Δήλωση του Θανάση Γκώγκου, μέλος του ΔΣ της ΔΥΠΑ (εκ μέρους των εργαζομένων), για το κυβερνητικό σχέδιο για το επίδομα ανεργίας.
«”Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει”
Ο παραπάνω στίχος από το τραγούδι “Σαράβαλο” συμπυκνώνει την κοροϊδία της κυβέρνησης όσον αφορά το επίδομα ανεργίας και την προκλητική στάση της να προσπαθεί να φορτώσει στους ανέργους την ευθύνη για την ανεργία τους.
Σήμερα χρειάζεται, όπου εμφανίζονται κυβερνητικές δυνάμεις, είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε στο κίνημα να συντρίβονται πολιτικά και ιδεολογικά, να μην έχουνε χώρο να σταθούν πολιτικά, όσον αφορά την ουσία και τον πυρήνα της συγκεκριμένης κυβερνητικής πρόκλησης που σχετίζεται με το επίδομα ανεργίας.
Καταρχάς από πού κι ως πού η ανταποδοτικότητα λογίζεται ως ένα δίκαιο σύστημα απόδοσης επιδομάτων και κοινωνικών παροχών; Από πότε το παρελθόν μπορεί να ορίζει τις σημερινές ανάγκες που είναι πιο οξυμένες λόγω της ανεξάντλητης ακρίβειας και της επιδείνωσης των όρων ζωής ενός ανέργου; Σε κάθε περίοδο του εργασιακού βίου αδιαμφισβήτητο κριτήριο πρέπει να είναι η κάλυψη των εργατικών – λαϊκών αναγκών και όχι το κέρδος που εμφανίζεται με διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά.
Η ανταποδοτικότητα είναι δηλητήριο καθώς δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται σε κάθε περίοδο της ζωής του εργαζομένου, είτε ως ενεργός, είτε ως απόμαχος της εργασίας, να έχει από πάνω του το τέρας του κέρδους που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ανταποδοτικότητα που η κυβέρνηση την καταγράφει ως κριτήριο κάλυψης των εργατικών και λαϊκών αναγκών.
Από πού και ως πού μπαίνει ως μαθηματική βάση η πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών για να μπορεί ένας άνεργος σήμερα να δει επιδότηση; Αυτή η ύπουλη μεθόδευση και η λαθροχειρία πρέπει να αποκρουστούν άμεσα από το οργανωμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα.
Ο εργαζόμενος κατά τη διάρκεια της ζωής του πληρώνει συνεχώς. Πλήρωσε την κρίση του συστήματος, πλήρωσε δεκάδες φόρους, έμμεσους και άμεσους. Όλα αυτά κατά την κυβέρνηση γράφονται στο χιόνι και επικαλείται με θράσος μόνο τις ασφαλιστικές εισφορές που ο ίδιος ο πρωθυπουργός κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνει σαν τον Γκόρτσο στην τηλεόραση με το χαμόγελο στα χείλη και ανακοινώνει τη μείωσή τους.
Δηλαδή επικαλείται τις ασφαλιστικές εισφορές που μας παίρνει από την τσέπη, οι οποίες αποτελούν τον συσσωρευμένο κόπο και ιδρώτα μας, για να τον παρουσιάζει την επόμενη μέρα ως αύξηση της κυβέρνησης στον κατώτερο μισθό.
Η επιδότηση της ανεργίας είναι θεμελιωμένη στο πιο άδικο έδαφος, βασίζεται στον διαχωρισμό των ανέργων, είναι ένα σύστημα που έχει ποινικοποιήσει τα δικαιώματά τους και τους αντιμετωπίζει σταθερά ως υπεύθυνους για την ανεργία τους.
Μόνο ως απύθμενο θράσος μπορούν να χαρακτηριστούν οι αναφορές για “δικαιοσύνη στην επιδότηση της ανεργίας” όταν όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν μήνες που επιδοτούνταν μόλις το 1/10 και το 1/12 των ανέργων, δηλαδή δεν υπήρχε καθολική προστασία των ανέργων στο πώς θα ζούνε τον καθημερινό Γολγοθά τους.
