Μέσα από τις εργασίες της διήμερης Πανελλαδικής Σύσκεψης μπορούμε να εκτιμήσουμε πως επιβεβαιώθηκε ακόμα πιο ζωντανά, ακόμα πιο καθαρά ο χαρακτήρας του ΠΑΜΕ. Η Σύσκεψη αυτή είναι ένα μεγάλο γεγονός για την εργατική τάξη της χώρας μας.
Μέσα από τις τοποθετήσεις, αλλά και τις αποφάσεις των 506 συνδικάτων, εκ των οποίων 20 Εργατικά Κέντρα και 15 Ομοσπονδίες αλλά και των 2000 συνδικαλιστών που πήραν μέρος στις εργασίες, αποδεικνύεται ότι το ΠΑΜΕ είναι το πιο μαχητικό τμήμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ένα ταξικό μέτωπο σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, επιτροπών αγώνα και συνδικαλιστών που αντλεί τη δύναμη και το κύρος του από την καθημερινή και αταλάντευτη παρουσία του στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στα ξενοδοχεία, στα λιμάνια και σε κάθε εργασιακό χώρο. Από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα μέτωπα πάλης που αφορούν τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί συνάδελφοι που πήραν το λόγο ξεκίνησαν την ομιλία τους “είναι η πρώτη φορά που το σωματείο μου παίρνει μέρος στη Σύσκεψη του ΠΑΜΕ”. Με πολλούς από αυτούς τους συναδέλφους έχουμε διαφορετική αφετηρία, πολιτική – ιδεολογική σκέψη. Ήρθαν όμως στη Σύσκεψη όχι γιατί τα βρήκαμε σε κάποιο “υπόγειο” πεδίο ή με κάποια συναλλαγή όπως συνηθίζουν άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις, αλλά συναντηθήκαμε στο πεδίο των ταξικών αγώνων, στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε ο συνάδελφος από το δήμο Καβάλας, “ξεκινήσαμε στις απεργιακές συγκεντρώσεις από 4 σωματεία και φτάσαμε στην τελευταία απεργία να συμμετέχουν 34″.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε ένας συνάδελφος στην τοποθέτησή του, ότι “με ευχαρίστηση διαπιστώνω ότι η πλειοψηφία των συνδικαλιστών που παίρνουν μέρος είναι νέες και νέοι”.
Μας συγκίνησε όλους η τοποθέτηση της βαθιά εκμεταλλευόμενης γυναίκας, της μετανάστριας εργάτριας γης που έδωσε το μήνυμα αγωνιστικής αισιοδοξίας και της αλληλεγγύης.
Αυτή είναι η δύναμη του ΠΑΜΕ!
Τα νέα συνδικάτα που ενώνουν τη δράση τους με τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Οι νέες βάρδιες των εργαζομένων που αναδεικνύονται μέσα από την ταξική πάλη, δίνουν τη μάχη, οργανώνουν και ηγούνται μεγάλων ή μικρότερων αγώνων. Το ότι απλώνει το χέρι σε όποιο υποφέρει, σε όποιον αγωνίζεται, σε όποιον σηκώνει κεφάλι.
Η προσπάθεια όλων των προθύμων που σταθερά όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και μπροστά στη Σύσκεψη προσπαθούν να συκοφαντήσουν και να δημιουργήσουν φραγμό στην επαφή με το ΠΑΜΕ, να υψώσουν τείχος σε δυνάμεις που προβληματίζονται, που αγωνίζονται, που αγωνιούν για το μέλλον του κινήματος… Αυτή η προσπάθεια δεν πέρασε!
Υπήρξαν ομιλίες που εστίασαν ακριβώς στο ρόλο του ΠΑΜΕ, ως βασική δύναμη για την οργάνωση των αγώνων. Συνάδελφοι που ξεκίνησαν ως παρατηρητές της δράσης του ΠΑΜΕ και σήμερα είναι συμπορευόμενοι. Συνδικαλιστές που διατηρούν επιμέρους επιφυλάξεις, όμως αναγνωρίζουν το ρόλο, τη δυναμική, τη συμβολή, την αγωνιστικότητα και την τιμιότητα των ταξικών δυνάμεων. Όλα αυτά αποτελούν την καλύτερη απάντηση όσων επιθυμούν να περιορίσουν την επιρροή της γραμμής της ταξικής γραμμής και του αντικαπιταλιστικού αγώνα, όσους επιδιώκουν να περιχαρακώσουν και να χειραγωγήσουν το κίνημα στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και των κυβερνητικών αυταπατών.
