ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟΗ επίσημη ιστοσελίδα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου

100 χρόνια Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, Διδασκόμαστε, εμπνεόμαστε από τους αγώνες του χτες για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο

Κορύφωση των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, μετά τα αποκαλυπτήρια πλακέτας προς τιμή των νεκρών συναδέλφων μας στο εργοστάσιο της ΦΑΡΑΝ, στο σεισμό του 1999 στην Αθήνα και τη συνεστίαση του Συνδικάτου την προηγούμενη Κυριακή στο Βύρωνα, ήταν αυτή που πραγματοποίησε το Συνδικάτο Φαρμάκου Αττικής, την Κυριακή, στην αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων. Η εκδήλωση, που είχε ένα πολύπλευρο πρόγραμμα και περιεχόμενο, αντάξιο της ιστορίας και των συμπερασμάτων που βγαίνουν από αυτήν του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, αποτέλεσε μια πολύτιμη παρακαταθήκη για την συνολική ανάδειξη του αρχειακού υλικού του Συνδικάτου, το επόμενο διάστημα. Να σημειώσουμε οτι στην εκδήλωση παρουσιάστηκε επίσημα για πρώτη φορά, μέρος του αρχειακού υλικού του Συνδικάτου Φαρμάκου, το οποίο τράβηξε το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων.

Το άνοιγμα της εκδήλωσης έκανε ο Βαγγέλης Ζέρβας, αντιπρόεδρος του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής. Η εκδήλωση συνεχίστηκε με προβολή βίντεο, το οποίο περιελάμβανε παρεμβάσεις παλαιότερων συνδικαλιστών του πρώην Συλλόγου Φαρμακοϋπαλλήλων, όπου μέσα από την πολύτιμη εμπειρία τους, ανέδειξαν με χαρακτηριστικό τρόπο τη δράση του Συλλόγου, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Το βίντεο επίσης ανέδειξε πλευρές της δράσης του Συλλόγου, δείχνοντας έτσι το χαρακτήρα που έχει κατακτήσει στη συνείδηση των εργαζόμενων του κλάδου.

Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε η Γιώτα Ταβουλάρη, Πρόεδρος της ΟΕΦΣΕΕ και μέλος της Ε.Γ. του ΠΑΜΕ, η οποία μεταξύ άλλων σημείωσε: “

(…)Πάντα έχουμε καθαρό οτι δίνουμε τη μάχη που δεν αφορά μόνο την καθημερινή μάχη, αλλά αφορά την διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, με σκοπό να μπεί μπροστά για να εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. (…)Η ιστορία του Συνδικάτου δείχνει την ανάγκη της οργάνωσης, όπως εκφράστηκε στον κλάδο. Δείχνει την ανάγκη του κλάδου για την ίδρυση της κλαδικής Ομοσπονδίας, για τη συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση σε πανελλαδικό επίπεδο. Τα ρυάκια αυτά οδήγησαν στο μεγάλο αυτό ποτάμι της ίδρυσης του ΠΑΜΕ. Για να γίνει η ανάγκη ιστορία, υπήρξε διαπάλη και προσπάθεια για να πατάει η ανάγκη του εργαζόμενου στον κλάδο στην πραγματικότητα. (…)Είναι ζήτημα ευθύνης για κάθε Συνδικάτο, για κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, στο πως θα συμβάλλει στην ενιαία πάλη της εργατικής τάξης απέναντι στον ενιαίο αντίπαλο, την εργοδοσία και το κράτος της, για αυτό και πρέπει να είναι ενιαία η οργάνωση, από το επιχειρησιακό σωματείο, στο κλαδικό σωματείο, στην Ομοσπονδία(…)όπου όλα αυτά θα καταλήγουν στην ενιαία οργάνωση της ίδιας της εργατικής τάξης.(…)Έχουμε 100 χρόνια πίσω μας, που τα τιμούμε, τα σεβόμαστε, βγάζουμε συμπεράσματα από αυτά, συνεχίζουμε, έχουμε πολύ μεγάλη ευθύνη, να αφήσουμε αντίστοιχα πολύ γερό έδαφος για τη συνέχεια. (…) Έχουμε όλα τα εφόδια και τη θέληση, να συζητάμε στο μέλλον με πολύ καλύτερους όρους από οτι συζητάμε σήμερα(…)με στόχο να βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο(…)Μέχρι τότε έχουμε πολλές μάχες να διεξάγουμε(…) όπως την υπογραφή της κλαδικής και των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας(…) αλλά και τις μάχες με το σύνολο της εργατικής τάξης απέναντι στο κράτος της εκμετάλλευσης, της εργοδοσίας που παντού βλέπει κέρδη και εμάς σαν μια μηχανή που παράγει κέρδη και που δε διστάζει να μας αφανίσει κιόλας, όπως γίνεται στο πεδίο του πολέμου. (…)Προχωράμε έχοντας συνείδηση ποιός είναι ο εχθρός αλλά και ποιές είναι και οι δικές μας δυνάμεις και δυνατότητες(…)γιατί άν οι εργάτες το αποφασίσουν, μπορούν οι ίδιοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους…”.

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο Αντώνης Πέτρου, όπου παρουσίασε τη δράση του Συλλόγου Βοηθών Φαρμακείων και Φαρμακοϋπαλλήλων Αττικής, Πειραιά και Νήσων από το 1924 έως; το 1974. Στην παρουσίαση του, σημείωσε τα εξής:

Είναι μεγάλη τιμή που το ΔΣ του Συνδικάτου μας εμπιστεύτηκε αυτή την δουλεία, και θεωρούμε καθήκον μας να ανταπεξέλθουμε στον μέγιστο βαθμό στην διεξαγωγή συμπερασμάτων από την ιστορική μελέτη του σωματείου.

Η τεράστια κίνηση των συναδέλφων σ’ όλη αυτή την πορεία των 100 χρόνων με τα προς και τα πίσω αναδεικνύει την αναγκαιότητα της πάλης της τάξης μας για ένα καλύτερο αύριο. Η αναδρομή περιλαμβάνει τις πρωτοβουλίες των πρωτοπόρων του σωματείου αφήνοντας μας παρακαταθήκη για το μέλλον. Η σωστή επεξεργασία του αρχείου κι η μελέτη του συμβάλει στην ταξική  πάλη, να γίνεται με καλύτερους όρους, μη πέφτοντας στα ίδια λάθη, εξετάζοντας πλευρές που δεν οδηγούν στον συμβιβασμό κι αναζητούν την διέξοδο με την ρήξη με το κεφάλαιο.

Η παραγωγή φαρμάκων στην Ελλάδα εντάσσεται στην ευρύτερη οικονομική ανάπτυξη το 19^ο και 20^ο αιώνα. Η επιστήμη της φαρμακολογίας συνδέθηκε με την ανάπτυξη του φαρμακείου, οδήγησε, έτσι, στην επένδυση βιομηχανικών προϊόντων (χημικών ουσιών- ασέληνης),  τόσο της πρώτης ύλης παρασκευής φαρμάκων, όσο και  στην μαζική παραγωγή φαρμακευτικών, καλλυντικών προϊόντων, επιδέσμων κλπ. Οι πλούσιοι φαρμακοποιοί διατηρούσαν φαρμακεία που παρασκεύαζαν συνταγές, αποθήκες εισαγωγής και διακίνησης φαρμακευτικών ουσιών. Βιομηχανίες χημικών ουσιών άρχιζαν να παρασκευάζουν ουσίες για φαρμακευτικά προϊόντα, κι οι ιδίες προχώρησαν στην μαζική παραγωγή φαρμάκων, καλλυντικών. Η εξέλιξη του κλάδου έγινε ραγδαία με αλλαγές στον οικονομικό κλάδο. Η διαφορά στον κλάδο μέχρι τον πόλεμο και μετά τον πόλεμο είναι εμφανής. Μεγάλες ακόμη φαρμακοβιομηχανίες αναπτύχθηκαν ακόμη περισσότερο μετά τον πόλεμο, άλλες διατηρήθηκαν, άλλες άλλαξαν χαρακτήρα. Δεν μπορούμε να το εξετάσουμε ενιαία. Άλλες από εισαγωγικές εταιρείες- φαρμακέμποροι, άνοιξαν φαρμακοβιομηχανίες κλπ. Οι φαρμακοποιοί ίδρυσαν  συνεταιρισμούς αποθήκευσης και παραγωγής φαρμακευτικών και καλλυντικών προϊόντων. Γενικά από τις αρχές του 19^ου αιώνα άνοιξαν πολλά φαρμακεία, είχαν  μεγάλο περιθώριο κέρδους, με νέες ανακαλύψεις φαρμάκων, που έφερναν νέες ευκαιρίες για επενδύσεις κι συσσώρευσης κεφαλαίου. Γι αυτό κι έχουμε ακόμη τόσο ισχυρό κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον κλάδο του φαρμάκου.

Στον αντίποδα οι εργαζόμενοι που σήκωσαν το βάρος και σηκώνουν ακόμα  πρέπει να εξετάσουμε με τι όρους εργάζονταν, με τι όρους πάλευαν για την επιβίωσή τους, γιατί ενώθηκαν, αν είδαν την αντίθεση, να μεγαλώνει η πίτα κι αυτοί να ζουν σε άθλιες συνθήκες, να μην μπορούν να εξασφαλίσουν τις βασικές τους ανάγκες.

