Σύντροφοι εργάτες, συντρόφισσες εργάτριες,

εκ μέρους της παλιάς βάρδιας της εργατικής τάξης του δήμου Αχαρνών, χαιρετίζουμε αυτή την αγωνιστική και μαχητική συνδιάσκεψη του ταξικού εργατικού κινήματος της χώρας μας.

Χαιρόμαστε, γιατί το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε άξια χέρια. Παίρνουμε δύναμη από τη δράση και τους αγώνες που με τόσο πείσμα και δυσκολίες ξεδιπλώσαμε τα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Δράση όπως αυτή που μετέφεραν οι σύνεδροι από όλη την Ελλάδα.

Η δράση όμως, είναι απαραίτητο να συνοδεύεται με την γνώση και τη θεωρία, για να μπορούμε να έχουμε αποτελεσματική, ανατρεπτική στρατηγική.

Εμείς οι εργάτες, οφείλουμε να γνωρίζουμε το πώς και το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας και κυρίως να ξέρουμε το πούθέλουμε να πάμε. Αλλιώς η δράση και οι αγώνες μας, χωρίς τη γνώση και τη θεωρία, θα είναι αναποτελεσματικοί και θα μας εγκλωβίζουν στο να περιπλανιόμαστε σε έναν λαβύρινθο χωρίς διέξοδο. Η γνώση είναι ο μίτος της Αριάδνης, που θα δώσει προοπτική στους αγώνες μας και θα μας οδηγήσει στην τελική νίκη.

Χωρίς τη γνώση, θα μοιάζουμε με τον εργάτη που ξεκινάει το πρωί να πάει στη δουλειά του και δεν ξέρει σε ποιο μέρος είναι αυτή η δουλειά. Θα είμαστε χαμένοι και θα καταλήγουμε να γινόμαστε «οι αγανακτισμένοι των πλατειών».

Η εισήγηση κρίνει επιτακτική την ανάγκη να διευρυνθεί η συσπείρωση των εργαζομένων στα ταξικά σωματεία ώστε να μπορέσει να γίνει πιο αποτελεσματικός ο αγώνας μας ενάντια στις συνέπειες της κρίσης και τη δημιουργία προϋποθέσεων αντεπίθεσης.

Αλήθεια όμως, για σκεφτείτε, πόσοι από τα εκατομμύρια της εργατικής τάξης γνωρίζουν ότι ανήκουν στην τάξη αυτή;

Οι γιατροί των 800 ευρώ, οι δάσκαλοι, οι λογιστές, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι καθηγητές, οι τεχνικοί στις επικοινωνίες και γενικά οι επιστήμονες που εργάζονται για ένα μισθό, ούτε κατά διάνοια δεν έχουν συνείδηση ότι ανήκουν στην εργατική τάξη.

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι στην εργατική τάξη ανήκουν μόνο οι οικοδόμοι και οι λοιποί χειρωνάκτες. Πώς λοιπόν να καταλάβουν τι είναι ταξικό σωματείο;

Επίσης, πώς θα διακρίνουν ότι ο δρόμος, που προτείνει το ταξικό κίνημα για την απόκρουση των συνεπειών της κρίσης, είναι τελείως διαφορετικός από αυτά που λέει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, όταν δεν γνωρίζουν την αιτία που δημιουργεί την κρίση, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει αυτές τις κρίσεις; Όταν δεν γνωρίζουν τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη και πως επιτυγχάνεται αυτή, πώς θα συνταχθούν μαζί μας ενάντια στις συνέπειες της κρίσης;

Είναι λοιπόν χρέος, υποχρέωση αλλά και απαραίτητος όρος για τη συσπείρωση του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση, να μορφώσουμε την τάξη μας, να την βοηθήσουμε να αποκτήσει ταξική συνείδηση. Και πρώτα- πρώτα εμείς οι ίδιοι πρέπει να αποκτήσουμε γνώσεις, όσο δύσκολο κι αν μας φαίνεται. Μέσα στην δυσκολία της επιβίωσης και του ταξικού αγώνα, θα πρέπει να βρίσκουμε μισή ώρα την ημέρα για διάβασμα. Αλλιώς δεν θα καταφέρουμε τίποτα.

Πρέπει να μάθουμε για τις κρίσεις, την ανάπτυξη, την πάλη των τάξεων, για το τι είναι υπεραξία, τι σημαίνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οφείλουμε να ξέρουμε ποιες είναι οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας, τι εννοούν με τον όρο «μεταρρυθμίσεις», γιατί έχουν δάνεια και χρέη όλα τα καπιταλιστικά κράτη του κόσμου, γιατί σε κάποιες χώρες φαίνεται να υπάρχουν καλύτερες αμοιβές, ποιος είναι ο ρόλος της δικαιοσύνης και τι σημαίνει το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Οφείλουμε να γνωρίζουμε τις νομοτέλειες με τις οποίες εξελίσσεται η κοινωνία, γιατί γίνονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι, για το τι είναι κράτος και γιατί υπάρχουν τα κράτη, τι είναι εξουσία και τι είναι διαχείριση, για το ποιές συνέπειες δημιουργεί για το λαϊκό κίνημα η συμμετοχή ενός εργατικού κόμματος σε αστική κυβέρνηση.

Πέρα λοιπόν από τις υπόλοιπες δραστηριότητες του ΠΑΜΕ, όπως αυτές που αναφέρονται στον απολογισμό της Εκτελεστικής Γραμματείας, θα πρέπει να δούμε και δραστηριότητες προβληματισμού, με προβολές ταινιών, εκθέσεις βιβλίων, παρουσιάσεις βιβλίων κλπ, οι οποίες θα ακολουθούνται από συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Μια τέτοια έκθεση θα έπρεπε να υπάρχει εδώ στην συνδιάσκεψη. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας φοβίζει η πάλη των ιδεών και η αντιπαράθεση διαφορετικών απόψεων.

Επίσης θα μπορούσε η Γραμματεία να προτείνει στα σωματεία έναν ενδεικτικό (και όχι υποχρεωτικό) κατάλογο με βιβλία τα οποία θα ήταν σκόπιμο να προτείνουμε στους συναδέρφους μας. Να προχωρήσει το ΠΑΜΕ σε εκδόσεις κάποιων εγχειριδίων που θα εκλαϊκεύουν κάποια θέματα.

Στην κατεύθυνση αυτή θέτω στην διάθεση του ΠΑΜΕ για αξιοποίηση, το βιβλίο που έχω γράψει, το «Μπαμπά γιατί», το οποίο με απλά λόγια διευκρινίζει μερικά από τα παραπάνω ερωτήματα.

Επιπλέον προτείνω να εξετάσουμε σοβαρά τη δημιουργία ενός ελεύθερου εργατικού-ταξικού Πανεπιστήμιου.

Έχουμε ευθύνη, όχι μόνο απέναντι σε εμάς τους ίδιους και τις οικογένειές μας, αλλά και στις προηγούμενες γενιές της τάξης μας και τις αγωνιστικές παρακαταθήκες που μας άφησαν. Κυρίως όμως έχουμε ευθύνη απέναντι στις γενιές του μέλλοντος της εργατικής τάξης.

Εμπρός λοιπόν, με γνώση και σωστή θεωρία, να προχωρήσουμε στην αγωνιστική μας δράση για να κάνουμε πράξη το σύνθημα:

«Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»

Γιάννης Βεντούρας

Σωματείο συνταξιούχων ΙΚΑ δήμου Αχαρνών (Μενίδι).