Εισήγηση από τη Γ. Ταβουλάρη Μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ στη σύσκεψη εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών και συνδικάτων για το ασφαλιστικό

Δημοσιεύτηκε στις

Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι,

Το «νέο Ασφαλιστικό» της κυβέρνησης της ΝΔ δεν είναι και τόσο «νέο». Αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας που απορρέει από τις αποφάσεις της ΕΕ, εδώ και κοντά τρεις δεκαετίες, και υλοποιείται διαδοχικά από τις αστικές κυβερνήσεις, με πιο πρόσφατο τον εμβληματικό νόμο – λαιμητόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με το σπαθί του κέρδισε τότε, από το εργατικό και συνταξιουχικό κίνημα, το χαρακτηρισμό «ψαλιδοχέρης»!

Ο νόμος Κατρούγκαλου και η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, οδήγησε σε ποσοστά αναπλήρωσης κάτω από το 40% του συντάξιμου μισθού από 80% περίπου που ήταν την προηγούμενη δεκαετία. Θεσμοθετήθηκε η ρήτρα βιωσιμότητας των ταμείων με την οποία αίρεται η υποχρεωτική καταβολή των επικουρικών συντάξεων, που οδηγεί με ακρίβεια στην μετατροπή των συντάξεων σε φιλοδώρημα και ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης. Διαχωρίστηκε η κύρια σύνταξη σε εθνική και ανταποδοτική, που οδηγεί στην παροχή μιας βασικής σύνταξης φτώχειας από το κράτος και στην απόσυρση της εγγύησής του από την ανταποδοτική σύνταξη.

Η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ, την ίδια στιγμή που ακυρώνει όλη τη βασική μορφή υπολογισμού του νόμου Κατρούγκαλου, διατηρεί και εδραιώνει οριστικά όλο το πλαίσιο των μειώσεων που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια στις συντάξεις.

Πάνω σε αυτό το έδαφος πατά σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ και βάζει σε νέα φάση την πορεία της παραπέρα ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στρατηγικός στόχος που υπηρετούν όλες οι αντιασφαλιστικές ανατροπές είναι η «ελάφρυνση» των καπιταλιστών και του κράτους τους από το «βάρος» της κοινωνικής ασφάλισης, από την κατάκτηση των εργατών να παίρνουν πίσω μέσω αυτής ένα κομμάτι της κλεμμένης υπεραξίας που παράγουν. Η ιδιωτική ασφάλιση που ολοένα ενισχύεται στον καπιταλιστικό κόσμο αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Προφανώς και δεν πρόκειται για «ασφάλιση», αφού χάνεται ο κοινωνικός, αναδιανεμητικός χαρακτήρας και η αλληλεγγύη των γενεών.

Συνάδελφοι,

Έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών κυβερνήσεων και αντίστοιχων «επιτροπών σοφών» το πώς το ασφαλιστικό σύστημα θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες νέες απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Πώς, δηλαδή, θα συνδέεται με τη γενικότερη πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά και της «δημοσιονομικής σταθερότητας» με βάση τους δείκτες της ΕΕ, του ΔΝΤ και των λοιπών «θεσμών».

Ξεκινώντας από τις επικουρικές συντάξεις, προωθείται η διαμόρφωση ενός νέου κλάδου ιδιωτικής ασφάλισης μέσα στα πλαίσια του Ενιαίου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης και Εφάπαξ Παροχών (ΕΤΕΑΕΠ), ο οποίος θα λειτουργεί με βάση το αμιγώς κεφαλαιοποιητικό σύστημα και μέσα από την υποχρεωτικότητα θα οδηγεί στο τζόγο αμοιβαίων κεφαλαίων και μετοχών τις εισφορές των ασφαλισμένων και χωρίς καμία εγγύηση για το τι σύνταξη θα πάρουν.  Μάλιστα, οι ασφαλισμένοι θα μπορούν να επιλέξουν όποιον επενδυτικό φορέα επιθυμούν και ταυτόχρονα σε ποια κατηγορία χρηματιστηριακών προϊόντων θα τζογάρουν τις εισφορές τους: σε χαμηλού, μεσαίου ή υψηλού ρίσκου. Το μοντέλο αυτό στην Επικουρική αποτελεί προπομπό και  για το Εφάπαξ.

