Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Ως γραμματεία Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ δεν έχω να προσφέρω πολλά σε επίπεδο εικόνας, οι κλάδοι αναφέρθηκαν συγκεκριμένα.
Βάζουμε καθημερινά την σφραγίδα μας οι ταξικές δυνάμεις σε όλα τα ζητήματα και κανείς δε μπορεί να το αρνηθεί αυτό, όπου πλήττονται τα συμφέροντα των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους.
Με καθημερινές μικρές νίκες σε όλους τους τομείς.
Με επαναπροσλήψεις απολυμένων (όπως εμπόριο, επισιτισμό), με αποπληρωμές δεδουλευμένων και ασφάλισης σε πολλούς κλάδους, με επανασυνδέσεις ρεύματος , νερού και πρόσβαση σε υγεία – περίθαλψη για απλήρωτους, ανέργους, με πίεση και κινητοποίηση των κρατικών μηχανισμών, της επιθεώρησης εργασίας ή της τεχνικής για συνεχή ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας με αφόρητη πίεση προς το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης που για να μας ξεφορτωθεί μας στέλνει την εικόνα για τις αρχαιρεσίες από μόνο του, με ξερίζωμα πολλών από τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας των Σωματείων μαϊμού (και της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ και του ΜΕΤΑ), με κινητοποίηση χιλιάδων λαού για αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες και σε όσους από τα λαϊκά στρώματα, έχουν πληγεί, με καθημερινές παρεμβάσεις για την ακύρωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, την ύπουλη προσπάθεια αλλαγής ΣΣΕ και εργασιακής σχέσης, με παρέμβαση για οργάνωση της αντίστασης και αντεπίθεσης των εργαζομένων σε όλους τους χώρους δουλειάς με διεκδικήσεις για την ανακούφιση των ανέργων και των απλήρωτων.
Από την εικόνα που συγκεντρώνεται για όλους τους προηγούμενους σταθμούς πάλης αλλά και αυτόν της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης το ερώτημα που προκύπτει είναι από πόσους ή με τι δυνάμεις επιτυγχάνονται όλα τα παραπάνω.
Ο αριθμός των εργαζομένων που συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες, ΓΣ, συσκέψεις μπορεί να είναι μικρός, είναι όμως σταθερός αλλά και δείκτης για το αν και πως αξιοποιείται.
Φαίνεται πως με ευθύνη των δυνάμεων μας στα ΔΣ αυτός ο κόσμος δεν συμμετέχει στις συσκέψεις της Γραμματείας άρα δεν γίνεται μάρτυρας της ενιαίας ταξικής οργάνωσης ενός αγώνα από όλους τους κλάδους, δεν συμμετέχει στις παρεμβάσεις στους κρατικούς φορείς άρα δεν βοηθιέται να συμπεράνει για τον ρόλο τους, δεν καλείται να συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις – περιφρουρήσεις άρα δεν μαθαίνει να ξεπερνάει το φόβο του στην αντιπαράθεση με τους εργοδότες και την καταστολή, δεν καλείται στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, άρα όσο συμβαίνουν γι’ αυτόν είναι ένα έργο στην τηλεόραση, δεν καλείται σε δουλειές του σωματείου (αρχαιρεσίες, προπαγάνδα, τηλέφωνα, οργάνωση δραστηριοτήτων) άρα εκπαιδεύεται στην ανάθεση.
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,
Όταν απουσιάζουν οι βασικοί δείκτες πολιτικοποίησης της συνείδησης των εργαζομένων, τα σχέδια για μεγαλύτερες νίκες θα μείνουν στα χαρτιά.
Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί απλά να είναι ακροατές των εισηγήσεων μας, και να μας συμπαθούν επειδή είμαστε αγωνιστές.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι η αποτελεσματικότητα των αγώνων εξαρτάται από τις δυνάμεις που θα μπουν στη μάχη, την αποφασιστικότητα και την αντοχή τους. Υπάρχουν οι δυνάμεις για οποιαδήποτε μάχη. Πρέπει να εμπιστευτούμε την παραμικρή δουλειά σε όλους που είναι κοντά μας. Κανείς από αυτούς δεν θα μείνει απαθής όταν με τη δική μας συμβολή αντιληφθεί ότι η συμμετοχή του είναι όρος για την επόμενη νίκη.
