Για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνονται οι καταγγελίες και οι παρεμβάσεις του Συνδικάτου μας για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας μέσα στους χώρους δουλειάς. Ανυπαρξία που σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη ελέγχων από την Επιθεώρηση Εργασίας στοιχίζει τραγικά στην ασφάλεια, στην υγεία και στη ζωή των εργαζόμενων.

Αυτή τη φορά από ηλεκτροπληξία έχασε τη ζωή του ο Παναγιώτης 30 ετών που δεν γύρισε στα τρία του παιδιά  στην γυναίκα του, και τους φίλους του από το μεροκάματο. Ο Παναγιώτης εργαζόταν ως συντηρητής σε ξενοδοχειακή μονάδα στα Μισίρια, και είναι το δεύτερο εργοδοτικό έγκλημα  σε λιγότερο από ένα χρόνο στην ίδια ξενοδοχειακή μονάδα.

Αλήθεια που ήταν τα αντιηλεκτροπληξιακά μέτρα ασφαλείας για να αποφευχθεί η δολοφονία του Παναγιώτη;;; 

Αυτά είναι τα δικά μας «Τέμπη» μέσα στα σύγχρονα κάτεργα της λαμπερής βιομηχανίας του Τουρισμού, της ναυαρχίδας της ελληνικής οικονομίας. Φτάνει πια! Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι το 2025 άνθρωποι ξεκινούν να πάνε στη δουλειά τους για το μεροκάματο και να καταλήγουν να το πληρώνουν με τη ζωή τους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων, δουλειά μέχρι τα γεράματα, ξεζούμισμα των εργαζομένων, πολλές φορές χωρίς τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλειά τους. Αυτή είναι η «τουριστική ανάπτυξη». Οι εργοδότες να συνεχίζουν να βγάζουν δισεκατομμύρια και οι εργαζόμενοι να χάνουν συνεχώς δικαιώματα και να βάζουν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους.

Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και τους φίλους  του  συναδέλφου, δηλώνουμε ότι  θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να σταματήσει αυτό το έγκλημα ενάντια στις ζωές μας.

Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα μεγαλώνει το τελευταίο διάστημα η ματωμένη καταγραφή των εργοδοτικών εγκλημάτων στους χώρους δουλειάς, ενώ η εργοδοσία τρίβει τα χέρια της μπροστά στην επέκταση του 13ωρου που φέρνει η κυβέρνηση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο τις τελευταίες δέκα μέρες   (από 12 Ιούλη) έχουν καταγραφεί 9 θανατηφόρα δυστυχήματα. Από την αρχή του μήνα, μάλιστα, 13 εργάτες έχουν πέσει νεκροί στο μεροκάματο. Μιλάμε για πάνω από έναν νεκρό κάθε εργάσιμη μέρα αυτήν την περίοδο, με τα στοιχεία βέβαια να προέρχονται αποκλειστικά από τις καταγγελίες που φτάνουν στη δημοσιότητα, αφού όπως είναι γνωστό αρκετά περιστατικά κουκουλώνονται από την εργοδοσία.

Οι κλάδοι όπου «πέφτουν κορμιά» αυτό το διάστημα είναι εκεί που η επιβάρυνση είναι ακόμα μεγαλύτερη λόγω του καύσωνα και ο εργάσιμος χρόνος είναι ήδη ξεχειλωμένος (Κατασκευές,Τουρισμός,Μεταφορές και Μέταλλο), αποδεικνύοντας ότι τα ακόμα χειρότερα είναι μπροστά για την εργατική τάξη, αν περάσουν όσα έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι  οι ηλικίες των νεκρών εργατών είναι 55 – 69 ετών. Οι περισσότεροι δηλαδή είναι εργαζόμενοι που θα έπρεπε να έχουν ήδη βγει στη σύνταξη, όμως αναγκάζονται να δουλεύουν μέσα στο λιοπύρι, στη σκαλωσιά, στις κουζίνες των ξενοδοχείων, στις πίστες των αεροδρομίων, μπας και μαζέψουν ένσημα για να συνταξιοδοτηθούν. Στις Κατασκευές, μάλιστα, ο τελευταίος νεκρός οικοδόμος ήταν ήδη συνταξιούχος, που ασκούσε το …δικαίωμα – όπως προκλητικά το βαφτίζει η κυβέρνηση – στη δουλειά και μετά τη συνταξιοδότηση. Αντί δηλαδή να απολαμβάνει τη σύνταξή του, έβγαινε στο μεροκάματο για να συμπληρώσει το λεηλατημένο εισόδημα.

Σε ένα τέτοιο φόντο καθημερινών εργοδοτικών εγκλημάτων, η κυβέρνηση συνεχίζει την πρόκληση, με τα στελέχη του υπουργείου Εργασίας να αναφέρουν ως «αίτημα» των εργαζομένων τη 13ωρη δουλειά σε έναν εργοδότη την οποία φέρνει η κυβέρνηση.

