Αγαπητοί Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες

Εκ μέρους του ΠΑΜΕ και της γραμματείας του στο εμπόριο καλωσορίζουμε τους συναδέλφους από την Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ιταλία, την Τουρκία, την Μεγάλη Βρετανία, την Κύπρο, την Γαλικία (Ισπανία), το Βέλγιο.

Πήραμε αυτή την πρωτοβουλία για να γνωριστούμε, να αλληλοενημερωθούμε για τις εξελίξεις, να ανταλλάξουμε απόψεις και πείρα για την οργάνωση της δράσης μας, να συζητήσουμε την κοινή μας δράση, κοινές πρωτοβουλίες που μπορούμε να πάρουμε.

Στην Ελλάδα, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι σε πλήρη εξέλιξη η καπιταλιστική κρίση αλλά και εκεί που σημειώνεται κάποια αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη έχει αξία να δούμε τα χαρακτηριστικά της και ιδιαίτερα σε ότι αφορά τους κλάδους μας.

1) Οι εξελίξεις στον κλάδο επιβεβαιώνουν ότι η κρίση, είναι κρίση καπιταλιστική, κρίση υπερσυσσώρευσης εμπορευμάτων κεφαλαίου, όπως και άλλες που προηγήθηκαν.

Κάθε καπιταλιστής παράγει όσο περισσότερο μπορεί για να εκτοπίσει άλλους, να κυριαρχήσει στον ανταγωνισμό. Μειώνει μισθούς εργαζόμενων (που είναι και καταναλωτές των προϊόντων), απολύει.

Η συσσώρευση πλούτου στους κεφαλαιοκράτες σημαίνει αναγκαστικά συσσώρευση φτώχειας για τον λαό.

Η παραγωγή είναι άναρχη γιατί μοναδικό κριτήριο είναι το κέρδος, δεν μπορεί να σχεδιαστεί, οι αναλογίες ανατρέπονται, δεν μπορεί να προβλεφθεί η αδυναμία κατανάλωσης όσων παράγονται. Εμπορεύματα μένουν απούλητα.

Τα κέρδη  πέφτουν, διακόπτεται η παραγωγή, τα κεφάλαια δεν επενδύονται, λιμνάζουν, συσσωρεύονται έως να βρουν ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων. οι λαϊκές ανάγκες δεν ικανοποιούνται,

Π.χ. στην  Ελλάδα υπάρχουν 200.000 απούλητες κατοικίες όταν πολλοί εργαζόμενοι κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους λόγω χρεών. Οι Έλληνες καπιταλιστές έβγαλαν στην Ελβετία 600 δις ευρώ δηλ. πάνω από το διπλάσιο του δημόσιου χρέους. 

Η αγορά έσκασε από κέρδη στην ανάπτυξη. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι απαραίτητη για την «επανεκκίνηση» της οικονομίας με όρους κερδοφορίας.

Πρώτη δύναμη που καταστρέφεται είναι η εργατική δύναμη. Εδώ  συντονίζονται όλοι οι καπιταλιστές, σε όλα τα κράτη, κλείνουν μικρότερες επιχειρήσεις, συγκεντρώνεται η παραγωγή σε λιγότερα, σε μεγαλύτερα μονοπώλια. 

2) Να πως παρουσιάζεται η κατάσταση συνοπτικά στο κλάδο του εμπορίου και πως προχωρά παραπέρα η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Η συγκέντρωση στο εμπόριο & Ο ρόλος των μονοπωλιακών επιχειρήσεων

Η αύξηση του κοινωνικού πλούτου την τελευταία περίοδο, αντικατοπτρίζεται και στη σημαντική αύξηση του κύκλου εργασιών στο χονδρικό και λιανικό εμπόριο στις διάφορες χώρες της ΕΕ.

Στη Γερμανία, ο συνολικός κύκλος εργασιών  στο χονδρεμπόριο αυξήθηκε από 560 δις ευρώ το 1999 σε 1,13 τρις ευρώ το 2011.

Στην Γαλλία  από 477 δις ευρώ το 1999 σε 788 δις ευρώ το 2011.

Στην Ιταλία από 305 δις ευρώ το 1999 σε 529 δις ευρώ το 2011.

Στην Ισπανία από 242 δις ευρώ το 1999 σε 371 δις ευρώ το 2011.

Την ίδια περίοδο αυξάνεται θεαματικά και ο συνολικός

κύκλος εργασιών στο λιανικό εμπόριο.

Στη Γερμανία από 313 δις ευρώ το 1999 σε 503 δις ευρώ το 2011.

Στη Γαλλία από 278 δις ευρώ το 1999 σε 434 δις ευρώ το 2011.

Στην Ιταλία από 200 δις ευρώ σε 315 δις ευρώ το 2011.

Στην Ισπανία από 140 δις ευρώ το 1999 σε  217 δις ευρώ το 2011. 

Αντίστοιχα είναι τα μεγέθη και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ.

Από τα στοιχεία αποτυπώνεται ότι στα χέρια συγκεκριμένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων εν μέσω κρίσης βρίσκεται αμύθητος πλούτος που οφείλεται στην αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Αποδεικνύεται επίσης το γεγονός ότι σε όλη την Ευρώπη και την Ελλάδα οι καπιταλιστές έχουν τσακίσει δικαιώματα, έχουν κάνει μειώσεις μισθών, έχουν αποδιαρθρώσει πλήρως της εργασιακές σχέσεις, τα ωράρια εργασίας, τη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων,  είτε έχουν μνημόνια είτε δεν έχουν.

Κατακτήσεις και θεμελιώδη δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, παίρνονται τώρα πίσω με δικαιολογία «την έξοδο από την κρίση».

Με βάση τα στοιχεία και τις έρευνες τις EUROSTAT, ο κλάδος του εμπορίου στην Ευρώπη είναι πολυπληθής.

Στο εμπόριο  το  2011, οι απασχολούμενοι στο εμπόριο ήταν  περίπου 27 εκατ. μισθωτοί εργαζόμενοι (τα στοιχεία είναι για 26 χώρες)

Περίπου 3 εκατ. ήταν οι αυτοαπασχολούμενοι ενώ δραστηριοποιούνται 6 εκατ. επιχειρήσεις (τα στοιχεία είναι 28 χώρες).

Τα στοιχεία της Eurostat  δείχνουν ότι στο διάστημα 2000-2011 οι εργαζόμενοι αυξήθηκαν κατά 4.336.830 (+15,9%)., το ίδιο χρονικό διάστημα αύξηση παρουσιάζει και ο αριθμός των επιχειρήσεων από το 2000 έως το 2011 κατά 478.637 (+7,6%).

Οι αυτοαπασχολούμενοι στον κλάδο μειώθηκαν την περίοδο 2008-2013 κατά 245.800   (-7,9%).

Ο κύκλος εργασιών του εμπορίου από το 2000 έως και το 2011 αυξήθηκε κατά 4,2 τρις ευρώ (+39,9%) καταγράφοντας αύξηση σταθερά σε ετήσια βάση.

Πιο αναλυτικά, στους επιμέρους κλάδους του εμπορίου, παρότι δεν διατίθενται στοιχεία για όλες τις χώρες της Ευρώπης,  παρατηρούμε ότι για το έτος 2011 στο:

Λιανικό Εμπόριο: εργάζονται 15,1 εκατ. εμποροϋπάλληλοι σε 3,5 εκατ. επιχειρήσεις σε 26 χώρες της Ευρώπης. Ενώ ο κύκλος εργασιών φτάνει τα 2,6 τρις εκατ. ευρώ σε 28 χώρες τα Ευρώπης.

Χονδρεμπόριο: εργάζονται 9 εκατ. εμποροϋπάλληλοι σε  1,8 εκατ. επιχειρήσεις σε 26 χώρες της Ευρώπης. Ενώ ο κύκλος εργασιών φτάνει τα 6,8 τρις εκατ. ευρώ σε 28 χώρες τα Ευρώπης.