Από το πρώτη καταγεγραμμένη ιστορία το 1898 μέχρι το 1974 οι συνθήκες άλλαξαν, βελτιώθηκαν. Τι ήταν αυτό που το έκανε; Θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι με τον αγώνα τους, με βήματα μπροστά με βήματα πίσω, κατάφεραν να  αφήσουν παρακαταθήκη αγώνα γνωρίζοντας  ότι ανήκουν  σ’ ένα ευρύτερο εργατικό κινήματος με τις αδυναμίες του και με τις επιτυχίες του. Άντλησαν δυνάμεις, αλλά και το τροφοδότησαν.   Βλέπονταν πάντα το μέλλον με αισιοδοξία.

Από το 1889 άρχισε μια κίνηση για την συσπείρωση υπαλλήλων  από μια μικρή ομάδα που εργάζονταν σε γραφεία και εμπορικά καταστήματα. Μέσα  από  τον Σύνδεσμο Εμπορ./υπαλλήλων Πειραιά (1910), μετέπειτα Σύλλογος Ιδιωτικών Υπαλλήλων (1916)  δημιουργήθηκε ο Σύνδεσμος  φαρμακεμπόρων  και βοηθών φαρμακείων Πειραιά 5/9/1924. Χωρίς να έχει ιδιαίτερη δράση μέχρι το 1931, άλλαξε ρότα, όμως με την πρωτοβουλία δραστήριων συναδέλφων και  μετονομάστηκε σε Σύλλογο Φαρμακ/ληλων . Οι στόχοι που έβαλαν  ήταν το 8ωρο, Κυριακή αργία, κοινωνική ασφάλιση, και προστασία των υπαλλήλων από τους εργοδότες. Αντίστοιχη, είναι κι η ιστορία ίδρυσης του Συλλόγου των Αθηνών.

Ο Σύλλογος από τα πρώτα χρόνια είχε ως αίτημα το ωράριο και τις συνθήκες τόσο των βοηθών όσο και των φαρμακοϋπαλλήλων σε αποθήκες, εργοστάσια, εργαστήρια και γενικά όσοι είχαν σχέση με την παραγωγή και διακίνηση του φαρμάκου. Αρχικά εντοπίσαμε  το 1929 την  επιτροπή της Ένωσης βοηθών φαρμακείων να κάνει παρέμβαση για το ωράριο στον διευθυντή της αστυνομίας Πόλεων αφού πολλά φαρμακεία  ξεπερνούσαν την  10ωρη απασχόληση. Επίσης, εξέφρασε  την ανησυχία της για το ωράριο της Κυριακής.

Το 1929 με αφορμή το επικείμενο συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων ( το 5^ο ) με άρθρο του στον Ριζοσπάστη το μέλος του ΔΣ της Ένωσης κάνει ξεκάθαρο ότι στο κίνημα υπάρχουν 2 γραμμές. Αυτό που ήταν σε συζήτηση μεταξύ των γραμμών των βοηθών φαρμακείων εκείνη την εποχή, αφορούσε το ζήτημα που άνοιξε με το διάταγμα για τις άδειες των βοηθών φαρμακείων που θα γίνονταν μετά από εξετάσεις. Ο Νεόφυτος θέτει τα ζητήματα που αφορούν τους βοηθούς φαρμακείων ως τα εξής:

1. Το ταμείο συντάξεως. Οι πόροι να βρεθούν από καταβολές του κράτους, από καταβολές  των εργοδοτών από μια επικόλληση 50λεπτης ταινίας σε φάρμακα πολυτέλειας, σπεσιαλιτέ, καλλυντικά, κάτι που αγοράζουν οι πλούσιες τάξεις.
2. Κυριακάτικη αργία, με την διατήρηση και επέκτασή της, όπως τα ωράρια των φαρμακείων και των φαρμακαποθηκών να ταυτιστούν με τα αντίστοιχα καταστήματα του εμπορίου.
3. Καλύτεροι μισθοί.
4. Ρεπό μετά την διανυκτέρευση.

Είναι κομβικό το άρθρο του γιατί ξεχωρίζει την θέση του με  τα αιτήματα που χτυπούν στη  καρδία των φτωχών φαρμακοϋπάλληλων κι όχι με την θέση  των αιτημάτων  της ηγεσίας της Ομοσπονδίας (Μαραγκάκης πρόεδρος)  που θέτει το αίτημα να μπορεί να ανοίξει φαρμακείο ένας βοηθός, με την πιστοποίηση των εξετάσεων. Είναι χαρακτηριστικό το επιχείρημα που βάζει ότι χρειάζονταν 100χιλίαδες για να ανοίξεις φαρμακείο, υπέρογκο ποσό για έναν βοηθό. Κι όχι μόνο αυτό, ήδη υπάρχει  μεγάλος ανταγωνισμός με τους πολλούς απόφοιτους του Πανεπιστημίου και των ήδη πολλών φαρμακείων. Επομένως,   η Ομοσπονδία πουλάει φρούδες ελπίδες και δεν κοιτάει να παλέψει για τα άμεσα βασικά ζητήματα που αφορούν τον φτωχό βοηθό φαρμακείου.

Το αίτημα για τη άρση ή τροποποίηση του διατάγματος του 1929 που αφορά τις εξετάσεις των βοηθών φαρμακείου είναι βασικό μεταξύ των  φαρμακοϋπαλλήλων  για όλη την δεκαετία του 1930 κι αυτό συσπειρώνει τον κλάδο πανελλαδικά, με δράσεις και συσκέψεις, υπάρχει μια κινητικότητα. Φυσικά κι ο Σύλλογος παλεύει παράλληλα  για τα υπόλοιπα αιτήματα .

• 7/4/1933 σύσκεψη της αριστερής παράταξης για την οργάνωση της δράσης απέναντι στο νομοσχέδιο, αφού η Ομοσπονδία αδρανεί, όπως κι η προδοτική διοίκηση του Συλλόγου.
• 5/6/1933 συνδιάσκεψη φαρμακοϋπαλλήλων στην Λάρισα,  Αθήνας-Θες/νίκης -Πειραιά- Βόλου- Λάρισας-Καρδίτσας- Τρικάλων- Σερρών- Ιωαννίνων- Τριπόλεως- Πύργου- Καλαμάτας, που αποφάσισε αποχή από τις εξετάσεις και τροποποίηση του διατάγματος με βάση της ανάγκες τους  ,μία πρόταση της αριστερής πτέρυγας.

Όμως εδώ ας δούμε εδώ λίγο την διαφορά της ανάπτυξης της οικονομίας και της κατάστασης των εργαζομένων του κλάδου  και κάποιους αγώνες που ξέσπασαν την δεκαετία του 1930.

Δαμβέργης φαρμακοποιός, πανεπιστημιακός : φαρμακοβιομηχανία Δαμβέργη στα Σεπόλια (λεωφόρος Κωνσταντινουπόλεως) το 1933 (σήμερα Meramíni). Είχε φαρμακείο στο μέγαρο Πρωίας που κατεδαφίστηκε το 1976 απέναντι από την εθνική Πινακοθήκη.

• Εκεί δούλευαν 50 εργάτριες, νέες κοπέλες με μισθούς 15-18 δραχμές  μεροκάματο. Τις υποχρέωνε να πληρώνουν κάθε ζημία με εξωφρενικά ποσά.

ΧΡΩΠΕΙ του Οικονομίδη, μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της εποχής, το 2^ο πολεμικό εργοστάσιο που παρήγαγε ασφυξιογόνα αέρια. Είχε πριν τις απολύσεις  του 1934,  700 εργάτες, 500 έμειναν ( 350 εργάτριες και 150 εργάτες)  με 10ωρη εργασία, που έφτανε τις 11 ώρες, με μισθούς από 40 δραχμές μέχρι 120 δραχμές (μηχανικοί-προϊστάμενοι) . Οι συνθήκες ήταν τόσο ανθυγιεινείς που κάτω από την πίεση του σωματείου πήγε γιατρός του Υπουργείου και επέβαλε βασικά μέτρα προστασίας, όπως γάντια, μάσκες. Πολλοί πάθαιναν φυματίωση κι από το παγοποιείο.

• 22/6/1934 απεργία. Αυτή η απεργία είχε από συγκρούσεις με την αστυνομία, μέχρι και το ξεπούλημα του αγώνα από τον εργατοπατέρα Τζανάκο που διέλυσε και το σωματείο και κράτησε την σφραγίδα. Οι απεργοί ζητούσαν άρση των απολύσεων, πολλοί ήταν και πρωτοπόροι εργάτες, παύση εργοδοτικής τρομοκρατίας , αύξηση 40% του μισθού, 8ωρο, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αναγνώριση του σωματείου από την Διοίκηση (έχουμε όλη την περιγραφή από την αρχή μέχρι το τέλος).  Χαρακτηριστικό είναι ότι η Διοίκηση της Εταιρείας διακινούσε χαρτί για υπογραφές από τους εργαζόμενους, ότι το σωματείο δεν τους αντιπροσωπεύει. Οι εργαζόμενοι δεν το υπέγραψαν παρόλο που ο πρόεδρος του σωματείου τους πούλησε. Πάλεψαν να πάρουν το σωματείο στα χέρια τους.

Λίγα λόγια για το Ταμείο θα πούμε σ αυτό το σημείο που είναι ένα κομβικό κομμάτι του αγώνα του σωματείου μας, είναι κτήμα μας, δεμένο με τον αγώνα μας. Κι αφορά και το κτίριο που στεγάζεται η Ομοσπονδία, το συνδικάτο και το ταμείο.