Το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου σκοτώνει

Αυτό που σκοτώνει λοιπόν δεν είναι ούτε η «κακιά η ώρα», ούτε το ότι οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν να κάνουν …ΚΑΡΠΑ, κάτι για το οποίο η κυβέρνηση ετοιμάζεται να θεσμοθετήσει σεμινάρια, στο πλαίσιο της «ατομικής ευθύνης».

Η 13ωρη δουλειά σε δύο εργοδότες, την οποία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να επεκτείνει και σε έναν εργοδότη, είναι η «κορυφή του παγόβουνου». Πρέπει να συνυπολογιστούν τα σπαστά και κυλιόμενα ωράρια, η δυνατότητα για τέτοια ωράρια ακόμα και στη μερική απασχόληση, το γεγονός ότι μέχρι και το διάλειμμα έχει βγει εκτός εργάσιμου χρόνου. Σε ορισμένους κλάδους δε η προετοιμασία για την εργασία μέσα στον χώρο δουλειάς γίνεται προσπάθεια να μην περιλαμβάνεται στον εργάσιμο χρόνο μέσω της «ψηφιακής κάρτας». Ολα αυτά στην πραγματικότητα επεκτείνουν τον εργάσιμο χρόνο σε πάνω από 13 ώρες και σμπαραλιάζουν τη ζωή των εργαζομένων.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι και η επέκταση της εργασίας τις Κυριακές και σε νέους κλάδους (logistics, data centers, πληροφοριακά συστήματα), με την κυριακάτικη αργία να γίνεται σταδιακά εξαίρεση. Τουριστικές ζώνες, περιοχές ολόκληρες δεν γνωρίζουν αργία την Κυριακή.

Αυτά τα μέτρα φέρνουν τεράστια φθορά στην υγεία των εργαζομένων, ενισχύουν τις επαγγελματικές ασθένειες, πολλαπλασιάζουν ψυχικά νοσήματα, υψώνουν διαρκώς νέα αδιέξοδα. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 2001 που η Επιθεώρηση Εργασίας δίνει ετήσιες αναλυτικές εκθέσεις, χρόνο με τον χρόνο αυξάνεται ο αριθμός των εργατικών «ατυχημάτων» και των νεκρών στους χώρους δουλειάς, φτάνοντας τον αριθμό – ρεκόρ των 300 περίπου δολοφονημένων εργατών τα 2 τελευταία χρόνια και εκατοντάδων τραυματιών. Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του κάθε 2,5 μέρες επειδή οι εργοδότες εντείνουν την εκμετάλλευση και αρνούνται να πάρουν μέτρα υγείας και ασφάλειας, αφού αυτά αποτελούν κόστος.

‘Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας!

Αυτά συμβαίνουν σχεδόν 140 χρόνια από όταν οι εργάτες κατέκτησαν το 8ωρο… Και ενώ οι σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής, της επιστήμης και της τεχνολογίας φανερώνουν ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να εργάζονται λιγότερο, να έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, να απολαμβάνουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, κεφάλαιο και κυβερνήσεις παρουσιάζουν ως «κανονικότητα» και «δικαίωμα» τις 13 ώρες δουλειάς τη μέρα μέχρι τα βαθιά γεράματα. Δουλειά «ήλιο με ήλιο», δηλαδή, όπως επιτάσσει ο σύγχρονος μεσαίωνας της στροφής στην πολεμική οικονομία.

Ο δρόμος λοιπόν βρίσκεται ακριβώς στη διεκδίκηση μείωσης των ωρών της εργάσιμης μέρας, στην πάλη για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο. Δεν είναι ούτε παρωχημένα αιτήματα ούτε «παθογένειες», αλλά όρος για να ζήσουν οι εργαζόμενοι με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες και τον πλούτο που παράγουν.

Εμπόδιο είναι ακριβώς η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος, η πολιτική στήριξης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Με αυτήν την εγκληματική πολιτική έχει να αναμετρηθεί η εργατική τάξη, οργανώνοντας την πάλη και τη διεκδίκηση μέσα από τα συνδικάτα της, την αντεπίθεση για τη ζωή που της αξίζει.

 Απαιτούμε:

• Να πραγματοποιηθεί έλεγχος στην ξενοδοχειακή επιχείρηση σχετικά με τα αίτια της δολοφονίας του συναδέλφου, και να πληρώσουν οι υπεύθυνοι.
• Να πραγματοποιηθεί έλεγχος στην επιχείρηση σχετικά με την ασφάλεια των συναδέλφων, το δηλωμένο πρόγραμμα κλπ.
• Να παρθούν άμεσα όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
• Αυξήσεις στους μισθούς, 7ωρο 5ημερο 35ωρο 
• Επαναφορά της Επιθεώρησης Εργασίας ως ελεγκτικού μηχανισμού με αύξηση κρατικής χρηματοδότησης, προσλήψεις προσωπικού και ενίσχυση μέσων.
• Δημιουργία τμήματος τεχνικής επιθεώρησης στην εργασία στο νομό.