Λιανικό εμπόριο Τροφίμων: εργάζονται 876.509 εμποροϋπάλληλοι σε 24 χώρες της Ευρώπης, δραστηριοποιούνται 441,490 επιχειρήσεις σε 27 χώρες.  Επίσης παρατηρούμε ότι σε αυτόν τον επιμέρους κλάδο η συγκέντρωση, ιδιαίτερα, στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα.

3) Την ίδια περίοδο συνεχίζεται η ανελέητη επίθεση στους εργαζομένους, υπάρχει συνολική πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης, στην χώρα μας η μείωση αυτή μόνο την τελευταία τριετία ξεπερνά το 35%. 

Οι συνθήκες δουλειάς συνολικά στο κλάδο του εμπορίου στην Ελλάδα έχουν χειροτερεύσει τόσο στα πολυκαταστήματα όσο και στα σούπερ μάρκετ, η μερική απασχόληση έχει φτάσει το 60%-70% ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο.

Συμβάσεις 8ωρων μετατρέπονται σε 6ωρες- 4ωρες, η ανασφάλιστη και απλήρωτη δουλειά κυριαρχούν, η αποθήκες Λοτζίστικ κλείνουν η μια πίσω από την άλλη εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι ( δεδουλευμένα- αποζημιώσεις) χωρίς να γνωρίζουν εάν και πότε θα πληρωθούν. Η εκμετάλλευση των εργαζόμενων αυξάνεται είτε εντατικοποιώντας την δουλειά, είτε αυξάνοντας της ώρες εργασίας ( 10ωρα-12ωρα)

Χιλιάδες εργαζόμενοι στο κλάδο είναι ανασφάλιστοι και βρίσκονται όμηροι της εργοδοσίας, η ανεργία αξιοποιείται, ασκείται πίεση από το κεφάλαιο και τη μεγαλοεργοδοσία στους εργαζόμενους, συντηρείται ένα κλίμα τρομοκρατίας στους χώρους εργασίας, με την απειλή απόλυσης, ώστε να κάμπτονται οι όποιες αγωνιστικές διαθέσεις υπάρχουν στους εργαζόμενους.

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη στοχεύει όλους τους εργαζόμενους και όχι μόνο όσους εργάζονται στο εμπόριο επιβάλλοντας συνθήκες ασταμάτητης δουλειάς, η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές ανοίγει το δρόμο για 7ήμερη εβδομαδιαία εργασία σε όλους τους κλάδους και για όλους τους εργαζόμενους.

Ειδικότερα για τους εμποροϋπαλλήλους σημαίνει δουλειά 7 μέρες την εβδομάδα για 400 ευρώ μισθό, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Με τη διευθέτηση του ωραρίου εργασίας μέσα σε ένα τεράστιο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, γενικεύονται οι ελαστικές μορφές εργασίας.

Οι εμποροϋπάλληλοι θα προστεθούν στους εργαζόμενους άλλων κλάδων όπως στη βιομηχανία, στις μεταφορές, τον τουρισμό που εργάζονται τη Κυριακή. Αργά η γρήγορα η κατάργηση της αργίας της Κυριακής θα γενικευτεί και στους άλλους κλάδους που αυτή ισχύει, πρώτα σε κλάδους που σχετίζονται άμεσα με το εμπόριο (π.χ. τράπεζες), πλήγμα  Θα δεχτεί συνολικά η εργατική τάξη εφόσον θα αφαιρεθεί για όλους η Κυριακή ως μέρα ανάπαυσης, οικογενειακής και κοινωνικής ζωής και δράσης. Η δουλειά την Κυριακή θα είναι πλήγμα ιδιαίτερα για τις γυναίκες και τους νέους που είναι πλειοψηφία στον κλάδο.

4) Μέσα σε αυτές της συνθήκες υπερκερδοφορίας του κεφαλαίου ακόμα και σε περίοδο κρίσης το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει καθαρή άποψη για τα αίτια και τον χαρακτήρα της. Δεν είναι απλά ένα θεωρητικό  αλλά  ένα πρακτικό ζήτημα στρατηγικής σημασίας.

