρήσεις, στους μονοπωλιακούς ομίλους, είναι οι ίδιοι που έχουν τσακίσει σήμερα την εργατική τάξη. Δηλαδή αυτοί οι καπιταλιστές είναι μεγαλόκαρδοι, είναι με τους εργάτες, έχουν τις επιχειρήσεις τους για να προσφέρουν στο λαό; Να μην παρασυρθεί κανένας.  

Η τρικομματική κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη που θα φέρει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας όπως λέει. Έστησαν πριν λίγες μέρες μια κακόγουστη θεατρική παράσταση σε κάποιο δρόμο για να δείξουν ότι ξεκίνησαν ήδη τα έργα. Εξαπατούν το λαό. Θα γεμίσουν για μια ακόμα φορά οι ντορβάδες των μεγαλοκατασκευαστών, των μεγαλοεργολάβων, των κάθε λογής «υγιών επιχειρηματιών». Θα βάλλουν στη δούλεψη τους εργάτες με άθλια μεροκάματα και συνθήκες δουλειάς, τρομοκρατημένους, που θα είναι αναγκασμένοι να πάνε για δουλειά γιατί θα είναι πάνω από ένα και δύο χρόνια άνεργοι και θα έχουν ανάγκη να πάνε ένα πιάτο φαί στην οικογένεια τους. Επιδιώκει την κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας χτυπώντας τη ζωή και τα δικαιώματα όχι μόνο των εργαζομένων, της νέας γενιάς, αλλά στέλνει στην ανεργία τους αυτοαπασχολούμενους που δεν θα μπορούν να αντέξουν κάτω από τη δράση και τη μπότα των πολυεθνικών που η κυβέρνηση απλόχερα διώχνει από τη μέση κάθε εμπόδιο για την ενίσχυση της κερδοφορίας τους.

Ακόμη τα απανωτά χτυπήματα που έχουν δεχτεί οι συνταξιούχοι και συνολικά οι ασφαλισμένοι ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια με περικοπές των συντάξεων, μείωση και κατάργηση παροχών δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο την οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών Ταμείων. Αντίθετα, η κατάσταση μέρα με τη μέρα χειροτερεύει επικίνδυνα για τους ασφαλισμένους, όχι μόνο για τους εργαζόμενους αλλά και για τους αυτοαπασχολούμενους και πρέπει να πάρουμε άμεσα μέτρα.

Αυτή θα είναι η ανάπτυξη για την οποία σηκώνουν κουρνιαχτό. Με κέρδη για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και κατεστραμμένα τα εργατικά δικαιώματα. Κανείς εργαζόμενος, άνεργος να μην τσιμπήσει. 

Η ιστορία του εργατικού κινήματος τόσο στη χώρα μας, όσο και διεθνώς είναι γεμάτη παραδείγματα για το ποια γραμμή είναι χρήσιμη και αποτελεσματική για τους εργαζόμενους. Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός, η γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης, των κοινωνικών διαλόγων είναι ταυτισμένα με την υποχώρηση, το συμβιβασμό, τη μείωση της απαιτητικότητας των εργαζομένων. Το 8ωρο, η Κοινωνική Ασφάλιση, οι συλλογικές συμβάσεις, το σύνολο των κατακτήσεων έχουν μέσα τους την επίπονη προσπάθεια του ταξικού ρεύματος, έχουν σημαδευτεί από τη σφραγίδα της ταξικής πάλης.

Ακόμα και στις συνθήκες της προσωρινής υποχώρησης του εργατικού κινήματος, ακόμα και στις συνθήκες που είναι πολύ αρνητικοί οι συσχετισμοί δύναμης, το ταξικό κίνημα μάχεται καθημερινά και με προοπτική. Προσπαθεί να έχει θετικά αποτελέσματα.

Καταγράφει επιτυχίες στην οργάνωση της αντίστασης, στην καθυστέρηση, στην παρεμπόδιση αντιλαϊκών μέτρων. Στην ματαίωση απολύσεων, στην επαναπρόσληψη απολυμένων στην αντιμετώπιση κρουσμάτων αυταρχισμού. Στην επιβολή μέτρων προστασίας της ασφάλειας, της υγείας των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς. Στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση των αγώνων, στη συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων, με ηρωική προσπάθεια των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στα εργοδοτικά γκέτο, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα, με συμμετοχή εργατικής, φοιτητικής νεολαίας σ’ αυτό το σχολειό της διαπαιδαγώγησης.

Ο κάθε ένας από εμάς σήμερα εδώ και άλλοι που για διάφορους λόγους δεν είναι σήμερα στη συγκέντρωση μας πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε σε αποστολή, σε καθήκον, έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στην εργατική τάξη. Να συμβάλλουμε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, να σταθούμε όρθιοι και να δώσουμε κουράγιο στους εργαζόμενους.

