Συναδέλφισσες – συνάδελφοι, συναγωνιστές – συναγωνίστριες

Όταν το νερό αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα βλάπτονται τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού και ταυτόχρονα προωθούνται τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών που λυμαίνονται τον χώρο.

Η διεθνής εμπειρία, από τις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ευρωπαϊκή Ένωσή είναι αποκαλυπτική, αφού δείχνει ότι η ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης είχε ως αποτέλεσμα:

• Την εκτίναξη των τιμών λαϊκής κατανάλωσης.
• Την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού.
• Την αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων των ομίλων για τη συντήρηση και την επέκταση των δικτύων.
• Την επιδείνωση της κατάστασης των εργαζομένων του κλάδου.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο γαλλικός όμιλος ” SUEZ” – μέτοχος και στην ΕΥΑΘ – που ήταν πρωταγωνιστής αυτών των αρνητικών εξελίξεων σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην Αργεντινή. Όταν το 1993 δόθηκε η διαχείριση του νερού και των αστικών λυμάτων στη “SUEZ” και σε μια ακόμα ισπανική εταιρεία, αύξησαν την τιμή του νερού κατά 85% έως το 2002, ενώ διαπιστώθηκε πως επεξεργάζονταν μόνο το 12% των λυμάτων. Τα υπόλοιπα τα έριχναν χωρίς επεξεργασία στο ποτάμι, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή. Ανάλογα παραδείγματα με την ιδιωτικοποίηση υπάρχουν και στη Βρετανία και στο Παρίσι και στο Βερολίνο και σε όλη την Ευρώπη, σε όλες τις ηπείρους.

Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς αφού ο βασικός σκοπός κάθε καπιταλιστικής επιχείρησης και μάλιστα μετοχοποιημένης ΑΕ – ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας – είναι η κερδοφορία της. Αυτό επιβάλλει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και αυτό έχει αποτυπωθείσε Ευρωπαϊκή Οδηγία ήδη από το 2000 (έχει ενσωματωθεί από το 2003 στην ελληνική νομοθεσία) όπου η εμπορευματοποίηση του νερού ντύνεται με «φιλοπεριβαλλοντική» προβιά. Ακριβώς το ίδιο  επιβάλλουν και πολλές άλλες ευρωενωσιακές κατευθύνσεις που νομοθετούνται και υλοποιούνται διαχρονικά από τις ελληνικές κυβερνήσεις, όπως για παράδειγμα η επιβολή του «περιβαλλοντικού τέλους» για το νερό (που θέτει τις βάσεις για την ακόμα ψηλότερη τιμολόγησή του).

Αλλά και η κατάσταση εδώ, στη Θεσσαλονίκη, παρόμοιες εξελίξεις προμηνύει: Η ιδιωτικοοικονομική, επιχειρηματική λειτουργία της ΕΥΑΘ φανερώνεται από  την παράδοση τμημάτων της δραστηριότητάς της σε εργολάβους, τόσο στη συντήρηση των υποδομών όσο και στη λειτουργία τους. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι κατασκευαστικές και επισκευαστικές εργολαβίες, η παραχώρηση λειτουργίας της Εγκατάστασης Επεξεργασίας Νερού και της Εγκατάστασης Επεξεργασίας Λυμάτων σε Ανώνυμες Τεχνικές Εταιρείες. Επίσης, η υλοποίηση κρίσιμων έργων υποδομής για την υδροδότηση και την αποχέτευση της πόλης εξαρτάται από την κερδοφορία της Εταιρίας και όχι από τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων της πόλης, που υπομένουμε τις συνέπειες των χρόνιων ελλείψεών τους…

Αυτό που κατά καιρούς προβάλλεται ως “κοινωνικοποίηση” και “το νερό στα χέρια των εργαζομένων, της κοινωνίας, των πολιτών…” με τις μετοχές να ανήκουν σε δήμους – ΚΟΙΝΣΕΠ – ΜΚΟ κλπ. δεν είναι λύση, δεν είναι καν το «μικρότερο κακό». Είναι ένας διαφορετικός (και ίσως πιο αποτελεσματικός) τρόπος προώθησης της εμπορευματοποίησης – ιδιωτικοποίησης του νερού αφού δεν θίγεται ο πυρήνας που είναι η μετοχική εταιρία άρα η λειτουργία με ιδιωτικό-οικονομικά κριτήρια και με σκοπό την κερδοφορία για τους μετόχους.

