Φέτος, συμπληρώνονται 15 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ το γέννησε η ανάγκη της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Για ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση. Αλλά και ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών κίνημα που δε θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα παλεύει στην προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, ζήτημα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Από τη σκοπιά αυτή, οι δυνάμεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ έθεσαν το ζήτημα πριν από 15 χρόνια της αλλαγής των συσχετισμών και της απαλλαγής του συνδικαλιστικού κινήματος από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, από τις δυνάμεις της υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Δεκαπέντε χρόνια το ΠΑΜΕ, ως ταξικός πόλος, έδωσε πολλές μικρές και μεγάλες μάχες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Έτσι, καταξιώθηκε στις συνειδήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων, Ελλήνων και μεταναστών, νέων και γυναικών. Ανθρώπων που γνώρισαν τη δράση του ΠΑΜΕ μέσα από το ταξικό τους συνδικάτο, την Επιτροπή Αγώνα στη δουλειά τους, το συνάδελφο συνδικαλιστή στο εργοστάσιο, τον εργάτη στο διπλανό πόστο που έκανε το βήμα και βγήκε μπροστά
Με την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ αναπτύχθηκαν αγώνες και αντιστάσεις στους κλάδους, στις γειτονιές, στα εργοστάσια, πανεργατικοί, που παρεμπόδισαν προσωρινά ή καθυστέρησαν αντιλαϊκά μέτρα. Στα χρόνια αυτά δέχτηκε σφοδρή επίθεση, προβοκάτσιες, συκοφαντίες, χτυπήματα, όμως δεν υπέκυψε, άντεξε. Έδωσε πνοή και ζωντάνια στο εργατικό κίνημα, έβαλε στη μάχη περισσότερους εργάτες και εργάτριες, απέδειξε ότι υπάρχει προοπτική, υπάρχει διέξοδος.
Οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα Συνδικάτα, τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια, οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είναι αποφασισμένοι να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τη σαπίλα και τον εκφυλισμό. Η πείρα δείχνει ότι ο πόλεμος με την εργοδοσία και το αστικό κράτος, με το μηχανισμό του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και τη μεταμόρφωσή του σε νέο, είναι σκληρός και σ’ αυτήν τη μάχη καλούμε κάθε εργαζόμενο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή, να συμβάλει μαζί μας στην προσπάθεια να απαλλάξουμε την εργατική τάξη από το βραχνά αυτό.
Επιβάλλεται να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα, γιατί το περιεχόμενο και η κατεύθυνση της ανασύνταξης ήταν και είναι αντικείμενο οξύτατης αντιπαράθεσης. Η εμφάνιση του ΠΑΜΕ πριν από 15 χρόνια συγκέντρωσε τα πυρά ενός βρώμικου πολέμου, με πρωταγωνιστές τα συνεταιράκια ΠΑΣΚΕ – Αυτόνομης Παρέμβασης, ότι διασπάει το συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα, που φάνηκε ακόμα πιο καθαρά πόσο δίκιο είχε το ΠΑΜΕ, άλλαξαν τροπάρι.
Με το σύνθημα της ανασύνταξης, δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχουν μεγάλες ευθύνες για τη σαπίλα και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που έχουν απλωθεί στις γραμμές του και συσπειρώνονται στην Αυτόνομη Παρέμβαση (ΑΠ), επιδιώκουν να νοθεύσουν το περιεχόμενο της ανασύνταξης, να εμποδίσουν το ξεκαθάρισμα από τους εγκάθετους της εργοδοσίας και τους υποστηρικτές των στρατηγικών της ΕΕ.
Η ΑΠ συσπειρώνει ρεφορμιστικές δυνάμεις κυρίως, η γραμμή της είναι εγκλωβισμένη στην κυβερνητική αλλαγή, στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στον αποπροσανατολισμό της αλλαγής από τα πάνω και από τα μέσα της ΕΕ. Δεν εγγυάται ούτε την ανάπτυξη του κινήματος, ούτε καν την ανάκτηση των απωλειών λόγω κρίσης και μνημονίων. Αποδεικνύεται ότι ο διαχωρισμός μνημόνιο – αντιμνημόνιο είναι κάλπικος και αταξικός. Επιπλέον, λόγω της φύσης της, ρέπει στη συνεργασία και το συμβιβασμό με την εργοδοσία, με τμήματα του κεφαλαίου, που πιέζουν για νέα προνόμια και ενισχύσεις για την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας, όπως λένε.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια στιγμή που σηκώνουν τη σημαία της ανασύνταξης είναι πρωταγωνιστές έντονων εκφυλιστικών φαινομένων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα εκφυλιστικά φαινόμενα είναι κυρίως στις πρώην κρατικές επιχειρήσεις και στο Δημόσιο, στο χώρο της Παιδείας και της Υγείας, εκεί που άνθισε ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, ιδιαίτερα με τη μορφή του ρεφορμισμού, η ρουσφετολογία, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Ούτε τυχαίο είναι ότι σε αυτούς τους χώρους αναπτύσσονται και με όλες τις μορφές οι συγκλίσεις και οι κουμπαριές ανάμεσα στην ΑΠ, την ΠΑΣΚΕ, τη ΔΑΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε, να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους, αν δεν υποτιμήσουμε τον κίνδυνο, αν δουλέψουμε συντονισμένα με στοχοπροσήλωση στο καθήκον της αποκάλυψής τους, στην απαξίωσή τους μέσα στην εργατική τάξη.
Το ΠΑΜΕ και όλα τα συνδικάτα που είναι στη δύναμή του και εκεί που είμαστε μειοψηφία να σηκώσουμε ακόμα πιο ολοκληρωμένα και επιθετικά το περιεχόμενο της ενότητας της εργατικής τάξης. Απέναντι στην εργοδοσία, στην ταξική συμφιλίωση, στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Κίνημα αποφασισμένο απέναντι στην ΕΕ, στα μονοπώλια, για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Να πείσουμε τους εργαζόμενους ότι η μετακίνηση από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ προς την Αυτόνομη Παρέμβαση δεν είναι βήμα στη σωστή κατεύθυνση, δε βοηθάει το εργατικό κίνημα και τους στόχους του. Αποτελεί επιζήμια επιλογή, ενίσχυση των αυταπατών του μικρότερου κακού, ενίσχυση της ζημιογόνας γραμμής της ταξικής συνεργασίας. Σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωματείο να έχουμε συγκεκριμένο σχέδιο για την αντιμετώπισή τους.
Βεβαίως, η ενότητα δράσης όλης της εργατικής τάξης δεν είναι εύκολη υπόθεση στις συνθήκες του καπιταλισμού, όμως αναφερόμαστε σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης να δρα ενιαία. Αυτό σήμερα δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο και μόνο γύρω από ορισμένα κοινά προβλήματα, αιτήματα, απαιτεί ενότητα δράσης στην κατεύθυνση της αντεπίθεσης εναντίον της στρατηγικής του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της κυβέρνησης διαχείρισης, της καπιταλιστικής εργοδοσίας, εναντίον του μονόδρομου της ΕΕ.
Ενότητα δράσης που απαντά στην πολιτική διάσπασης που ακολουθεί το σύστημα που άλλοτε μεν διαχώριζε με βάση επιλεκτικές παροχές, σήμερα με τον εκφοβισμό, τον τρόμο της ανεργίας, την ανταγωνιστικότητα, την αξιολόγηση, τη συκοφαντία, τις διαιρέσεις με βάση τις εργασιακές σχέσεις. Το όλοι για έναν κι ένας για όλους πρέπει να πάρει σάρκα και οστά.
Αυτό δε σημαίνει ότι εγκαταλείπονται τα κλαδικά ή ειδικά προβλήματα, κάθε άλλο, η ενότητα όμως είναι όπλο σήμερα του κινήματος για σχετική μικρότερη ή μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η ενότητα της εργατικής τάξης είναι όρος για την Κοινωνική Συμμαχία.
Το ΠΑΜΕ, με το Κάλεσμα της εργατικής τάξης και άλλα ντοκουμέντα, έχουμε ξεκαθαρίσει ποιο είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της ανασύνταξης. Με τις θέσεις αυτές δώσαμε μεγάλες μάχες και ανοίξαμε νέους δρόμους κόντρα σε πολλές δυσκολίες. Δεν έχουμε όμως καταφέρει ακόμα να δουλεύουν όλες οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με την ίδια σταθερότητα, με τον ίδιο σχεδιασμό, με συγκεκριμένους στόχους. Να μελετούμε συνεχώς τα βήματα που κάνουμε, να εδραιώνουμε τις θέσεις που κατακτάμε, να εμπλουτίζουμε την πείρα μας.
Επομένως, για να αντιμετωπίσουμε τις νέες δυσκολίες, τις δικές μας αδυναμίες και καθυστερήσεις και να δώσουμε μια νέα δυναμική στην πάλη για την ανασύνταξη, πρέπει να ξαναδούμε καλύτερα ορισμένα ζητήματα.
Από την άποψη της ουσίας, η πάλη για την ανασύνταξη συνδέεται και υπηρετεί έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: Κίνημα ταξικό, ριζωμένο στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και της πείρας της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, στην οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης πάνω στο έδαφος των σύγχρονων αναγκών της, για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για ανατροπές σε επίπεδο οικονομίας κι εξουσίας.
Μόνο ένα κίνημα που παλεύει γι’ αυτήν την προοπτική μπορεί να έχει κατακτήσεις και επιτυχίες. Αυτό το κίνημα τρέμει η καπιταλιστική εργοδοσία. Για αυτό έριξε πάνω του τη Χρυσή Αυγή και τη χρησιμοποιεί ως δύναμη κρούσης, όπως επίσης το μηχανισμό που αξιοποιούσε στις πλατείες των αγανακτισμένων.
Η ανασύνταξη δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ρήξεις και συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές και το κράτος, με τις στρατηγικές της ΕΕ, με τους μονοπωλιακούς ομίλους και τους μηχανισμούς τους. Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συνεχείς ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης και την εκδίωξη από τα Συνδικάτα των εγκάθετων της εργοδοσίας.
Δεν μπορεί να προχωρήσει αυθόρμητα, αποσπασματικά, χωρίς ενιαία γραμμή πάλης, με σχεδιασμένη δράση, που θα εξειδικεύεται σε κάθε κλάδο, σωματείο, τόπο δουλειάς, κατά ηλικία, με έμφαση στις ηλικίες 30 – 40, ανέργους, εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις, γυναίκες. Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συγκρούσεις με αδυναμίες, συνήθειες και πρακτικές που εμποδίζουν την ανασύνταξη. Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς κεντρικές πρωτοβουλίες και ειδικές κατά κλάδο και κατά περιοχή συνδυασμένα. Σε αυτόν το δρόμο βαδίζουμε, συγκεντρώνουμε δυνάμεις, έχουμε επιτυχίες.
Μπορούμε και επιβάλλεται σε αυτήν την κατεύθυνση να συντονίσουμε καλύτερα όλες μας τις δυνάμεις, αλλά και να συναντήσουμε νέες δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα. Καθοριστικά ζητήματα που θα κρίνουν την πορεία της ανασύνταξης και της αναμέτρησης με το νέο «δούρειο ίππο» της ταξικής συνεργασίας είναι η δραστική βελτίωση, ως και αλλαγή στάσης, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, των Γραμματειών του ΠΑΜΕ στους κλάδους, στις περιοχές στη λειτουργία των πρωτοβάθμιων Σωματείων και η προσέλκυση στη δράση τους μαζικά της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών και των γυναικών.
Η παρέμβαση στους νέους εργαζόμενους
Όρος για την ανασύνταξη και αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος αποτελεί η δουλειά, η επαφή και η παρέμβασή μας στη νέα βάρδια των εργαζομένων. Η ανανέωση των γραμμών των Σωματείων θα προέλθει από νέες δυνάμεις, κυρίως νέους ανθρώπους σε ηλικία που εργάζονται κάτω από πλήθος εργασιακών σχέσεων, χωρίς δικαιώματα. Είναι το τμήμα της εργατικής τάξης που εργάζεται με τους χειρότερους όρους, με ακόμη χαμηλότερους μισθούς. Συντριπτικό κομμάτι βρίσκεται στην ανεργία, δουλεύει ανασφάλιστο ή με μπλοκάκι, στα κακοπληρωμένα προγράμματα απασχόλησης για 5 και 6 μήνες.
Είναι ζήτημα κομβικής σημασίας, πρώτα και κύρια τα πρωτοβάθμια Σωματεία να αποκτήσουν τη μέγιστη εξειδίκευση στις σημερινές συνθήκες, να προσαρμόσουν τη δράση τους με τέτοιο τρόπο που να απαντούν ακριβώς πάνω στις αγωνίες και τους προβληματισμούς της εργατικής οικογένειας, των νέων εργαζομένων και ανέργων.
Η εμπειρία από την παρέμβασή μας στους νέους εργάτες αναδεικνύει το μπέρδεμα, τη σύγχυση και τις αντιφάσεις που συνυπάρχουν στη συνείδησή τους. Έχοντας ως βάση πως το συντριπτικό κομμάτι των νέων εργατών παραμένει ασυνδικάλιστο, μένοντας μακριά από συλλογικές διαδικασίες, δεν έχει πείρα από το πώς αποσπάστηκαν κατακτήσεις, είναι φυσιολογικό να συνυπάρχει η αγανάκτηση μαζί με το κούμπωμα, αγωνιστικότητα, αλλά και τη δυσπιστία στην αποτελεσματικότητα των αγώνων.
Η δουλειά στη νέα βάρδια δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από σημαντικά βήματα που έχουν πραγματοποιηθεί σε αρκετούς κλάδους και Σωματεία, σε πρωτοβουλίες γύρω από το θέμα της ανεργίας, φανερώνονται οι δυσκολίες, αλλά και οι αδυναμίες μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τις υποτιμήσουμε ή να κρυφτούμε πίσω από αυτές. Απαιτείται καλύτερη μελέτη ανά κλάδο και ανά μεγάλο χώρο δουλειάς, στο πώς ζει, πώς εργάζεται το κομμάτι των νέων εργαζομένων.
Χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή, να ιεραρχήσουμε τη δουλειά μας σε νέους εργάτες που συμμετέχουν σε απεργίες και σε πρωτοβουλίες με αυξομειώσεις, παίρνουν μέρος σε αρχαιρεσίες των Σωματείων, αλλά δεν μπαίνουν σε κίνηση. Δεν επιτρέπεται στις σημερινές συνθήκες να υπάρχει Διοικητικό Συμβούλιο που να μη γνωρίζει τις αγωνίες και τα αδιέξοδα των νέων του κλάδου, να μην ασχολείται με αυτά.
Αυτό σημαίνει εμπλουτισμένο σχέδιο δράσης και επαφής με τμήματα εργαζομένων που στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι ασυνδικάλιστα. Το κάθε Σωματείο πρέπει στο χώρο του να επεξεργάζεται σχέδιο που θα πιάνει τις νέες εργασιακές σχέσεις, τα προσωρινά 5άμηνα απασχόλησης, τη διείσδυση των δουλεμπορικών γραφείων, των ΜΚΟ και των ΚΕΚ.