Το 1940 τον Μάρτιο υπογράφτηκε η Συλλογική Σύμβαση του κλάδου που είχε εντάξει και το σχέδιο δημιουργίας του επικουρικού ταμείου συντάξεως. Για να φτάσουμε εκεί υπάρχει ένας διαρκής αγώνας από το 1929. Όλοι είχαν ενταχθεί πριν στο ΤΣΑΥ  το ταμείο συντάξεως. Εδώ θα αναφέρουμε και τους φυματικούς συναδέλφους/ισσες που αρρώστησαν την δεκαετία του 1930 (διάβημα του 1934 να ενταθούν στο ΤΣΑΥ), από τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.

Το σχέδιο για το Ταμείο Πρόνοιας που καταθέτει η Ένωση τον Νοέμβρη του 1933 προς τα Υπουργεία Οικονομικών και Υγείας (φωτο) δείχνει την βαθιά μελέτη κι επεξεργασία του Συλλόγου που το θέτει προμετωπίδα   του αγώνα και της διεκδίκησης.

Επίσης, αποδεικνύεται αυτό κι από την συγκέντρωση στις 7/6/1936  στο μέγαρο των εμποροϋπαλλήλων του Συλλόγου Αθηνών μαζί με  του  Πειραιά με το θέμα την δημιουργία  επικουρικού ταμείου.

Επομένως, δεν είναι αγαθοεργία του υπουργού εργασίας  Δημητράτου του μεταξικού καθεστώτος η  δημιουργία του επικουρικού ταμείου.  Ο πρόεδρος Καφούσας από αρχές του 1930 και για μια δεκαετία πάλεψε γι αυτό, και διετέλεσε πρόεδρος μέχρι το 1939. ( σύνθεση ταμείου φωτό).

Η Σύμβαση ορίζει και την σύνθεση του Ταμείου με τα τακτικά και τα αναπληρωματικά μέλη. Άρχισαν μ’ αυτό να καταγράφονται όλοι οι εργαζόμενοι του κλάδου με εντολή του Υπουργείου Υγείας, εκεί ήταν κι ο αγώνας του σωματείου να τους εντάξει όλους.

Μεγάλη καμπή του αγώνα για την διατήρηση του Ταμείου είναι η απεργία το 1963 (30/10/1963). Τότε όλος ο κλάδος πανελλαδικά πήρε μέρος και υπερασπίστηκε την διατήρηση του ταμείου διότι οι φαρμακέμποροι ήθελαν να κόψουν την εισφορά που επιβαλλόταν στα φαρμακευτικά είδη για το Ταμείο. Η οργάνωση του αγώνα αυτού άφησε παρακαταθήκη αφού συμμετείχαν χιλιάδες συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Οι συνάδελφοι, μας αναφέρουν οι εφημερίδες, ήταν περίπου 5000 πανελλαδικά. Για την οργάνωση αυτής την απεργίας χρειάστηκε ένας χρόνος με συνδιασκέψεις πανελλαδικά, συσκέψεις και γενικές συνελεύσεις, ανακοινώσεις και πολλές ώρες συζήτησης με τους εργαζομένους του κλάδου. Για να δούμε την σημασία των φαρμακείων πέριξ και εντός της Ομόνοιας   στην κλαδική απεργία του 1963 σε σύσκεψη φαρμακοϋπαλλήλων απ’ αυτά τα φαρμακεία είχαν λάβει μέρος πάνω από 250 συνάδελφοι.

Τα χρόνια της ιταλικής- γερμανικής  κατοχής και αντίστασης του λαού τα σωματεία είχαν απαγορευτεί. Τα στοιχεία που μαζεύουμε αφορούν γενικότερα τον κλάδο, όπως τον Φλεβάρη του 1942 που συμμετείχαν στην απεργία διεκδικώντας ψωμί κάτω από την οργάνωση του εργατικού ΕΑΜ. Πάντως πριν την δικτατορία του Μεταξά το σωματείο είχε έντονη αντιφασιστική δράση εφόσον είχε λάβει μέρος  το 1934 (φωτό) στο αντιφασιστικό συνέδριο. Τον Ιούνιο του 1936 οι συνάδελφοι του Πειραιά συμμετείχαν στην προκήρυξη που κυκλοφόρησαν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι όπου καταγγέλθηκε η εργοδοτική τρομοκρατία κι ζητούσε επαγρύπνηση για την επερχόμενη φασιστική δικτατορία.

Το 1945 μετά την απελευθέρωση τα σωματεία ξαναμπαίνουν σε λειτουργία. Το δικό μας με εκλογές τον Μάιο είχε συμμετοχή 124 άτομα και γενικά ψήφισαν τον ΕΡΓΑΣ 123 άτομα ( παράταξη που υποστήριζε από το ΕΑΜ). Του Πειραιά 33. Ενώ στην συνέλευση των σωματείων του ΕΚΑ τον Αύγουστο  πήρε μέρος με 3 αντιπροσώπους, ενώ έχει 246 μέλη. Συμμετέχει με την νέα διοίκηση σε πρωτοβουλία των εμποροϋπαλλήλων να κάνουν διάβημα στο Υπουργείο για επίδομα σίτισης και  ψήφισμα προς την Κυβέρνηση για τα επείγοντα προβλήματα. Επίσης, εκλέγει οργανωτική επιτροπή για το Συνέδριο της Ομοσπονδίας. Κάτι που είχε κι ως συνέπεια και την αλλαγή των συσχετισμών στην Ομοσπονδία των Ιδιωτικών Υπαλλήλων.

Το 1949 το Σωματείο μπαίνει σε νέα φάση, καθώς αλλάζει η κατάσταση μετά τη λήξη του εμφυλίου κι επιβολής αυστηρότερων μέτρων στα σωματεία. Ειδικότερα, ψηφίζεται το νέο καταστατικό του Συλλόγου, τροποποιημένο και με τις διατάξεις των νέων συνθηκών. Υπάρχει μια δραστηριότητα μέσα από τις συνεδριάσεις του ΔΣ για  το Ταμείο κι εκλογές του σωματείου μέχρι το 1958 που αποφασίζει να εκδώσει την εφημερίδα του Συλλόγου, την Φωνή των Φαρμακοϋπαλλήλων. Η δράση της δεκαετίας του 1950 εντάσσεται στα στενά πλαίσια του κλάδου και ‘’ψιλογκρίνιας’’, εκθειάζοντας τους ‘’καλούς’’ εργοδότες. Τον Οκτώβριο του 1959 κατεβάζει τον κλάδο σε απεργία  μαζί με τους υπόλοιπους ιδιωτικούς υπαλλήλους με αιτήματα που αφορούν την υπαλληλική τάξη.

Το σωματείο αντιλαμβάνεται ότι οι ιατρικοί επισκέπτες είναι εργαζόμενοι στον κλάδο του φαρμάκου γι’ αυτό και στις δράσεις, προσπαθεί να ενώνονται οι φωνές μαζί τους. ( ίδρυση 1958 φωτο), ως μέρος των ιδιωτικών υπαλλήλων. Επίσης, αρχίζει να υπάρχει η τάση για σύσταση ομοσπονδίας κλαδικής του φαρμάκου, αφού η ομοσπονδία ιδιωτικών υπαλλήλων έχει ξεφτίσει στα μάτια όλου του κλάδου με την προδοτική της στάση, άρθρο το 1966.

Μπορούμε να αναφέρουμε συνοπτικά μέσα από το αρχείο την περίοδο μέχρι το 1974, ότι το σωματείο παλεύει για την ημιαργία του Σαββάτου (1958), για το συνεχές ωράριο, ένα πάγιο αίτημα και των εργαζομένων στις φαρμακαποθήκες. Επίσης, να ενταχθεί ο κλάδος στα βαρέα & ανθυγιεινά, αυξήσει ικανοποιητικές και μείωση του ορίου συνταξιοδότησης. Αυτά έμπαιναν με κάποιες αλλαγές σε κάθε κατάθεση Συλλογικής Σύμβασης.

Γενικά μέχρι την επιβολή της δικτατορίας του 1967 αντιλαμβανόμαστε μια εναλλαγή της στάσης του Συλλόγου, σε σχέση με την αναταραχή  των πολιτικών πραγμάτων, της αύξησης της κινητικότητας της εργατικής τάξης, με τα μεταπολεμικά χαρακτηριστικά, να κυριαρχεί η αστυνομοκρατία κι η αντικομουνιστική υστερία του πολιτικού συστήματος. Έτσι, στο σωματείο υπάρχουν δύο γραμμές και οι νέοι κυρίως υποστηρίζουν μια πιο ριζοσπαστική γραμμή ρήξης  με τους εργοδότες, ενώ οι παλιοί συνδικαλιστές  του Σωματείου να έχουν  μια πιο συμβιβαστική στάση. Αυτό φαίνεται μέσα από  την εφημερίδα και τις εκλογές, αλλά και τις δράσεις. Απλά αναφέρω, από την μία εγκώμια στον Μαρινόπουλο, από την άλλη μια αναφορά για τις άθλιες συνθήκες εργασίας στους χώρους του φαρμακείου, άρθρα του γιατρού Λαμπράκη κλπ. Το 1964 με την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου έχουμε μια έκρηξη αρθρογραφίας και δράσης του Σωματείου, και δένει την δράση με τις υπόλοιπα σωματεία (πρωτομαγιά  1964).

Μπορούμε να αναφέρουμε ότι ο συνάδελφος και μέρος του ΔΣ Παϊρας Νικόλαος με την επιβολής της απριλιανή δικτατορίας του 1967 εξορίστηκε και τα μέλη Τραυλού Μαρία , Τσιρώνης Ιωάννης και Μπακάκος Αγαμέμνωνας παραιτήθηκαν. Έτσι, διορίστηκε νέα προσωρινή διοίκηση του σωματείου, μέχρι τις αρχαιρεσίες. Οι συνάδελφοι αυτοί πρωτοστάτησαν την δεκαετία του 1960 στην πιο ριζοσπαστική γραμμή του σωματείου, κι είχαν μεγάλη αποδοχή, αφού λάμβαναν πολλές ψήφους στις αρχαιρεσίες.

Από την άλλη παλιά στελέχη του σωματείου, για πολλά χρόνια, όπως ο Δημήτρης Ρούτσος (1949 πρόεδρος),  Ιωάννης Κασιμάτης, Αλέξανδρος Παντής, Χρήστος Τάτσης, Μιχαήλ Τζοβάρας που έδωσαν πολλά στον κλάδο, διατηρούσαν μια πιο συγκαταβατική στάση, όχι με ενιαία γραμμή, κι ούτε τη ίδια κάθε φορά. Πάντως είχαν σημαντική συμβολή στην διατήρηση του Ταμείου.

Στην διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας  το σωματείου λειτουργούσε, δραστηριοποιούταν, έκανε εκλογές, μπήκε σε νέα ψήφιση καταστατικού (1972), αλλά κάτω από τις διαταγές του καθεστώτος, με το μετεμφυλιακό σύνθημα ‘’ ελεύθερα συνδικάτα’’, δηλαδή κοινωνικοί εταίροι, συμβιβασμένοι, ΄πως δείχνουν κι οι συλλογικές συμβάσεις που υπέγραφαν.

Καταλήγοντας θα θέλα απλά να αναφέρω ότι το σωματείο σχεδόν κάθε χρόνο ανελλιπώς διοργάνωνε χοροεσπερίδες. (φωτό 1930). Ακόμη, θα πρέπει εδώ απλά να αναφέρουμε και τις παιδικές κατασκηνώσεις κάτω από την δαπάνη του Ταμείου και με την ευθύνη του σωματείου.

Η σύντομη αυτή αναδρομή της δράσης του σωματείου, σίγουρα δεν καλύπτει όσο θα θέλαμε τις πλευρές, τις δράσεις και το πλαίσιο που είναι το επιθυμητό. Απλά θέλουμε να αναδείξουμε ότι οι  δράσεις, οι πρωτοβουλίες,  οι εφημερίδες, οι αγώνες, οι χοροί, οι εκλογές, οι συνελεύσεις διαπαιδαγώγησαν ένα κλάδο γεμάτο ζωντάνια και διάθεση.   Το αρχείο είναι πλούσιο ανεξερεύνητο, προσπαθούμε να το ανακαλύψουμε όλο, να βγάλουμε μια μπροσούρα τα επόμενα χρόνια.

Στο διάλειμμα που ακολούθησε, οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να εξετάσουν μέρος του αρχειακού υλικού του Συνδικάτου, που για πρώτη φορά ήταν σε θέση να παρουσιαστεί στο ευρύ κοινό.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την παρουσίαση του Α. Κούτα, όσον αφορά τη δράση του Συλλόγου από το 1974 μέχρι και το 2000, όπου σημείωσε:

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη παρουσία σας στην σημερινή εκδήλωση για τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής. Είναι μέγιστη τιμή η «χρέωση» αυτή που πήραμε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδικάτου, χρέωση που είναι και για εμάς ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολύτιμα μαθήματα που θα μπορούσαμε να πάρουμε, όσον αφορά τους αγώνες της τάξης μας, για αυτή τη ζωή που μας αξίζει. Είναι ένα πολύτιμο και μοναδικό μάθημα για τη συλλογική δράση, για την αντοχή, την τόλμη και την υπομονή που θέλει ο αγώνας για τα σύγχρονα δικαιώματα μας στη δουλειά και τη ζωή. Η ίδια η δουλειά που έχουμε ανοίξει, πάνω από δυο χρόνια πρίν, με σκοπό την ανάδειξη του αρχειακού υλικού του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, είναι μια διαδικασία η οποία είναι σε πλήρη εξέλιξη και που σίγουρα θα συνεχιστεί το επόμενο διάστημα. Είναι ένα μάθημα για όλους μας, τους παλαιότερους, τους νεότερους αλλά και αυτούς που θα έρθουν μετά… Ένα μάθημα για την υπόθεση της ταξικής πάλης, τις εφόδους της αλλά και τις υποχωρήσεις της. Ένα μάθημα για την ίδια την εργατική τάξη, όπως αυτή εκφράστηκε και έδρασε μέσα από τον κλάδο του φαρμάκου, με σαφές μέτωπο απέναντι στην εργοδοσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του αλλά και κάποιες φορές σε αγαστή συνεργασία μαζί του, με πολλούς τρόπους…

H ίδια η ιστορία, η 100χρονη δράση του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, έχει να μας διδάξει πάρα πολλά…Το πιο σημαντικό όμως από αυτά είναι το πως διεξάγεται η ίδια η ταξική πάλη, το πως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αυτοί σήμερα που παράγουν όλον αυτόν τον πλούτο, πρέπει- είναι πέρα για πέρα επίκαιρο και αναγκαίο-να ορίσουν το μέλλον τους, την κατεύθυνση αυτή που πρέπει να πάρει η πάλη τους με γνώμονα όχι μόνο τις ανάγκες τους αλλά και την ίδια τη θέση τους.

Η ιστορία του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, όπως τουλάχιστον θα παρουσιαστεί σε αυτό το σημείο, αποδεικνύει από ένα ακόμα μετερίζι το τι σημαίνει ένα πραγματικά ταξικό σωματείο, ένα σωματείο στο οποίο πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με την αταλάντευτη πάλη τους, η οποία βασίζεται στις σύγχρονες ανάγκες τους, στην πορεία για την κατοχύρωση τους. Πολύ περισσότερο, η παρουσίαση που ακολουθεί αναδεικνύει το εξής: το πως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, όταν στοιχήσουν τον αγώνα τους σε ταξική κατεύθυνση, με λόγια και έργα, και κατακτήσεις έχουν αλλά και ανεβάζουν, πάνε το μπόι τους ένα σκαλί ψηλότερα.

Πιάνοντας το νήμα λοιπόν, μπορούμε να εντοπίσουμε, βάσει και της έρευνας που έχουμε κάνει, ότι ήδη από τα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1960, πρωτοπόροι αγωνιστές μέσα από τον τότε Σύλλογο Φαρμακοϋπαλλήλων δραστηριοποιούνται μέσα από την κίνηση των «115 Συνεργαζόμενων Εργατοϋπαλληλικών Ενώσεων», μιας θα το λέγαμε μετωπικής κίνησης, όπου στο απόγειο της έφτασε να συσπειρώνει σχεδόν 680 συνδικαλιστικές οργανώσεις, μέχρι την εγκαθίδρυση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, τον Απρίλη του 1967. Κύρια αιτήματα της κίνησης αυτής, ήταν ο εκδημοκρατισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως επίσης και άλλα ασφαλιστικά και οικονομικά αιτήματα. Ήδη από τα τέλη του 1963, και συγκεκριμένα στις 22 Οκτώβρη, ο Σύλλογος συντάσσεται με αυτή την κίνηση, καλώντας τους εργαζόμενους του κλάδου σε απεργία με αίτημα αιχμή αυτό της υπεράσπισης του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, μέσα από το επικουρικό ταμείο του ΤΕΑΥΦΕ. Ουσιαστικά, λόγω της απαγόρευσης των σωματείων, κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας, σύμφωνα με τις πηγές με τις οποίες ήρθαμε σε επαφή, η ιστορία του Συλλόγου Φαρμακοϋπαλλήλων γράφεται τελείως διαφορετικά στις εκλογές του 1975. Συγκεκριμένα στις 10 Νοέμβρη, σε σύνολο 948 ψηφισάντων, οι ταξικές δυνάμεις της «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΦΑΡΜΑΚΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ», κατέλαβε τις 6 από τις 9 έδρες του Δ.Σ. του τότε Συλλόγου, διοικώντας το Σύλλογο με αυτοδυναμία. Αντίστοιχα, στις εκλογές του Συλλόγου, στις 11 Δεκέμβρη 1978, οι δυνάμεις της «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΦΑΡΜΑΚΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ», κατέλαβαν τις 7 από τις 11 έδρες του Διοικητικού Συμβουλίου, σε σύνολο 659 έγκυρων ψηφοδελτίων.

