Περίσσεψαν τα κροκοδείλια δάκρυα, η υποκρισία και ο αποπροσανατολισμός, την καθιερωμένη από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Μέρα καταπολέμησης της βίας σε βάρος των γυναικών. Οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι απανταχού κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι «θεσμοί» που στηρίζουν τους κεφαλαιοκράτες στη βάρβαρη εκμετάλλευση των εργαζόμενων, ανδρών, γυναικών ακόμα και παιδιών, ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός από τη ΣΕΣ μέχρι τη ΓΣΕΕ, όλοι είχαν κάτι να πουν για να καταδικάσουν τη «φυλετική» διάκριση, την «ενδοοικογενειακή βία» κατά των γυναικών
Παρουσιάζοντας την πραγματικότητα αντεστραμμένη και το αποτέλεσμα ως αιτία, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η γυναικεία ανισοτιμία είναι ταξικά ουδέτερη, συντελείται σε κοινωνικό «κενό», δε συνδέεται με την κραυγαλέα ανισοτιμία που εμφανίζεται σε όλους τους τομείς της εκμεταλλευτικής κοινωνίας των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μονοπωλιακών ομίλων που αντιμετωπίζουν τα πάντα ως εμπόρευμα και πρώτα – πρώτα τον άνθρωπο και την εργατική του δύναμη. Που βλέπουν την ανθρώπινη ζωή με όρους «κόστους – οφέλους» και δε διστάζουν να τη θυσιάσουν στο βωμό των κερδών τους.
Κουβέντα δε λένε όλοι αυτοί οι «υπέρμαχοι» των δικαιωμάτων της γυναίκας για τη βία των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών που ασκούνται από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις, τσακίζοντας εργαζόμενους και βιοπαλαιστές, άνδρες και γυναίκες.
Για τους πλειστηριασμούς που ξεσπιτώνουν εργατικές και λαϊκές οικογένειες, για τη φοροληστεία που τις βουλιάζει στα χρέη, για το πετσόκομμα των κοινωνικών δικαιωμάτων και παροχών, της κοινωνικής προστασίας της μητρότητας.
Για το τσάκισμα της κοινωνικής ασφάλισης, την επιβολή της δουλειάς μέχρι τα βαθιά γεράματα για άνδρες και γυναίκες – να πώς αναγνωρίζεται η «ισοτιμία»!
Για την εργοδοτική βία που θεωρεί τη μητρότητα «βάρος» για την κερδοφορία και λόγο απόλυσης, για τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και τη μη αναγνώριση αδειών και επιδομάτων μητρότητας, για τον εφιάλτη της ανεργίας και των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων.
Για την κρατική καταστολή απέναντι στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.
Κουβέντα δε λένε για τη βία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης για τους πρόσφυγες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά μέσα στα κολαστήρια των hot spots, για την έκθεσή τους στα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων και σε κάθε είδους κινδύνους. Είναι αποκαλυπτικά τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2018, που δείχνουν ότι το 34% των προσφύγων και μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα είναι γυναίκες, το 12% ανήλικες, συνολικά το 70% των προσφύγων στη χώρα είναι γυναίκες και παιδιά.
Τι να πουν, όμως, για όλα αυτά εκείνοι που υπερασπίζονται μέχρι κεραίας, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στη χρηματοδότηση της δολοφονικής μηχανής του ΝΑΤΟ με το 2% του ΑΕΠ κάθε χρόνο. Τι να πουν οι θιασώτες του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος που γεννά και επιδεινώνει κάθε είδος κοινωνικής ανισοτιμίας, ανάμεσά τους και αυτή των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η λεγόμενη βία σε βάρος των γυναικών είναι αποτέλεσμα αυτής της ανισοτιμίας στη σύγχρονη κοινωνία των εκμεταλλευτών, οι οποίοι έρχονται να την «αντιμετωπίσουν» πάλι με κριτήριο το «κόστος» και γι αυτό περιορίζουν την κρατική ευθύνη ακόμα και για τις στοιχειώδεις υποδομές, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για διάφορες ΜΚΟ, που κερδοσκοπούν πάνω στη δυστυχία των κακοποιημένων γυναικών.
Οι εργαζόμενες γυναίκες, οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου πρέπει να πάρουν θέση απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα και να δώσουν τη δική τους απάντηση στην υποκρισία και τον αποπροσανατολισμό των αφεντικών, του κράτους τους και των πολιτικών και συνδικαλιστικών «συνοδοιπόρων» τους.
Να διεκδικήσουν μέτρα στήριξης των άνεργων, των γυναικών από μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες. Την ανάπτυξη και λειτουργία κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών για την πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών και για τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών, χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ.
Μαζί με όλους τους εργαζόμενους, τους βιοπαλαιστές, τους νέους, να παλέψουν ενάντια σε κάθε κοινωνική ανισότητα και να στοχεύσουν στην ταξική αιτία της βίας, της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης. Να δυναμώσουν τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, την οργάνωση της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά, πλήρη εργασιακά δικαιώματα, ΣΣΕ με αυξήσεις. Για δημόσια δωρεάν καθολική υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση.
Γραμματεία Γυναικών