Και, βέβαια, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες στη χώρα μας και διεθνώς, η αποτελεσματικότητα των αγώνων, η ικανότητα του συνδικαλιστικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί συνδέονται με δύο καθοριστικής σημασίας ζητήματα.

α) Την ενίσχυση, του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, το δέσιμό του με περισσότερους τόπους δουλειάς, το δυνάμωμά του με νέα σωματεία, συνδικαλιστές, εργαζόμενους.

β) Την ακόμα μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική συνεργασία, την κοινή δράση των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς εμπόρους και βιοτέχνες, τους φτωχούς αγρότες, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Με το χτίσιμο της δικής μας λαϊκής συμμαχίας απέναντι στο μαύρο μέτωπο των δυνάμεων του κεφαλαίου. Αυτό δεν είναι υπόθεση κάποιου μηχανισμού. Είναι υπόθεση των δυνάμεων μας που αποτελούν τα πόδια του ΠΑΜΕ, των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς. Των συνδικάτων των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων, των επιτροπών αγώνα, των σωματειακών επιτροπών, των Λαϊκών Επιτροπών, κλπ.

Το ΠΑΜΕ σηκώνει το κύριο βάρος στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Διαφωτίζουμε την εργατική τάξη, για το τι φταίει, για την προοπτική, για την ανάγκη οργάνωσης της. Και αυτό δεν μπορεί παρά να γίνει πιο οργανωμένα, πιο σχεδιασμένα, με κόπο και ιδρώτα. Σωματείο το σωματείο, Εργοστάσιο το εργοστάσιο, καράβι το καράβι, χωριό το χωριό, γειτονιά τη γειτονιά. Να μην αφήσουμε κανένα χώρο όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη που να μην πατήσουμε πόδι και συλλογικά να κουβεντιάσουμε με τους εργαζόμενους γιατί η οργάνωση τους σπάει την τρομοκρατία, δίνει δύναμη που τη χρειάζεται για τη συνέχεια της πάλης τους για να πετάξει από πάνω της τις αλυσίδες που την έχουν δέσει και να ανοίξει το δρόμο για να πάρουν μπρος οι μηχανές της ανατροπής του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Στην συλλογική οργάνωση του εργάτη που είναι σχολείο της πάλης του,  μετράει τους φίλους και τους εχθρούς του, ξεκαθαρίζει την προοπτική της δράσης του, παίρνει ευθύνη γιατί με τη γνώμη του παρεμβαίνει διαμορφώνει τις συλλογικές αποφάσεις, παίρνει ευθύνη για το μέλλον του, τη ζωή του. 

Απευθύνουμε ιδιαίτερο κάλεσμα στις νέες και νέους της τάξης μας, στους νέους γονείς.

Για να σταματήσει να χειροτερεύει η ζωή η δική σας, των παιδιών σας πρωτοστατήστε στην οργάνωση του ταξικού εργατικού κινήματος.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Μπορεί να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας; Εμείς απαντάμε ναι.

Όταν όλοι συμμετέχουμε στις Γενικές Συνελεύσεις, συμβάλλουμε ώστε να προωθηθούν οι αποφάσεις που παίρνουμε.

Όταν μαζί με τους άλλους συναδέλφους συναντηθούμε την ώρα της απεργίας.

Όταν περιφρουρήσουμε την απεργία μας.

Όταν συμβάλουμε να αναπτυχθεί πάλη για κάθε πρόβλημα. Θα μας δώσει δύναμη αυτό. 