Μάλιστα, την ίδια στιγμή συνυπάρχουν δεκάδες κόφτες που τεμαχίζουν το ποσό του επιδόματος και κυρίως το χρονικό διάστημα που ένας άνεργος μπορεί να το λάβει.
Η κυβέρνηση που κατηγορεί τους ανέργους είναι αυτή που έχει απαγορέψει τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, έχει βάλει πλαφόν στον βασικό μισθό κατά τον εργάσιμο βίο, έχει δημιουργήσει όλο αυτό το πλέγμα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, ώστε οι εργαζόμενοι να είναι ευέλικτοι σε δικαιώματα και όπως τους χρειάζονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Ισχύει ή δεν ισχύει ότι σήμερα το επίδομα ανεργίας καθορίζεται από αρκετούς κόφτες τόσο στο χρονικό διάστημα της επιδότησης αλλά και στο τελικό ποσό που λαμβάνουν; Ότι το επίδομα δίνεται για ελάχιστους μήνες ακόμα και πεντάμηνο, ότι οι εργαζόμενοι που δούλευαν με μερική απασχόληση έπαιρναν και παίρνουν αναλογία αυτού, που φτάνει ως και το 50%;
Ισχύει ή δεν ισχύει ότι υπάρχει εν ενεργεία μνημονιακός νόμος που αναφέρει ότι σε χρονικό διάστημα τετραετίας υπάρχει πλαφόν 400 ημερών εργασίας;
Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο σε κάθε περίπτωση τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας, εντός της προηγούμενης από την εκάστοτε έναρξη της επιδότησης λόγω ανεργίας, τετραετίας, δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερα των 400. Εάν εντός της τετραετίας ο άνεργος έχει επιδοτηθεί για χρονικό διάστημα μικρότερο των 400 ημερήσιων επιδομάτων, δικαιούται να επιδοτηθεί λόγω ανεργίας μόνο για τον υπόλοιπο αριθμό ημερήσιων επιδομάτων, μέχρι τη συμπλήρωση του ανώτατου ορίου των 400 ημερήσιων επιδομάτων.
Έτσι αυτή η απαράδεκτη διάταξη χτυπάει πέρα από τις μεμονωμένες περιπτώσεις, τις μεγάλες ομάδες εργαζομένων που βγαίνουν εποχικά στην ανεργία, όπως οι αναπληρωτές δάσκαλοι και οι καθηγητές. Όπως οι πυροσβέστες που αμέσως μετά τα ψευτοχειροκροτήματα και τους ψευτοεπαίνους της κυβέρνησης, αφού πρώτα τους έστειλε τα ΜΑΤ και καταστολή στη συνέχεια τους πέταξε έξω από την επιδότηση ανεργίας.
Γιατί η ΔΥΠΑ και το υπουργείο Εργασίας δεν δίνουν ολοκληρωμένα, έστω και με έναν ακέραιο αριθμό τα στοιχεία των τελευταίων ετών για το πόσοι εργαζόμενοι απέκτησαν το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία;
Ισχύει ή δεν ισχύει ότι οι ρήτρες διατήρησης θέσεων εργασίας από τους επιχειρηματικούς ομίλους έχουν καταργηθεί; Στηρίζει με αυτή την πράξη τον αδύναμο κρίκο στη σχέση εργοδοσίας εργαζομένων;
Η κυβέρνηση αναφέρει ότι αμέσως μετά το μειούμενο πόσο υπάρχει πλήθος θέσεων εργασίας που περιμένουν τους ανέργους.
Τα στοιχεία για τις θέσεις εργασίας δεν δίνονται όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί είναι αποκαλυπτικά καθώς φανερώνουν τον ρόλο της ΔΥΠΑ ως ένα μεγάλο, κρατικό δουλεμπορικό γραφείο που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι μία φωτογραφία της στιγμής για να παρουσιάζει μείωση της ανεργίας.