Και μπορεί το «ξήλωμα του πουλόβερ» ξεκινά από τις επικουρικές συντάξεις, ωστόσο στόχος είναι η επέκταση της ιδιωτικοποίησης στο σύνολο της Δημόσιας Ασφάλισης. Στο επίκεντρο βρίσκεται το χτύπημα του ίδιου του πυρήνα της Κοινωνικής Ασφάλισης, με τη μετατροπή της Ασφάλισης σε αυστηρά ατομική υπόθεση.

Είναι αξιοσημείωτο ότι στην Ε.Ε. τα ετήσια «κατά κεφαλήν ασφάλιστρα», όσα δηλ. πληρώνει κατά μέσο όρο ο καθένας σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, είναι σχεδόν 2000 Ευρώ, ενώ στην Ελλάδα 360, δηλαδή μόλις 18,5% του Μ.Ο. της Ε.Ε.! Ακόμη πιο έντονη είναι η διαφορά στις ασφαλίσεις ζωής, όπου η Ελλάδα είναι μόλις στο 14,3% του Μ.Ο. της Ε.Ε. Γίνεται κατανοητό λοιπόν τί τεράστιο περιθώριο κερδοφορίας βλέπουν οι μονοπωλιακοί ασφαλιστικοί όμιλοι και γιατί πιέζουν συνεχώς ώστε να προχωρήσουν οι αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις.

Συνάδελφοι,

Είναι φανερό ότι η περιβόητη «κεφαλαιοποίηση» ωφελεί τους επιχειρηματίες και πτωχεύει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Μια ματιά στην ΑΣΠΙΣ που μέχρι και σήμερα εκκρεμούν χιλιάδες αποζημιώσεις όσων πλήγηκαν από το λουκέτο, δεκάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι ψάχνουν το δίκιο τους στα δικαστήρια κάνοντας υπέρογκα έξοδα, στην ENRON (ΗΠΑ), στο επαγγελματικό Ταμείο των Φαρμακοϋπαλλήλων με 80% μείωση συντάξεων και 64% εφάπαξ, αποκαλύπτει τον κόλαφο που δημιουργεί για τους εργαζόμενους η αντικατάσταση της ανταποδοτικότητας και της αλληλεγγύης των γενεών από το τζόγο της κεφαλαιοποίησης στην Ασφάλιση. Ή το νέο Επαγγελματικό Ταμείο του  ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΕ Ν.Π.Ι.Δ. που στο καταστατικό του αναφέρεται: «Ο Κλάδος Συνταξιοδοτικών Παροχών εφαρμόζει το κεφαλαιοποιητικό σύστημα προκαθορισμένης εισφοράς. Δεν εγγυάται το ύψος της εφάπαξ παροχής, ούτε το ύψος της επενδυτικής απόδοσης, ούτε το ύψος των επενδυτικών εξόδων».

