Πάει πολύ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ να εμφανίζεται ότι μάχεται υπέρ των πιο βαθειά εκμεταλλευόμενων εργαζομένων στη δημόσια υγεία την ίδια ώρα που σκάβει πιο βαθειά το λάκκο τους. Βαφτίζει ο αναπληρωτής Υπουργός Υγείας «αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας» το καθεστώς γαλέρας που θέλει να επιβάλει!
Το γεγονός ότι μεμονωμένοι επιχειρηματίες –εργολάβοι που για χρόνια θησαύριζαν, θίγονται από τις ατομικές συμβάσεις έργου που συνάπτουν οι διοικήσεις νοσοκομείων με τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, τη σίτιση, τη φύλαξη δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι ευνοούνται. Δε σημαίνει ότι λιγοστεύει η δυστυχία τους.
Με τις ατομικές συμβάσεις έργου η κυβέρνηση μειώνει το «εργατικό κόστος», καταργεί εργατικά δικαιώματα που αυτή τη στιγμή αναγνωρίζονται στον ιδιωτικό τομέα, όπως 13ος και 14ος μισθός, επίδομα άδειας, άδεια εγκυμοσύνης, ΒΑΕ, κανονική και αναρρωτική άδεια. Πρόκειται ουσιαστικά για επέκταση των κατάπτυστων ατομικών συμβάσεων έργου που είχαν επιβάλλει οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στις σχολικές καθαρίστριες. Το κριτήριο της κυβέρνησης είναι να εξασφαλίσουν τα δημόσια νοσοκομεία φθηνό εργατικό δυναμικό, με κουτσουρεμένα δικαιώματα, χωρίς την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού προκειμένου να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα.
Μετά από κινητοποιήσεις πρωτοβάθμιων σωματείων στα νοσοκομεία και των κλαδικών σωματείων Καθαριστριών Αθήνας & Πειραιά η μόνη υποχώρηση που έκανε η κυβέρνηση ήταν ότι θα προβλεφθεί με εγκύκλιο κανονική άδεια για κάθε συμβασιούχο 2 μέρες το μήνα (έως 24/έτος) και «δυνατότητα απουσίας» σε περίπτωση σοβαρού προβλήματος υγείας. Άδεια εγκυμοσύνης δεν προβλέπεται, παρότι η πλειοψηφία των εργαζομένων σε καθαριότητα και σίτιση είναι γυναίκες!
Για ποιον μάχεται λοιπόν, η κυβέρνηση και οι υπουργοί της, όταν το εισόδημα των εργαζομένων παραμένει σε επίπεδα επιδόματος (αμοιβή για 5ωρη εργασία 380 Ευρώ το μήνα), όταν χτυπιέται η μητρότητα, όταν δεν κατοχυρώνεται ούτε πλήρες ωράριο, ούτε βαρύ και ανθυγιεινό, ούτε μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα; Για ποιον μάχεται, όταν γνωρίζει πως το ελάχιστο προσωπικό που εργάζεται στην καθαριότητα, σίτιση, φύλαξη δεν επαρκεί για να καλύψει στοιχειωδώς τις τεράστιες ανάγκες στα νοσοκομεία, παρότι τους «βγαίνει το λάδι» και υποχρεώνει τις Διοικήσεις να προσλάβουν το ίδιο αριθμό εργαζομένων; Πως θα επιβιώσουν οι εργαζόμενοι με μισθούς πείνας και χωρίς να εξασφαλιστεί ότι θα πληρώνονται σε μηνιαία βάση;
Μάχεται γι αυτούς που υπηρετεί χρόνια τώρα πριν ως αντιπολίτευση, σήμερα ως κυβέρνηση. Για την πλουτοκρατία ως τάξη που απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη μείωση του «εργατικού κόστους», ελαστικές μορφές απασχόλησης χωρίς δικαιώματα, για να αυξηθεί η κερδοφορία των λίγων και η ανταγωνιστικότητα τους.
Η κυβέρνηση και όλοι οι μηχανισμοί του αστικού κράτους (Βουλή, Δικαιοσύνη κλπ) εφαρμόζουν τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για κατάργηση της μόνιμης, σταθερής εργασίας και τη διεύρυνση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων με ακόμα φθηνότερους εργαζόμενους σε όλο το Δημόσιο.
Αυτή την αλήθεια προσπαθεί να συγκαλύψει και η πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ που παρουσιάζει σαν αιτία της αντιλαϊκής πολιτικής τα μνημόνια, το κουαρτέτο, την «αναξιόπιστη» κυβέρνηση. Γι αυτό και η αντιπαράθεση που σηκώνει με την κυβέρνηση οδηγεί «ντουγρού» στην επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση!
Απέναντι στο τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων και στην ωμή κοροϊδία της κυβέρνησης που στόχο έχει να παραπλανήσει τους εργαζόμενους και να τσακίσει το ηθικό τους, μία είναι η απάντηση. Συλλογικός ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας, ενάντια στη στρατηγική Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ. Να προτάξουμε τις σύγχρονες ανάγκες μας, να παλέψουμε για μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα, για μονιμοποίηση ΤΩΡΑ όλων των συμβασιούχων, για μαζικές προσλήψεις σε Υγεία- Πρόνοια- ΕΚΑΒ.
Στην κατεύθυνση αυτή ισχυρό όπλο των εργαζομένων θα είναι η μαζική στήριξη από τα πρωτοβάθμια σωματεία της Υγείας- Πρόνοιας, των ίδιων των εργαζομένων, του καλέσματος Ομοσπονδιών- Εργατικών Κέντρων – Σωματείων για την οργάνωση της πάλης για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την αποκατάσταση των απωλειών που είχαμε οι εργαζόμενοι.
Η ενίσχυση της πάλης σε αυτή την κατεύθυνση μας αφορά όλους ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση. Γιατί μπορεί να ακυρώσει τα αντεργατικά σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας, να βάλει φρένο στην επίθεση, να οδηγήσει σε ένα ρωμαλέο, δυνατό κίνημα που να ταρακουνά κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, που να είναι ικανό να αποσπά κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και το λαό μέχρι να καταφέρει και το τελειωτικό χτύπημα στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα.