Το μόνο που παρέχει είναι ένα μεροκάματο για λίγους μήνες και όχι εργασία. Δηλαδή διατηρεί έναν μύλο ανακύκλωσης της ανεργίας, χρήσιμο για την κατάρριψη των εργατικών δικαιωμάτων.
Η πρώτη εικόνα που θα δει κάποιος αν μπει στα κεντρικά γραφεία της ΔΥΠΑ είναι οι εργαζόμενοι σε ιδιωτική εταιρεία ασφάλισης. Ισχύει ή δεν ισχύει ότι ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων στη ΔΥΠΑ, που υποτίθεται πρέπει να φροντίζει ο οργανισμός και τα δικαιώματά τους, βρίσκεται σε καθεστώς ενοικίασης σε εργολαβίες και συνεργεία;
Ισχύει ή δεν ισχύει ότι η καθαριότητα, επισιτιστικά επαγγέλματα που σχετίζονται με το φαγητό των μαθητών στους παιδικούς σταθμούς, δάσκαλοι και καθηγητές στις σχολές της ΔΥΠΑ είναι οι περισσότεροι σε καθεστώς εργολαβίας και ουσιαστικά ενοικίασης, εργαζόμενοι με ημερομηνία λήξης;
Όταν η ΔΥΠΑ λοιπόν αντιμετωπίζει τους εργαζομένους της ως αναλώσιμους και ως μισθολογικό κόστος, τι ρόλο θα έπαιζε συνολικά για τους εργαζόμενους και τους ανέργους της χώρας;
Αυτό που ορίζει το καθεστώς της εργασίας μέσα στη ΔΥΠΑ και έξω από αυτήν είναι το μισθολογικό και μη μισθολογικό κόστος.
Έπαψε η ανάγκη στην καθαριότητα και στη φύλαξη, στα κτίρια και της σχολές του Οργανισμού; Προφανώς και όχι αλλά παρ’ όλα αυτά σε τακτά χρονικά διαστήματα το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΥΠΑ καλείται να υπερψηφίζει αποτελέσματα διαγωνισμών που έχουν ως κριτήριο τη χαμηλότερη προσφορά, δηλαδή το χαμηλότερο μεροκάματο των εργαζομένων, τον υποβιβασμό των δικαιωμάτων τους.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μπορεί να προκαλεί ακόμα και μαύρο γέλιο είναι το παράδειγμα με τους εργασιακούς συμβούλους που υποτίθεται παρακολουθούν το ατομικό προφίλ του κάθε ανέργου για να του προτείνουν θέση εργασίας. Οι εργασιακοί σύμβουλοι είναι και οι ίδιοι συμβασιούχοι με οκτάμηνη σύμβαση, δηλαδή αποτελούν τη μελλοντική φουρνιά ανέργων.
Ισχύει ή δεν ισχύει ότι η ΔΥΠΑ αξιοποιεί τα προγράμματά της ακόμα και μέσα στην κεντρική διοίκηση με εργαζόμενους να δουλεύουν στο πλαίσιο του προγράμματος “55-74”; Είναι το πρόγραμμα που ένα καλοκαιρινό απόγευμα πέρσι το έφεραν ξαφνικά προσθέτοντας από την πίσω πόρτα ως λαγό της εργοδοσίας την αύξηση των ορίων ηλικίας στην εργασία. Είναι αλήθεια ή ψέμα ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι αμέσως μετά τη λήξη του προγράμματος πετάχτηκαν έξω από τη ΔΥΠΑ, δηλαδή στην ουσία απολύθηκαν ενώ το έργο τους ήταν σημαντικό;
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση αναφέρεται σε καινοτομίες, προσθέτει και εφευρίσκει λέξεις όπως π.χ. το “εμπροσθογενές” και το “μειούμενο ποσό” ώστε να φανεί ότι έχει δουλέψει ένα σχέδιο. Το χαρακτηρίζει επίσης ως “πιλοτικό σχέδιο” μετά από μήνες προετοιμασίας της απάτης. Είναι μέρος του μεγέθους της κοροϊδίας που προσπαθεί να περάσει στην πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού.
