Κάθε κυβέρνηση, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, βάζει το δικό της λιθαράκι στον εξοπλισμό του κράτους για αυτό που λέμε καπιταλιστική ανάπτυξη. Φέρνει νόμους που δεν αφορούν μόνο το ένα ή το άλλο κομμάτι της ζωής της εργατικής τάξης, του λαού συνολικά. Αποτελούν προϋποθέσεις για να εξασφαλίζει η μεγάλη εργοδοσία τα όπλα για να ανταγωνίζεται το κεφάλαιο των άλλων κρατών, για να θωρακίζει και να διευρύνει τα κέρδη της. Δεν είναι τυχαίο πως αυτές οι μεγάλες αλλαγές που προωθούνται, αποτελούν προαπαιτούμενα για την εκταμίευση του Ταμείου Ανάκαμψης, του Μεσοπρόθεσμου.

Ο νόμος έκτρωμα, όμως, που ψηφίστηκε στη Βουλή το καλοκαίρι ξεχωρίζει. Και αυτό γιατί αφορά την καρδιά της ίδιας της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, στοχεύει σε αλλαγές που είναι στρατηγικές για το κεφάλαιο. Για αυτό τον λόγο ώστε να υπομένουν οι εργαζόμενοι αυτή την αντεργατική επίθεση διαρκείας, κυβέρνηση και εργοδότες επιδιώκουν να δώσουν συντριπτικό χτύπημα στη λειτουργία και τη δράση των συνδικάτων, να βάλουν τους απεργιακούς αγώνες στο γύψο.

Τρεις είναι οι άξονες που έχει ο νόμος Χατζηδάκη και τον καθιστά κάτι παραπάνω από έναν ακόμα αντιλαϊκό νόμο:

πρώτο, η πραγματική τομή, το χτύπημα στην λειτουργία των συνδικάτων, δηλαδή στη δυνατότητα της οργάνωσης των εργαζόμενων,

δεύτερο, το νέο χτύπημα στο απεργιακό μας δικαίωμα.

Τρίτο, το χτύπημα συνολικά σε αυτό που λέμε ημερήσιος εργάσιμος χρόνος και κατά επεκταση στους μισθους,

           Πρώτο χτύπημα.

Εδώ είναι που ο νόμος κάνει τη μεγάλη διαφορά στην συνδικαλιστική δράση. Καταργεί στην ουσία τον 1264, ένας νόμος που φτιάχτηκε σε προηγούμενη ιστορική και πολιτική περίοδο για να ενσωματώσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ήταν προσπάθεια ενσωμάτωσης των ταξικών εργατικών αγώνων λίγα χρόνια μετά τον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού, την πάλη του για να ανατραπούν χουντικοί, αντιδραστικοί νόμοι που συνέχιζαν να υφίστανται και μετά την χούντα. Ακόμα, λοιπόν, και αυτόν τον 1264, ο νόμος Χατζηδάκη έρχεται να τον ανατρέψει. Σήμερα η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να ανεχτεί ούτε μια σπιθαμή δικαιώματος στους χώρους δουλειάς.

Πατώντας πάνω στους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση προβλέπει ηλεκτρονική ψηφοφορία για την εκλογή οργάνων και για την απεργία. Από τη μια, βάζει εμπόδια στην ζωντανή συζήτηση, αντιπαράθεση και σύνθεση απόψεων, μέσα από τις οποίες τα συνδικάτα πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις τους. Και από την άλλη, η ίδια η διαδικασία της ψηφοφορίας χάνει κάθε έννοια μυστικότητας, αφού αυτή μπορεί να γίνεται από το γραφείο του εργοδότη, ακόμα και από τον ίδιο τον εργοδότη. Την ίδια στιγμή, όποιος αρνηθεί να δώσει φόρα παρτίδα τα μητρώα των εργαζόμενων που είναι μέλη του σωματείου, δεν θα έχει δικαίωμα να υπογράψει συλλογική σύμβαση, να προκηρύξει απεργία, να σταθεί δίπλα στον συνάδελφο στην Επιθεώρηση εργασίας. Αφαιρείται από τα σωματεία ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης τους. Η συλλογική οργάνωση και δράση.