Δεν είναι, όμως, μόνο «οι επιχειρηματικοί κίνδυνοι» της ιδιωτικής ασφάλισης που απειλούν τους εργαζόμενους. Σε κάθε σκαμπανέβασμα του εργασιακού βίου, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, επιστήμονες, φτωχοί αγρότες είναι εκτεθειμένοι. Τι γίνεται, για παράδειγμα, σε περιόδους που κάποιος χάνει τη δουλειά του και δεν έχει εισόδημα; Στα ιδιωτικά ασφαλιστικά σχήματα και εφόσον αδυνατεί να συνεχίσει να καταβάλλει εισφορές μένει ανασφάλιστος. Δηλαδή, μένουν μετέωροι αυτός και η οικογένειά του, όχι μόνο σε σχέση με τη μελλοντική του σύνταξη – αφού δεν μπαίνει τίποτα στον περιβόητο «ατομικό κουμπαρά» – αλλά και στην ιατροφαρμακευτική τους κάλυψη και σε οποιαδήποτε άλλη παροχή. Άλλωστε, η ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης πηγαίνει χέρι – χέρι με την εμπορευματοποίηση της Υγείας, με τους ασφαλισμένους, από τη μια, να μετατρέπονται σε «επενδυτές» και, από την άλλη, σε «πελάτες». «Στον αέρα» και οι εργαζόμενοι που θα αναγκάζονται να σταματήσουν τη δουλειά λόγω εργατικού ατυχήματος, όπως και οι οικογένειες στις περιπτώσεις θανάτου εργαζόμενου του οποίου ο περιβόητος «ατομικός κουμπαράς» δεν θα επαρκεί για την απόδοση σύνταξης χηρείας.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την επίθεση στους μισθούς, τις συλλογικές συμβάσεις, την αλλαγή προς το χειρότερο στις εργασιακές σχέσεις. Δεν αφορά μόνο  την σύνταξη, αφορά τις παροχές των Ταμείων και του κράτους στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την προστασία της Υγείας και της Ασφάλειας στην εργασία, την Πρόνοια, αφορά όλους τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες.  

Η «λευκή βίβλος» της ΕΕ και οι αποφάσεις του Γιούρογκρουπ ουσιαστικά διαμορφώνουν  το πλαίσιο για την καρατόμηση των κρατικών κονδυλίων για την Ασφάλιση, την Υγεία και την Πρόνοια της λαϊκής οικογένειας.

Τι επιδιώκουν;

  • Παραμονή στην εργασία για «μακρύτερο χρονικό διάστημα», ώστε να διασφαλίζεται η «βιωσιμότητα» του ασφαλιστικού συστήματος.
  • Μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», μέσω στοχευμένων μειώσεων στις εργοδοτικές εισφορές. Η εισφοράπου καταβάλλεται από τους εργοδότες και από την οποία σχεδόν απαλλάσσονται, είναι μέρος του εργατικού μισθού. Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών επιστρέφει στους κεφαλαιοκράτες μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που σταθερά αρπάζουν από τους εργάτες, τη στιγμή που χρωστούν στον ΕΦΚΑ πάνω από 17 δισ. ευρώ.
  • Καθορισμένες εισφορές και αβέβαιες παροχές στη βάση της ανταποδοτικότητας, ώστε «να επιτυγχάνεται μια ισόρροπη σχέση μεταξύ των εισφορών και των δικαιωμάτων».
  • «Επίτευξη καλύτερης ισορροπίας μεταξύ των ετών εργασίας και των ετών σύνταξης» δηλαδή αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης.
  • «Ελαχιστοποίηση των περιπτώσεων πρόωρης συνταξιοδότησης» τόσο για όλους τους εργαζόμενους, όσο και σχετικά με ορισμένα επαγγέλματα, όπως τα βαρέα και ανθυγιεινά, που αποτελούν ουσιαστικά ένα πέπλο προστασίας για επαγγέλματα στα οποία η επικινδυνότητα στην άσκηση τους είναι ιδιαίτερα σύνθετη και αυξημένη και κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί διάφορα επικοινωνιακά τερτίπια και επιχειρήματα, προκειμένου να μας πείσει να αποδεχτούμε ως «ωφέλιμη» την αντιασφαλιστική επίθεση.

