Στα Μεταλλεία της Χαλκιδικής η εργοδοσία υπολόγισε πως για κάθε 30 λεπτά έξτρα δουλειάς των εργαζόμενων την ημέρα, θα βγει κέρδος περίπου 10 εκατ. €  το χρόνο.

Στην Alumil, το 2022 οι εργαζόμενοι στο α΄ εξάμηνο, παρήγαγαν τόσο πλούτο ώστε να καλύψουν τα λειτουργικά έξοδα της εταιρείας, τις νέες επενδύσεις που δρομολογούνται σε διάφορα τμήματα της παραγωγής και στο ταμείο έμειναν κέρδη 40 εκατ. Και όμως αυτή η τεράστια παραγωγικότητα δεν έφερε ούτε λεπτό μείωσης του χρόνου εργασίας για τους εργαζόμενους.

Την περασμένη δεκαετία, η Toyota έκοψε 5 λεπτά από το διάλειμμα των εργατών παραγωγής. Με βάση ανεπίσημα στοιχεία αύξησε κατά 7,5 εκατ. € τα ετήσια κέρδη της.

Στην Αγγλία, δικαστήριο πήρε απόφαση πως οι εργαζόμενοι σε εταιρία delivery δεν είναι μισθωτοί αλλά αυταπασχολούμενοι. Την ίδια μέρα η μετοχή της εταιρείας ανέβηκε 1%. Ο λόγος; Το ότι οι μέτοχοι μυρίστηκαν αύξηση κερδών αφού πλέον οι εργαζόμενοι γίνονται και με τη βούλα λάστιχο, χωρίς δικαιώματα και κυρίως χωρίς ωράριο.

Στην Ελλάδα, το 2023 ο μέσος χρόνος εργασίας είναι όσο περίπου και το 2012. Σε αυτή την δεκαετία εντάχθηκαν στην παραγωγή δεκάδες νέες τεχνολογίες. Αντίστοιχα αυξήθηκε και η παραγωγή του πλούτου. Αντίθετα οι μισθοί παραμένουν ίδιοι, ενώ η ακρίβεια και ο πληθωρισμός ξεπερνάνε το 30%.

Ο χρόνος, λοιπόν είναι χρήμα. Αλλά μόνο για τις πολυεθνικές και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Για αυτό και επενδύουν δισεκατομμύρια ευρώ για να βρουν το κατάλληλο μείγμα, σε κάθε κλάδο, σε κάθε πόστο, ώστε να εξασφαλίζουν το μέγιστο δυνατό κέρδος, βαφτίζοντας και σαν πρόοδο και εξέλιξη πολλά από αυτά τα πειράματά τους. Θα πει κανείς: Αν είναι να πάμε σε 4ήμερη εργασία, ή αν είναι να βγάζει περισσότερα η επιχείρηση και να δώσει και σε εμάς κανένα μπόνους, γιατί όχι; Όλοι κερδισμένοι είμαστε.

Ας δούμε καλύτερα πως ο χρόνος μετατρέπεται σε χρήμα.

Επιχειρηματίες και κόμματα που τους υπηρετούν, υποστηρίζουν πως ο καθένας παίρνει μία αμοιβή ανάλογη με αυτό που προσφέρει, τόσο ο επιχειρηματίας, όσο και ο εργαζόμενος. Επομένως μας λένε, πως ένας εργαζόμενος με τον κατώτατο μισθό, δηλαδή 33€ περίπου μεροκάματο, όταν δουλεύει 8ωρο παρέχει εργασία που «αξίζει» 33€. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί με αυτό τον τρόπο ο επιχειρηματίας δεν θα έβγαζε κέρδος. Η πραγματικότητα είναι πως ο κάθε εργαζόμενος έχει βγάλει το μεροκάματό του και τα πάγια έξοδα της επιχείρησης πολύ πριν σχολάσει. Όλος ο υπόλοιπος χρόνος εργασίας είναι ουσιαστικά απλήρωτος, κλεμμένος. Είναι αυτό που όλοι ξέρουμε σαν κέρδος. Οπότε είναι πολύ φυσιολογικό, οι επιχειρηματικοί όμιλοι να θέλουν:

• Να αυξάνεται ο απλήρωτος χρόνος του εργαζόμενου
• Να αυξάνεται η παραγωγικότητα του εργαζόμενου

Η καρδιά για την αύξηση της εκμετάλλευσης, για την παραγωγή του πλούτου είναι ο εργάσιμος χρόνος.