Προσπαθώντας να πιάσουμε πιο ολοκληρωμένα το νήμα της εποχής, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980, από τη σκοπιά της δράσης του Συλλόγου, κάτω από αυτές τις νέες συνθήκες, μπορούμε με σαφήνεια να οδηγηθούμε σε δυο πολύ βασικά αλλά και επίκαιρα συμπεράσματα:

1. Η δράση και η λειτουργία του Συλλόγου Φαρμακοϋπαλλήλων, κάτω από την καθοδήγηση και ηγεσία των ταξικών δυνάμεων, μπαίνει σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Καθιερώνεται πλέον όλο και πιο ξεκάθαρα και ολοκληρωμένα ένα πλαίσιο πάλης με αιτήματα που συσπειρώνουν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των συναδέλφων του κλάδου, από όλο το φάσμα του. Το ζήτημα της καθιέρωσης του 5ημερου και 8ωρου, των επιμέρους επιδομάτων, τα χαρακτηριστικά ευθείας σύγκρουσης με την εργοδοσία του κλάδου, η οποία να σημειώσουμε ότι αυτή την περίοδο αρχίζει και αποκτάει πόδια στον κλάδο, με τη δημιουργία και επέκταση μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και αποθηκών κυρίως, συσπειρώνουν τους συναδέλφους του κλάδου. Η δράση του Συλλόγου απλώνεται σε πάνω από 20 εργοστάσια στην Αττική, σε συνέργεια βέβαια και με την Ένωση Εργατοϋπαλλήλων Φαρμακοβιομηχανίας, όπως επίσης σε πολυάριθμες φαρμακαποθήκες και φαρμακεία. Το ποιοτικό στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι η συναδέλφισσα και ο συνάδελφος βλέπει το «Σωματείο» σαν το δεύτερο σπίτι του. Η συμμετοχή έξω από την κινητοποίηση στο φαρμακείο του «Μπακάκου», η δράση των συναδέλφων, μέσα και από το εργοστασιακό σωματείο της πρώην Squibb, είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, είναι μόνο δυο από τα αμέτρητα παραδείγματα που αποδεικνύουν στην πράξη την «ενότητα στην πάλη», για τα σύγχρονα δικαιώματα στο χώρο δουλειάς, για τη ζωή που μας αξίζει. Τα αιτήματα που μπαίνουν, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, για κατοχύρωση μισθών και συνθηκών δουλειάς, φανερώνουν την κατεύθυνση την οποία είχε ο Σύλλογος, κάτω από την καθοδήγηση και την ηγεσία των ταξικών δυνάμεων της Προοδευτικής Κίνησης.
2. Μέσα στο ίδιο διάστημα, το πλαίσιο πάλης και δράσης του Συλλόγου αναπροσαρμόστηκε, πατώντας πάνω στις πραγματικά σύγχρονες-και πέρα για πέρα επίκαιρες σήμερα-ανάγκες του εργαζόμενου στον κλάδο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι μέσα στα πλαίσια του Συλλόγου, σχεδόν όλη αυτή την δεκαετία που αναλύουμε, δημιουργήθηκαν επιμέρους Επιτροπές, όπως αυτές των Νέων Εργαζόμενων και των Γυναικών, με πιο στοχευμένο πλαίσιο αιτημάτων αλλά και δράσης, όπως π.χ., για την εγκυμονούσα ή μητέρα συνάδελφο τον φοιτητή και εργαζόμενο στον κλάδο. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει και τον ίδιο το χαρακτήρα που πήρε ο Σύλλογος, ο οποίος με στοχευμένη δράση κινήθηκε πιο ολοκληρωμένα ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, όπως σε πολλές περιπτώσεις εκφράστηκε απέναντι σε αυτά τα δύο στρώματα. Η εφημερίδα του Συλλόγου, η «ΦΩΝΗ» είναι το μέσο ενημέρωσης και αγώνα για το συνάδελφο, η έκδοση και η κυκλοφορία της γίνεται σκοπός που συσπειρώνει στην πάλη το συνάδελφο και τη συναδέλφισσα από το εργοστάσιο, την αποθήκη και το φαρμακείο.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Το νέο στοιχείο που χρειάζεται να κρατήσουμε σε αυτό το σημείο, είναι το εξής: αρχικά, το επίπεδο συμμετοχής στην καθημερινή δράση αλλά και στο επίπεδο του κινήματος, σε επίπεδο Αττικής αλλά και Ελλάδας, όσον αφορά τον κλάδο, έχει αυξηθεί σημαντικά, όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά. Και αυτό γιατί: Γιατί ιδρύονται, ανδρώνονται και αλλάζουν ρότα, με τις ταξικές δυνάμεις πολλές φορές πρωταγωνίστριες, μια σειρά εργοστασιακά και επιχειρησιακά σωματεία σε επίπεδο Αττικής αλλά και κλαδικά σε όλη την Ελλάδα. Επομένως, το καθαρά ποιοτικό στοιχείο σε αυτό το σημείο, είναι ότι οι εργαζόμενοι στον κλάδο, προφανώς λόγω του ότι δεν ζούσαν στην εποχή «όπου έβρεχε λεφτά», αποφάσισαν να οργανωθούν συλλογικά, μαζικοποιώντας τόσο το Σύλλογο, όσο και τα εργοστασιακά σωματεία σε χώρους όπως, η ΧΡΩΠΕΙ, η πρώην Squibb, η Glaxo, η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία(πρόγονος του σημερινού ΙΦΕΤ), η Κρατική Φαρμακαποθήκη, η Pfizer, η ΦΑΡΑΝ, η ΦΑΜΑΡ, η Μπερινγκερ, η ΒΙΑΝΕΞ, η ΑΝΤΕΛΚΟ κ.α. Άλλωστε, αποτελεί τιμή για το Σύλλογο Φαρμακοϋπαλλήλων, το γεγονός ότι ήταν, ως το πιο μαζικό σωματείο, ένα από τα ιδρυτικά μέλη στην δημιουργία της ΟΕΦΣΕΕ, το 1982, γεγονός που ήρθε να καλύψει αντικειμενικά την ανάγκη για ενιαία και πανελλαδική εκπροσώπηση των εργαζομένων του κλάδου, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε, η πρώτη κλαδική Σύμβαση του 1982, όπου μεταξύ άλλων κατοχυρώνει αιτήματα, όπως π.χ. την αναπροσαρμογή του μισθού ανάλογα με τον τιμάριθμο του καταναλωτή, όπως σημειώνεται, οι τριετίες, το 5ημερο/8ωρο, η γονική άδεια 4 μηνών της μητέρας κ.α.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Η κύρια κατεύθυνση ολόκληρης αυτής της δουλειάς, που έχει ξεκινήσει πριν από σχεδόν 2-2μιση χρόνια και εξελίσσεται και σήμερα, δεν θέλουμε να έχει ένα στείρο «μουσειακό χαρακτήρα, ένα επετειακό περιτύλιγμα». Ίσα ίσα θέλουμε να έχει έναν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, υπό το πρίσμα, τόσο για τον παλαιότερο όσο και και για τον νεότερο και νεοεισερχόμενο συνάδελφο στον κλάδο, του τι χαρακτήρα και τι θέση έχει το Συνδικάτο στην πάλη μας στο χώρο δουλειάς μας. Γιατί σήμερα ένας εργαζόμενος στον κλάδο, στο εργοστάσιο, στην ιατρική ενημέρωση, στην φαρμακαποθήκη, στο φαρμακείο να οργανωθεί και να διεκδικήσει συλλογικά τα πραγματικά και σύγχρονα δικαιώματα του και κατ επέκταση ποιος είναι και θα πρέπει να είναι ο αγώνας αυτός που θα εμπνεύσει, θα ατσαλώσει και τελικά θα δικαιώσει.. Σύμφωνα λοιπόν με την κατεύθυνση που θεωρούμε ότι θα πρέπει να έχει ένα πραγματικό εργατικό σωματείο, από την πλευρά της υπεράσπισης των σύγχρονων δικαιωμάτων μας στο σήμερα και για το αύριο, είναι χρήσιμο να αναδείξουμε τη στάση και τη δράση τόσο του Συλλόγου, όσο και κατ επέκταση της Ομοσπονδίας, σχετικά με την παραγωγή, την εμπορία και την κατανάλωση φαρμακευτικών προϊόντων, όπως ήταν η πρόταση για την ίδρυση και λειτουργία του ΕΟΦ. Ενδεικτικά, αντιγράφουμε από την ανακοίνωση του Συλλόγου, με ημερομηνία 26/10/1983:

«…Ιδρύεται Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων με σκοπό την πλήρη υπαγωγή στις αρμοδιότητες του, όλων των δραστηριοτήτων που αφορούν την παραγωγή, την εισαγωγή, την εμπορία και την κατανάλωση φαρμακευτικών και διαιτητικών προϊόντων.(…) Στην διοίκηση του συμμετέχουν και εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών φορέων των εργαζομένων και συγκεκριμένα: Ο Σύλλογος Φαρμακοϋπαλλήλων, η Ένωση Εργατοϋπαλλήλων Φαρμακοβιομηχανίας, ο Σύλλογος Εργοδηγών Χημικών κ.α.(…) Στον ΕΟΦ υπάγονται οι παρακάτω υπηρεσίες: Κρατική Φαρμακοβιοχανία, Κρατική Φαρμακαποθήκη, Υπηρεσία Εισαγωγών-Εξαγωγών, Υπηρεσία Ελέγχου, Υπηρεσία Έρευνας και Ενημέρωσης κ.κ. (…) Από τον ΕΟΦ ιδρύεται άμεσα κρατική φαρμακοβιομηχανία για την παραγωγή τελικών φαρμακευτικών προϊόντων με προοπτικό στόχο, την πλήρη κάλυψη των εγχώριων αναγκών(…)Τις αρχικές εγκαταστάσεις της μπορεί να αποτελέσουν μετά από μελέτη και συγκεκριμένες ιδιωτικές μονάδες που θα κρατικοποιηθούν ή θα εξαγοραστούν μερικά, με το 51% των μετοχών τουλάχιστον(…) Με νόμο είναι δυνατή η υποχρεωτική εξαγορά από τον ΟΕ μέρους ή του συνόλου των μετοχών που ανήκουν σε ιδιώτες(…)Οι ιδιωτικές φαρμακευτικές επιχειρήσεις υποχρεούνται να προσαρμόζουν την παραγωγή ή τις εισαγωγές τους στα πλαίσια που θα καθορίζει ο ΕΟΦ(…)Ο ΕΟΦ ιδρύει Κρατική Φαρμακαποθήκη(…) η οποία δημιουργεί παραρτήματα μέσα σε έξι μήνες σε όλη την Ελλάδα. (…) Με την ίδρυση της Κ.Φ. καταργούνται όλες οι κρατικές φαρμακαποθήκες. (…) Η διακίνηση των προϊόντων, από την παραγωγή μέχρι τον τελικό καταναλωτή, είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του Κράτους, μέσω του ΕΟΦ. (…). Η Υπηρεσία Εθνικού Συνταγολογίου συντάσσει βιβλιογραφία για τα παραγόμενα προϊόντα κωδικοποιώντας ενδείξεις, αντενδείξεις και γνωμοδοτεί για την ανάγκη ή όχι της κυκλοφορίας των προϊόντων.(…). Ο ΕΟΦ υποχρεούται να μεριμνήσει για την απορρόφηση όλων των εργαζομένων που απασχολούνται στις φαρμακευτικές επιχειρήσεις που θα κρατικοποιηθούν(…)Με τη δημοσίευση αυτού του νόμου κάθε άλλη διάταξη που είναι αντίθετη στις διατάξεις του καταργείται(…)Οποιαδήποτε διάταξη της Ε.Ο.Κ. αντίθετη με τα όσα αυτός ο νόμος προβλέπει, δεν παίρνεται υπόψη και δεν ισχύει για την Ελλάδα…». Αντιγράφοντας από την ανακοίνωση του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων ΧΡΩΠΕΙ, με ημερομηνία 1/10/1984, διαβάζουμε:

«…φάρμακο φτηνό για όλο το λαό(…)ΧΡΩΠΕΙ βάση της Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας για φτηνό, καλό και κατάλληλο φάρμακο…».

Είναι αναγκαίο να αναφερθεί το εξής ζήτημα: στην μέχρι τώρα έρευνα που έχουμε κάνει, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα του ότι και μέσα στον Σύλλογο, αλλά και σε επίπεδο Ομοσπονδίας, υπήρξαν για ένα μικρό συνολικά διάστημα, δυο γραμμές. Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, κυρίως μέσα στην δεκαετία του 1980, και στις αρχές του 1990, εκφράστηκε μέσα από τις δυνάμεις κυρίως της ΠΑΣΚΕ και πολύ λιγότερο της ΔΑΚΕ. Ήταν οι δυνάμεις αυτές που αποτέλεσαν, και από την ηγεσία του Συλλόγου, για μικρό χρονικό διάστημα, τον «Δούρειο Ίππο» της κυβέρνησης και των εργοδοτών μέσα στον κλάδο. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η κεντρική θέση της ΠΑΣΚΕ, σε επίπεδο Ομοσπονδίας, αλλά και Συλλόγου, ότι η Διοικούσα Επιτροπή της ΟΕΦΣΕΕ, μέχρι τις πρώτες εκλογές το 1982, δεν ήταν αρμόδια να εκπροσωπήσει ακόμα τους εργαζόμενους του κλάδου, τη στιγμή που το εισόδημα τους είχε πάρει την κατιούσα, λόγω και μιας συλλογικής σύμβασης εργασίας, που ίσχυε ακόμα στα πλαίσια της ΟΥΙΕ.

Ήταν οι δυνάμεις αυτές που για τον νόμο 1316, περί ίδρυσης του ΕΟΦ, έταζαν λαγούς με πετραχήλια στους εργαζόμενους του κλάδου, διακηρύσσοντας την περίφημη «κοινωνική ειρήνη», «ότι δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή να διεκδικήσουμε κάτι» τη στιγμή που και οι κυβερνήσεις της εποχής έπαιζαν το ρόλο του Πιλάτου. Είναι χαρακτηριστικό ότι όπως ανέφερε ο Karl Heinz Narjes, εκ μέρους της επιτροπής των ευρωπαϊκών κοινοτήτων, «…η ίδρυση του ΕΟΦ είναι ασυμβίβαστη με τα άρθρα 37 και 40 της ΕΟΚ της πράξης προσχώρησης της Ελληνικής Δημοκρατίας από το σημείωμα της Ένωσης Εργατοϋπαλλήλων Φαρμακοβιομηχανίας προς το Δ..Σ. του Συλλόγου, στις 27/2/1984…».

Σε αυτό το σημείο, μπορούμε να οδηγηθούμε σε δυο συμπεράσματα:

Αρχικά, η θέση του Συλλόγου για την ίδρυση και λειτουργία του ΕΟΦ, ήταν σε σχέση με τα τότε αλλά και τα τώρα δεδομένα ριζοσπαστική αλλά και επίκαιρη, όσον αφορά το φάρμακο σαν κοινωνικό αγαθό,(πόσο επίκαιρο άραγε;;) δείχνοντας και το χαρακτήρα του Συλλόγου σαν ένα πραγματικά ταξικό σωματείο, εκείνη ακριβώς την περίοδο. Υπό τις σημερινές συνθήκες, πόσο αποκρουστικός απέναντι στους εργαζόμενους του κλάδου και όχι μόνο είναι ο ΕΟΦ, ο οποίος ουσιαστικά αντιπροσωπεύει το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος, θεσμοθετώντας ουσιαστικά το περιθώριο και τους όρους κέρδους, πάνω στην ίδια μας τη ζωή, μέσω του φαρμάκου;;;

Παράλληλα, το δεύτερο συμπέρασμα είναι, με αφορμή την περίπτωση του ΕΟΦ, ότι ένας αγώνας χωρίς πορεία σύγκρουσης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών με την εργοδοσία, το κράτος της και την Ε.Ε., ο εργαζόμενος και στον κλάδο του φαρμάκου όχι μόνο δεν έχει να κερδίσει το παραμικρό, αλλά η θέση του συνολικά θα χειροτερεύει. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι εγκαταστάσεις της ΧΡΩΠΕΙ, έκλεισαν οριστικά το 1996, επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και τμήμα των σημερινών εγκαταστάσεων της ΒΙΑΝΕΞ στην Πάτρα, αποτελούσε μέρος των αρχικών εγκαταστάσεων της Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας

Είναι πολύ σοβαρό ζήτημα ευθύνης για όλους μας το ότι και μέσα στην δεκαετία του 1990, με την παγκόσμια υποχώρηση του εργατικού κινήματος, ο Σύλλογος Φαρμακοϋπαλλήλων, με τις ταξικές δυνάμεις της Προοδευτικής Κίνησης Φαρμακοϋπαλλήλων στην ηγεσία του Συλλόγου με αυτοδυναμία, κράτησαν τη «φλόγα αναμμένη». Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε όλη αυτή την περίοδο, ο Σύλλογος πήρε το χαρακτήρα του «κάστρου» για τον εργαζόμενο. Η πάλη του φαρμακοϋπάλληλου, με την κατεύθυνση αυτή που πήρε κατοχύρωσε δικαιώματα, όπως της 5ημερης και 8ωρης εργασίας, Δευτέρα με Παρασκευή, των εφάπαξ που ανταποκρίνονταν πραγματικά στα εργάσιμα χρόνια, των επιδομάτων όπως τα ΒΑΕ, των παροχών όπως οι παιδικές κατασκηνώσεις για τα παιδιά των εργαζόμενων του κλάδου και πολλά άλλα δικαιώματα και κατακτήσεις, τόσο σε επίπεδο επιχείρησης, όσο και σε επίπεδο κλάδου, μέσα από τους κόλπους της ταξικής πλέον Ομοσπονδίας.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, είναι ζήτημα ευθύνης για την εργατική τάξη, για τα εργατικά σωματεία και τις Ομοσπονδίες, για τις ταξικές δυνάμεις μέσα σε αυτά να πρωτοστατούν «σε οποιεσδήποτε συνθήκες», ασχέτως συσχετισμών, στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον ιστορικό και πρωτοπόρο ρόλο της. Ήταν και ζήτημα ευθύνης για την Ομοσπονδία μας και κατ επέκταση και για το Συνδικάτο Φαρμάκου, η ίδρυση του ΠΑΜΕ, στις 3 Απρίλη του 1999. Την περίοδο που φαινόταν ότι δεν κουνιέται φύλλο, την περίοδο που οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είχαν από καιρό δείξει την εκ των προτέρων αποκρουστική τους φύση, η εργατική τάξη της χώρας μας «τράβηξε μπροστά». Το Συνδικάτο Φαρμάκου Αττικής και η ΟΕΦΣΕΕ έδειξαν για μια ακόμα φορά, μέχρι την επόμενη, ότι «είναι από τα παιδιά που δεν κάθονται καλά». Μέσα από τους κατακτημένους με κόπους και θυσίες ακατάλυτους δεσμούς με τους εργαζόμενους του κλάδου, αυτό το «φως που πάντα καίει», όχι μόνο δεν έσβησε ποτέ, αλλά όλο και φουντώνει, γίνεται πιο γεμάτο, πιο λαμπερό!