Και όποιος σηκώνει κεφάλι, όποιος διαφωνεί με αυτό το Μεσαίωνα, πλέον μπορεί να χάνει τη δουλειά του χωρίς να κατοχυρώνεται κανένα δικαίωμα για αυτόν. Κυρίως το δικαίωμα της επαναπρόσληψης, μια κατάκτηση με βάση την οποία χιλιάδες εργαζόμενοι, μετά από αγώνες κατάφεραν να κρατήσουν τη δουλειά τους, όταν ο εργοδότης προχωρούσε σε παράνομες απολύσεις. Σήμερα, μητέρες, εργαζόμενοι σε μεγάλη ηλικία, ακόμη και εκλεγμένοι συνδικαλιστές μπορούν να απολύονται με το έτσι θέλω, να φτάνουν στα δικαστήρια, να κρίνονται παράνομες οι απολύσεις, και απλά να παίρνουν ένα δύο μισθούς παραπάνω.

Δεύτερο χτύπημα.

Ιδιαίτερα στο ζήτημα της απεργίας, κάθε άρθρο είναι καλά μελετημένο, με βάση το τι είναι πραγματικά αποτελεσματικό όταν η εργατική τάξη οργανώνει την πάλη της. Καταρχήν σε μια σειρά κλάδους ουσιαστικά καταργείται η απεργία, αφού με την πρόβλεψη για το 1/3 προσωπικού ασφαλείας, η απεργία χάνει το νόημά της. Γιατί η απεργία αποτελεί την μεγαλύτερη μορφή πίεσης που μπορεί να ασκήσουν οι εργαζόμενοι μέσα στο χώρο δουλειάς. Αρνούνται στον εργοδότη να βγάλει κέρδος. Τον πατάνε εκεί που πραγματικά πονάει. Πως μια απεργία να πετύχει τον σκοπό της όταν η επιχείρηση λειτουργεί κανονικά; Πόσο αποτελεσματική θα είναι μια απεργία των ναυτεργατών, όταν τα καράβια θα συνεχίζουν να κάνουν τα δρομολόγιά τους, και μάλιστα με τόσο προσωπικό όσο «εγγυάται την ελάχιστη παρεχόμενη υπηρεσία»; Θα παρακαλάνε οι εφοπλιστές να γίνονται απεργίες, να γλιτώνουν μεροκάματα, αφού η δουλειά τους θα γίνεται κανονικά.

Επίσης, πλέον η απεργοσπασία νομιμοποιείται, μιας και οι εργάτες είναι παράνομο να προστατέψουν την απεργία τους, αφού κρίνεται παράνομη η περιφρούρησή της. Με άλλα λόγια, ο εργοδότης μπορεί να πιέσει τους εργαζόμενους να δουλέψουν μέρα απεργίας, και οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για αυτό. Ξέρουν πολύ καλά οι νομοθέτες πόσες απεργιακές μάχες δόθηκαν με επιτυχία, επειδή ακριβώς οι απεργοί με την οργανωμένη παρουσία τους στην πύλη του εργοστασίου, στην είσοδο του καταστήματος, έσπαγαν το φόβο των συναδέλφων τους. Πόσες φορές πύκνωσαν οι γραμμές των περιφρουρήσεων με εργάτες που εκείνες τις κρίσιμες για τη μάχη στιγμές έκαναν το μεγάλο βήμα της σύγκρουσης με την εργοδοσία.

Τρίτο χτύπημα.

Στον συγκεκριμένο νόμο, οι περισσότερες ρυθμίσεις αφορούν αυτό που με απλά λόγια μπορούμε να πούμε «πόσο και πότε μπορεί να εργάζεται ένας εργαζόμενος, και πως θα πληρώνεται για αυτό». Δηλαδή πως ο πλούτος που παράγει ένας εργαζόμενος σε μία μέρα θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, και ταυτόχρονα πως ο ίδιο ο παραγωγός του πλούτου θα παίρνει ακόμα μικρότερο κομμάτι πίσω. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως από τη Λευκή Βίβλο της δεκαετίας του 90 και την Οδηγία 88 του 2003 της ΕΕ, όλα τα επιτελεία ασχολούνται με αυτή την «εξίσωση».

Προβλέπει, λοιπόν, ο νόμος πως ο εργαζόμενος θα μπορεί να εργαστεί 2 ώρες την μέρα χωρίς να αμείβεται αλλά να παίρνει σαν αντιπαροχή σε βάθος εξαμήνου ρεπό, ή μείωση ωραρίου. Αυτό σημαίνει, μαζί με την αύξηση των υπερωριών από 120 σε 150, πως η ημερήσια εργασία ξεχειλώνεται σε 13 ώρες τη μέρα.