Καθορίζει εχθρούς και συμμάχους, τη κατεύθυνση πάλης του κινήματος, την ενότητα στρατηγικών και άμεσων στόχων. Προφυλάσσει το κίνημα από αυταπάτες – παγίδες που τις πλήρωσε, Φίλοι ή εχθροί του συστήματος, μιλάνε πλέον για παρατεταμένη, συγχρονισμένη κρίση του καπιταλισμού.

Κρίνει τη συσπείρωση και αποτελεσματικότητα του. Αν θα ανταποκριθεί στην ιστορική αποστολή να απελευθερώσει την εργατική τάξη από την εκμετάλλευση.

Χρειάζεται να απαντηθούν ερωτήματα, όπως :

ΓΙΑΤΙ οι κρίσεις επαναλαμβάνονται σταθερά ενώ αλλάζουν κυβερνήσεις και μίγματα διαχείρισης της ;

ΓΙΑΤΙ , ενώ παραγωγικές δυνάμεις, τεχνολογία και ανθρώπινη γνώση αναπτύσσονται και η εργασία των ανθρώπων έχουν αυξήσει αλματωδώς τον παραγόμενο  πλούτο, η ζωή όλο και περισσότερων  χειροτερεύει.

Μπορεί το σύστημα  να σωθεί από τις κρίσεις με άλλη διαχείριση, εντός συστήματος;

Υπάρχει δρόμος για τους εργαζόμενους να σωθούν από τη βαρβαρότητα;

Πάνω στα ζητήματα αυτά συγκρούονται δύο γραμμές  στο κίνημα :

Η γραμμή της συναίνεσης, του συμβιβασμού, της υποταγής, με σημαία την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την κερδοφορία των μονοπωλίων συνολικά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Η γραμμή που συμφωνεί με την πλουτοκρατία, το μεγάλο κεφάλαιο. Που άμεσα η έμμεσα βάζει πλάτη στα μέτρα της Ε.Ε., των κυβερνήσεων για να μη χάσουν τα μονοπώλια ούτε ένα ευρώ από την κερδοφορία τους.

Είναι η γραμμή που λέει, στο όνομα της κρίσης, δήθεν για να μη χαθούν θέσεις εργασίας να δίνονται δισεκατομμύρια ευρώ στην εργοδοσία. Συμφωνεί με αυξήσεις ακόμα και μηδενικές και υπογράφει μείωση μισθών.

Είναι η γραμμή που λέει ναι ας απολυθούν και μερικοί εργαζόμενοι για να σωθούν οι άλλοι. Είναι η γραμμή που λέει ναι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στο όνομα της συγκράτησης της ανεργίας,. Πρόκειται για γραμμή ήττας των εργαζομένων.

Στην άλλη όχθη βρίσκεται η γραμμή που ακολουθεί το δρόμο της ταξικής πάλης που εκφράζεται στην Ελλάδα από το ΠΑΜΕ και διεθνώς από την ΠΣΟ ( WFTU) είναι η γραμμή της ανυπακοής, της αντεπίθεσης, της οργάνωσης της πάλης κατά των αντιλαϊκών πολιτικών, κατά της ΕΕ.

Είναι η γραμμή που είναι υποταγμένη στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, που θέλει την ανατροπή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

• Είναι η γραμμή που παλεύει ενάντια στα μονοπώλια, τις πολυεθνικές, για να μη φορτωθούν τα βάρη της κρίσης οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.
• Που Θέλει δουλειά για όλους, λέει ναι στη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης.
• Λέει ναι στην υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με αυξήσεις των μισθών, λέει ναι στη μόνιμη σταθερή και πλήρη εργασία, στο 8ωρο -40ωρο -5νθήμερο για τους εργαζόμενους στο εμπόριο, με κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας, που λέει ναι στη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στην αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία και Υγεία.
• Λέει ναι στην κατάργηση της μερικής απασχόλησης και του ωρομίσθιου, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και μετατροπής τους  σε 8ωρες συμβάσεις αορίστου χρόνου.
• Λέει όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, που εκφράζει μαζικά και δυνατά την ανυπακοή και την απειθαρχία στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