 Αλλά αυτό δε φτάνει. Ο αγώνας πρέπει να έχει αιτήματα που υπηρετούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Πρέπει να στρέφεται κατά της πλουτοκρατίας και της αντιλαϊκής πολιτικής, κατά των διαχειριστών του συστήματος, ανεξάρτητα από την ταμπέλα που έχει. Ώστε κάθε αγώνα, είτε είναι απεργία, διαδήλωση, αρχαιρεσίες, να τον καταλαβαίνουμε σαν μέρος ενός πολιτικού, ταξικού πολέμου, από τον οποίο πρέπει να βγει νικήτρια η εργατική τάξη, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχουν εργάτες και εργάτριες μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Όλοι σαν μια γροθιά ανεξάρτητα από τις χθεσινές τους πολιτικές και συνδικαλιστικές τους εντάξεις, πρέπει να ενωθούμε. Ενότητα της εργατικής τάξης  απέναντι στο συνασπισμένο κεφάλαιο. Αγώνας ενιαίος για έξοδο από την κρίση προς όφελός του λαού και όχι για να σωθεί η κερδοφορία των καπιταλιστών. Αγώνας  για έξοδο από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Σε αυτό τον αγώνα δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι, ανένταχτοι. Δεν μπορεί κανένας να πατάει σε δυο βάρκες: Όχι στο Ευρώ, αλλά ναι στην ΕΕ, όχι στο μνημόνιο, αλλά ζήτω οι υγιείς επιχειρηματίες, όχι στη Γερμανία, αλλά ζήτω η ΕΕ. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Έχουμε αναλάβει μεγάλη ευθύνη και αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί, ώστε η ευθύνη που αισθανόμαστε να μετατραπεί σε οργανωμένη προσπάθεια για ένα μεγάλο άνοιγμα στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, στις γειτονιές, με πρωτοβουλίες, συζητήσεις, συσκέψεις, που θα δώσουν ώθηση στη δράση, για να αγκαλιάσει νέες δυνάμεις, νέους εργαζόμενους, γυναίκες, μετανάστες, οι οποίοι αποτελούν πηγή ενίσχυσης του εργατικού κινήματος. Αυτό είναι υπόθεση όλων μας.

Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με προοπτική. Ένα κίνημα οργανωμένο παντού, που όχι μόνο θα αποκρούει την επιθετικότητα του κεφαλαίου, αλλά κίνημα που θα ανατρέψει τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος. Κίνημα όπου θα συμβάλλει η εργατική τάξη να απορρίπτει τα κηρύγματα για να βάλει πλάτη να ξελασπώσει το καπιταλιστικό σύστημα με μια νέα κυβέρνηση.

Που δεν θα υποκύπτει σε εκβιασμούς είτε με την απειλή της πείνας, είτε ζωή με 300 ευρώ, είτε με το βούρδουλα.

Κίνημα αποφασισμένο να τραβήξει μπροστά χωρίς ταλαντεύσεις.

Κίνημα διεθνιστικό που θα στέκεται αλληλέγγυο στους αγώνες όλης της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από θρησκεία, φύλο, εθνικότητα. Το ΠΑΜΕ βρίσκεται με όλες του τις δυνάμεις κοντά στους μετανάστες όπου και αν εργάζονται, είτε στα εργοστάσια, είτε στις βιοτεχνίες, είτε στα χωράφια. Η πρόσφατη δολοφονική επίθεση ενάντια στους εργάτες γης στη Μανωλάδα απέδειξε ότι οι μεγαλοϊδιοκτήτες μπροστά στο κέρδος δεν υπολογίζουν την ίδια τη ζωή των εργατών. Είναι μια αναγκαιότητα η οργάνωση τους και η κοινή πορεία και στάση με τους Έλληνες εργάτες.

Εκφράζουμε την διεθνιστική μας αλληλεγγύη στους εργάτες του εργοστασίου της «Πεζό» στο Ολνέ της Γαλλίας που αποφάσισαν, τη Δευτέρα 29/4, να συνεχιστεί η απεργία τους, που μπαίνει στην 15η βδομάδα της! Οι εργάτες δεν πτοήθηκαν από την τυπική  επικύρωση, την ίδια μέρα, του σχεδίου αναδιάρθρωσης της εταιρείας από τους εκπροσώπους της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνδικάτων της επιχείρησης που προβλέπει 8.000 απολύσεις.

18 εκπρόσωποι των συνδικάτων ψήφισαν το σχέδιο της εταιρείας. 2 ψήφισαν κατά.

Ένας από τους εκπρόσωπους συνδικάτου που υπερψήφισε το σχέδιο σημείωσε ότι: «Η λογική επικράτησε της παρόρμησης. Δηλαδή οι αγωνιστικές κινητοποιήσειςτων εργαζομένων είναι παρορμήσεις.

Παραθέτουμε αυτούσια την απάντηση ενός εργάτη του εργοστασίου:

Είμαι 38 χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά. Έχω ζήσει τα γεγονότα του 1982, του 1984, γνώρισα το “σοσιαλισμό” του Μιτεράν, την πολιτική της κυβέρνησης (Σιράκ) το 2004, όπου υπήρχε ακόμα ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης (απολύσεις κλπ.) και την απεργία του 2005, του 2007, του 2013. Έζησα το άνοιγμα του εργοστασίου και θα ζήσω και το κλείσιμό του». Τι άλλο έχω να χάσω;

Συνεχίζουμε τον αγώνα μας για το δικό μας δρόμο ανάπτυξης όπου η εργατική τάξη θα είναι κυρίαρχος της οικονομίας και της εξουσίας. Δεν θα υπάρχει ανεργία, δεν θα υπάρχουν Μανωλάδες.