Π.χ. ότι σε μια μερίδα εργαζόμενων θα υπάρχουν αυξήσεις στις επικουρικές συντάξεις με βάση τις «αντισυνταγματικές» περικοπές του νόμου Κατρούγκαλου. Αυξήσεις που θα είναι παροδικές, δεδομένου ότι το όριο της συνταξιοδοτικής δαπάνης είναι αυστηρά καθορισμένο ως το 2060 με βάση τους μνημονιακούς νόμους. Ή για τις περιβόητες παράνομες συντάξεις που όμως δεν ξεπερνούν το 0.6% των συντάξεων.

Όσο για τους ισχυρισμούς που συνδέουν τη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών ταμείων με τη μείωση των συντάξεων και τη χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης, αποσκοπούν στην μετατόπιση των ευθυνών από το κράτος και την εργοδοσία στις πλάτες των εργαζομένων. Η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της, συνεχώς και για πάνω από εξήντα χρόνια  λεηλατούν τα αποθεματικά των Ταμείων, τα παρακρατούσαν άτοκα για να εξασφαλίζουν τζάμπα χρήμα στις επιχειρήσεις. Τεράστια κεφάλαια που οδηγήθηκαν με πολιτικές αποφάσεις για δεκαετίες άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας, χρηματοδότησαν την ανάπτυξη του κεφαλαίου στη χώρα μας. Έγιναν «δανεικά και αγύριστα», μετατράπηκαν σε βιομηχανίες, καράβια, τράπεζες και επιχειρήσεις. Για την περίοδο 1951- 1975 οι απώλειες υπολογίζονται σε 58 δισ. ευρώ. Πάνω από 3,5 δισ. ευρώ ήταν οι ζημιές των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο την περίοδο 1999 – 2002 και πάνω από 13 δις με το τελευταίο «κούρεμα».

Ούτε μπορούμε να ανεχτούμε ως επιχείρημα την αύξηση του προσδόκιμου ζωής και την «ενεργό γήρανση»! Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος, ο παραγόμενος πλούτος, δημιουργούν σήμερα τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να ζουν περισσότερα χρόνια εκτός παραγωγής, να ξεκουραστούν και να διαθέσουν το χρόνο τους όπως αυτοί επιθυμούν. Και όχι όπως επιθυμούν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι που προσπαθούν να επιβάλουν την απασχόληση μέχρι τα βαθιά γηρατειά, για να συγκεντρώσουν περισσότερη υπεραξία.

Αφήνουμε αυτά τα επιχειρήματα για τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν ενεργητικά τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, δέχονται τα κριτήρια της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, των αντοχών της οικονομίας. Έχουν μπει στα γεμάτα στην ίδρυση επαγγελματικών ταμείων και στη διαχείριση τους.

Στο χορό έχει μπει, ασφαλώς, και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με την συμφωνία της για την ίδρυση Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου, με τον ΣΕΒ.

Έσπερναν και σπέρνουν μέσα στους εργαζόμενους, μαζί με εργοδοσία και κυβερνήσεις, το δηλητήριο του διαχωρισμού, της διαφοροποίησης, της εξαίρεσης, υποσκάπτοντας την αναγκαία ενότητα των εργαζόμενων για να αντιμετωπίσουν την αντιασφαλιστική λαίλαπα. 

Πρέπει να τους αφήσουμε στην άκρη!

Συνάδελφοι,

Η λογιστική-οικονομικοδιαχειριστική λογική, που αντιμετωπίζει την κοινωνική ασφάλιση ως κόστος πρέπει να απορριφθεί κατηγορηματικά από τους εργαζομένους και τους ασφαλισμένους. Το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι πρώτα και κύρια ζήτημα πολιτικό, ταξικό, αποτελεί δικαίωμα για τον εργαζόμενο, που προέρχεται από το γεγονός ότι είναι ο δημιουργός του παραγομένου πλούτου και πρέπει να έχει ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας απέναντι στο εκμεταλλευτικό σύστημα που επιδεινώνει καθημερινά τη ζωή του, εντατικοποιεί την εργασία, επιβαρύνει την υγεία,  έχει βάλει τις βάσεις για εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Είναι κατάκτηση των εργαζόμενων με σκληρούς αγώνες.