Το «δουλεία όποτε βολεύει τα κέρδη των εργοδοτών» έχει μόνιμα στο στόχαστρο και την Κυριακή αργία. Σε αρκετούς κλάδους όπως ο Επισιτισμός και ο Τουρισμός, είναι ουσιαστικά αδύνατον να υπάρξει οικογενειακός προγραμματισμός, να βρεθεί μια οικογένεια στο σπίτι της την ίδια στιγμή, μια που εκεί χρόνια τώρα η Κυριακή αργία και το 5ημερο έχουν αντικατασταθεί από ρεπό που πολλές φορές ανακοινώνονται στον εργαζόμενο το προηγούμενο βράδυ.

Ο νέος νόμος ενσωματώνει και διευρύνει τις ρυθμίσεις των δύο τελευταίων χρόνων που αφορούν την τηλεργασία. Πλέον ο εργαζόμενος μπορεί να επωμιστεί το βάρος της συντήρησης και του κόστους φθοράς των απαραίτητων για την εργασία του και ο εργοδότης δεν έχει καμία υποχρέωση να εξασφαλίζει τους όρους για ασφαλή εργασία στον εργαζόμενο από το σπίτι. Κάπως έτσι θρηνήσαμε το θάνατο εργαζόμενης στο σπίτι πριν έναν χρόνο. Με τα παραθυράκια του νόμου, ο εργαζόμενος θα πρέπει να είναι σε επιφυλακή μπροστά από το λάπτοπ όλη μέρα κάθε μέρα, χωρίς να υπάρχει πλαίσιο ελέγχου του πόσες και ποιες ώρες εργάζεται.

Το νέο στοιχείο είναι ότι όλα τα παραπάνω θα ρυθμίζονται με ατομικές συμβάσεις εργασίας, με «συνεννόηση» δηλαδή εργοδότη και εργαζόμενου. Ο νόμος λέει πως η σχέση των δύο μερών είναι ισότιμη, σε αντίθεση με το προηγούμενο εργατικό δίκαιο. Πώς μπορεί να είναι ισότιμη η σχέση του εργαζόμενου που δουλεύει με το φόβο της απόλυσης, της μη ανανέωσης της σύμβασης, της εκδικητικής μετάθεσης, με τον εργοδότη που έχει στα χέρια του το εργοστάσιο, την επιχείρηση, γενικά τα μέσα παραγωγής; Προφανώς και δεν γίνεται. Ο νόμος ουσιαστικά δίνει το ελεύθερο στους εργοδότες να ξεμοναχιάζουν εργαζόμενους, να τους απειλούν να δεχτούν κάθε ασυδοσία, νόμιμη πλέον, και αυτό στα μάτια του κράτους είναι προϊόν φιλικής κουβεντούλας. Για αυτό ταυτόχρονα περιορίζουν και χτυπάνε την δράση των συνδικάτων.

Είναι προφανές πως ο νέος αυτός αντεργατικός νόμος αποτελεί επιθυμία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, όπως άλλωστε κάθε αντιλαϊκός νόμος. Όσα προβλέπει ο νόμος αποτελούν το όχημα και για τις πολυδιαφημιζόμενες επενδύσεις τεχνολογίας στην χώρα μας αλλά και συγκεκριμένα στην περιοχή μας, που στόχος είναι να καταστεί ψηφιακό κέντρο. Άλλωστε οπως ομολογούν και τα στελέχη των αντίστοιχων εταιρειών, ο λόγος που έρχονται στη Θεσσαλονίκη είναι γιατί εδώ βρίσκουν ένα «οικοσύστημα καινοτομίας» με κύριο στοιχείο τους πολλούς, καλά εξειδικευμένους και «φτηνότερους» σε σχέση με αντίστοιχους σε άλλες χώρες της ΕΕ εργαζόμενους.