Το επιχείρημα ότι η κλιμάκωση προς τα πίσω θα δώσει κίνητρο για εργασία αποτελεί στην ουσία έναν επιθετικό εκβιασμό, δηλαδή να κάνει τον άνεργο ακόμα πιο ευάλωτο σε οποιαδήποτε θέση εργασίας του προταθεί, ακόμα και με τοποθέτηση σε άλλη πόλη, με τέτοια παραδείγματα να υπάρχουν αρκετά.
Το μεγάλο ποσό τάχα στην αρχή της ανεργίας και το μειούμενο κατά τη διάρκεια δείχνει τον τιμωρητικό χαρακτήρα που έχει το συγκεκριμένο μέτρο, ότι αν δε βρίσκει εργασία ο άνεργος δεν θα έχει δικαίωμα στην επιδότηση.
Από την άλλη τι σημαίνει ότι βαίνει μειούμενο το ποσό της επιδότησης; Τους επόμενους μήνες που θα μειώνεται το ποσό, πώς θα μπορεί να τα βγάζουν πέρα οι άνεργοι και οι οικογένειές τους;
Επίσης μέσα σε όλα αυτά έχουμε παράλληλα και την κοροϊδία με το “εκπαιδευτικό επίδομα” που υποτίθεται υποκαθιστά το επίδομα της ανεργίας καθώς συνδυάζεται με την υποχρέωση των ανέργων να εντάσσονται σε προγράμματα ψευτοκατάρτισης ώστε να αποκτήσουν την εξειδίκευση που χρειάζονται για να τοποθετηθούν σε θέση εργασίας. Όλοι έχουμε γνώση για τα “κοράκια” που πολλαπλασιάζονται σε αυτό τον χώρο, τα αρπακτικά των ΚΕΚ, τα “σκόιλ ελικικού”. Όλοι ξέρουμε τι μάθημα γίνεται και αν γίνεται. Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης της κατάρτισης οι άνεργοι λαμβάνουν το μειωμένο επίδομα κατάρτισης και όχι το επίδομα ανεργίας.
Μέσα σε όλα αυτά προσθέτουμε και τη νέα βρωμιά που μπήκε μουλωχτά στις προϋποθέσεις για την παροχή του επιδόματος ανεργίας, στο τάχα πιο δίκαιο σύστημα επιδότησης.
Τη μεγιστοποίηση, δηλαδή, του χρονικού διαστήματος που πρέπει κάποιος να είχε εργασία πριν για να πάρει το επίδομα ανεργίας.
Από τις 125 μέρες που χρειαζόταν σήμερα ένας άνεργος για να το πάρει, ξαφνικά και με μία απόφαση του φορτώνουν δύο μήνες παραπάνω εργασία, δηλαδή 7 μήνες εργασίας, 175 μέρες ασφάλισης παραπάνω.
Η κυβέρνηση δεν φέρνει καμία ουσιαστική διάταξη που θα αύξανε το ποσό που επιδόματος της ανεργίας, που θα μεγάλωνε τον αριθμό των ανέργων που θα το δικαιούνταν.
Αντιθέτως προσπαθεί να εισάγει αντιδραστικές πλευρές στο όνομα τάχα της δικαιοσύνης.
Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, τα συνδικάτα είναι ανάγκη να απαντήσουν άμεσα και αγωνιστικά σε αυτό το αίσχος.
Η ανταποδοτικότητα είναι ξένο σώμα για τον εργαζόμενο λαό και πρέπει να την απορρίψει στην πράξη.
Δίκαιο σήμερα είναι να υπάρχει πλήρης κάλυψη της προστασίας των ανέργων, επίδομα ανεργίας που να καλύπτει τις ανάγκες και δεν θα καταπίνεται από το κύμα ακρίβειας, επίδομα για όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις που θα το πετσοκόβουν».