Πρέπει, λοιπόν, να ξεσηκωθεί κίνημα ανάσχεσης της νέας επίθεσης, από όλους εμάς τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους επιστήμονες, τις γυναίκες, τους νέους, να βάλουμε εμπόδια στα σχέδια κυβέρνησης – μεγαλοεργοδοσίας, να τους κόψουμε τη φόρα.

Οι μεγάλοι αγώνες που αναπτύχθηκαν σε προηγούμενες περιόδους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, έβαλαν εμπόδια στην ολοκλήρωση των αντιασφαλιστικών ανατροπών. Μπήκαν καρφί στο μάτι όσων πίστευαν ότι θα ξεμπερδέψουν έτσι εύκολα με αυτό το κατακτημένο δικαίωμα των εργαζόμενων.

Σήμερα, να απαιτήσουμε ενιαίο υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχες των λαϊκών αναγκών. Σε ενιαίο μέτωπο να δώσουμε τη μάχη για να διασωθεί ο θεσμός της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά και να βελτιωθεί, για να στηρίζει ουσιαστικά τα κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Η Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να είναι υποχρεωτική, καθολική και να ανήκει στην ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας. Έτσι μόνο θα μπορεί να προσφέρει αξιοπρεπείς συντάξεις, δωρεάν ανθρώπινη περίθαλψη και επαρκείς παροχές πρόνοιας.

Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν, όμως η καπιταλιστική κερδοφορία μπαίνει εμπόδιο και προωθεί όλο και πιο αντιδραστικά σχήματα. Σήμερα είναι επίκαιρη όσο ποτέ η πάλη για δημόσια και δωρεάν καθολική ασφάλιση, στη βάση των σύγχρονων εργατικών αναγκών. Προϋπόθεση, ασφαλώς, είναι η σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ, που εμποδίζουν αυτή τη δυνατότητα, γιατί δεν συνάδει με την καπιταλιστική κερδοφορία.

Οι κατακτήσεις και στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλισης, για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όταν τα μέσα παραγωγής ήρθαν στα δικά τους χέρια και ο σχεδιασμός στην οικονομία και την παραγωγή γινόταν για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και των ανθρώπων που παράγουν και όχι για το κέρδος, δείχνουν το δρόμο.

Συνάδελφοι,

Οι ίδιες οι εξελίξεις σήμερα, εξαλείφουν τους διαχωρισμούς που διαιρούν τους εργαζόμενους και λειτουργούν ανασταλτικά στον ενιαίο αγώνα τους απέναντι στην αντιασφαλιστική επίθεση. Τα μέτρα δεν εξαιρούν κανένα, εργαζόμενο, αυτοαπασχολούμενο, επιστήμονα, φτωχό αγρότη, συνταξιούχο. Δεν αφορούν συγκεκριμένα ταμεία ή κατηγορίες, μόνο αυτούς που θα πρωτοασφαλιστούν με το νέο σύστημα, δηλαδή τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν στην παραγωγή με επιδεινωμένους όρους, ούτε όσους βγουν στη σύνταξη τα επόμενα χρόνια και βλέπουν καθημερινά αλλαγές στα όρια και στα ποσά, αφορούν και τους ήδη συνταξιούχους που αντιμετωπίζουν συνεχώς νέες περικοπές.

Γι αυτό δεν περισσεύει κανένας σε αυτό τον αγώνα, που πρέπει να είναι ενιαίος, μαζικός, ταξικός! Κάθε εργαζόμενος, κάθε σωματείο, κάθε τίμιος συνδικαλιστής πρέπει να πάρει τη θέση του σε αυτό το μετερίζι!

