Ομιλία για την συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς
Ψηλά τις κόκκινες σημαίες! Να «σπάσουμε» τη νύχτα που απλώνει στη ζωή μας το σύστημα της εκμετάλλευσης, των πολέμων και της φτώχειας. Να φωτίσουμε τον αγώνα για να ζήσουμε με βάση τις δυνατότητες που η ανάπτυξη της γνώσης και της τεχνολογίας, η ίδια η δουλειά μας έχει δημιουργήσει, για να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Από τον φετινό εορτασμό της πρωτομαγιάς, τιμάμε τον ηρωικό αγώνα εκατομμύριων εργατών, τους νεκρούς της τάξης μας. Τις κατακτήσεις τους, την ασίγαστη πάλη τους με το κεφάλαιο. Κρατάμε τις αρχές της ταξικής πάλης, την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Δεν είναι φράσεις στα καταστατικά των Σωματείων μας, αλλά οδηγός της δράσης μας.
Τους τιμάμε στην Αθήνα, σε αυτόν τον δρόμο, που πριν 5 ακριβώς χρόνια, το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα, «σπάσαμε» απαγορεύσεις, αγνοήσαμε τις προτροπές για εθνική συστράτευση και κλεισμένα στόματα λόγω της πανδημίας και στείλαμε μήνυμα στους εργάτες όλου του κόσμου ότι η ταξική πάλη δεν θα υποσταλεί ούτε λεπτό, σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Τους λέμε λοιπόν καθαρά ότι η εργατική τάξη, οι λαοί όλου του κόσμου δεν θα κάνουν καμία θυσία για τα κέρδη των λίγων, των επιχειρηματικών ομίλων, για τα γεράκια του πολέμου. Δεν θα ματώσουμε τα χέρια μας με το αίμα άλλων λαών, ούτε θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους. Δεν θα βάλουμε τα «κεφάλια μέσα». Δεν θα συνταχθούμε με τους εκμεταλλευτές μας για να γίνουν ισχυρότεροι και να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο. Δεν θα διαχωριστούμε οι εργάτες όλου του κόσμου μεταξύ μας παίρνοντας το μέρος του ενός ή του άλλου ληστή του πλούτου που παράγουμε.
Αντιπαλεύουμε την πολεμική εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την πολεμική προετοιμασία και τους εξοπλισμούς, τις πολεμικές δαπάνες. Το πρόγραμμα REARM της ΕΕ όπως και το πρόγραμμα εξοπλισμών της ελληνικής κυβέρνησης σημαίνει περικοπή συντάξεων, μισθών και κοινωνικών παροχών. Σημαίνει νέα ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων και μεγαλύτερη φοροληστεία για όλο το λαό. Σημαίνει νέες ιδιωτικοποιήσεις στο νερό, στις μεταφορές, στην ενέργεια.
Το λέμε καθαρά, δεν συναινούμε! Δυναμώνουμε τον αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κοινωνικές υπηρεσίες στελεχωμένες, σχολεία και υγεία με βάση τις δυνατότητες που διαμορφώνει η ανάπτυξη της επιστήμης, ασφαλείς και αναβαθμισμένες αποκλειστικά κρατικές μαζικές μεταφορές, νερό κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.
Με τα αφεντικά μας δεν βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά, δεν κάνουμε «θυσίες όλοι». Ποτέ και πουθενά δεν κάναμε μαζί θυσίες, ούτε στην καπιταλιστική κρίση, ούτε στην πανδημία, ούτε στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
Σε έναν κόσμο που φλέγεται απ’ τις πολεμικές συγκρούσεις δεν θα εμπιστευτούμε ότι θα μας βγάλουν από τον κίνδυνο της καταστροφής αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτήν, τα κόμματα του κεφαλαίου, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι θα μας σώσουν από τους κινδύνους αυτοί που τους έθρεψαν για τα συμφέροντά τους. Αυτό το δρόμο υπηρετούν και οι δήθεν αντισυστημικοί κλακαδόροι της υπεράσπισης των πολεμικών εξοπλισμών και της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, οι υπερασπιστές της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου που τα βάζουν μόνο με τις λεγόμενες «παθογένειες» του κράτους και τους ανίκανους διαχειριστές. Όμως έχουμε τεράστια πείρα πια. Τέτοια δεκανίκια του συστήματος γνωρίσαμε πολλούς τα τελευταία χρόνια.
Καμία αυταπάτη. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο κράτος του κεφαλαίου. Δεν αλλάζει. Το σύστημα αναβλύζει τη μπόχα της σαπίλας που μαυρίζει τις ζωές μας. Μόνη λύση η ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας.
Λέμε στην κυβέρνηση που αρέσκεται να μιλάει για την αξιολόγηση, ότι οι εργάτες το έχουμε αξιολογήσει αυτό το κράτος και είναι βάρβαρο και αντιλαϊκό. Είναι δολοφονικό είτε σε καιρό πολέμου είτε σε καιρό ειρήνης. Είτε στέλνοντας το λαό να σκοτωθεί στα πολεμικά μέτωπα, είτε σκοτώνοντάς τον στα Τέμπη σε μεταφορικά μέσα – φέρετρα και στους εργασιακούς χώρους που έχουν μετατραπεί σε αρένες θανάτου.