Η ανάδειξη του ιστορικού αρχείου του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής δεν τελειώνει εδώ. Είναι μια διαδικασία, που αναδεικνύει την ίδια μας τη στάση έναν αιώνα τώρα. Μέσα από όλη αυτή την δουλειά, βγάζουμε τα συμπεράσματα για την ίδια μας τη δράση, γινόμαστε πιο ικανοί και πιο αποφασιστικοί. Όπως άλλωστε έγραψε και ο μεγάλος μας ποιητής Γ. Ρίτσος: «…Κάποτε, θα ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου! Μην ξεχνάς, ΠΕΡΠΑΤΑ…!». 100 χρόνια Συνδικάτο Φαρμάκου Αττικής! Εμπνεόμαστε, διδασκόμαστε, γινόμαστε πιο δυνατοί για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο!

Καλή δύναμη, καλούς αγώνες!

Ευχαριστώ πολύ!

Στη συνέχεια, το λόγο για την κεντρική ομιλία πήρε ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του κλαδικού Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής, Σ. Σταθουλόπουλος, ο οποίος σημείωσε:

Σήμερα ολοκληρώνονται οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια

100 χρονιά κλαδικό συνδικάτο 100 χρόνια δράσης και αγώνα για καλύτερες συνθήκες εργασίας αξιοπρεπείς μισθούς.

Η ίδρυση του σωματίου το 1924 έκφρασε την αναγκαιότητα της οργάνωσης των εργαζομένων στα φαρμακεία, και τις μικρές βιοτεχνίες, έβλεπαν ότι μόνο με την οργάνωση μπορούσαν να διεκδικήσουν δικαιώματα ότι μόνο με την ταξική πάλη απέναντι στους εργοδότες της εποχής εκείνης μπορούσαν να έχουν κατακτήσεις

Σήμερα ισχύει ακόμα περισσότερο ή αναγκαιότητα οι εργαζόμενοι του κλάδου να οργανωθούν στο συνδικάτο τους.

Από το 1924 μέχρι σήμερα μπορούμε να δούμε όλη την εξέλιξη του κλάδου του φαρμάκου από τα φαρμακεία, και τις μικρές βιοτεχνίες της εποχής εκείνης που απασχολούσαν εργαζόμενους την ίδρυση το πρώτον βιομηχανιών μέχρι σήμερα που υπάρχουν εκατοντάδες φαρμακευτικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες που απασχολούν  περίπου 40 χιλιάδες πανελλαδικά στην αττική πού είναι το κέντρο της δραστηριότητας απασχολούνται περίπου 20.000

Ανάλογη εξέλιξη είχε και η μορφή οργάνωσης των εργαζομένων ξεκίνησε με το σύλλογο εργαζομένων στα φαρμακεία ιδρύεται σωματείο για τους εργαζόμενους στα εργοστάσια του φαρμάκου, αρχές του 1980 ιδρύεται η ομοσπονδία φαρμάκου όπου ο σύλλογος των φαρμακουπαλλήλων ήταν από τα ιδρυτικά μέλη,  φτάνουμε αρχές του 2000 όπου γίνεται η συνένωση των 2 σωματείων εργατών στα εργοστάσια φάρμακο υπαλλήλων σε ένα ενιαίο σωματείο όπως γνωρίζουμε σήμερα το κλαδικό συνδικάτο φαρμάκου καλλυντικού συναφών επαγγελμάτων νομού αττικής Πειραιά και νήσου

Η ιστορία των 100χρόνων δείχνει επίσης διαχρονικά την ταξική πάλη ανάμεσα στους εργαζόμενους του φαρμάκου και τους εργοδότες που έπαιρνε μάλιστα και οξυμένες μορφές σε διάφορες περιόδους όπως στην περίοδο του δεύτερου παγκοσμίου πόλεμου.

Αποτελούν για εμάς πολύτιμος οδηγός χρήσιμο εργαλείο στη μάχη πού δίνουμε σήμερα για την υπογραφή κλαδική σύμβασης με ουσιαστικές αυξήσεις αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας μισθούς, μάχη για την αποτροπή απολύσεων σε αρκετούς χώρους δουλειάς

συναδέλφισες συνάδελφοι

Καθημερινό θέμα συζήτησης στους εργασιακούς χώρους η άσχημη κατάσταση που βιώνουμε εάν θα βγάλουμε το μηνά με αυτούς τους τσακισμένους μισθούς , εάν θα ανταποκριθούμε στα αυξημένα τιμολόγια της ΔΕΗ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΟΕΤΡΕΛΑΙΟΥ, εάν μας φτάνουν τα χρήματα για να πάρουμε τα απαραίτητα εφόδια από τα σούπερ μάρκετ, να παρακαλάμε να μην αρρωστήσουμε εμείς και η οικογένειά μας γιατί η κατάσταση στην υγειά χειροτέρευε μέρα την μέρα, να έχουμε αγωνιά για τα παιδιά μας σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης που χρόνο με το χρόνο υποβιβάζεται η παιδεία άλλα εάν θα γυρίσουν σώοι και αρτιμελής λόγω της παλαιότητας των σχολικών κτιρίων και των ανεπαρκών έλεγχων, , ο ελεύθερος χρόνος να περιορίζεται σημαντικά γιατί πλέον οι εργοδότες απαιτούν να εργαζόμαστε περισσότερες ώρες για όλες τις μέρες της εβδομάδας, , γιατί οι ανάγκες των παιδιών μας για άθληση πολιτισμό ελεύθερο χρόνο αντί να είναι υπόθεση της κοινωνίας έχουν μεταφερθεί στις πλάτες των γονιών, να υπάρχει έντονη ανησυχία για τις πολεμικές αναμετρήσεις που συμβαίνουν σε γωνιές του πλανήτη μας αλλά και στην στην περιοχή μας.

Την ίδια στιγμή πραγματοποιούνται εκατοντάδες πλειστηριασμοί που αφορούν και τους εργαζόμενους και του κλάδου μας.             Η περίπτωση της Διονυσίας  στον Ασπρόπυργο και όχι μόνο πού κάτω από τις λαϊκές κινητοποιήσεις ακυρώθηκε ο πλειστηριασμός ταυτόχρονα η κυβέρνηση τιμωρεί τη Διονυσία επιβάλλοντας άδικο φόρο  για την αλληλεγγύη που δέχτηκε για να μπορέσει να ανταποκριθεί  στις υποχρεώσεις της.

Η επιλεχτικη ανικανότητα του κράτους να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα των πλημμυρών και πυρκαγιών  που αντιμετωπίζει ο λαός μας επειδή είναι κόστος τα αναγκαία έργα, είναι κόστος να στελεχωθεί η δασική και πυροσβεστική υπηρεσία όταν την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει τους εποχικούς πυροσβέστες με τη βία. ενώ αντίθετα το κράτος είναι ικανό για τους νατοϊκούς εξοπλισμούς να δαπανά δισ. χαρακτηριστικό το στοιχείο της δαπάνης για τα πολεμικά πλοία στην ερυθρά θάλασσα που ξεπερνούν τα 3δσ τον χρόνο.

Η αιτία για την άσχημη κατάσταση πού βιώνει ό λαός μας οι εργαζόμενοι βρίσκεται στην πολιτική που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις διάφορων αποχρώσεων, συνεχίζει σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ. με τη συναίνεση  των άλλων κομμάτων, στα πλαίσια της Ε,Ε, στόχο έχουν να θωρακίσουν την μέγιστη κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων πού για να πραγματοποιηθεί απαραίτητη προϋπόθεση είναι το τσάκισμα των δικαιωμάτων μας

Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία που δίνει το ίδιο το κράτος για την τεράστια κερδοφορία των επιχειρήσεων στην ενέργεια 770 εκατομμυριάκια ευρό, οι τράπεζες 2,3 δισ,, το εφοπλιστικό κεφάλαιο μόνο για φέτος οι νέες παραγγελίες αγγίζουν τα 200δισ. στις επιχειρήσεις τον τροφίμων φαρμάκου υπάρχει τεράστια κερδοφορία  και μία σειρά άλλων κλάδων.

Οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο αποκόμισαν κέρδη 21 δισ. ενώ την ίδια στιγμή τρέχει ο πληθωρισμός με πάνω από τρία τις εκατό , έχει σαν αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν την ακρίβεια σε αναγκαία αγαθά για να ικανοποιήσουν τις στοιχειώδες ανάγκες τους.

Την ίδια στιγμή η φορολογιστία στο λαό έχει σαν αποτέλεσμα καταγραφούν από τις εισπράξεις του πρώτου εξάμηνου πάνω από 35 δις.

Ταυτόχρονα πάλι με τα στοιχεία του κράτους ο κατώτατος μισθός έχει χάσει περίπου 30% σήμερα σε σχέση με το 2009 τελευταία χρόνια που υπογράφτηκαν κλαδικές και επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις.

Με τα νομοθετικά εκτρώματα ιδιαίτερα του Χατζηδάκη Γεωργιάδης επιδιώκουν να χτυπήσουν το σταθερό χρόνο εργασίας την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης προσπαθώντας να επιβάλλουν ωράριο λάστιχο για όλες τις ημέρες της εβδομάδος

Αϊτή είναι η πολίτικη πού εκφράζουν για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων αυτή είναι η γραμμή που έχουν συμφωνήσει ι όλα τα αστικά κόμματα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ένωσης

Έχουν επεξεργασμένη και ευέλικτη τακτική οι επιχειρηματικοί όμιλοι  στον κλάδο μας το γνωρίζουμε αρκετά καλά , στην προσπάθεια να μας πείσουν να βάλουμε πλάτη ότι θα έχουμε όφελος από την ανάπτυξη που βιώνει ο κλάδος. Ότι είμαστε μια οικογένεια.