5) Τι αντιπαραθέτουμε απέναντι σε αυτήν την επίθεση των ευρωπαϊκών και όχι μόνο μονοπωλίων, του πολιτικού τους προσωπικού δηλαδή της ευρωπαϊκής ένωσης και των εθνικών αστικών τάξεων και αστικών κομμάτων;

Τα προηγούμενα χρόνια έγιναν κινητοποιήσεις σε χώρες που είχαν μνημόνια και σε χώρες που δεν είχαν, απέναντι στης πολιτικές των κυβερνήσεων, Πορτογαλία- Ελλάδα- Ιταλία και αλλού, έγιναν και κλαδικές κινητοποιήσεις στην Amazon στη Γερμάνια, στα Ikea σε Γερμανία και Ελλάδα, στα Praktiker στην Ελλάδα, στα Λeroy Merlin στη Τουρκία, στην Κύπρο, την Ιταλία και την Ελλάδα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας κλπ.

Από της κινητοποιήσεις στο κλάδο προκύπτουν τα παρακάτω συμπεράσματα:

Α) οι αγώνες που αναπτυχθήκαν ήταν αναντίστοιχοι της γενικής αλλά και της κλαδικής επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου, πρόκειται για επιμέρους αγωνιστικά ξεσπάσματα. 

Β) Η ευθύνη για αυτή την κατάσταση βαραίνει τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, της ηγεσίες των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων που έχουν γραμμή υποταγής και επιδιώκουν την υποταγή των εργαζόμενων.

Γ) Η έλλειψη συντονισμού της δράσης μας με αποτέλεσμα να μην εκφράζεται η αλληλεγγύη, για παράδειγμα όταν έγιναν αγώνες σε έναν πολυεθνικό όμιλο όπως τα παραδείγματα που αναφέρονται, αυτός ο αγώνας δεν έγινε κτήμα όλου του κλάδου συνολικά σε όλη την Ευρώπη, δεν υπήρχε αλληλοενημέρωση  για να εκφραστεί η αλληλεγγύη και από εργαζόμενους άλλων κλάδων. 

Δ) Η μικρή έως ελάχιστοι οργάνωση των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων και των γυναικών, ο αρνητικός συσχετισμός σε βάρος των ταξικών δυνάμεων οι απουσία μας από μεγάλους , βασικούς μονοπωλιακούς ομίλους.

Ε) Απέναντι στην συντονισμένη επίθεση του κεφαλαίου στο εμπόριο στην Ελλάδα και την Ευρώπη ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων είναι χαμηλός και σε κάποιες χώρες ιδιαιτέρα χαμηλός. ( Υπάρχει κατάλογος με όλα τα στοιχεία)

Ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων στο εμπόριο κινείται κάτω από 10%, τη στιγμή που ο κλάδος συγκεντρώνει το 15% του εργατικού δυναμικού πανευρωπαϊκά. 

Η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε χώρες όπως η Ιταλία υπάρχουν 17 διαφορετικές οργανώσεις για την αντιπροσώπευση των εργαζομένων στο εμπόριο. 

Πιο συγκεκριμένα, η εικόνα στην Ε.Ε των 27 έχει ως εξής:

Αυστρία      3.,  Βέλγιο   9., Βουλγαρία   2., Κύπρος    2., Γερμανία    3.,

Δανία    5., Εσθονία   2., Ισπανία    8., Φιλανδία   3., Γαλλία   7.,

Ιρλανδία   3., Ιταλία     17., Λουξεμβούργο   2., Λιθουανία  3.,

Ολλανδία    3., Πολωνία    2., Πορτογαλία    4., Σουηδία   7.,

Σλοβενία    2., Ηνωμένο Βασίλειο  3.

Εξαίρεση αποτελούν η Ελλάδα, Ουγγαρία, Τσεχία, Λετονία, Μάλτα, Ρουμανία, Σλοβακία που διαθέτουν μόνο μια δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση.