Αυτές τις δυο ημέρες δόθηκε ο λόγος στους εργάτες. Ακούστηκε η δική μας φωνή μετά από τόσα χρόνια.
Υπήρχαν αρκετές ομιλίες που απάντησαν στο βασικό ερώτημα της Πανελλαδικής Σύσκεψης γύρω από το “τι κίνημα χρειάζεται σήμερα”. Απάντησαν μέσα από παραδείγματα και με βάση την πείρα που έχει αποκτηθεί από τους εργατικούς αγώνες σε επίπεδο κλάδου ή επιχείρησης. Απάντησαν με το δικό τους παράδειγμα, με τη δράση τους, με τις επιτυχίες και τις ήττες των αγώνων μας. Γιατί όλοι οι αγώνες δεν είναι νικηφόροι. Όλοι όμως ρίχνουν λίπασμα, προσθέτουν γνώση και όπλα για τη μεγάλη αναμέτρηση με τα αφεντικά.
Φυσικά συνάδελφοι έχουμε αποκτήσει γνώση από μια πολύ πρόσφατη εμπειρία από το αντίθετο ερώτημα. Από το ερώτημα “τι κίνημα δε χρειαζόμαστε σήμερα”. Δε χρειαζόμαστε ένα κίνημα που μας οδήγησε σε ένα τρομαχτικό πισωγύρισμα της ζωής μας στα χρόνια της κρίσης, που 15 σχεδόν χρόνια μετά δεν έχουμε φτάσει να καλύψουμε εκείνες τις απώλειες σε μισθούς και δικαιώματα. Που όλη η αυτή η χασούρα έγιναν νόμοι.
Τα παραδείγματα που έχουμε ως σημείο αναφοράς το τελευταίο διάστημα για τις αγωνιστικές διεκδικήσεις τους, για την απόσπαση κατακτήσεων, αλλά και για μια γενικότερη τάση απειθαρχίας απέναντι στις διατάξεις του νόμου-εκτρώματος που δεν προέρχεται μόνο από συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Δουλεύαμε, συνάδελφοι, για αυτούς τους αγώνες. Καταρχάς για να εκδηλωθούν, να δυναμώσουν και κατά δεύτερον και κυριότερο, δουλεύαμε όχι φιλολογικά, όχι κάνοντας θεωρητικές αναλύσεις απ’ έξω, αλλά μέσα σε αυτούς τους αγώνες, για τον προσανατολισμό τους. Στηρίξαμε, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις, με πρακτικά μέτρα, με δυνάμωμα του κλίματος αλληλεγγύης, χωρίς αφ’ υψηλού στάση, ούτε θεωρώντας πως έχουμε την αποκλειστικότητα στην αφύπνιση ή στην αγωνιστικότητα.
Αποδεικνύεται ότι μέσα στους εργαζόμενους υπάρχουν μεγάλα αποθέματα αγωνιστικότητας, υπάρχουν εστίες αντίστασης, φανερώνονται αγωνιστικές διαθέσεις. Αυτά τα χαρακτηριστικά θέλουμε να πολλαπλασιαστούν, να αγκαλιάσουν κάθε περιοχή, κάθε κλάδο, κάθε χώρο δουλειάς. Και εδώ ξαναέρχεται το ερώτημα “τι κίνημα χρειάζεται” ώστε να προετοιμαστεί αυτό το δυναμικό, να αναδειχτούν οι αρετές του, να εκδηλωθούν και να αναδειχτούν τα αγωνιστικά χαρίσματα ώστε σήμερα, από ακόμα καλύτερες και ισχυρές θέσεις, να μιλάμε για τις διεκδικήσεις, για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας.
Μέσα στην εισήγηση και μέσα από τοποθετήσεις, καταγράφηκε ο ιδιαίτερος ρόλος που έπαιξαν οι αγώνες των υγειονομικών, των εργαζομένων στο εμπόριο, στις ταχυμεταφορές, στα λιμάνια, στα εργοστάσια, αλλά και οι πιο πρόσφατοι αγώνες στην Καβάλα, στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στην e-food.
Είναι αγώνες που αποτέλεσαν οδηγό, ενέπνευσαν άλλους κλάδους, δημιούργησαν ένα μικρό ντόμινο στην αφύπνιση και στην αγωνιστικότητα απέναντι στη μεγαλοεργοδοσια κάθε κλάδου, απέναντι στην κυβέρνηση, τους αντεργατικούς νόμους. Γονιμοποίησαν συνειδήσεις συνδικαλιστών, βγήκαν συμπεράσματα, έγιναν βήματα αγωνιστικής αφύπνισης.
