Η ηγεσία της ΓΣΕΕ που όλοι νόμιζαν ότι είχε εξαφανιστεί, μετά την ολόπλευρη στήριξη της μνημονιακής και βαθιά αντεργατικής ευρωενωσιακής και κυβερνητικής πολιτικής όλης της προηγούμενης περιόδου, ξαναχτύπησε δίνοντας στη δημοσιότητα ένα «Μανιφέστο»!!! Μάλιστα χωρίς ίχνος ντροπής το ονόμασε και “Μανιφέστο των ελληνικών συνδικάτων”!
Θα ήταν για γέλια όμως πρόκειται για ξεδιάντροπα στήριξη της σκληρής αντεργατικής πολιτικής των μονοπωλιακών ομίλων και της Ε.Ε. που εφάρμοσαν και θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Δεν εκφράζει πάρα μόνο τη θλιβερή αυτή γραφειοκρατία που παριστάνει την ηγεσία της εργατικής τάξης.
Όπως όλα καλά τα προηγούμενα χρόνια έτσι και σήμερα, οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ/ Νέα Αριστερά συμφώνησαν πίσω από κλειστές πόρτες χωρίς καμία συνεδρίαση σε ένα κείμενο πιστή αντιγραφή των θέσεων του ΣΕΒ που είχε δημοσιευτεί την προηγούμενη εβδομάδα!!! Με θράσος και λαθροχειρία το παρουσίασαν ως «Μανιφέστο των Ελληνικών Συνδικάτων» μπροστά στις ευρωεκλογές καλώντας «τους υποψηφίους που θα εκλεγούν να εργαστούν μεταξύ άλλων, για μία δίκαιη Ευρώπη». Δίνουν με αυτόν τον τρόπο κατεύθυνση να ψηφιστούν οι εκπρόσωποι των κομμάτων που υπερασπίζονται την εκμετάλλευση, την αδικία, τη φτώχεια, τους πολέμους, τα εγκλήματα ενάντια στην εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη.
Γιατί αυτό είναι η Ε.Ε., μια ένωση που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών ομίλων, την άγρια εκμετάλλευση και την αδικία. Έχει βαμμένα τα χέρια της με το αίμα των εγκλημάτων και της γενοκτονίας που βιώνει ο λαός της Παλαιστίνης.
Οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στην ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν βρήκαν χώρο να αφιερώσουν ούτε μια γραμμή στο περίφημο «μανιφέστο» τους για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Ντροπή τους!
Τους κανονισμούς και τις οδηγίες της Ε.Ε, τους αντιδραστικούς νόμους των αστικών κυβερνήσεων, τους αντιπαλεύουν τα συνδικάτα στη χώρα μας καθημερινά στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, τους ακυρώνουν όπου μπορούν με την ενότητα τους και με την πάλη των εργαζομένων, όπως το νόμο Βρούτση Αχτσιόγλου που χτυπάει τις ΣΣΕ, το νόμο Χατζηδάκη που χτυπάει δικαίωμα στην Απεργία τη συνδικαλιστική οργάνωση, επιβάλλει απλήρωτα 10ωρα, τα 13ωρα του νόμου Γεωργιάδη και τόσα άλλα.
Τα εργατικά συνδικάτα της χώρας μας όλα αυτά τα χρόνια έχουν οργανώσει τους μεγάλους και ελπιδοφόρους εργατικούς- διεκδικητικούς αγώνες τους σε κλάδους και χώρους δουλειάς, απομονώνοντας τη θλιβερή ηγεσία της ΓΣΕΕ η οποία βρέθηκε αντίπαλος σε όλους αυτούς τους αγώνες.
Η πρόταση νόμου που υπογράφτηκε τα προηγούμενα χρόνια από 513 εργατικά σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, στην οποία διασφαλίζονταν πλήρως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας με παράλληλη κατάργηση όλων των αντεργατικών διατάξεων που περιέχονται σε νόμους που έχουν ψηφίσει όλες οι κυβερνήσεις ως σήμερα, βρίσκεται στην απέναντι όχθη από τη γραμμή του εταιρισμού και των κοινωνικών διαλόγων που υπερασπίζεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, της στήριξης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Είναι η γραμμή που έχει αποκρουστεί με σθένος από τα εργατικά συνδικάτα της χώρας μας όπως στην πρόσφατη απεργία στις 28 Φλεβάρη με σύνθημα «τα κέρδη τους ή ο ζωές μας» και στον 1 χρόνο από το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη. Τότε που εκατοντάδες συνδικάτα όλης της χώρας προσπέρασαν τον απεργοσπαστικό και υπονομευτικό ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και οργάνωσαν μία από τις μεγαλύτερες απεργίες των τελευταίων ετών, με χιλιάδες εργαζόμενους να κατακλύζουν δεκάδες πόλεις όλης της χώρας.
Αραδιάζουν χιλιάδες ψέματα και πελώριες αυταπάτες όταν καλούν «σε διατήρηση των πετυχημένων μηχανισμών Αλληλεγγύης της Ε.Ε. για να διασφαλιστούν ισότιμοι όροι ανταγωνισμού στις επενδύσεις, στη διασφάλιση των οικονομικών κανόνων της Ε.Ε που θα θέτουν την ευημερία των ανθρώπων και του πλανήτη πάνω από εντελώς αυθαίρετα όρια για προϋπολογισμούς και επενδύσεις». Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα από τα μεγάλα εργατικά και λαϊκά συλλαλητήρια που έχουν συγκλονίσει την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, σε όλες τις χώρες, όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι διαδήλωναν ενάντια σε όλες αυτές τις αξίες, διεκδικώντας δουλειά με δικαιώματα και ζωή με αξιοπρ έπεια.
Η τελευταία μεγάλη αύξηση των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος επιβεβαιώνουν ότι δεν μπαίνει χαλινάρι στην πολιτική της κερδοφορίας των ομίλων. Γι’ αυτό και είναι ψέματα ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν τους στόχους της Ε.Ε. για την πράσινη ανάπτυξη και την ψηφιακή μετάβαση για να δουν μια άσπρη ημέρα. Αυτοί οι στόχοι έχουν φέρει για τους λαούς της Ευρώπης μόνο ακρίβεια, ενεργειακή φτώχεια, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης ενώ στην ίδια κατεύθυνση ο πολεμικός προσανατολισμός της Ε.Ε. θα φέρει όχι μόνο νέα οικονομική αιμορραγία στους λαούς της αλλά πολύ μεγάλους κινδύνους για μια πιο γενικευμένη σύγκρουση.
Η ελπίδα δεν βρίσκεται σε αυτό το δρόμο αλλά στους αγώνες όπως στην COSCO, στην E-FOOD, στη ΛΑΡΚΟ, στις δεκάδες κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς για την υπογραφή επιχειρησιακών και κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, όπως και σήμερα στα Μεταλλεία Χρυσού και στην γραμμή 4 του Μετρό.
Ο δρόμος του αγώνα προϋποθέτει σύγκρουση με όλους αυτούς που μας ζητούν να συμβιβαστούμε με όλα αυτά που ζούμε καθημερινά αλλά και για εκείνα που προετοιμάζονται στους μισθούς, στη δουλειά ως τα βαθιά γεράματα. Κανένας νόμος, καμιά κυβέρνηση ούτε φυσικά η ΕΕ δεν παραχώρησαν ποτέ κανένα δικαίωμα στους εργαζόμενους. Το δίκιο των εργαζομένων επιβλήθηκε με αγώνες, με τον νόμο της οργάνωσης της ταξικής πάλης δηλαδή απέναντι στη γραμμή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Συνεχίζουμε στην ίδια ρότα. Χωρίς να πατάμε τις μπανανόφλουδες της ταξικής ειρήνης και του συμβιβασμού, χωρίς υπόκλιση στις σημερινές οξυμένες δυσκολίες.
Το πραγματικό μανιφέστο των εργατικών συνδικάτων δεν έχει αποτινάξει από τα αιτήματα του τη διεκδίκηση του πλούτου που παράγουμε, που φτάνει και περισσεύει για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες κάθε εργατικής- λαϊκής οικογένειας που σήμερα βασανίζεται, φτάνει για να υπάρχουν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς πέρα από τους άθλιους νομοθετημένους μισθούς της κυβέρνησης, φτάνει για να υπάρχει μόνιμη και σταθερή εργασία, αξιοπρεπή ζωή και όχι εργασία ως τα 74 έτη.
Οι μεγάλες αναμετρήσεις με την πολιτική του κεφαλαίου, της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων τους είναι μπροστά μας.
Η ελπίδα μας βρίσκεται στην οργάνωση, στη συμμετοχή, στην πάλη. Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε.