Αν ήταν μια φορά εμφανές παλιότερα, σήμερα φαίνεται κρυστάλλινα πως οι νόμοι του κράτους ωφελούν πάντα τους μεγαλοεργοδότες. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, που με τόση λαχτάρα περιμένουν κράτος και εργοδοσία, δεν μπορεί να υπάρξει με εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, με σωματεία στην πρώτη γραμμή για τις σύγχρονες ανάγκες. Γιατί η κάλυψη των σύγχρονων αναγκών για το λαό είναι χαμένο κέρδος για το κεφάλαιο. Οπότε, δεν πήγε κάτι λάθος στους προϋπολογισμούς των τελευταίων χρόνων, που για την δασοπροστασία προβλέπονταν 1,6 εκατ. για την Αττική, ενώ την ίδια στιγμή δίνουν δισεκατομμύρια σε μεγάλες επιχειρήσεις, όπως τα 120 εκ για την Aegean. Αν κυνηγάς μια τέτοιου είδους ανάπτυξη, τέτοιες επιλογές θα πρέπει να κάνεις.

Για αυτό θεωρούμε ως τεράστια κοροϊδία, ως προσπάθεια αποπροσανατολισμού, τα συνθήματα κομμάτων και δυνάμεων μέσα στο κίνημα, για “ανάπτυξη για όλους”, για ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο.

Δεν υπήρξε κυβέρνηση που να μην πήρε αποφάσεις, να μην έφτιαξε νόμους με βάση τον σιδερένιο νόμο του κέρδους και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάθε μια από αυτές, έδεναν ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα που έχουν βάλει στην εργατική τάξη.

Το γεγονός πως δυσκολευόμαστε πλέον να θυμηθούμε ποιος από τους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, ψήφισε ποιον νόμο, είναι ένα απλό δείγμα του ότι όλοι κινούνται πάνω στις ράγες του ίδιου τρένου. Πέρα από επιμέρους διαφορές, πέρα από κοκορομαχίες, όλοι τους πίνουν νερό στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Το μνημείο αντεργατικών πολιτικών που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα η εργατική τάξη είχε πολλούς χτίστες, κάθε όροφός του ήρθε να αναβαθμίσει, να «εκσυγχρονίσει» όπως μας λένε προηγούμενους νόμους. Και ο στόχος ήταν και είναι το ξήλωμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων που είχε η εργατική τάξη μετά από δεκαετίες πάλης, απεργιών, μαχών, ακόμα και με νεκρούς.

         Συνάδελφοι – ες,

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι, το κράτος τους, ήθελαν να τελειώνουν με το οργανωμένο, ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα. 14.738 απολύσεις, εκ των οποίων οι 1.320 σε εκλεγμένα μέλη συνδικάτων είχαν επιβληθεί τα μαύρα χρόνια του νόμου 330 που οι παλιοί θα θυμούνται, και εμείς οι νεώτεροι μαθαίνουμε μέσα από την ιστορία των σωματείων μας. Ένας νόμος που ενέπνευσε την κυβέρνηση τη ΝΔ να γράψει τον ποιοτικά αναβαθμισένο δικό της νόμο. Την ίδια περίοδο όμως συνέβη και κάτι άλλο: ίδρυση δεκάδων σωματείων , εκατοντάδων σωματειακών επιτροπών σε εργοστάσια και επιχειρήσεις. Απεργίες 100% παράνομες με τα μέτρα και τα σταθμά των νόμων, και 100% πετυχημένες στην μορφή και στο αποτέλεσμα. Κινητοποιήσεις που γεννιόταν μέσα από έκτακτες συνελεύσεις μέσα στους χώρους εργασίας, σπίθες αγώνα που φούντωσαν και έκαναν στάχτη τη θέληση της κυβέρνησης να τελειώνει με τα συνδικάτα.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε μόνο στην έτσι κι αλλιώς διδακτική πείρα από προηγούμενες δεκαετίες, για να βρούμε παραδείγματα όπου το εργατικό κίνημα μπλόκαρε στην πράξη, στη ζωή, αντιλαϊκόυς νόμους. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που νόμοι έμειναν στα χαρτία κάτω από την αποφασιστική πάλη των εργαζόμενων, του λαού. Και αυτό παίρνοντας υπόψη πως το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη, με τις πλειοψηφίες στην ΓΣΕΕ, και σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα, όπως της πόλης μας, να έχουν διακηρυγμένο σκοπό την οικονομική ανάπτυξη των μονοπωλίων, όπως δείχνει και η ημερίδα που διοργανώνουν ενόψει της ΔΕΘ.

