ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΕΣ – ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ, ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ!!
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΤΕΤΡΕΨΑΝ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΥΑΛΩΤΟΥΣ!!
Πρόσφατα ανακοινώθηκε από την ΠΕΦ (Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανιών) η πρωτοβουλία «FOOD DRIVE 2025», που υποτίθεται ότι θα στηρίξει οικονομικά ευάλωτα παιδιά μέσω του «Μαζί για το Παιδί», στους 11 νομούς όπου δραστηριοποιούνται οι βιομηχανίες του κλάδου μας.
Μιλάμε για τον εργοδοτικό φορέα που έχει αφήσει τον κλάδο μας εδώ και 15 χρόνια χωρίς κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Για τις βιομηχανίες που αρνούνται να υπογράψουν επιχειρησιακές συμβάσεις. Χρόνια τώρα χωρίς τριετίες, χωρίς αυξήσεις, χωρίς επιδόματα. Αυτοί που μετέτρεψαν εμάς και τις οικογένειές μας σε «οικονομικά ευάλωτους», τώρα μας καλούν να βάλουμε πλάτη στις φιλανθρωπικές τους δράσεις.
Την υποκρισία τους τη ζούμε κάθε μέρα στους χώρους δουλειάς: με την εντατικοποίηση να έχει χτυπήσει κόκκινο, με τα εργατικά «ατυχήματα» να αυξάνονται, με τον φόβο για το αν θα τολμήσουμε να πάρουμε αναρρωτική άδεια και αν τελικά θα γυρίσουμε σώοι στα σπίτια μας. Τη «φιλανθρωπία» τους τη νιώθουμε στο σώμα μας, με μυοσκελετικά προβλήματα, με συναδέλφους αναγκασμένους να κάνουν δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα, με υποχρεωτικές υπερωρίες, με απολύσεις, παγωμένους μισθούς, επιπλήξεις και μηδενικές προσλήψεις. Ζούμε κάθε μέρα πλευρές της πολιτικής που χειροτερεύει με όλους τους όρους τη ζωή μας , να μην έχουμε χρήματα μετά τις 15 του μήνα, να μας αρπάζουν τα σπίτια τα κοράκια των fund, να μην έχουμε υγεία και παιδεία ενώ την ίδια στιγμή αυξάνεται ο μποναμάς της πολεμικής οικονομίας και των μονοπωλίων.
Από τη δική μας δουλειά γεμίζουν τα ταμεία τους με κέρδη. Από τον ιδρώτα μας χτίζουν τα ρεκόρ κερδοφορίας τους. Και τώρα μας ζητούν να δώσουμε εμείς για να ενισχύσουν αυτοί το «κοινωνικό πρόσωπο» τους. Ντράπηκε και η ντροπή.
Εμείς, οι εργαζόμενοι, δεν έχουμε ανάγκη από τη «φιλανθρωπία» των εργοδοτών. Έχουμε τα δικά μας μέσα για να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας, μέσα από το κλαδικό μας συνδικάτο, τα επιχειρησιακά σωματεία μας, τις συλλογικές μας δομές, τις πρωτοβουλίες αλληλοβοήθειας και τον αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Που μπήκαμε μπροστά σε απολύσεις γυναικών μονογονεϊκής οικογένειας, σε απολύσεις συναδέλφων με παιδιά, που μπήκαμε μπροστά όταν συνάδελφοι μας δούλευαν 28ωρες συνεχόμενα, μπροστά σε πλειστηριασμούς σπιτιών συναδέλφων μας. Η πραγματική στήριξη δεν είναι οι φιέστες και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, αλλά η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι αυξήσεις στους μισθούς, τα δικαιώματα στη δουλειά, τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής μας. Δεν θα γίνουμε το άλλοθι για να αποκτούν κοινωνικό προσωπείο αυτοί που μας στερούν τα αυτονόητα. Δεν θα γίνουμε συνένοχοι στο ξέπλυμα της εκμετάλλευσης – η αλληλεγγύη μας είναι δύναμη, είναι όπλο, είναι πράξη αγώνα.