Υπάρχουν οργανώσεις, όπως η Σουηδική Ladarna και η Ιταλική MANAGERITALIA, που οργανώνουν μονάχα διευθυντικά στελέχη.

Οι βελγικές CNE/GNC και LBC/NVK οργανώνουν μόνο γαλλόφωνους και ολλανδόφωνους αντίστοιχα, δηλαδή πάνω στη βάση εθνικών και γλωσσικών διαχωρισμών.

5) Στις σημερινές συνθήκες χρειάζεται γραμμή πάλης που να βοηθά τον εργαζόμενο να οργανώνεται να συνειδητοποιεί την ταξική του θέση και όχι να τον μπερδεύει να τον αποπροσανατολίζει και να τον υποτάσσει.

Η ETUC δεν παίζει τέτοιο ρόλο γιατί:

Αποτελεί το μακρύ χέρι της Κομισιόν στο εργατικό κίνημα, έχει υποστηρίξει και  έχει επεξεργαστεί τα αντεργατικά μέτρα της ΕΕ, μέσα από τον κοινωνικό διάλογο με τους μηχανισμούς της ΕΕ και τους εργοδότες.
Η ETUC  στήριξε τη Συνθήκη του Μάαστριχ (1992) και τις μετέπειτα αναθεωρήσεις της (Άμστερνταμ 1996, Νίκαια 2001), την στρατηγική της Λισσαβόνας και την επικαιροποίηση της (Ευρώπη 2020). Έβαλε την υπογραφή της στην οδηγία Μπολγκεστάην,  για το εργάσιμο χρόνο «65ωρο» και στο flexicurity.  Υποστήριξε το Ευρωσύνταγμα, παρενέβη με κάθε τρόπο να πείσει τα συνδικάτα της Ιρλανδίας να ψηφίσουν ναι στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα .
Την ίδια ώρα που έχουμε άγρια και συνολική επίθεση απέναντι στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα στις χώρες της ΕΕ, η στάση των ρεφορμιστικών συνδικάτων που ελέγχει η σοσιαλδημοκρατία σε αγαστή συνεργασία με τον οπορτουνισμό αποκαλύπτεται περισσότερο από ποτέ. 
Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης  που κρίνεται η έκβαση αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που επεδίωκε να επιβάλλει η αστική τάξη για δεκαετίες, ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για το κεφάλαιο.

Οι δυνάμεις  της ταξικής συνεργασίας που συσπειρώνονται στην ETUC παίζουν  ανοιχτά το ρόλο εκτόνωσης και καταστολής των αγώνων, ενώ στήριξαν τη βασική γραμμή της πλουτοκρατίας σε κάθε χώρα. 

Παρότι διαμορφώνονται προϋποθέσεις και υπάρχουν διαθέσεις για να γίνουν σημαντικοί εργατικοί αγώνες, οι συμβιβασμένες δυνάμεις στο εργατικό κίνημα κατασβήνουν με όποιο τρόπο μπορούν την εργατική λαϊκή πάλη και εναντιώνονται στον ταξικό προσανατολισμό του.

Tο Μάρτιο του 2012, η ETUC συμμετείχε σε τριμερή συνάντηση με τους σφαγείς των δικαιωμάτων των Ευρωπαίων εργαζομένων, την ηγεσία της ΕΕ και των εργοδοτών της Ευρώπης, με κύριο θέμα το πώς θα προχωρήσει η εφαρμογή της αντεργατικής στρατηγικής “ΕΥΡΩΠΗ 2020”.

Πώς δηλαδή μέσα από τη στήριξη του “κοινωνικού διαλόγου”, την προώθηση της λογικής της ταξικής συνεργασίας θα προωθηθεί η “Ανταγωνιστικότητα”.

Ενώ, ως αντίδοτο στην ανεργία των νέων, που έχει φτάσει σε εκρηκτικά επίπεδα, για να αυξάνει τα κέρδη του το κεφάλαιο, προτείνουν την επέκταση της “Διά Βίου Μάθησης”.