Βασικός στόχος προς κατάκτηση πρέπει να είναι το κάθε σωματείο να μπορεί να αντιλαμβάνεται από τη σκοπιά της νεολαίας τα τεράστια προβλήματα που υψώνονται μπροστά της. Να μπαίνει στη θέση της εργατικής – λαϊκής οικογένειας, να νιώθει την πίεση που απλώνεται γενικευμένα για το μέλλον των παιδιών της στη μόρφωση, στη δουλειά, στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, στον ελεύθερο χρόνο. Να κατανοεί την αγωνία και τη δυσκολία που υπάρχει στα νέα ζευγάρια για να κάνουν οικογένεια, την αγωνία των νέων γονιών για τους Παιδικούς Σταθμούς και να δίνει διέξοδο, να γίνεται αυτό το άγχος δράση και αιτήματα. Να μπαίνει στη θέση των νέων ανέργων, στο καθημερινό τους τρέξιμο στις ουρές του ΟΑΕΔ, στην κακοπληρωμένη πρακτική και εκμετάλλευση των σπουδαστών – μαθητών.
Ο σταθερός προσανατολισμός για την ισχυροποίηση του ταξικού πόλου παραμένει η δουλειά κατά κλάδο. Εδώ είναι που θα κριθεί ο αγώνας για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, αλλά και για τη γενικότερη ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για την ανάπτυξη της λαϊκής συμμαχίας. Αυτός ο προσανατολισμός πρέπει να εξασφαλίζεται στην πράξη.
Παλεύουμε για ζωντανά σωματεία, που θα κατακτούν και θα βελτιώνουν συνεχώς τη συλλογική λειτουργία. Οι σύνθετες εξελίξεις, τα σοβαρά προβλήματα, οι απαιτήσεις που γεννιούνται δεν αντιμετωπίζονται στο πόδι, πρόχειρα και ευκαιριακά. Το Διοικητικό Συμβούλιο πρέπει να είναι χώρος ουσιαστικής συζήτησης των εξελίξεων, μελέτης των εμπειριών, ιδεολογικής – πολιτικής διαπάλης. Χώρος επεξεργασίας της τακτικής, σχεδιασμού της δράσης, εξέτασης των αποτελεσμάτων της πάλης.
Πολύ περισσότερες είναι οι απαιτήσεις των Γενικών Συνελεύσεων, ώστε ο απολογισμός, ο προγραμματισμός να αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο, να φέρνουν τη σφραγίδα του συλλογικού προβληματισμού, της συλλογικής σκέψης και εμπειρίας από τους χώρους δουλειάς, από τις εξελίξεις στους κλάδους.
Μέσα στη Γενική Συνέλευση πρέπει να γίνει συζήτηση για τα αιτήματα, το διεκδικητικό πλαίσιο. Να πραγματοποιούνται έκτακτες συνελεύσεις, συσκέψεις για καυτά θέματα τα οποία απασχολούν τους εργαζόμενους, να αξιοποιείται κάθε συλλογική μορφή που βοηθάει το μέλος του σωματείου να βλέπει τη χρησιμότητα της παρουσίας του, να αισθάνεται ότι έβαλε ένα λιθάρι στη συλλογική προσπάθεια, να παίρνει δύναμη για τη συνέχιση του αγώνα. Όλα αυτά έχουν σήμερα πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις. Η ανεργία, η εργοδοτική τρομοκρατία, οι αλλαγές στα ωράρια, στις συνθήκες δουλειάς είναι πρόσθετες δυσκολίες που πρέπει πολύ καλά να υπολογίζουμε.
Μέτωπα πάλης και ορισμένα συμπεράσματα από τους αγώνες
Είμαστε υποχρεωμένοι να υπολογίζουμε πολύ καλά στο σχεδιασμό της δράσης τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί ή είναι σε εξέλιξη, τόσο σε επίπεδο οικονομίας, όσο και πολιτικών εξελίξεων.
Στο επίπεδο της οικονομίας, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και προ κρίσης, αλλά και μέσα στην κρίση, έχουν φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Η μαζική ανεργία, οι μεγάλες ανατροπές στις λίγο – πολύ σταθερές εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς και τα μεροκάματα, οι μαζικές απολύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομάγαζων, κ.ά., δεν είναι προσωρινά φαινόμενα. Δεν είναι, επίσης, αποτελέσματα λαθεμένων πολιτικών από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – ΝΔ ή των μνημονίων, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις. Είναι τα αναπόφευκτα αποτελέσματα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των προσαρμογών στις πολιτικές της ΕΕ.
Σε πολιτικό επίπεδο είναι σε εξέλιξη ο σχεδιασμός για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος με στόχο την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και κερδοφορίας και του εγκλωβισμού του λαού στις αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει καλύτερη πολιτική στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ.
Χρειάζεται πιο στοχευμένη πάλη για την υπεράσπιση της ζωής και του βιοτικού επιπέδου των εργατικών και λαϊκών οικογενειών από τη μαζική φτώχεια και την εξαθλίωση με μαζικούς αγώνες, συντονισμένους, με αλληλεγγύη, με κριτήριο όμως και γραμμή πάλης τις σύγχρονες ανάγκες που απορρέουν από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και όχι με τα κριτήρια των καπιταλιστών και των απολογητών τους που οδηγούν συνεχώς σε υποβάθμιση των λαϊκών αναγκών στα ελάχιστα. Παράλληλα, χρειάζεται πιο στοχευμένη πάλη για την άνοδο του επιπέδου ταξικής συνειδητοποίησης και οργάνωσης, για να ωριμάζουν οι συνθήκες όπου η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα διεκδικήσουν την εξουσία.
Τι πρόβλημα είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουμε καθημερινά; Οτι το σημερινό επίπεδο του κινήματος, και κυρίως η επιδείνωση της φτώχειας, της ανεργίας, ο συσχετισμός δυνάμεων, μας υποχρεώνει να οργανώνουμε την πάλη με αιτήματα που ανακόπτουν τον κατήφορο, προσφέρουν έσω κάποια μικρή ανακούφιση, από την άλλη όμως μερικά είναι εντελώς τεχνητό κι αναχρονιστικό να περιμένεις ότι μπορεί να φρενάρεις τα πράγματα χωρίς να πατήσεις το γκάζι της αντεπίθεσης.
Και αντεπίθεση σημαίνει κατεύθυνση και αιτήματα ριζικής ανατροπής και ικανοποίησης σύγχρονων αναγκών που μπορούν να εκπληρωθούν με βάση τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, την πρόοδο της επιστήμης, κ.λπ. Το ΠΑΜΕ δε σνομπάρει τη μερική ανακούφιση, αλλά είναι εξωπραγματικός αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ανακοπή του κατήφορου και στη διεκδίκηση λύσης.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξέρουν σήμερα προς τα πού να τραβήξουν, πού θέλουν να πάνε και σε αυτήν τη βάση να ιεραρχούν και τα άμεσα αιτήματα. Αυτή η τοποθέτηση χρειάζεται να καλλιεργείται και να αναπτύσσεται και σε σχέση με την προπαγάνδα των άλλων παρατάξεων και τη λογική της ΑΠ, που υπόσχεται είτε μια ανάπτυξη που τάχα θα βελτιώσει τη ζωή, είτε αποκατάσταση απωλειών. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ, άρα και η ΑΠ, πέρα από τον κατώτατο μισθό και αυτό με όρους, δεν υπόσχεται τίποτε άλλο. Ούτε τις απώλειες από το 2010 και μετά.
«Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», πρέπει να γίνει το πραγματικό έμβλημα του σύγχρονου εργατικού κινήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, για το επόμενο διάστημα σχεδιάζουμε και προετοιμαζόμαστε για τα παρακάτω μέτωπα πάλης:
- Προστασία των ανέργων και πάλη για την εξάλειψη της ανεργίας μέσα από άλλο δρόμο ανάπτυξης.
- Αγώνας για την Υγεία της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, για το δικαίωμα στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και Πρόνοια και αδιάλλακτη πάλη για την κατάργηση του αίσχους της εμπορευματοποίησης των αναγκών του λαού.
- Μέτωπο πάλης για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
- Οι ιδιωτικοποιήσεις.