Αυτοί οι αγώνες είναι που έκαναν κουρελόχαρτο το νομό-έκτρωμα του Χατζηδάκη, τουλάχιστον μέχρι σήμερα τον ακύρωσαν στην πράξη, με αγωνιστικές αποφάσεις που απειθαρχούσαν στις αντεργατικές διατάξεις ελέγχου των συνδικάτων και των συλλογικών διαδικασιών του. Και είναι σπουδαίοι αυτοί οι αγώνες γιατί συνδυάστηκαν με αιτήματα που απαντούσαν άμεσα στις ζωτικές ανάγκες των εργαζομένων, με αγώνες που έβαζαν μπροστά την υπογραφή κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς, με αγώνες για την προστασία της υγείας, την υπεράσπιση εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτός είναι ο δρόμος που αποφασίσαμε να βαδίσουμε για να πετάξουμε στα σκουπίδια το νόμο-έκτρωμα, όπως και κάθε αντεργατικό νόμο που έχουν ψηφίσει οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Αποδείχτηκε στη ζωή σωστός αυτός ο δρόμος.
Το ΠΑΜΕ για όλα τα παραπάνω είναι εγγύηση σήμερα για ένα κίνημα χειραφετημένο από τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις κυβερνήσεις τους. Όπως είπε και ένας συνάδελφος “αυτή η πείρα που συγκεντρώθηκε αυτό το διήμερο πρέπει να γίνει πυρά για τους αγώνες”, να φλογιστεί με αισιοδοξία κάθε εργάτης και εργάτρια, κάθε νέος και νέα για να περάσουμε στην αντεπίθεση. Για να αναμετρηθούμε με την εργοδοσία και το πολιτικό προσωπικό της, για νικηφόρους αγώνες απέναντι στις αξίες του εταιρισμού και των κοινωνικών διαλογών που προτάσσει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, η ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, για να μη θιχτούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Η εικόνα εκατοντάδων νέων σε ηλικία συνδικαλιστών και συνδικαλιστριών, πρωτοπόρων οργανωτών της πάλης των συναδέλφων τους, οι οποίοι γέμισαν δύο μέρες τώρα τη Δραπετσώνα με ζωντάνια, ενθουσιασμό είναι απόδειξη πως το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι ελπίδα, είναι το μέλλον. Πόσο περισσότερο όταν είναι νωπές οι εικόνες των συνεδρίων της ΓΣΕΕ, στα πολυτελή ξενοδοχεία με άδειες καρέκλες, με τη συμμετοχή πλήθους γραβατωμένων εργατοπατέρων. Η ελπίδα για την εργατική τάξη και του συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκεται εδώ!
Το πλαίσιο πάλης που έχουμε, η εξειδίκευση των αιτημάτων για τον κατώτερο μισθό, για το ωράριο, για τις εργασιακές σχέσεις να φτάσει παντού. Να εμπλουτιστεί, να εξειδικευτεί ακόμα καλύτερα στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς. Είναι το βασικό όπλο, το εργαλείο για τη διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, για διεκδικήσεις και κατακτήσεις που να απαντούν σήμερα στις οξυμένες λαϊκές ανάγκες για αυξήσεις στους μισθούς και στις κοινωνικές παροχές.
Η Πανελλαδική Σύσκεψη δεν κλείνει τη δουλειά! Αντιθέτως ανοίγει τη δραστηριότητα, οι αποφάσεις της, πρέπει και μπορούν να γίνουν όπλο για το κάθε συνδικάτο, για να περάσει ο διεκδικητικός αγώνας σε πιο αναβαθμισμένο επίπεδο, για να μη μείνουμε απροετοίμαστοι στη νέα κρίση, για να μη γίνουμε κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών και παιχνίδι τους πάνω στους δρόμους των ανταγωνισμών τους.
Κρατάμε συνάδελφοι όλες τις παρατηρήσεις, τις κριτικές, τις επισημάνσεις. Η Γραμματεία δε θα πετάξει τίποτα. Θα τις μελετήσει, θα τις συζητήσει.
Οι αποφάσεις της Πανελλαδικής Σύσκεψης μπορούν να γίνουν οδηγός δράσης. Οι αντιπρόσωποι έχουν το καθήκον να μεταφέρουν το κλίμα και το περιεχόμενο της Σύσκεψης στις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους, στα μελή τους. Μας περιμένουν συνάδελφοι.. Και σε αυτό πρέπει να φανούμε έτοιμοι και συνεπείς.
Συνεχίζουμε!