Και εδώ η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Όπου μετά τη ζημιά που προκλήθηκε από την πώληση των επιχειρήσεων ύδρευσης σε μονοπωλιακούς ομίλους επιλέχθηκε η «επανα-δημοτικοποίησή» τους, η μείωση των τιμών λαϊκής κατανάλωσης ήταν πολύ μικρότερη από τις αυξήσεις που είχαν προηγηθεί, ενώ οι πρώην ιδιοκτήτες μονοπωλιακοί όμιλοι κράτησαν προς εκμετάλλευση τα πιο επικερδή τμήματα της διαχείρισης του νερού, έχοντας ξεφορτωθεί το κόστος συντήρησης των απαραίτητων υποδομών.

Μαζί με όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και το εξής: Το νερό, όπως και το ηλεκτρικό ρεύμα, οι τηλεπικοινωνίες, τα δίκτυα μεταφορών κλπ. είναι τομείς κρίσιμοι για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Σε περιόδους δε όπως αυτή που ζούμε τώρα, που η ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, ειδικά στην περιοχή μας – Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο – χτυπάνε κόκκινο, αποκτά ιδιαίτερη σημασία να μην παραχωρείται η ιδιοκτησία και ο έλεγχός τους σε ιδιωτικά συμφέροντα – ντόπια και ξένα.

(Η διέξοδος)

Η ουσία της παρέμβασής μας λοιπόν είναι ξεκάθαρη και είναι η εξής: Το νερό θα πρέπει να είναι κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.Ο αγώνας για νερό – κοινωνικό αγαθό που να καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες, είναι αγώνας που αφορά κάθε έναν από εμάς, αφορά όλο το λαό. Το νερό και οι υποδομές του μόνο ως λαϊκή περιουσία μπορούν να αξιοποιηθούν για να διασφαλιστεί η συνδυασμένη ικανοποίηση των σύγχρονων, διευρυμένων κοινωνικών αναγκών.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος ώστε:

• Η καθολική πρόσβαση στο νερό να είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα για όλους.
• Η επάρκεια στη λαϊκή κατανάλωση με ελεγμένο, ποιοτικό νερό να είναι εξασφαλισμένη.
• Να αυξηθούν οιαρδευόμενες εκτάσεις για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής.
• Να μπορούν να κατασκευαστούν υποδομές εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων, να μπορούν να εφαρμοστούν τεχνικές εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
• Να είναι αποτελεσματική η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
• Να δοθεί η δυνατότητα για ανάταξη των οικοσυστημάτων των ποταμών και των λιμνών, την προστασία των δασών.
• Να επιτευχθεί ή μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας. Με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της και την αξιοποίηση της κατασκευής υδροηλεκτρικών σταθμών και έργων υποδομής ύδρευσης, άρδευσης, αντιπλημμυρικής προστασίας ως μοχλών ανάπτυξης εγχώριων βιομηχανικών κλάδων της μεταποίησης και των κατασκευών.

Για να έχει ο αγώνας συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, πρέπει να προτάσσεται η απαίτηση να ικανοποιηθεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και όχι να επιλέγεται το δήθεν “λιγότερο επώδυνο μοντέλο” εμπορευματοποίησης του νερού.

Σε αυτήν την κατεύθυνση προτάσσουμε ριζοσπαστικούς στόχους πάλης και διεκδικούμε αποφασιστικά και άμεσα:

• Φτηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για το λαό, με άμεση μείωση των τιμολογίων σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους.
• Πλήρη σταθερή εργασία για το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο.
• Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής της Κοινοτικής Οδηγίας για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.
• Αποκλειστικά κρατική, ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών πόρων, που θα αφορά την έρευνα, την προστασία, τη διασφάλιση επάρκειας και την αξιοποίησή τους κατά υδατικό διαμέρισμα.
• Άμεση υλοποίηση αναγκαίων τεχνικών έργων εξασφάλισης επάρκειας και ορθολογικής διαχείρισης του νερού χωρίς ΣΔΙΤ, συμβάσεις παραχώρησης και ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία δασών και δασικών εκτάσεων αποκλειστικά απ’ το κράτος.

Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για άλλες αυταπάτες.Μπροστά στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, μόνο η ανασύνταξη του κινήματος σε γραμμή ρήξης με τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, το αστικό κράτος και την ΕΕ, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Φτάνει να πιστέψουμε στη δύναμή μας και να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.