Οι συνάδελφοι μετά θα αναφέρουν αρκετά ζητήματα αναλυτικά από τη πείρα του τελευταίου διαστήματος όπου στην πράξη έσπασε, ο απεργοκτόνος νόμος που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2018. Όπως το ίδιο έγινε και με το νόμο για τις διαδηλώσεις που ψήφισε η ΝΔ. Η το παράδειγμα των ναυτεργατών, που απέναντι σε τρεις διαφορετικές δικαστικές αποφάσεις, απέναντι σε τόνους λάσπης, στις απειλές εφοπλιστών και υπουργών, απέναντι σε προβοκατόρικες πρακτικές, υλοποίησαν την απόφαση που μαζικά πήραν οι εργαζόμενοι του κλάδου.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για εμάς, τα μέλη των συνδικάτων;

Πως υπάρχει δρόμος για να μην επιτρέψουμε να ξημερώσουν οι μέρες που ονειρεύονται κράτος και εργοδοσία, υπάρχει δρόμος και για να ξηλωθούν όλοι οι νόμοι τους, και για να ανοίξει ο δρόμος για κατακτήσεις, για ουσιαστικές αλλαγές στο πως ζει και δουλεύει ο εργαζόμενος.

Αναδείχτηκε με τον πιο πειστικό τρόπο τι μπορεί να κάνει η εργατική τάξη και ο λαός με την  οργάνωση τους το φετινό καλοκαίρι. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση και τα τοπικά δεκανίκια της ήταν εξαφανισμένοι, την ίδια ώρα που η εργοδοσία φοβόταν για τις επενδύσεις της και μην χαθεί καμιά ώρα δουλειάς, ο λαός έσωσε χωριά, έσωσε τα λαϊκά σπίτια, εξασφάλισε φαγητό και νερό στους πυρόπληκτους. Ο λαός έσωσε το λαό! Και όχι μόνο αυτό. Τα συνδικάτα επέβαλλαν να κλείσουν τα εργοστάσια που οι καπιταλιστές είχαν σε λειτουργία δίπλα από τα πύρινα μέτωπα. Τα σωματεία σε όλη την Ελλάδα βγήκαν μπροστά και απαίτησαν μέτρα για τους πυρόπληκτους, μέτρα για την αντιπυρική και αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων και των χωριών.

Η οργανωμένη απειθαρχία των οργανωμένων εργαζόμενων επέβαλλε τα όποια μέτρα πάρθηκαν στους χώρους δουλειάς στην πανδημία. Εκείνη ήταν που δεν επέτρεψε να περάσουν νύχτα μια σειρά νόμοι, εξασφάλισε πως δεν θα νομιμοποιηθούν στη λαϊκή συνείδηση.

Το 2021 δεν είναι φυσιολογικό να ζούμε και να εργαζόμαστε με αυτούς τους όρους. Εκσυγχρονισμός, δεν είναι η προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις ανάγκες του κεφαλαίου, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει η κυβέρνηση. Εκσυγχρονισμός, είναι να μπουν στο προσκήνιο οι πραγματικές δυνατότητες της εποχής μας: η γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, η σταθερή δουλειά για όλους, η κατάργηση κάθε μορφής «ευελιξίας» ,μισθοί και δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Εκσυγχρονισμός δεν είναι οι ατομικές συμβάσεις, δηλαδή η ατομική διαπραγμάτευση ανάμεσα σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους.

Αποδεδειγμένα πια μόνο σε χειρότερες μέρες οδήγησε η επιλογή της λιγότερο κακής εναλλακτικής κάθε φορά λύσης. Εκεί που οι εργαζόμενοι ήλπιζαν ότι δεν θα τους πιάσει το ένα η το άλλο μέτρο ,μετά από λίγα χρόνια το είδαν μπροστά τους… Εκει που έβαλαν πλάτη  για το καλό της επιχείρησης είδαν τα δικαιώματά τους τελικά να μην εξασφαλίζονται….

Τα καθήκοντα μας είναι συγκεκριμένα για να  καταφέρουμε να μείνει αυτός ο νόμος στα χαρτιά.

1. Επιδιώκουμε το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων και το πώς θα τα αντιμετωπίσουμε να γίνουν αντικείμενο πλατιάς συζήτησης στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία. Να γίνει πρώτα από όλα συζήτηση στα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων. Διαμορφώνουμε και συζητάμε σήμερα σχέδιο που θα εξασφαλίσει ένα πλατύ άνοιγμα στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων και των κλάδων, σχέδιο συγκεντρώσεων και γενικών συνελεύσεων ώστε να μπουν στη μάχη με μεγάλη αποφασιστικότητα εκατοντάδες Σωματεία, συνδικαλιστές, χιλιάδες απλοί εργαζόμενοι. Σκοπός μας είναι να ανοίξει μια πλατιά συζήτηση να ακουστούν γνώμες, να εμπλουτιστεί όλος αυτός ο προβληματισμός, να ενισχυθεί η αποφασιστικότητα των εργαζομένων και να δημιουργηθεί αγωνιστικό κλίμα για την ανατροπή του νόμου.