Ο κάθε επιχειρηματίας επιδιώκει πάντα τη διεύρυνση των ορίων του εργάσιμου χρόνου και σε μια τέτοια κατεύθυνση αξιοποιείται η «διευθέτηση», που επιτρέπει στους εργοδότες να αυξομειώνουν τον χρόνο εργασίας για να τον προσαρμόζουν στις εκάστοτε ανάγκες της παραγωγής. Έτσι γεννήθηκαν και όλες οι αλχημείες που ζούμε στους χώρους δουλειάς, από την ημιαπασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία, την εργασία με μπλοκάκι, μέχρι τους εργαζόμενους ορισμένου χρόνου, τις εργολαβίες και τις συμβάσεις μηδενικών ωρών. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για το κεφάλαιο, η παραγωγή να μην σταματάει και να μην δυσκολεύεται για κανένα λόγο.

Ο Καρέλιας για παράδειγμα δίνει μπόνους 800€ στους εργαζόμενους που δεν θα λείψουν καμία μέρα από τη δουλειά, πέρα από την κανονική άδεια. Τι σημαίνει αυτό; Πως όποιος εργαζόμενος πάει στη βάρδια άρρωστος, δεν πάει στην σχολική γιορτή του παιδιού του, και προφανώς δεν απεργήσει, με αποτέλεσμα να χρειάζονται μετατροπές στις βάρδιες που σημαίνει μείωση της παραγωγικότητας για την επιχείρηση, θα κερδίζει ένα ποσό, που το είχε ήδη δουλεμένο διπλά και τρίδιπλα.

Βάση των περισσότερων αλλαγών στον εργάσιμο χρόνο είναι ο διαχωρισμός του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «μη ενεργό». Πάνω σε αυτό έχει στηριχτεί η αφαίρεση του διαλείμματος από τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, καθώς και η πρόσφατη αλλαγή που θα αναφέρουμε αναλυτικότερα και παρακάτω, σχετικά με τον χρόνο προετοιμασίας και αποχώρησης από την εργασία.

Τι σημαίνει αυτός ο διαχωρισμός; Πως ο χρόνος που βρίσκεται ένας εργαζόμενος σε ένα  εμπορικό κατάστημα στην Τσιμισκή, όσο δεν υπάρχει πελάτης να εξυπηρετήσει, μπορεί να μη θεωρείται χρόνος εργασίας. Ή αντίστοιχα, ο χρόνος που χρειάζεται ένας εργαζόμενος σε μεταφορική για να επιστρέψει με άδειο το φορτηγό από μια παράδοση.

Είναι χαρακτηριστικό το ότι στις αποθήκες της «Amazon» χρησιμοποιούνται φορητοί σαρωτές για την παρακολούθηση της απόδοσης των εργαζομένων αλλά και της παρακολούθησης των διαλειμμάτων τουαλέτας. Σύμφωνα με μια βρετανική έρευνα το 74% των εργαζομένων απέφευγαν να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα φοβούμενοι ότι θα λάβουν προειδοποιήσεις για μειωμένη απόδοση.

Εδώ έρχονται να κουμπώσουν και οι τελευταίες αλλαγές που έφερε η κυβέρνηση της ΝΔ κατά απαίτηση της εργοδοσίας, και με βάση τις οδηγίες της ΕΕ. Μάλιστα εμπλούτισε αυτές τις αλλαγές, αξιοποιώντας ένα Προεδρικό Διάταγμα του 1932 και μια απόφαση του Αρείου Πάγου του 1965, ότι το διάλειμμα και ο χρόνος προετοιμασίας και αποχώρησης από τη δουλειά στη βιομηχανία είναι ανενεργός χρόνος. Πιο συγκεκριμένα:

1. Η 6ήμερη εργασία που αφορά εργοστάσια πολλών κλάδων (π.χ. Mέταλλο, Eνέργεια, Nερό, Tρόφιμα – Ποτά), την ιδιωτική υγεία, τις μεταφορές, τα λιμάνια και γενικά τους χώρους φορτοεκφόρτωσης. Η εφαρμογή μπορεί να επεκταθεί και σε σούπερ μάρκετ, στο ηλεκτρονικό εμπόριο και τις αποθήκες τέτοιων επιχειρήσεων. Επιβάλλεται μονομερώς στον εργαζόμενο από την εργοδοσία, με τη δικαιολογία του αυξημένου φόρτου εργασίας. Δηλαδή οι συμβάσεις πάνε περίπατο με βάση τις ανάγκες της επιχείρησης για κέρδος! Επίσης, η 6η ημέρα εργασίας δεν αντικαθίσταται με ρεπό και δεν αντιστοιχεί σε επιπλέον ένσημο.
2. Δίνεται δώρο μία ώρα απλήρωτης εργασίας στους βιομήχανουςμε το πρόσχημα της προετοιμασίας του εργαζόμενου για την ανάληψη της εργασίας και την αποχώρηση από αυτή! Δηλαδή, οι εργαζόμενοι να πηγαίνουν μισή ώρα νωρίτερα στη δουλειά και να φεύγουν μισή ώρα αργότερα κι αυτό το διάστημα να μη θεωρείται χρόνος εργασίας.
3. Χαρίζονται μέχρι 3 μέρες το μήνα στην εργοδοσίαγια να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους όσες ώρες θέλει, αφού ως και 3 μονά χτυπήματα της κάρτας (δηλαδή χωρίς να χτυπηθούν είτε στην έναρξη είτε στη λήξη της βάρδιας) δεν επιφέρουν κανένα πρόστιμο στον εργοδότη! Οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 3 μέρες τον μήνα χωρίς κανείς να ξέρει πόσες ώρες εργάστηκαν!
4. Δεν δηλώνεται καθόλου ωράριο σε όσους εργαζόμενους χαρακτηρίζονται ως διευθυντικά στελέχη. Για τον χαρακτηρισμό αυτό όμως δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό και αντικειμενικό κριτήριο (π.χ. ιδιαίτερα αυξημένες αποδοχές). Δηλαδή θα μπορούν να χαρακτηρίζονται «διευθυντές» και να δουλεύουν με ανοιχτό ωράριο ακόμη και εργαζόμενοι με μερική απασχόληση!
5. Η ευθύνη για το σωστό χτύπημα της κάρτας μετακυλίεται στον εργαζόμενο. Δηλαδή ο εργαζόμενος που θα δουλεύει απλήρωτος εκτός ωραρίου θα κινδυνεύει να τιμωρηθεί και πειθαρχικά!
6. Δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότηνα μεταβάλλει καθημερινά την έναρξη και τη λήξη του ωραρίου σε ένα εύρος 4 ωρών, χωρίς να θεωρείται καν καταχρηστική η συνεχής αλλαγή ωραρίου!

Ένα άλλο μέτρο είναι η αξιοποίηση της ψηφιακής κάρτας. Αντί για εργαλείο διασφάλισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όπως η κυβέρνηση ισχυρίζεται, είναι το πλέον κατάλληλο για να εφαρμοστεί η λεγόμενη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», για τη διάκριση του εργάσιμου χρόνου σε «ενεργό» και «μη ενεργό». Έτσι εξηγείται και η αδρή χρηματοδότησή της από το Ταμείο Ανάκαμψης!

Πχ για έναν εργαζόμενο με 8ωρο και ωράριο 08.00 – 16.00. Ο εργαζόμενος, με εντολή του εργοδότη, μπορεί να χτυπήσει την κάρτα στις 10 το πρωί, οπότε η λήξη της εργασίας μπορεί να γίνει στις 6 το απόγευμα.

Ή  ένας εργαζόμενος που δουλεύει στη ΒΙΠΕ της Σίνδου 8ωρος θα μπορεί να δουλεύει απλήρωτα: 1 ώρα για την προετοιμασία ανάληψης εργασίας + ½ ώρα αφού το διάλειμμα βγαίνει εκτός ωραρίου + τουλάχιστον άλλη 1 ώρα γιατί “ξέχασε” να χτυπήσει κάρτα= 2 ½ ώρες την ημέρα.

Με λίγα λόγια, αυτές οι αλλαγές έρχονται να εξασφαλίσουν την απαραίτητη ευελιξία στους εργοδότες ώστε να μπορούν να έχουν όσους εργαζόμενους χρειάζονται κάθε στιγμή της ημέρας, χωρίς να αυξάνεται το κόστος για αυτούς ενώ θα αυξάνεται η παραγωγικότητα της εργασίας με την εντατικοποίηση.

