Συναδέλφισσες και συνάδελφοι στην BIC,

Κατόπιν αιτήματος του συνδικάτου μας, έγινε συνάντηση αντιπροσωπείας μας με εκπροσώπους της διοίκησης της εταιρίας στις 12/07/2024 και τέθηκαν εκ μέρους μας προς συζήτηση τα εξής ζητήματα: Οι πρόσφατες απολύσεις, η εντατικοποίηση της εργασίας, τα μέτρα ασφάλειας και υγείας των εργαζόμενων, ζητήματα μισθών και λοιπών εργασιακών δικαιωμάτων με κύριο τη διαπραγμάτευση για την υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ.

Σχετικά με τις απολύσεις, ζητήσαμε ενημέρωση και τι μέτρα θα παρθούν για να μην επαναληφθούν στο μέλλον. Από πλευράς της η εργοδοσία προσπάθησε να τις δικαιολογήσει, ρίχνοντας το φταίξιμο σε “αποφάσεις που παίρνονται από τα κεντρικά του ομίλου στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης της εταιρίας”, ενώ ούτε καν δεσμεύτηκαν για τη μη συνέχισή τους. Αύριο μεθαύριο λοιπόν που θα χρειαστεί αναδιάρθρωση κάποιο άλλο τμήμα θα έχουμε πάλι απολύσεις;;; Απαιτούμε να σταματήσουν τώρα οι απολύσεις, καμία απόλυση στο μέλλον, διασφάλιση της δουλειάς όλων των εργαζόμενων και μετακίνησή τους σε άλλα τμήματα σε περίπτωση διοικητικής αναδιάρθρωσης της εταιρίας χωρίς αυτή η μετακίνηση να είναι βλαπτική για τα δικαιώματα μας.

Θέσαμε συνολικά το ζήτημα της εντατικοποίησης της εργασίας, και ιδιαίτερα το γεγονός της μείωσης των εργατών στις  μηχανές και της αύξησης των ταχυτήτων τους, για το οποίο η εργοδοσία είπε ότι δεν γνώριζε σχετικά και δεσμεύτηκε να το ελέγξει. Αλήθεια, πως είναι δυνατόν να έχει άγνοια για τα προβλήματα που δημιουργούνται από την έλλειψη προσωπικού όταν η διοίκηση είναι αυτή που βγάζει τα αυξανόμενα πλάνα παραγωγής για να πιάσει τους στόχους κερδοφορίας της; Δε γίνεται να δουλεύουμε ΚΑΙ λιγότερα άτομα ΚΑΙ σε μεγαλύτερες ταχύτητες, κάτι πρέπει να αλλάξει! Απαιτούμε να στελεχωθούν όλα τα τμήματα έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να εργάζονται υπό τέτοιες συνθήκες που να αποφευχθεί ο κίνδυνος τραυματισμού ή καταπόνησης με αποτέλεσμα  να προκύπτει μυοσκελετικά προβλήματα κλπ.

Για τα μέτρα υγείας και ασφάλειας, κάτω από την πίεση των εργαζομένων και του συνδικατου έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια, όμως θέσαμε το ζήτημα ότι υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν, με ιδιαίτερη μέριμνα για τις γυναίκες και τους ευάλωτους συναδέλφους, ενώ το σημαντικότερο είναι να τηρούνται στο ακέραιο, χωρίς καμία έκπτωση όλα όσα χρειάζονται για να επιστρέφουν οι εργαζόμενοι στο σπίτι τους υγιείς, καθώς και να μην επαναληφθούν φαινόμενα, όπως αυτά με τις πρόσφατες πλημμύρες σε πολλά τμήματα του εργοστασίου, με νερά να τρέχουν ποτάμι πάνω σε ηλεκτρολογικούς πίνακες βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των εργαζόμενων.

Για τα μισθολογικά, η εργοδοσία υπερηφανεύτηκε για την περίπου 10% μεσοσταθμικά αύξηση που έχει δοθεί αθροιστικά στους εργαζόμενους την τελευταία τριετία, όταν την ίδια περίοδο ο πληθωρισμός τρέχει με 18% και οι τεράστιες αυξήσεις στα λαϊκά αγαθά έχουν μειώσει το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζόμενων κατά 25-30%! Απαιτήσαμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, με βάση τις ανάγκες μας, και όχι αυξήσεις – ψίχουλα και επιδόματα. Όσον αφορά στο έκτακτο μπόνους κοροϊδία 300€, ποσό που φτάνει ίσα ίσα για τα ψώνια μιας οικογένειας στο σούπερ μάρκετ για 1-2 βδομάδες δεν είναι για όλους τους εργαζόμενους, αφού οι συμβασιούχοι θα το πάρουν υπό προϋποθέσεις, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να μην το δικαιούνται. Απαιτήσαμε έστω κι αυτό το πενιχρό επίδομα να δοθεί σε όλους τους εργαζόμενους ανεξαιρέτως, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Θέσαμε επίσης το ζήτημα της καλύτερης και συχνότερης επαφής του συνδικάτου με τους εργαζόμενους στο χώρο εργασίας αφού η ανάγκη για ενημέρωση των συνάδελφων μας αποτελεί  αναφαίρετο δικαίωμα και ζητήσαμε να υπάρχει τακτικά η δυνατότητα μικρής διάρκειας παρέμβασης π.χ. 1 φορά το μήνα σε μια μονάδα παραγωγής. Η εργοδοσία το αρνήθηκε με πρόφαση τη δυσκολία να μαζευτούν όλοι οι εργαζόμενοι.