Λογικά αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει οργή και αγανάκτηση σε χώρους δουλειάς στο λαό μας

 Στις 20 Νοέμβρη στην απεργία συμμετείχαν χιλιάδες εργαζόμενοι μεταξύ αυτών και οι εργαζόμενοι του κλάδου μας έδωσαν μαγνητική απάντηση στην κυβέρνηση στους επιχειρηματικούς ομίλους φωνάζοντας δυνατά δώστε λεφτά για μισθούς υγεία και παιδεία έσω η Ελλάδα πολέμου τα σφαγεία

το ίδιο διάστημα οργανώθηκαν μια σειρά κλαδικές κινητοποιήσεις  όπως στους διανομείς στους ντελιβεραδες στους λιμενεργάτες στους υγειονομικούς στους εκπαιδευτικούς στην ναυπηγοεπίσκευαστική ζώνη στους οικοδόμους και μία σειρά άλλους κλάδους

Διεκδικήσαμε να υπογραφούν τώρα κλαδικες συμβάσεις με ουσιαστικές αυξήσεις κάλυψη των αναγκών σε υγεία παιδεία Κόντρα σην προσπάθεια της κυβέρνησης να νομοθετήσει υποτίθεται όπως συζητείται αυτές τις μέρες στη βουλή το νομοσχέδιο για το κατώτατο μισθό που θα υπολογίζεται με βάση την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων

Διεκδικήσαμε να μη συμμετέχει η χώρα μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Ε.Ε να απεμπλακεί άμεσα η χώρα μας . ιδιαίτερα αυτή την περίοδο όπου υπάρχει επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία

Στον κλάδο μας υπήρχαν αγωνιστικές κινητοποιήσεις στην ΦΑΜΑΡ στην ΜΠΕΡΓΚΕΡ στην ΑΔΕΛΚΟ στον όμιλο ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ για υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων με ουσιαστικές αυξήσεις συμμετείχαν μαζικά στην απεργία στς 20 Νοέμβρη όπως στην Μπέργκεν στην johnson στην αδελκο στην ΠΡΟΦΑΡΜ στην ΦΑΜΑΡ

Συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά την μάχη η απεργία ήταν σταθμός κλιμακώνουμε σε κάθε χώρο δουλειάς

ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΕΣ ΣΝΑΔΕΛΦΟΙ

Οι φαρμακοβιομχανο οι επιχειρηματικοί όμιλοι του κλάδου συνολικά την ίδια ώρα λαμβάνουν  εκατομμύρια ευρώ από το ταμείο ανάκαμψης τους χαρίζονται εκατομμύρια ευρώ  από το clow back για να κάνουν επενδύσεις πρόσφατα πήραν ακόμα ένα μεγάλο δώρο από την κυβέρνηση τεράστιες αύξησης στα φάρμακα

από τον Ιανουάριο του 2023 μέχρι τον Ιανουάριο οι τιμές τον φαρμάκων είχαν αυξηθεί 12,7% ενώ από τα τέλεια Αυγούστου τεράστιες αυξήσεις πάνω από 800 φάρμακα συναρμολογούμενα ευρείας ;κατανάλωσης

Πάνω από ένα 1,7 δις πληρώνουμε από την τσέπη μας για φάρμακα ενώ  τζίρος της φαρμακευτικής αγοράς στην Ελλάδα αυξάνεται ραγδαία το ίδιο και οι εξαγωγείς φτάνοντας τα 2,6  δισεκατομμύρια ευρώ

οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκου την περίοδο 2009 2020 έφτασαν τα 77 δις αυτή είναι η ανάπτυξή τους την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι  στις αποθήκες στα εργοστάσια στην ιατρική ενημέρωση στα φαρμακεία συνολικά στις εταιρίες του κλάδου είναι χωρίς σύμβαση από το 2009

Αντίθετα οι εργαζόμενοι στο κλάδο συνεχώς βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται ενώ αυξάνονται οι θέσεις εργασίας οξυνεται συνεχώς η εντατικοποίηση της εργασίας, διαμορφώνονται ωράρια λάστιχο και προγράμματα εργασίας  με ακανόνιστα εθελοντικών Σάββατα και άλλα

Στην τελευταία συνάντηση με τους εργοδότες μας πρότειναν την απελευθέρωση του ωραρίου  κατώτατο μισθό 842 ευρό πιο κάτω από την σύμβαση του 2009

Το κλαδικό συνδικάτο τα επιχειρησιακά σωματεία  οργάνωσαν τι μάχη απέναντι στους εργοδότες σε χώρους δουλειάς. για να μην περάσουν οι σχεδιασμοί τους όπως τη φαμάρ στην αντελκο μπέργερ είναι ο μόνος δρόμος πού έχει αποτελέσματα που έχουμε κατακτήσεις είναι ο μόνος δρόμος για να ανατρέψουμε άσχημη κατάσταση

Αυτό δείχνει στην πράξη  η μαζική συμμετοχή στις αρχαιρεσίες του νεοσύστατου σωματίου της φαρματέν  όπου ψήφισαν πάνω από 300 εργαζόμενοι ακόμα και τα νέα επιχειρησιακά σωματεία της demo της pfizer που δείχνουν την αναγκαιότητα που υπάρχει σήμερα για οργάνωση και διεκδίκηση αυτό δείχνει πρόσφατα το καλοκαίρι όπου συμμετείχαν πάνω από δύο χιλιάδες εργαζόμενοι στις εκλογές του κλαδικού συνδικάτου

Είναι μεγάλη παρακαταθήκη μεγάλη ευθύνη να ανταποκριθούμε στην  εμπιστοσύνη των εργαζομένων, είναι μεγάλη ευθύνη να ανταποκριθούμε στις  απαιτήσεις που έχει σήμερα η μάχη για τα δικαιώματα των εργαζομένων

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι και η μάχη απέναντι στην ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΣΕ ΑΔΕΔΥ γενικά του εργοδοτικού  κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι η ίδια γραμμή που έχουν  για να βάζουν ε πλάτη στα σχέδια τον κυβερνήσεων της ευρωπαϊκής ένωσης των επιχειρηματικών ομίλων μία γραμμή κοινωνικού εταιρισμού συναίνεσης για να συμβάλλουν στην ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα των επιχειρήσεων είναι αποκαλυπτικό ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν έχουν ζητήσει να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι  για τις συλλογικές συμβάσεις

Αρνητικό παράδειγμα είναι η στάση της ΠΟΙΕ η διασπαστική ομοσπονδία που αποτελείται από δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού  στον κλάδο μας πού είχε σημαντική συμβολή το ταμείο μας να μετατραπεί σε επαγγελματικό με  τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και ασφαλισμένους

 Το 2013 οι περισσότεροι εργαζόμενοι είχαν την άποψη να συμμετέχουμε στο νέο ταμείο Ο αρνητικός συσχετισμός που είχε διαμορφωθεί δεν εμπόδισε την συνεπή στάση του τότε Δ.Σ. να υπερασπίσει αποφασιστικά τα συμφέροντα των εργαζομένων του κλάδου επιβεβαιώθηκε με την πάροδο του χρόνου που μας έδωσε τη δυνατότητα σήμερα να αντιπαλεύουμε αυτές τις δυνάμεις που μάλιστα λέγονται συνδικαλιστές να παλεύουμε μαζί με όλο το εργατικό κίνημα για  πραγματικά δημόσιο σύστημα ασφάλισης

Την ίδια συνεπή στάση κρατήσαμε όταν οι περισσότεροι συνάδελφοι στις αποθήκες θεώρησαν ότι θα περάσει η απελευθέρωση του ωραρίου και το Σαββάτο το αποτέλεσμα ήταν ότι κρατάμε τα κεκτημένα μέχρι σήμερα κόντρα σε εργοδότες κυβερνήσεις δήμους.

Αυτή η ταξική γραμμή του συνδικάτου μας ώθησε να συσπειρωθούμε μαζί με άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις να παλέψουμε από κοινού  ενάντια στη γραμμή που εκφράζουν  σήμερα  εργοδότες  κυβερνήσεις τα κόμματα τους με τα στηρίγματα τους τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό να νιώθουμε περήφανοι πού είμαστε από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΜΕ

Σήμερα η ραγδαία ανάπτυξη της επιστήμης της τεχνολογίας το ειδικευμένο προσωπικό μας δίνουν την τη δυνατότητα να ζήσουμε καλύτερες συνθήκες με ανθρώπινα ωράρια να απολαμβάνουμε τον πλούτο εμπόδιο είναι οι ίδιοι επιχειρηματικοί όμιλοι δίνουμε την υπόσχεση νιώθουμε χρέος απέναντι στους συναδέλφους μας να παλέψουμε για μια κοινωνία πού μας αξίζει είναι η καλύτερη υπόσχεση μπροστά στα 100 χρόνια του συνδικάτου η τάξη μας θα θ κερδίσει

 καλή δύναμη καλή συνέχεια

ΖΗΤΩ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΜΑΣ

Η εκδήλωση του Συνδικάτου Φαρμάκου Αττικής έκλεισε με την υπόσχεση για ακόμα καλύτερους αγώνες, ακόμα περισσότερους, μαζί μα την ίδια την εργατική τάξη, μέχρι την τελική της νίκη!