- Ποια είναι τα αίτια της κρίσης στη ΓΣΕΕ; Γιατί συμβαίνει τώρα;
Αν με τον όρο «κρίση» εννοούμε τη μη πραγματοποίηση του 37ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ και το διορισμό προσωρινής διοίκησης, τα πράγματα οδηγήθηκαν εκεί από την επιμονή της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ/ομάδα Βασιλόπουλου) – αυτής της συνδικαλιστικής μαφίας – να επιβάλει στο συνέδριο και στα συνδικαλιστικά όργανα τη φυσική παρουσία της εργοδοσίας καθώς και μια σειρά αντιπροσώπων προερχόμενων από νόθες διαδικασίες. Η «αγωνία» τους να «νομιμοποιήσουν» τους εργοδότες και τους νόθους τους οδήγησε στην ωμή παραβίαση του καταστατικού της ΓΣΕΕ και όλων των προβλεπόμενων διαδικασιών για την πραγματοποίηση ενός συνεδρίου που να πληροί έστω και τις στοιχειώδεις τυπικές προϋποθέσεις. Στον αποκλεισμό και στο σφράγισμα δυο συνεδριακών κέντρων, στην επίκληση των κρατικών δυνάμεων καταστολής, στην επιστράτευση πληρωμένων μπράβων για να τους «προστατεύσουν» από τους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν, από εκλεγμένους συνδικαλιστές και αντιπροσώπους. Βέβαια, αυτή η σήψη δεν προέκυψε ξαφνικά, από το πουθενά. Απορρέει από τον αρνητικό για τους εργαζόμενους συσχετισμό που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα και στη ΓΣΕΕ, από την κυριαρχία της γραμμής ενσωμάτωσης, κοινωνικού εταιρισμού, διαχείρισης, του «μικρότερου κακού». Στη γραμμή αυτή, η ΓΣΕΕ έχει στηρίξει τις κυβερνητικές αντεργατικές πολιτικές, τους εργοδοτικούς σχεδιασμούς, π.χ. απεργοκτόνος νόμος, ν. Βρούτση – Αχτσιόγλου που καταργεί τις ΣΣΕ, διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης – ίδρυση εθνικού επαγγελματικού ταμείου που συνυπέγραψε με τον ΣΕΒ. Η γραμμή αυτή κατατρώγει το εργατικό κίνημα σαν το σαράκι και όσο προχωρά, βαθαίνει αυτή την αλλοτρίωση που συζητάμε και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανεχτούν οι εργαζόμενοι και κάθε έντιμος συνδικαλιστής.
2. Υπάρχει ζήτημα “νόθων” αντιπροσώπων και σωματείων- ‘φαντασμάτων’; Πως μπορεί να επιλυθεί;
Υπήρχε και υπάρχει. Η μήτρα του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού ανέκαθεν γεννούσε τέτοια φαινόμενα. Οι ταξικές δυνάμεις πάντα τα αντιπάλευαν, τα αποκάλυπταν στους εργαζόμενους. Αυτό κάνουν και σήμερα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Για το συγκεκριμένο συνέδριο, κόντρα σε δυσκολίες και εμπόδια που βρήκαμε από συνδικαλιστικούς και άλλους μηχανισμούς, ακόμα και από δικαστικούς λειτουργούς, καταφέραμε και συγκεντρώσαμε πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν εκτεταμένη νοθεία. Σωματεία με υποτιθέμενες αρχαιρεσίες, των οποίων τα πρακτικά δεν υπάρχουν πουθενά, σωματεία ανύπαρκτα για χρόνια που ξαφνικά εμφανίζουν «αρχαιρεσίες», παραποιημένα πρακτικά, σωματεία με ψηφίσαντες περισσότερους και από τους κατοίκους της περιοχής τους, με χιλιάδες ψηφίσαντες σε καταστάσεις – λίστες χωρίς κανένα στοιχείο ταυτοποίησης, ούτε καν υπογραφή! Και άλλα πολλά! Τα έχουμε καταγγείλει συγκεκριμένα, και στα όργανα της ΓΣΕΕ και στη δημοσιότητα, ακόμα και στη δικαιοσύνη. Όσο ισχύει ότι τέτοια φαινόμενα δεν θα πάψουν, αν δε διαλυθεί η μήτρα που τα γεννά, άλλο τόσο ισχύει ότι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα και καθήκον να δείχνουν μηδενική ανοχή σε αυτά, να τα πολεμούν με τη δύναμη που τους δίνει η μαζική συμμετοχή στα συνδικάτα τους, η υπεράσπιση των συλλογικών διαδικασιών σε αυτά, η όξυνση της αντιπαράθεσης με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και η ενίσχυση της ταξικής γραμμής πάλης, που βάζει μπροστά τις πραγματικές ανάγκες και συμφέροντα των εργατών.
3. Είναι αυτή η βαθύτερη κρίση στην (πρόσφατη) ιστορία της ΓΣΕΕ- σηματοδοτεί ένα ‘τέλος εποχής’ για την ΓΣΕΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα; Τι πρέπει να αλλάξει μέσα στο κίνημα για να ξεπεραστεί η κρίση;
Από τη «γέννηση» ακόμα των εργατικών συνδικάτων και της ΓΣΕΕ, υπάρχει η σύγκρουση των δυο γραμμών, αυτής που σε κάθε περίπτωση και σταθερά υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργατών με γνώμονα τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και αυτής που βάζει μπροστά τις απαιτήσεις της εργοδοσίας και του κράτους της και προωθεί την ενσωμάτωση των εργαζόμενων σε αυτές. Ταυτόχρονα, υπάρχει η προσπάθεια εργοδοσίας – κυβέρνησης να διεισδύουν στα συνδικάτα και να τα ελέγχουν. Το εργατικό κίνημα έχει πλούσια τέτοια πείρα, σε όλη την ιστορία του. Στη σύγκρουση αυτή, η κάθε πλευρά έχει τα όπλα της. Το μέτωπο εργοδοσίας – κυβέρνησης – εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, πέρα από τα ιδεολογήματα που καλλιεργεί για να υποτάσσει και να ελέγχει τους εργαζόμενους, χρησιμοποιεί όλους τους μηχανισμούς και τις πρακτικές που διαθέτει, για να αλλοιώνει συσχετισμούς, να τους διαμορφώνει υπέρ του, από την ωμή καταστολή στις διαδικασίες των εργατικών συνδικάτων, την καθοδηγούμενη ψήφο υπό το άγρυπνο μάτι της εργοδοσίας, το «φύτεμα» των εργοδοτών στα συνδικάτα μέχρι και την απροκάλυπτη νοθεία. Οι εργαζόμενοι έχουν όπλο τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες των συνδικάτων τους, αυτές που οι «συνδικαλιστές» της ενσωμάτωσης και υποταγής αποφεύγουν όπως ο «διάβολος το λιβάνι». Έχουν τα διδάγματα της ταξικής πάλης και τις δυνάμεις που προωθούν και υπερασπίζονται την ταξική γραμμή μέσα στο εργατικό κίνημα, παλεύουν μέχρι τέλους για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Έχουν το ΠΑΜΕ και τα 20 χρόνια ζωής και δράσης του, με σταθερό μέτωπο απέναντι σε κυβερνήσεις, εργοδότες, συμβιβασμένους συνδικαλιστές και κριτήριο πάντα τις εργατικές ανάγκες και συμφέροντα, με προσανατολισμό τη χειραφέτηση των εργαζόμενων. Όσο οι εργαζόμενοι αξιοποιούν αυτά τα όπλα, όσο προχωρά και δυναμώνει η οργάνωσή τους παντού, μέσα στους χώρους δουλειάς, όσο παίρνουν τα εργατικά συνδικάτα στα δικά τους χέρια, το εργατικό κίνημα θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά.