Απαιτήσαμε να συνεχιστεί η ενημέρωση των συναδέλφων μας μέσα στα λεωφορεία όταν μέλη του συνδικάτου μας μοιράζουν ανακοινώσεις κατά την είσοδο των λεωφορείων στην πύλη του εργοστασίου και η εργοδοσία δεσμεύτηκε ότι θα δοθεί αντίστοιχη εντολή για άλλη μια φορά.

Τέλος, στο αίτημά μας για διαπραγμάτευση για την υπογραφή επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, επαναφορά των τριετιών και κατοχύρωση μιας σειράς δικαιωμάτων, η εργοδοσία ήταν αρνητική λέγοντας ουσιαστικά ότι αφού δεν είναι υποχρεωτικό από τη νομοθεσία, δε χρειάζεται, αποδεικνύοντας την αναγκαιότητα της οργάνωσης των εργαζόμενων για να καταφέρουν να επιβάλλουν την ΣΣΕ με τον αγώνα τους.

Συνάδελφοι, τη χρονιά που η εταιρεία γιορτάζει τα 50 της χρόνια και καλεί τους εργαζόμενούς της να συμμετάσχουν στις εορταστικές εκδηλώσεις, τους “κερνάει” απολύσεις, μισθούς πείνας, αυξήσεις – ψίχουλα και μπόνους κοροϊδία, σπέρνοντας το φόβο και την ανασφάλεια στους εργαζόμενους και κάνοντάς τους να ζουν και να δουλεύουν με το άγχος αν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους ή μην κλείσει το τμήμα τους και βρεθούν χωρίς δουλειά.

Εμείς οι εργαζόμενοι όμως δεν μπορούμε να ζούμε με επιδόματα. Εμείς, που παράγουμε όλο τον πλούτο αυτής της χώρας, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να δεχτούμε ότι δουλεύουμε και ο μισθός να μη φτάνει να καλύψουμε βασικές μας ανάγκες, οι τσέπες μας στα μισά του μήνα να είναι άδειες. Ένας μισθός που έχει μείνει 12 χρόνια πίσω όταν η ακρίβεια καλπάζει στα είδη πρώτης ανάγκης, με αποκορύφωμα την τιμή του ρεύματος που σπάει κάθε μήνα ρεκόρ, και το πλήρες ξεπούλημα σε παιδεία και υγεία που μας αναγκάζουν να κόβουμε και  τα πιο στοιχειώδη, ενώ η εταιρία πλουτίζει από την δουλειά μας.

Δεν είναι μονόδρομος να ζούμε στην ανασφάλεια και στη φτώχεια. Γνωρίζουμε καλά ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους εργοδότες είναι να βγάζουν το μέγιστο δυνατό κέρδος. Και ο δρόμος για να το πετύχουν περνάει μέσα από τα χαμηλά μας μεροκάματα, τα τσακισμένα εργατικά δικαιώματα, με τους εργαζόμενους μόνους και ευάλωτους, σε διαρκή ανασφάλεια για το μέλλον τους.

Συνάδελφοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για να πετύχουμε έστω και μερικά από τα αιτήματα μας χρειάζεται να συμμετάσχουμε όλοι σε αυτόν τον αγώνα. Όσο δύσκολο και αν φαίνεται, η υπογραφή μιας Συλλογικής Σύμβασης με αυξήσεις έχει γίνει ηδη κατορθωτή μέσα από τον αγώνα των εργαζόμενων στο κλάδο των κατασκευών, της ναυπηγοεπισκευής, στους μεταλλωρύχους και σε άλλους κλάδους όπου οι εργαζόμενοι βρίσκονται στη μάχη.

Για εμάς τους εργαζόμενους στο κλάδο του Μετάλλου, στην BIC, ο μόνος δρόμος είναι η οργάνωσή στο συνδικάτο μας, στο Συνδικάτο Μετάλλου! Δεν μπορούμε να σκύβουμε το κεφάλι, δεν μπορούμε να πούμε «ό,τι γίνει ας γίνει» και να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή. Η δύναμή μας βρίσκεται στην οργανωμένη συλλογική δράση και όχι στην αναζήτηση ατομικών λύσεων. Μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα αν είμαστε όλοι οι εργαζόμενοι ενωμένοι και συλλογικά διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας μέσα από το σωματείο μας. Σκέψου καλά! Οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές είναι οργανωμένοι στις δικές τους ενώσεις, όπως ο ΣΕΒ, για να καταπατούν τα δικαιώματα μας, να απαιτούν από τις κυβερνήσεις μέτρα που συμβάλλουν στην αύξηση των κερδών τους.

 Το συνδικάτο είναι το όπλο μας και έχουμε υποχρέωση να οργανωθούμε σ’ αυτό και να συμμετέχουμε στη ζωή και τη δράση του. Για να το κάνουμε πιο μαζικό, πιο δυνατό, ικανό να παλεύει αποτελεσματικά για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων μας.

Απέναντι στα κέρδη τους προτάσσουμε τη ζωή μας

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ!

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ, ΓΙΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΜΑΣ

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ!