Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ με τα παιδιά τον θαυμασμό μου για όσα έχουν δημιουργήσει αυτές τις μέρες, συνθήματα με τις τσάντες τους στα προαύλια των σχολείων, συνθήματα με τα σώματά τους, τραγούδια, ζωγραφιές, για να εκφράσουν την οργή και τον πόνο τους για το έγκλημα στα Τέμπη…
Η συζήτηση άναψε στο λεπτό, οι μαθητές είχαν ανάγκη να πουν όσα ένιωθαν…ακόμα και να εκφράσουν την απογοήτευσή τους που στο δικό τους σχολείο οι υπεύθυνοι δεν τους άφησαν να κάνουν κάτι αντίστοιχο! Αυθόρμητα λοιπόν πρότεινα να φτιάξουμε κάτι μαζί, μέσα στην τάξη του φροντιστηρίου…

Οι ιδέες έπεφταν βροχή, είναι εντυπωσιακό πόσα πράγματα μπορούν να δημιουργήσουν τα παιδιά για να εκφραστούν:
“Να γράψουμε λέξεις μέσα σε ένα μεγάλο ερωτηματικό;”
“Να γράψουμε φράσεις μέσα σε συννεφάκια;”
“Θα μπορούσε να είναι ένα ποίημα ή ένα τραγούδι;”

Αυτές ήταν κάποιες από τις ιδέες που ακούστηκαν ώσπου κάποιος πρότεινε για το
συμβολισμό του πράγματος όλα να είναι γραμμένα πάνω σε βαγόνια τρένου! Έτσι,
δημιουργήθηκε το πρώτο έργο των παιδιών που κολλήσαμε στον διάδρομο του
φροντιστηρίου!
Στη συνέχεια το επόμενο τμήμα ζήτησε κι αυτό να δημιουργήσει κάτι….στην αρχή έγραφαν σκόρπιες λέξεις στον πίνακα, μετά συνθήματα κι έψαχναν τρόπο να τα συνδέσουν…έτσι ήρθε η ιδέα για το σταυρόλεξο που έπειτα κολλήσαμε στην είσοδο του φροντιστηρίου!
Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι πως οι μαθητές διάλεξαν μόνοι τους τις λέξεις-φράσεις που θα έβαζαν στις δημιουργίες τους γιατί ήταν αυτές που όπως μου είπαν: «δηλώνουν όλα όσα νιώθουμε κυρία!»
Κι είναι εκεί που είδα την ελπίδα!
Οι μαθητές μας είναι το αύριο, είναι το μέλλον!

Δ.Γ
Καθηγήτρια σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης!