Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Ορισμένες σκέψεις σε ότι αφορά πλευρές των καθηκόντων μας ως προς την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, που πρέπει να υλοποιήσουμε από αύριο στις περιοχές και τους κλάδους μας.
Βασικό καθήκον μας είναι η μαζικοποίηση και ισχυροποίηση των σωματείων κάτι που συχνά το μεταφράζουμε μόνο με αιτήσεις εγγραφής ή ψηφίσαντα μέλη. Είναι γεγονός όμως ότι κατά κύριο λόγο αυτό μας απασχολεί το χρονικό διάστημα πριν τις αρχαιρεσίες, κυρίως όπου είμαστε πλειοψηφία κι έχει να κάνει πρώτα και κύρια με τον τρόπο δουλειάς μας.
Για να το κάνω πιο λιανά, η πρακτική μας είναι να κυνηγάμε εγγραφές για να ψηφίσουν στις αρχαιρεσίες προκειμένου να πιάσουμε τους στόχους που βάζουμε, αφήνοντας σαν δεύτερο να τους κάνουμε να συμμετέχουν ενεργά στη ζωή του σωματείου, να τους βάλουμε μπροστά, να γίνουν οι ίδιοι οργανωτές της μάχης.
Επί της ουσίας με αυτή την πρακτική μας συμβάλλουμε σε μια λογική ανάθεσης, αφού το μόνο που ζητάμε είναι μια ψήφο.
Πρέπει λοιπόν να έρθουμε σε ευθεία αντιπαράθεση πρώτα με τις δικές μας αδυναμίες.
Για παράδειγμα στον Επισιτισμό-Τουρισμό εδώ στην Αττική κατά τη διάρκεια των εκλογών το 2014 κάναμε 600 εγγραφές. Από αυτές τις εγγραφές είναι λίγοι αυτοί που ψήφισαν και το 2016 γιατί δεν είχαμε σταθερό προσανατολισμό να δουλέψουμε με αυτούς τους εργαζόμενους.
Άλλο παράδειγμα: ενώ έχουμε σωστά προσανατολισμό να οργανώνουμε τους εργαζόμενους με ελαστικές μορφές απασχόλησης σε 2 από τα επιχειρησιακά δεν δουλέψαμε έτσι αφήνοντας κυριολεκτικά χώρο στον εργοδοτικό συνδικαλισμό να τους γράψει μαζικά πριν τις εκλογές με την βοήθεια της εργοδοσίας και με αυτές τις ψήφους να τα πάρουν στα χέρια τους.
Άλλο ζήτημα είναι ότι ενώ γενικά περνάνε πάρα πολλοί εργαζόμενοι από το Συνδικάτο, κατά κύριο λόγο για εργατικές διαφορές και παίρνουμε την αίτηση εγγραφής με το που θα τελειώσει η διαδικασία της επιθεώρησης με ελάχιστους από αυτούς συνεχίζουμε να δουλεύουμε ώστε να τους εντάξουμε ουσιαστικά στη ζωή και τη δράση του Συνδικάτου.
Και το παραπάνω έχει να κάνει και με το κατά πόσο και εμείς οι ίδιοι δείχνουμε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και τους σπρώχνουμε να μπουν μπροστά και να πάρουν ευθύνες για την οργάνωση της πάλης στους χώρους δουλειάς τους από το πιο μικρό πρακτικό ζήτημα μέχρι το πιο σημαντικό, να γίνουν οι ίδιοι ηγέτες στον χώρο τους.
Αυτό που θέλω να πω συνάδελφοι είναι ότι η μαζικοποίηση του σωματείου, η εγγραφή εργαζομένων σε αυτό δεν ξεκινάει ούτε τελειώνει με το να συμπληρωθεί η αίτηση. Είναι μια διαδικασία που ξεκινάει από την πρώτη στιγμή που θα έρθουμε σε επαφή μαζί του και δεν τελειώνει ποτέ.
Είναι ακριβώς η δουλειά που μέχρις ενός βαθμού έχουν κατακτήσει κάποια από τα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου στην Αττική με καθημερινή ενασχόληση με τα συγκεκριμένα ζητήματα των χώρων τους, σε συνδυασμό με τα γενικότερα ζητήματα, μαζί με προσπάθεια να μην περιορίζονται μόνο σε αυτό αλλά διοργανώνοντας ταυτόχρονα την ημέρα του νέου εργαζόμενου πχ ή γιορτές για τα παιδιά των εργαζομένων, γενικά προσπαθώντας να μην τους παρασύρει το μεροδούλι-μεροφάι.
Δεν είναι εύκολο να κάνεις εγγραφές που δεν θα είναι απλά νούμερα και στοιχεία αλλά ουσιαστική δύναμη πυρός του σωματείου.
Είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο όχι μόνο σε πρακτικό επίπεδο αλλά και ουσιαστικό χρόνο συζήτησης με τους εργαζόμενους αλλά και μέσα στα ΔΣ για το πως θα οργανωθεί αυτή η δουλειά.
Για παράδειγμα σχεδόν όλοι μας λέμε στον εργαζόμενο: «Γράψου στο σωματείο για να ενημερώνεσαι, γιατί το έχεις ανάγκη για να είσαι πιο δυνατός απέναντι στον εργοδότη, την κυβέρνηση κλπ.» Πόσοι από εμάς λέμε «Γράψου γιατί σε έχει ανάγκη το σωματείο σου για να είναι πιο δυνατό»; Αυτή είναι μια σχέση αμφίδρομη. Για παράδειγμα στο Καζίνο της Πάρνηθας όλοι οι εργαζόμενοι είναι μέλη του επιχειρησιακού, πλην των στελεχών, παρόλα αυτά όμως αυτό δεν αρκεί.
Χρειάζεται να βρούμε τον τρόπο που αυτή η δουλειά θα είναι σχεδιασμένη αλλά και θα ελέγχεται σε μόνιμη κι σταθερή βάση. Επί της ουσίας δηλαδή χρειάζεται ο Γραμματέας του σωματείου να είναι κυριολεκτικά Γραμματέας και μαζί με τον Οργανωτικό Γραμματέα να είναι βασικό μέλημα τους ο σχεδιασμός του πως θα γίνουν οι εγγραφές αλλά και το πως όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι θα γίνουν αυτοί που θα ανοίξουν νέους δρόμους και θα πάνε οι ίδιοι παραπέρα τη δουλειά μας.
Για να μπορούμε να κάνουμε πράξη το σύνθημα «Οργάνωση παντού να ‘ρθούν τα πάνω κάτω».