Να παλέψουμε για δημόσια, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους ντόπιους και μετανάστες και τα προστατευόμενα μέλη των οικογενειών τους, στη βάση των σύγχρονων αναγκών. Για ενιαίο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που περιλαμβάνει τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τις υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης της υγείας, τις παροχές και υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας. Να καταργηθεί η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα στον τομέα της Υγείας – Πρόνοιας και του Φαρμάκου.

Για αυστηρό πλαίσιο υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς με τη συμμετοχή και τον έλεγχο των εργαζομένων για την αντιμετώπιση των εργατικών ατυχημάτων και των επαγγελματικών ασθενειών. Για την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο για όλες τις κατηγορίες εργαζομένων, ντόπιων και μεταναστών, ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση.

Για την προστασία της μητρότητας, τη φροντίδα και αγωγή της βρεφικής – παιδικής ηλικίας, των ΑμΕΑ και των οικογένειών τους, των ηλικιωμένων και των χρονίως πασχόντων, των πολύτεκνων και μονογονεϊκών οικογενειών.

Για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με χρηματοδότηση 100% από το κράτος. Κατάργηση της συμμετοχής στα φάρμακα των ανέργων, των ατόμων με αναπηρία, όσων αμείβονται με τον κατώτατο μισθό ή την κατώτατη σύνταξη, καθώς και όλων όσοι πάσχουν από χρόνια νοσήματα. 

Για την αποκατάσταση των απωλειών μας. Να επιστραφούν όλα όσα μας έχουν αφαιρέσει, τα κλεμμένα από τα αποθεματικά των ταμείων. Να πληρώσει η μεγαλοεργοδοσία και το κράτος.

Λέμε όχι στους μισθούς και στις συντάξεις πτωχοκομείου. Κανένας κάτω από 751 ευρώ, καμία σύνταξη κάτω από 600 ευρώ. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.

Σύνταξη στα 60 χρόνια για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες. Στα 55 και 50 αντίστοιχα για τα ΒΑΕ.

Προχωράμε αποφασιστικά για τα συλλαλητήρια στις 30 του Νοέμβρη, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι που πήραν την πρωτοβουλία αυτή μέσα από τη ΣΕΑ. Στηρίζουμε την κινητοποίηση των συνταξιούχων στις 14 Δεκέμβρη για τη διεκδίκηση του δώρου που τους κατάργησαν! Σχεδιάζουμε την κλιμάκωση!

Σε κάθε σωματείο, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά οι εργαζόμενοι πρέπει να συζητήσουν, να οργανωθούν και να αποφασίσουν τα βήματα της πάλης τους για αυτό το κορυφαίο ζήτημα, σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα ζητήματα που παλεύουν σε κάθε κλάδο και εργασιακό χώρο.

Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις αυτή τη δουλειά, αυτή την προσπάθεια, τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που θα πάρουν οι εργαζόμενοι σε αυτή την κατεύθυνση.

Περισσότερα

Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών: Εισηγήσεις και Video από την Πανελλαδική Σύσκεψη ΕΛΜΕ – Συλλόγων Π.Ε. 21 Ιανουαρίου 2024

ΕΙΣΗΣΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΕΛΜΕ ΚΑΙ ΣΕΠΕ ΜΑΡΑΣΛΕΙΟΣ, 21/1/2024 Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι Δίνουμε σήμερα συνέχεια στην προσπάθεια συντονισμού...

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. “Σωκράτης” : Εισήγηση στη σύσκεψη ΕΛΜΕ και Συλλόγων Π.Ε. Αττικής

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ – ΑΤΤΙΚΗ – 13/1/24 ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ Διανύουμε εποχές που το σύστημα φροντίζει να...

Εισήγηση από τον Π. Γάκια, Πρόεδρο Συνδικάτου Οικοδόμων στη σύσκεψη συνδικαλιστικών οργανώσεων στον Κιν/φο ΤΡΙΑΝΟΝ

Θέλουμε να ξεκινήσουμε χαιρετίζοντας τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό που πραγματοποιήθηκαν από...