Ας θυμηθούμε αυτά που λέγαμε στην αρχή. Ο εργοδότης εξασφαλίζει πως ο εργαζόμενος θα παράγει κάθε στιγμή που βρίσκεται στο χώρο εργασίας, και πως ο χρόνος αυτός θα μετράει μόνο όσο ο εργαζόμενος βρίσκεται στο πόστο του. Έτσι ο απλήρωτος χρόνος εργασίας, δηλαδή η κλεμμένη δουλειά από τον εργοδότη αυξάνεται. Αλλά και από την άλλη μεριά, το τσάκισμα της υγείας του εργαζόμενου, αντικειμενικά αυξάνει το κόστος ζωής του, το να μπορεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα. Ουσιαστικά, μιλάμε για διπλό έξτρα κλέψιμο: από τη μια με την αύξηση της παραγωγικότητας λόγω της εντατικοποίησης, και από την άλλη με την αύξηση του κόστους ζωής του εργάτη, ακριβώς λόγω αυτής της εντατικοποίησης.

Τα μέτρα αυτά κουμπώνουν σαν κομμάτι σε ένα παζλ που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες να στήνει ΕΕ-κυβερνήσεις- εργοδοσία για τη διάλυση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου.

Στο ζήτημα του χρόνου εργασίας, η ΕΕ έχει δείξει με κάθε τρόπο το φιλεργατικό και προοδευτικό πρόσωπό της. Άλλωστε κάθε κρίκος στην ελαστικοποίηση των ωραρίων ντύνονταν με εκσυγχρονιστικά λογάκια για ελευθερία του εργαζόμενου να επιλέγει αυτός το πόσο θα δουλεύει, και κάθε αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης παρουσιαζόταν ως ευκαιρία για τους γηραιότερους να ξεφύγουν από την ανία του σπιτιού. Χαρακτηριστική είναι η Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης  2003/88 για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, η οποία πατάει στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Ευαγγέλιο της ΕΕ που υπογράφηκε το 1993

• Αποκαλεί «κανονικότητα» τις 13 ώρες δουλειάς. Δεκατρείς ώρες ξεζούμισμα, ενώ στις υπόλοιπες 11 που του απομένουν, ο εργαζόμενος θα πρέπει να μετακινηθεί, να ψωνίσει, να μαγειρέψει, να φροντίσει τα παιδιά και το νοικοκυριό και να …ξεκουραστεί.
• Χτυπάει τον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ορίζοντας ότι τα κράτη – μέλη θεσπίζουν μέτρα, ώστε «ο χρόνος εργασίας να μην υπερβαίνει, ανά επταήμερο, τις 48 ώρες, κατά μέσο όρο, συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών».
• Προβλέπει μέχρι και 12 μέρες συνεχόμενης δουλειάς. Η συγκεκριμένη Οδηγία κατάργησε την αργία της Κυριακής ως υποχρεωτική αργία ανά εφτά μέρες.
• Εξαιρεί το διάλειμμα και την «επιφυλακή» από τον χρόνο εργασίας.
• Η αναγκαστική μετακίνηση του εργαζόμενου από και προς την δουλειά, συμπεριλαμβάνεται στην «περίοδο ανάπαυσης».
• Ακόμα και αυτές οι 13 ώρες εργασίας δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένες για εργαζόμενους που δουλεύουν σε περισσότερους από έναν εργοδότη.
• Αντίστοιχα, στην έκθεση Σέρκας, το 2004 πρωτοεμφανίζεται η διευθέτηση χρόνου σε 12μηνη βάση, μαζί με το «ντεμπούτο» του διαχωρισμού του εργάσιμου χρόνου σε ενεργό ανενεργό.

Έχοντας σαν βάση τα παραπάνω, όλες οι κυβερνήσεις έχτιζαν το νομοθετικό οπλοστάσιο με βάση και τις απαιτήσεις της εργοδοσίας.

Πολύ ενδεικτικά γιατί είναι εκατοντάδες οι νομοθετικές παρεμβάσεις τα τελευταία 25 χρόνια:

• 1990, κυβέρνηση ΝΔ:οι εργοδότες μπορούν να καθορίζουν αυξημένο αριθμό ωρών εργασίας έως 9 ώρες την ημέρα και 48 την εβδομάδα.
• 1997, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ: απελευθερώνει τη λειτουργία του Εμπορίου από το πρωί μέχρι το βράδυ στις 9.00 και τα Σάββατα μέχρι τις 8 μ.μ. χειμώνα – καλοκαίρι.
• 2004, κυβέρνηση ΝΔ: Ανοίγει η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε 12μηνη βάση. Επομένως, ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να ξεζουμίζει τον εργαζόμενο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα των 48 ωρών, έως και 65 ώρες την εβδομάδα
• 2012: Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ: Με αφορμή τα μνημόνια, χτυπιέται το πιο ουσιαστικό μέτρο προστασίας των εργαζόμενων. Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
• 2015: Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: οι Κυριακές στη δουλειά γίνονται 32, ενώ ειδικά για τους νοσοκομειακούς γιατρούς, καθιερώνει τις 48 ώρες εργασίας ανά βδομάδα, με 5ήμερη εργασία, που όμως μπορούν να φτάσουν μέχρι τις 60 ώρες, δηλαδή 12 ώρες τη μέρα.
• 2019, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: οι εργαζόμενοι δικαιούνται εβδομαδιαία ανάπαυση 11 διαδοχικές ώρες ανά περίοδο 24 ωρών και 24 ώρες για περίοδο 7 ημερών.
• 2021, κυβέρνηση ΝΔ: με τον νόμο Χατζηδάκη ” και αξιοποιώντας την πανδημία περνάει ο 10ωρος ημερήσιος χρόνος εργασίας, με 4ήμερη εργασία για το μάζεμα ελιών και τις απλήρωτες υπερωρίες.
• 2023, κυβέρνηση ΝΔ: νόμος Γεωργιάδη.επιτρέπει τη δουλειά σε περισσότερους από έναν εργοδότη, η οποία αθροιστικά μπορεί να φθάνει τις 13 ώρες τη μέρα χωρίς καν εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Εισάγει νέες μορφές «ευελιξίας», όπως τις λεγόμενες συμβάσεις μηδενικών ή ελάχιστων ωρών.

Ταυτόχρονα όλο αυτό το διάστημα γίνονται συνεχείς παρεμβάσεις, φτάνοντας πρώτα στο νόμο της ΝΔ που όρισε τα 67 χρόνια ως όριο για τη σύνταξη, και το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, το γνωστό νόμο «Κατρούγκαλου» που αύξησε και τα ειδικά όρια για να επισφραγίσει τη δουλειά μέχρι τον τάφο.

Ακριβώς αυτή την πολιτική έρχονται πάντα να υπερασπιστούν οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν είναι τυχαία η ταύτιση. Μόλις πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος του ΕΚΘ, και εκλεγμένος με την ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ, έλεγε σε συνέντευξή του πως θα πρέπει η κυβέρνηση να επιταχύνει την ενσωμάτωση των Ευρωπαϊκών Οδηγιών. Για παράδειγμα, μπροστά στο νόμο Χατζηδάκη, που έφερε το 10ωρο και τις απλήρωτες υπερωρίες, αυτές οι δυνάμεις μας έλεγαν πως υπάρχουν και θετικά στο νόμο. Αντίστοιχα, όταν ο νόμος Γεωργιάδη έφερνε το 13ωρο, η ΓΣΕΕ αρνήθηκε την προκήρυξη απεργίας.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Σε αυτό το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί απ’ όλους τους παραπάνω αντεργατικούς νόμους καλούμαστε εμείς τα συνδικάτα να αντιπαλέψουμε αυτούς τους νόμους, να τους καταστήσουμε ανενεργούς στην πράξη, πράγμα που σε πολλές περιπτώσεις το έχουμε καταφέρει στο παρελθόν και να αναδείξουμε τα δικά μας σύγχρονα αιτήματα μέσα από τα πλαίσια πάλης μας, τον αγώνα μας για την υπογραφή κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων. Αιτήματα όπως:

• Αυξήσεις στους μισθούς. Κανείς εργαζόμενος χωρίς ΣΣΕ.
  Επαναφορά του κατώτατου μισθού με νόμο, ως αφετηρία για την ουσιαστική αύξησή του.
• Επαναφορά της υποχρεωτικότητας των κλαδικών ΣΣΕ, της αρχής της ευνοϊκότερης Σύμβασης, των τριετιών.
• Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν και καταργούν εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
• Σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, 7ωρο – 5νθήμερο – 35ωρο. 6ωρο – 5νθήμερο – 30ωρο για τα Βαριά και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
• Όχι στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας.
• Επαναφορά της Κυριακής – αργίας σε όλους τους κλάδους.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες εξέλιξης της πάλης έχει δυναμώνει η οργανωμένη απειθαρχία των συνδικάτων ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει τη δράση μας στο γύψο και η οποία πρέπει να στηρίζεται πρώτα και κύρια στη μαζική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Αποτελεί, λοιπόν, εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα, η οργάνωση της πάλης ώστε να βρει τείχος κάθε προσπάθεια της εργοδοσίας να περάσει τα νέα μέτρα στους χώρους δουλειάς.