Δεν μας ξεγελούν τα ψίχουλα που μας πετάνε ως αυξήσεις κι επιδόματα, όταν τα θηριώδη πλεονάσματα που δημιουργούνται από τη φοροληστεία μας κατευθύνονται στους πολεμικούς εξοπλισμούς, στο χρέος, και για την αύξηση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.
Έχουμε εμπιστοσύνη στον δικό μας αγώνα, στο δίκιο μας. Ξέρουμε ότι οι μόνοι αναγκαίοι και χρήσιμοι είναι οι εργάτες, οι βιοπαλαιστές της πόλης και του χωριού. Χωρίς εμάς δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. Για αυτό σήμερα που απεργούν οι εργαζόμενοι τα καράβια μένουν δεμένα, τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις μένουν κλειστές. Οι ιδιοκτήτες τους, οι μέτοχοι των μεγάλων επιχειρήσεων, τα πραγματικά παράσιτα της κοινωνίας, δεν προσφέρουν οτιδήποτε, παρά μόνο τσεπώνουν κέρδη, κέρδη από την εκμετάλλευση των εργατών.
Συνεχίζουμε την προσπάθεια για να γίνουν οι χώροι δουλειάς, κάστρα αγώνα. Για να ενισχυθεί και να διευρυνθεί το ΠΑΜΕ, ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Για να συγκροτηθεί ένα πανελλαδικά συντονισμένο, ενιαίο κίνημα, το οποίο θα διαμορφώνει κοινές θέσεις και στόχους διεκδίκησης, προσπαθώντας να ανατρέψει την πολιτική που αφήνει ανικανοποίητες τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Πριν λίγους μήνες, το Νοέμβρη του 2024, το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε πανελλαδική σύσκεψη. Θέλουμε κι από αυτό το βήμα να χαιρετήσουμε τις 645 συνδικαλιστικές οργανώσεις του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και τις πάνω από 80 οργανώσεις συνταξιούχων που πήραν μέρος και μετέφεραν ζωντανή μαχητική πείρα από την αγωνιστική δράση και τις πρωτοβουλίες τους στους χώρους δουλειάς. Ήταν η πιο ζωντανή και ελπιδοφόρα μαζική, αντικαπιταλιστική σύσκεψη εργατικών συνδικάτων των τελευταίων ετών, που έχει σφυρηλατηθεί μέσα από μικρότερες ή μεγαλύτερες μάχες της εργατικής τάξης κόντρα στην πολιτική της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων, κόντρα στην προδοτική στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν πνοή στην οργάνωση των εργαζομένων, δυνάμωσαν την ελπίδα, έδειξαν τον δρόμο που πρέπει και μπορεί να ακολουθήσει η τάξη μας.
Απέναντι στη μοιρολατρία, στη λογική του “δεν γίνεται τίποτα”, “δεν αλλάζει τίποτα”, με τη σχεδιασμένη παρέμβασή μας και δράση, με το πλαίσιο πάλης και των αιτημάτων που βάζει στο επίκεντρο τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων, δώσαμε μεγάλες και σημαντικές μάχες:
Ενάντια στους πολεμικούς σχεδιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης και της εμπλοκής της χώρας μας στους πολέμους, τη στήριξη του “κράτους – δολοφόνου” του Ισραήλ, με μεγάλες κινητοποιήσεις, διεθνείς δράσεις, σταματώντας πολεμικό υλικό στο λιμάνι του Πειραιά, στο Λαύριο και αλλού.
Με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις καταδίκης του εγκλήματος στα Τέμπη, ενάντια στη συγκάλυψη ποινικών και πολιτικών ευθυνών, καθώς και για την ανάδειξη του πραγματικού ενόχου, του ίδιου του συστήματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ήταν καθοριστική η συμβολή του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων για την οργάνωση της απεργίας στις 28 Φλεβάρη, της μεγαλύτερης απεργίας της μεταπολίτευσης, την οποία κυβέρνηση, αστική αντιπολίτευση, εργοδότες και εργατοπατέρες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ προσπάθησαν να την εμποδίσουν.
Με τις μεγάλες απεργίες ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης και κεφαλαίου, πολλές από αυτές χωρίς αποφάσεις της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τις αποφάσεις εκατοντάδων Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Σωματείων.
Σε όλες αυτές τις μάχες, αχρηστεύσαμε αντιλαϊκές διατάξεις, αφήσαμε στα χαρτιά την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας και της διαδήλωσης, τους νόμους Χατζηδάκη και Χρυσοχοϊδη, με τη στάση οργανωμένης απειθαρχίας που αποφασίσαμε σε συσκέψεις συνδικάτων και στις συνελεύσεις των σωματείων.
Δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις για σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ είναι φωτεινό παράδειγμα που σηματοδοτεί την απόφαση των εργαζομένων ότι δεν θα μείνουν με «σταυρωμένα τα χέρια», δεν θα μείνουν άπραγοι απέναντι στην καταστροφή της ζωής τους.