Το άγχος της ETUC δεν αφορά το πώς θα οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο, αλλά το πώς οι εργαζόμενοι θα στηρίξουν την Α ή Β διαχείριση που θα διασφαλίζει τα κέρδη των βιομηχάνων και την “κοινωνική συνοχή”.

Την ίδια ακριβώς λογική στηρίζει και η ομοσπονδία που υπάρχει στο κλάδο του Εμπορίου και των Υπηρεσιών στην Ελλάδα Ο.Ι.Υ.Ε. (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας).

Ελέγχεται από τον κυβερνητικό –εργοδοτικό συνδικαλισμό, στηρίζεται από την  εργοδοσία, στηρίζει και συμμετέχει σε όλες της αποφάσεις των ευρωπαϊκών συνδικάτων ETUC και τις UNI Europa Commerce.

Στην δύναμη της έχει 217 σωματεία, έχει 113.000 μέλη, στα σωματεία και ψηφίζουν περίπου τα μισά ( 56.000), τα σωματεία αφορούν εργαζομένους στο εμπόριο, στις υπηρεσίες, στην καθαριότητα ιδιωτικών και δημόσιων χώρων, στα σχολεία, στα ναυτιλιακά γραφεία, στους segurity,και άλλες ειδικότητες, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε αυτή την ομοσπονδία είναι δεύτερη δύναμη.

Σε αυτή την ομοσπονδία ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι ταυτισμένος με την εργοδοσία, έχει υπογράψει την απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, συμφωνεί με τις ευέλικτες μορφές εργασίας, την μερική απασχόληση και το ωρομίσθιο, της μειώσεις μισθών, μιλάνε για υγιές ανταγωνισμό, για στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, την ανάγκη δηλαδή να σωθούν οι επιχειρήσεις μέσω μειώσεων μισθών, υπογραφή ατομικών συμβάσεων, μειωμένων συνολικά δικαιωμάτων.

Είναι ξεκάθαρο από όλα τα παραπάνω ότι η γραμμή που ακολουθούν η ΣΕΣ (ETUC), η UNI EUROPA COMMERCE, η ομοσπονδία στο κλάδο εμπορίου στην Ελλάδα (ΟΙΥΕ)  είναι γραμμή που ενισχύει και θωρακίζει την κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων στο εμπόριο, κινούνται στη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, επιχειρώντας να περάσουν στη συνείδηση των εργαζόμενων ότι χωρίς τη συνδιαλλαγή με την εργοδοσία, την υποταγή στις ανάγκες των μονοπωλίων δεν υπάρχει προοπτική.

• Έχουμε σοβαρό καθήκον να εναντιωθούμε σε αυτή τη γραμμή πάλης. Να παλέψουμε με ταξική γραμμή πάλης και με αυτή την γραμμή να αναπτυχθούν, να συντονιστούν μαζικοί ταξικοί αγώνες σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να οργανώσουμε την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα, να αποκαλύψουμε τις αιτίες τους.
• Χρειάζεται συνειδητοποίηση του χαρακτήρα της κρίσης, άνοδος της μαζικότητας των συνδικάτων, αλλαγή συσχετισμών, αντιμετώπιση της λογικής ανάθεσης, της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, της μείωσης της απαιτητικότητας των εργαζόμενων. Για αυτή την ανασύνταξη του κινήματος παλεύει το ΠΑΜΕ.  Έτσι και αλλιώς για της μεγάλες αλλαγές χρειάζεται προετοιμασία και συγκέντρωση δυνάμεων για την αποφασιστική αναμέτρηση. 
• Η εργατική τάξη είναι παντοδύναμη όταν είναι οργανωμένη και πεισμένη για την αναγκαιότητα της πάλης με το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι

Η αγώνες των εργαζόμενων στην Ελλάδα, για τη υπεράσπιση ζωτικών δικαιωμάτων τον εργαζόμενων (ενάντια στις απολύσεις και μειώσεις μισθών, στο κλείσιμο επιχειρήσεων, στους αντιλαϊκούς φόρους, στις ιδιωτικοποιήσεις, στη κατάργηση δικαιωμάτων σε υγεία – παιδεία) γίνονται όλο και πιο δύσκολοι. Για να επιτευχθούν πρέπει να έρθουν σε ρήξη με την ψυχή της πολιτικής του κεφαλαίου, να οδηγούν σε ανατροπές, σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Μέσα από αυτούς τους αγώνες γίνεται ξεκάθαρο τι κίνημα χρειάζεται,

τι συμμαχία, τι προοπτική, για να εμποδίσουμε όσο εξαρτάται από εμάς την απογοήτευση που έρχεται από τις δυσκολίες  των αγώνων.

• Κίνημα μαζικό με συνδικάτα μαζικά με εργαζόμενους απόμεγάλους χώρους δουλειάς, συνδικάτα με προσανατολισμό και περιεχόμενο για καθημερινή δράση, για να κατανοείται η ανάγκη ενότητας στη δράση της εργατικής τάξης στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο συνολικά. Κίνημα απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, τους νόμους, το κράτος της.
• Κίνημα ταξικό που θα παλεύει ενάντια στην γραμμή των μονοπωλίων, της Ε.Ε., στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που δεν θα στηρίζει και δεν θα συμμετέχει σε κοινωνικούς διαλόγους, σε όλες της αντεργατικές αποφάσεις των συμβιβασμένων ευρωπαϊκών συνδικάτων ETUC, τις UNI Europa Commerce και τις κλαδικής ομοσπονδίας στην Ελλάδα (ΟΙΥΕ), που θα παλεύει για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζόμενων.
• Κίνημα δυνατό που θα παλεύει ενάντια στην αντεργατική συμμαχία του κεφαλαίου, θα αφυπνίζει εργατικές λαϊκές δυνάμεις, θα οργανώνει άμεσα την πάλης τους σε κάθε τόπο δουλειάς, στον κλάδο, θα υπάρχει συντονισμός σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για την αλλαγή των αρνητικών συσχετισμών στα συνδικάτα και της ομοσπονδίες που στόχο θα έχει την αποτίναξη από το σβέρκο της εργατικής τάξης των υποστηρικτών του κεφαλαίου.
• Κίνημα διεθνιστικό που θα παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε κάθε χώρα ξεχωριστά που θα εκφράζει την ταξική του αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων. 
• Κίνημα που θα στηρίζεται και θα οικοδομεί την κοινωνική συμμαχία εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μικρών εμπόρων με τη μικρή και μεσαία αγροτιά, με τους φοιτητές τους σπουδαστές, τις γυναίκες, όχι μόνο για την ποιο αποτελεσματική άμυνα αλλά για να αλλάξει τάξη η εξουσία.

Προτάσεις για συντονισμό της δράσης μας το επόμενο διάστημα:

• Καταρχήν πιστεύουμε ότι πρέπει να δυναμώσουν οι σχέσεις μας.
• Να συζητήσουμε όλοι γενικά στις οργανώσεις μας τα αποτελέσματα της συνδιάσκεψης.
• Να οργανωθούν διμερής συσκέψεις από τα συνδικάτα και της χώρες που συμμετέχουν.
• Να δημιουργήσουμε ένα αγωνιστικό πόλο του ταξικού κινήματος στον κλάδο του εμπορίου, να έχουμε συχνή ανταλλαγή πληροφοριών για τις εξελίξεις στις χώρες μας, για τις εξελίξεις στους κλάδους, για την κατάσταση συνολικά, πως στη κάθε χώρα αντιμετωπίζουμε την επιθετικότητα του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων του, της Ευρωπαϊκής ένωσης.
• Μπορούμε να διαμορφώσουμε πλαίσιο κοινής πάλης για να συντονίσουμε κοινούς αγώνες. Να υπογράφουν πρωτοβάθμια συνδικάτα Ευρώπης.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ  ΕΜΠΟΡΙΟΥ – ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