ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΜΑΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ 16/4, ΣΤΙΣ 17.00 ΜΜ, στην αίθουσα του ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ (Βερανζέρου 1, 2ος όροφος)
ΜΕ 4ΩΡΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, 16.00-20.00
ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ
ΔΙΝΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ
Oι εξελίξεις στο μέτωπο των συλλογικών συμβάσεων μας αφορούν όλους Στην πιο κερδοφόρα χρονιά για το μεγάλο τουριστικό κεφάλαιο, σε ξενοδοχεία και επισιτιστικά καταστήματα, οι μισθοί μας και τα δικαιώματα παραμένουν μακριά από τις ανάγκες των οικογενειών μας.
Ευθύνη γι’ αυτό έχει η κυβέρνηση που σταθερά οδηγεί το λαϊκό εισόδημα σε νέες μειώσεις, με τη φορολογία, τους πλειστηριασμούς και την διατήρηση όλων των αντεργατικών νόμων. Ικανοποιεί όλες τις επιδιώξεις των εργοδοτών, πηγαίνοντας πολλές φορές ένα βήμα παραπέρα, νομοθετώντας όχι μόνο ό,τι ζητούν, αλλά κι ακόμη περισσότερα, όσα χρειάζονται για να εξασφαλίζουν συνεχώς μεγαλύτερα κέρδη σε βάρος της δικής μας ζωής.
Τίποτε όμως δεν θα μπορούσαν να κάνουν τόσο καλά, κυβέρνηση και εργοδότες, αν δεν είχαν τα στηρίγματα τους, τους εργατοπατέρες της Ομοσπονδίας Επισιτισμού Τουρισμού. Τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, που κρατούν μισθούς και δικαιώματα στα επίπεδα που θέλουν τα αφεντικά.
|
Στα επισιτιστικά μαγαζιά, αφού άφησαν τον κλάδο χωρίς συλλογική σύμβαση για δυο χρόνια ώστε να γενικευτεί ο μισθός 586 ευρώ σε παλιούς και νέους εργαζόμενους, οδήγησαν τη συλλογική σύμβαση στον ΟΜΕΔ που μείωσε τους μισθούς κατά 22% σε σχέση με το 2012. Κι εδώ η ώθηση της ανάπτυξης στον τουρισμό γέμισε το κέντρο της πόλης και πολλούς δήμους με δεκάδες αλυσίδες καφέ και γρήγορου φαγητού, με εργαζόμενους που είτε δουλεύουν ατέλειωτα ωράρια, είτε με μερική απασχόληση, πάντα με μισθούς που ξεκινούν τα 350 ευρώ. |
|
Στα ξενοδοχεία αφού υπέγραψαν για 6 χρόνια μειώσεις πάνω από 15% και καθιέρωσαν την 10ωρη απλήρωτη δουλειά, «ολοκληρώνουν» φέτος το έγκλημα πάνω στις ζωές μας, καταργώντας τα ρεπό, επιβάλλοντας δουλειά μέχρι θανάτου. Βαφτίζουν «αύξηση» την πληρωμή της 6ης και 7ης μέρας, αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να πεθαίνουν στη δουλειά για να επιβιώσει η οικογένειά τους. Πανηγυρίζουν για μια αύξηση 1,5% που αντιστοιχεί σε 11,5 ευρώ το μήνα, ή 38 σεντς την ημέρα, όταν το 2012 με την υπογραφή τους μείωσαν τους μισθούς κατά 133 ευρώ το μήνα, ή 4,5 ευρώ την ημέρα. Κι όλα αυτά την εποχή που τα έσοδα από τον τουρισμό ήταν το 2017 15 δις ευρώ, πάνω από 7 δις σε σχέση με το 2012. |
|
Οι δεσμεύσεις των εργατοπατέρων προς την μεγαλοεργοδοσία δεν τέλειωσαν εδώ |
Από τη ΓΣΕΕ μέχρι τα επιχειρησιακά σωματεία που ελέγχουν, πασχίζουν να θάψουν κάθε συλλογική λειτουργία και δράση που στρέφεται ενάντια στα αφεντικά. Θέλουν τους εργάτες ανίσχυρους, να μην αντιδρούν στο πέρασμα των αντεργατικών μέτρων, να συντάσσονται πίσω από τα επιχειρηματικά συμφέροντα που τσακίζουν την ζωή μας.
Αξιοποιούν τη νοθεία σε αρχαιρεσίες για να διατηρούν σωματεία σφραγίδα, αν οι εκλογικές διαδικασίες δεν ελέγχονται απ’ τους ίδιους τους εργοδότες. Διαλαλούν σε όλους τους τόνους ότι η λύση για όλα τα προβλήματα της εργατικής τάξης είναι ο «διάλογος», που όλοι γνωρίζουμε ότι έχει στο παρελθόν πετσοκόψει συγκροτημένα δικαιώματα στην ασφάλιση, το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά, μισθούς και συντάξεις.
|
Συκοφαντούν ασύστολα το Συνδικάτο, το ΠΑΜΕ και όσους παλεύουν να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση |
Στους ελάχιστους χώρους που επιλέγουν να επισκεφτούν, μέσα από τις ανακοινώσεις τους, κατηγορούν το Συνδικάτο ότι δεν θέλει να υπογράψει συλλογική σύμβαση, εννοώντας προφανώς ότι δεν επιλέξαμε ποτέ να βάλλουμε την υπογραφή μας σε μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων. Μέρος της απάντησης τη δίνουν τα συνεταιρικά τους, οι ξενοδόχοι, που επικαλούνται τις προδοτικές συμφωνίες που υπογράφουν μαζί τους και αρνούνται ακόμη και την συζήτηση με το Συνδικάτο, για την υπογραφή Τοπικής Συλλογικής Σύμβασης στην Αττική.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ποτέ δεν είπαμε ότι η υπογραφή μιας συλλογικής σύμβασης είναι αποτέλεσμα μιας καλής ή κακής διαπραγμάτευσης. Ξέρουμε ότι για να αποσπάσεις κατακτήσεις απαιτείται αποφασιστική σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της. Αποκαλύπτουμε την απάτη ότι όταν υπάρχουν κέρδη οι εργαζόμενοι βγαίνουν εξίσου κερδισμένοι. Η πείρα στον κλάδο μας επιβεβαιώνει το αντίθετο. Οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση τους για να ΜΗΝ διακινδυνεύσουν τα κέρδη των εργοδοτών ή να περιοριστούν οι ζημιές αλλά και την ανάπτυξή τους, θυσιάζοντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας.
|
Η υπογραφή συλλογικής σύμβασης με ουσιαστικές αυξήσεις, χωρίς μειώσεις σε δικαιώματα, κρίνεται από τη γραμμή πάλης και το συσχετισμό δύναμης. |
Αν δηλαδή θα ζητάμε ό,τι μας αξίζει ή όσα θέλει και «μπορεί» να δώσει ο εργοδότης. Αν θα μπει στη μάχη ένα μικρό μέρος των εργαζομένων, ή ένα κρίσιμο κομμάτι που θα αναγκάζει την εργοδοσία να υποχωρήσει μπροστά σε ένα δίκαιο αίτημα.
Οι εργατοπατέρες στον κλάδο μας αρνούνται να οργανώσουν κάθε αγώνα, κατηγορώντας τους εργαζόμενους για μικρή «αγωνιστική διάθεση». Υπονομεύουν ανοιχτά ακόμη και τις όποιες κινητοποιήσεις αποφασίζουν για τα «μάτια του κόσμου», ενισχύοντας στους εργαζόμενους την απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Εκεί όμως που τα σωματεία μπαίνουν μπροστά και δεν αποτελούν το μακρύ χέρι του εργοδότη (όπως εδώ στην Αττική τα σωματεία του Metropolitan, του Royal Olympic και άλλα) οι εργαζόμενοι τα εμπιστεύονται, συσπειρώνονται σε αυτά ανεξάρτητα από την εργασιακή τους σχέση, το φύλο, την ηλικία και την φυλή τους. Κινητοποιούνται, δίνουν μάχες για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Για το αν τελικά επιτυγχάνουν το στόχο τους, να απολογηθεί πρώτα απ’ όλα η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας, την οποία επικαλούνται οι ίδιοι οι ξενοδόχοι ως μοναδικούς εκπροσώπους των εργαζομένων, αφού μαζί τους έχουν συμφωνήσει σε όλα!
|
Η μόνη ελπιδοφόρα επιλογή βρίσκεται στους ταξικούς αγώνες για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, για ανάπτυξη προς όφελός μας, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. |
Τέτοιοι αγώνες θα αναπτύσσονται όσο μεγαλώνει σε κάθε χώρο δουλειάς- σε όλο τον κλάδο, η σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων σε κλαδικό, τοπικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Που θα ανακτούν απώλειες και θα βάζουν πλώρη για την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών.
Το Συνδικάτο της Αττικής, μαζί τα κλαδικά σωματεία της χώρας και τα επιχειρησιακά σωματεία που δεν ελέγχουν οι εργοδότες, θα δώσουμε αγωνιστική συνέχεια και μέσα στο καλοκαίρι, οργανώνοντας τον κλάδο, ενώνοντας όλους τους συνάδελφους σε κάθε μικρό και μεγάλο χώρο δουλειάς. Ενώνοντας τον δικό μας αγώνα με τους αγώνες των εργαζόμενων όλων των κλάδων, κόντρα στα σχέδια Κυβέρνησης και εργοδοσίας.
Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