Παίρνουμε δύναμη από αντίστοιχες μάχες, που φωτίζουν το τι σημαίνει απειθαρχία:

• Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η υπογραφή της ΣΣΕ από τους μεταλλωρύχους που κατοχυρώνει τις 8ωρες βάρδιες, κόντρα στα σχέδια της εργοδοσίας για 12 ώρες εργασίας με κατάργηση του συνόλου των αργιών.
• Οι σημαντικές νίκες, με υπογραφή ΣΣΕ στην COSCO, στη ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα στην Αττική το 18, που διατήρησε το 7ωρο – 5νθήμερο – 35ωρο και επέβαλε αυξήσεις στο μεροκάματο (που δεν έγινε υποχρεωτική από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αφού οι εργοδότες, αξιοποιώντας το νόμο Βρούτση, δεν κατέθεσαν μητρώο μελών, όμως με την πάλη του συνδικάτου και των εργαζομένων επιβλήθηκε σε πολλούς εργοδότες ), στον κλάδο των οικοδόμων το 2022
• Όπως οι μεγάλοι αγώνες που δίνονται στη ΦΑΜΑΡ ενάντια στην προσπάθεια της εργοδοσίας να τοποθετήσει μηχανήματα ωρομέτρησης και να βγάλει την προετοιμασία των εργαζόμενων εκτός 8ωρου.
• Απειθαρχία είναι ο μεγάλος αγώνας των εργαζομένων στην ΛΑΡΚΟ που έχουν κάνει σκουπίδια τους νόμους και τις αποφάσεις των κυβερνήσεων και που συνεχίζουν το μεγάλο αγώνα τους.
• Είναι οι αγώνες της ΟΕΝΓΕ και των νοσοκομειακών γιατρών που έχουν μπλοκάρει την εφαρμογή του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας.
• Μεγάλο παραδείγματα απειθαρχίας είναι η απόφαση των σωματείων να μην συμβιβαστούν και να μην νομιμοποιήσουν μια σειρά νόμους που δίνουν ισχυρό νομοθετικό οπλοστάσιο υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, όπως οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, το δικαίωμα στην απεργία, το ηλεκτρονικό φακέλωμα. Όλα τα παραπάνω τα σωματεία τα αντιπαλέψαμε στην πράξη και τα καταστήσαμε κούφια λόγια τυπωμένα σε ένα κουρελόχαρτο.
• Άλλα το πιο εμβληματικό παράδειγμα, όπου οι εργάτες οργανωμένα απειθάρχησαν στα θέλω των επιχειρήσεων και στους νόμους του κράτους, είναι ο αγώνας των εργαζόμενων του Σικάγο, το 1886, η Εργατική Πρωτομαγιά που έβαλε για πρώτη φορά όρια στον ημερήσιο χρόνο εργασίας, με την καθιέρωση του 8ωρου.

Άρα, το κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι η οργάνωση των εργαζόμενων, η συσπείρωση τους στα σωματεία, η πάλη τους για ΣΣΕ σε κάθε χώρο. Όλα αυτά προϋποθέτουν να κλιμακωθεί η πάλη μέσα στα σωματεία, για αλλαγή των συσχετισμών, για μαζικοποίησή τους, για ενεργοποίηση όλων των εργαζόμενων στη μάχη. Το μαζικό άνοιγμα και η πλατιά συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς πρέπει να συνοδεύεται από την προσπάθεια ανάπτυξης επιχειρησιακών και κλαδικών αγώνων.

Είναι στο χέρι μας να φέρουμε τούμπα αυτή την κατάσταση, να επιβάλλουμε τα δικαιώματα και τα αιτήματά μας  μέσα από την διαμόρφωση  των ΣΣΕ, να βγούμε τώρα στο προσκήνιο.

Αρκετά ματώσαμε για τα κέρδη τους, τώρα αγώνας για τα δικά μας δικαιώματα, τις δικές μας ανάγκες.