2. Επαγρύπνηση και ετοιμότητα απέναντι στην επίθεση από την εργοδοσία σε κάθε χώρο δουλειάς. Κάθε πρόβλημα να γίνεται με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα πρόβλημα όλων των εργαζόμενων, πρώτα στο χώρο δουλειάς, αλλά και στους δίπλα χώρους, ανεξάρτητα από τον κλάδο, ακόμα και στην γειτονιά. Γιατί η απόλυση του συναδέλφου προέδρου του ΣΕΛΜΑ δεν είναι μόνο ζήτημα του συνδικάτου στα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Στην πράξη δείξαμε πως αποτελεί ζήτημα που αφορά τα σωματεία σε όλη την Κεντρική Μακεδονία. Οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης έφτασαν σε όλη την Ελλάδα, έφτασαν σε μεταλλωρύχους σε μακρινές γωνιές του κόσμου. Την απαίτηση να γυρίσει ο συνάδελφος ο Τζανετής στη δουλειά την αγκάλιασαν και άλλοι λαϊκοί φορείς και τώρα είναι η ώρα να οξύνουμε παραπάνω την δράση μας.

3. Να δουλέψουμε με στόχο την κλιμάκωση του αγώνα μας ώστε να μην εφαρμοστεί ο νόμος στην πράξη πράγμα που χρειάζεται προετοιμασία απο τα τώρα. Η κυβέρνηση έβαλε σαν όριο τις αρχές του 2022 ώστε να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της. Ήδη ήρθαν οι πρώτες εφαρμοστικές εγκύκλιοι του νόμου.

Θετουν ζήτημα να αλλάξουν τα καταστατικά των σωματείων ώστε να εναρμονιστούν με τον νόμο Χατζηδακη. Να είμαστε καλά προετοιμασμένοι να αποκρούσουμε κάθε επίθεση που θα δεχτούμε. Με κοινό βηματισμό να απορρίψουμε τις απειλές, τις προειδοποιήσεις, να μην επιτρέψουμε να μπει χέρι στα σωματεία. Με την ίδια αποφασιστικότητα  να εκφραστεί πλατιά αντίθεση των Συνδικάτων ενάντια στην εφαρμογή του κρατικού μητρώου στο ηλεκτρονικό φακέλωμα, στην ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Το λέμε καθαρά! Δεν γραφόμαστε στο εργοδοτικό – κρατικό μητρώο φακελώματος. Λέμε όχι στη μαύρη λίστα. Δεν κάνουμε τα καταστατικά των Σωματείων μας, τα αποφασισμένα μέσα από συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες, κουρελόχαρτα. Δεν πειθαρχούμε στη δημιουργία απεργοσπαστικού μηχανισμού, το λεγόμενο Προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Εργασίας. Δεν θα αφήσουμε να φτιάχνουν τα ΔΣ των Συνδικάτων και των Ομοσπονδιών οι εργοδότες με τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, με πλατφόρμες διαβλητές στη νοθεία.

Κάθε εργοδότης να μάθει πως όταν ξεμοναχιάζει έναν εργαζόμενο για να τον απολύσει, να του αλλάξει το ωράριο, για οτιδήποτε, να ξέρει πως πίσω από τον εργαζόμενο βρίσκεται η οργανωμένη εργατική τάξη, τα συνδικάτα της.

Παλεύουμε για την περιφρούρηση και τη διεύρυνση των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Για να υπογραφούν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, Κλαδικές, Τοπικές, Επιχειρησιακές, που επιβάλλουν και περιφρουρούν το σταθερό ωράριο, δεν επιτρέπουν τις απλήρωτες υπερωρίες, δίνουν αυξήσεις στους μισθούς, κατοχυρώνουν την Κυριακή-αργία. Ιδιαίτερα αυτή η πάλη πρέπει να οξυνθεί με αφορμή και την λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος απο την ακρίβεια πούμε υπάρχει σε είδη πρώτης ανάγκης, σε θέρμανση κτλ

Η πάλη για το ξήλωμα όλων των αντεργατικών νόμων, η διεκδίκηση σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας και η προστασία των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων αντικειμενικά μπαίνει στην πρώτη γραμμή της δράσης των Συνδικάτων.