Οργανώθηκαν μεγάλοι αγώνες όπως των λιμενεργατών του Πειραιά που κέρδισαν μετά από 12 χρόνια αγώνα τα βαρέα τους ένσημα, των διανομέων της “efood” που κέρδισαν τη σταθερή δουλειά με δικαιώματα καταργώντας τα δουλεμπορικά στην πράξη, των Λιπασμάτων και των Πετρελαίων της Καβάλας, της “ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ” που έκαναν κουρελόχαρτο τους αντεργατικούς νόμους. Των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής που υπέγραψαν τη σύμβασή τους κόντρα σε θεούς και δαίμονες, των εργαζομένων της ΔΕΛΤΑ που υπογράψαν ΣΣΕ και να επανέφεραν και τις κλεμμένες από την κυβέρνηση τριετίες.
Δώσαμε μεγάλη μάχη ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, σώθηκαν εκατοντάδες σπίτια φτωχού λαϊκού κόσμου, τραντάχτηκαν λαϊκές γειτονιές και πόλεις από μαζικότατες συγκεντρώσεις, στου Ζωγράφου, στην Ελευσίνα, στην Πετρούπολη, στην Αθήνα και αλλού.
Πρωτοστατήσαμε στις μάχες για να μπορούμε να πηγαίνουμε στα κέντρα υγείας και στα νοσοκομεία και να βρίσκουμε γιατρούς και νοσηλευτές. Να στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο και να γυρνάνε ασφαλή χωρίς να βάζουμε το χέρι μας στην τσέπη.
Σταθήκαμε μαζί με τους φοιτητές στα μεγάλα συλλαλητήρια και τις καταλήψεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, με αγρότες και επαγγελματίες για να αντιμετωπίσουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα μιας πολιτικής που μας αφήνει ανοχύρωτους μπροστά στις πλημμύρες και τις πυρκαγιές.
Σε τέτοιους αγώνες δυνάμωσε η οργάνωση, πολλαπλασιάστηκαν οι μαζικές συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Με αυτήν την προσπάθεια δημιουργήθηκαν νέα σωματεία σε εργασιακούς χώρους, όπου δεν υπήρχαν, μαζικοποιήθηκαν υπάρχοντα σωματεία, ιδιαίτερα με νέους σε ηλικία εργαζόμενους και με μετανάστες. Τέτοια σωματεία που γεννήθηκαν μέσα στις μάχες είναι αυτά που δημιουργήθηκε στο εργοτάξιο στο Ελληνικό, στην «efood» και τη «Wolt», στην Teleperfomance, στη “ΔΕΛΤΑ”.
Αυτή η προσπάθεια οδήγησε στην αλλαγή συσχετισμών σε Εργατικά Κέντρα όπως στον Πειραιά, στην Λιβαδειά και στα Τρίκαλα, σε Ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, όπως η ένωση των νοσοκομειακών γιατρών της Αττικής, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, όπου ιδιαίτερα οι δευτεροβάθμιες οργανώσεις μεταμορφώθηκαν από νεκροταφεία σε κάστρα αγώνα, κυψέλες συσπείρωσης και δράσης σωματείων και εργαζομένων. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία η μάχη για την αλλαγή των συσχετισμών σε μεγάλα Εργατικά Κέντρα όπως της Αθήνας αλλά και Ομοσπονδίες.
Γιατί χρειαζόμαστε να δυναμώσει αποφασιστικά ένα τέτοιο κίνημα που σε συνθήκες ενδεχόμενης πολεμικής εμπλοκής ή και καπιταλιστικής κρίσης θα σηκώσει ψηλά τη σημαία των εργατικών συμφερόντων και όχι της υποταγής.
Το πιο κρίσιμο ζήτημα είναι να κατανοηθεί από πιο πολλούς ότι το βάρος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική για την ανατροπή της πέφτει στις δικές μας πλάτες. Ότι το οξυγόνο μπορούμε να το κερδίσουμε μόνο αν ξεμπερδέψουμε με το σύστημα που φέρνει ασφυξία.
Η λύση είναι «μπροστά» και όχι σε δοκιμασμένες συνταγές που φέρνουν απογοήτευση και διαψεύσεις. Για να μην υπονομεύσουμε τους αγώνες μας με δήθεν «σωτήρες», με δήθεν «λύσεις» κυβερνητικής εναλλαγής εντός των τειχών της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του καπιταλισμού που τις έχουμε ακριβοπληρώσει. Για να μη γίνει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σκαλοπάτι εναλλαγής των αστικών κυβερνήσεων αλλά ούτε και νεροκουβαλητής του εξωραϊσμού της αστικής εκμετάλλευσης όπως προτείνουν και οι διάφορες γνωστές ουρές της σοσιαλδημοκρατίας και διαχρονικοί κλακαδόροι των άμαζων συγκεντρώσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Δίνουμε υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά για να φτάσουμε εκεί που ορίζει το καθήκον μας, για το δίκιο της τάξης μας. Για να γράψουμε την πιο μεγάλη ιστορία. Την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης!
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!