4. Μέσα απο αυτή την πλούσια παρέμβαση να μετρήσουμε διακριτά βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων, σε νέα σωματεία, σε συσπείρωση συνδικάτων. Τώρα είναι η ώρα σε κάθε εργοστάσιο , γραφείο, επιχείρηση, εργοτάξιο, κατάστημα, να υπάρχει  μορφή οργάνωσης των εργαζόμενων που θα ενημερώνει, διαφωτίζει, οργανώνει την πάλη. Με σχέδιο και σκέψη να φτάσουμε σε όλους τους εργαζόμενους σε κάθε χώρο δουλειάς ξεχωριστά. Να αξιοποιήσουμε συσκέψεις, συνελεύσεις, πείρα από κάθε μορφή που εξασφαλίζει τη συζήτηση, την διαμόρφωση δεσμών των σωματείων με τους νέους ιδιαίτερα εργαζόμενους.

Να μαζικοποιηθούν τα επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία με νέα μέλη, εκεί που δεν υπάρχουν, να φροντίσουμε να δημιουργηθούν.   Να γίνει υπόθεση των εργαζόμενων να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα συνδικάτα που ξεπουλάνε τους αγώνες των εργαζόμενων, που βγάζουν στο σφυρί δικαιώματα και κατακτήσεις.

Από τον κοινό συντονισμό, από την αλληλεγγύη, από την κοινή ρίζα των προβλημάτων μας, μπορούν όλοι αυτοί οι συλλογικοί εργατικοί πυρήνες να χτίσουν ένα πανελλαδικό μέτωπο σωματείων, ενωτικό, μαζικό, με καθαρό προσανατολισμό. Μέτωπο που θα αγκαλιάζει και νέα σωματεία, θα απευθυνθεί σε κάθε συνδικάτο, σε κάθε εργαζόμενο, που έχει στο πλάι του τους αντίστοιχους φορείς των φτωχών αγροτών και των αυταπασχολούμενων, της νεολαίας.

5. Ταυτόχρονα καλούμε τα Συνδικάτα να οργανώσουν τη δράση τους για μια σειρά οξυμένα προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με τη ζωή της εργατικής οικογένειας. Τα ζητήματα της υγείας, της μόρφωσης, της ακρίβειας που χτυπάει την πόρτα κάθε λαϊκού σπιτιού να αποτελέσουν άξονες παρέμβασης. Οργανώνουμε και κλιμακώνουμε με αγωνιστικές μορφές όλο το φθινόπωρο, Οκτώβρη, Νοέμβρη, σπάζοντας την τρομοκρατία και προτείνουμε τη συγκρότηση μεγάλου απεργιακού μετώπου.

Δουλεύοντας με τέτοιο τρόπο, η πρόταση μας είναι να πραγματοποιηθεί αρχές Οκτώβρη νέα πλατιά σύσκεψη Συνδικάτων με στόχο τη συγκρότηση συντονισμού σωματείων, επιτροπών αγώνα κτλ για την αποφασιστική κλιμάκωση του αγώνα, επιδιώκοντας να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν περισσότερα Σωματεία και συνδικαλιστές.

Συνάδελφοι -ες,

Η εργατική τάξη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη.

Σήμερα που τα πράγματα φαίνονται και είναι ακόμη πιο δύσκολα, σήμερα που όλα μας τα δικαιώματα είναι στο απόσπασμα, σήμερα που μας μαθαίνουν με το πρώτο μας το γάλα πως τίποτα δεν γίνεται, πως έτσι είναι ο κόσμος και δεν αλλάζει, σήμερα είναι που υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να σαρώσουμε τους νόμους της εργοδοσίας. Με πείσμα, με αποφασιστικότητα, με σχέδιο, με οργανωμένη απειθαρχία, κάθε σωματείο, κάθε επιτροπή αγώνα και σωματειακή επιτροπή να γίνει κάστρο, φόβητρο για τους εργοδότες, στήριγμα και ελπίδα για τους εργαζόμενους. Πρώτος σταθμός να βουλιάξει η Θεσσαλονίκη από λαό, από εργάτες το ερχόμενο Σάββατο.