Στις 30/09/2025, γίναμε και επίσημα μέλος στο εργατικό κέντρο Δράμας. Ένα εργατικό κέντρο, θα έπρεπε να είναι μια τεράστια και δυνατή αγκαλιά για σωματεία και εργαζομένους. Ένα στήριγμα για τα δύσκολα. Να χαράζονται σχέδια για το μέλλον της εργατικής τάξης, να δουλεύουμε ιδέες, να πραγματοποιούμε δράσεις. Να είναι ένας φορέας, που να είναι δίπλα σε κάθε εργαζόμενο, προτρέποντας τον να ιδρύει σωματεία, να συμμετέχει σε αυτά, να είναι ενεργός. Ένα εργατικό κέντρο, πρέπει να στέκετε δυνατά στα πόδια του, με γερά και καθαρά θεμέλια, με ξεκάθαρους στόχους και πιστεύω, που θα καταλήγει σε ένα και μόνο πράγμα : να είναι ταγμένο στα συμφέροντα του εργαζομένου. Κάνοντας ξεκάθαρο αυτό, μπορεί να γίνει ο φόβος και ο τρόμος του κάθε εργοδότη, μεγάλου-μεσαίου ή μικρού, ξέροντας πλέον, πως ο εργαζόμενος δεν είναι μόνος του, αλλά έχει δίπλα του ένα εργατικό κέντρο, που δεν παίζει, δεν κάνει δημόσιες σχέσεις, δεν είναι άτολμο, αλλά τολμηρό, γενναίο και ταγμένο στα συμφέροντα του εργαζομένου.
Σωματεία φαντάσματα, που δεν υπάρχουν πουθενά. Με καμία ανακοίνωση, με καμία γενική συνέλευση. Δεν κατεβαίνει κανείς στις πανελλαδικές απεργίες κι όμως, αυτά τα σωματεία με έναν μαγικό τρόπο κάνουν εκλογές, εκλέγουν αντιπροσώπους και ψηφίζουν για διοίκηση στο εργατικό κέντρο Δράμας. Η δυο τελευταίες απεργίες, (09-04-25 και 01-10-25) είναι τεράστια χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατάντιας του εργατικού κέντρου. Το βλέπουμε και στις φωτογραφίες. Το είδαμε με τα μάτια μας, στην απεργία στις 09-04-25, που ήμασταν και εμείς εκεί. Αν βγάλουμε την ΑΔΕΔΥ από το κάδρο, σωματεία που ανήκουν στην δύναμη του ΠΑΜΕ και τον κόσμο του σωματείου μας, ο υπόλοιπος ιδιωτικός τομέας είναι 5-10 άνθρωποι. Στην απεργία στις 01-10-2025, η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη. ΑΔΕΔΥ, Συνταξιούχοι ΕΦΚΑ και μετά το τίποτα. Όλο αυτό δεν έχει γίνει τυχαία. Είναι εσκεμμένο και σχεδιασμένο, με απόλυτη ακρίβεια, έτσι ώστε να υπάρχει ένα εργατικό κέντρο χωρίς καμία συμμέτοχη πουθενά, να κάθεται ήσυχο στην θεσούλα του και να αλωνίζουν ανενόχλητοι, όλοι οι επιχειρηματίες της Δράμας. Να έχουμε νεκρούς στα λατόμια και να μην ανοίγει μύτη. Να έχουμε βαριά εργατικά ατυχήματα και να μην αναζητούνται ευθύνες. Να έχουμε εργαζόμενους με μήνα-μήνα σύμβαση, αλλά σύμφωνα με τον πρόεδρο, φταίει ο εργαζόμενος που δεν κατεβαίνει στην απεργία. Η μη δράση του εργατικού κέντρου όλα αυτά τα χρονιά και σε κραυγαλέα παραδείγματα, αυτό δείχνει. Δεν αντιδρά ποτέ και σε τίποτα και απλά περιμένει να περάσει η μπόρα και να συνεχίσει στην ανυποληψία του. Όπως φαντάζει λογικό, όταν ξέρεις ένα μήνα πριν ότι έρχεται μια απεργία, πρέπει σαν εργατικό κέντρο να την οργανώσεις. Να καλέσεις τα σωματεία σου, να βγάλεις ανακοινώσεις και να τις μοιράσεις σε όλο τον εργατικό κόσμο του νομού η έστω στα μεγάλα εργοστάσια και στα κεντρικά σημεία της πόλης. Καμία ανακοίνωση δεν βγήκε και πουθενά δεν μοιράστηκε. Αντί αυτού, την ημέρα της απεργίας, πήγε ο πρόεδρος στο Σταρ Δράμας, να μας πει ότι φταίνε οι νέοι που δεν απεργούν, πως το 1985 και το 1990 ζούσαμε καλύτερα, συγκρίνοντας οικονομία και καταστάσεις που καμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους και δεν τόλμησε καν να πει το όνομα του σωματείου μας.
Το σωματείο μας, το πολεμάνε από την 1η στιγμή και το πολεμάνε τρεις άνθρωποι, ψάχνοντας μανιωδώς υποστηρικτές. Αυτό με μια μόνο λέξη ονομάζεται κατάντια. Εννοείται από το διαδίκτυο και ποτέ από κοντά, γιατί από κοντά δεν έχει γίνει ποτέ κάποια συνάντηση. Σαν ένα νέο σωματείο που είμαστε, θα έπρεπε να μας καλέσουν να κάνουμε μια συνάντηση τα Δ.Σ. μας, να γίνει μια γνωριμία, να μας πουν τι υποστηρίζουν, τι υλοποιούν, τι σχέδια έχουν. Αν συμφωνούμε με αυτά, που μπορούμε να βοηθήσουμε, τι ιδέες έχουμε εμείς. Να υποστηρίξουν με οποιοδήποτε τρόπο τα αιτήματα μας. Αντί αυτού, σχολιάκια στο facebook, για το που ανήκει το σωματείο. Το σωματείο ανήκει μόνο στα ενεργά μελή του και αυτά είναι που θα καθορίζουν το μέλλον του. Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε βοήθεια, από οποιονδήποτε φορέα, καλοδεχούμενη, απλά μην περιμένει ανταλλάγματα. Το σωματείο μας, είναι εγγεγραμμένο σε δυο φορείς. Στο εργατικό κέντρο Δράμας και στην πανελλαδική ομοσπονδία γάλακτος τροφίμων και ποτών. Η ομοσπονδία, ήταν εδώ από την πρώτη στιγμή. Ήταν εδώ στης πρώτες συνελεύσεις μας. Ήταν εδώ όταν διακηρύξαμε ότι έχουμε σωματείο. Ήταν εδώ στις εκλογές μας. Είναι εδώ για οποιοδήποτε θέμα, πρόβλημα, απορία έχουμε. Με ένα τηλέφωνο, κάποιος/α εκπρόσωπος της διοικήσεις της ομοσπονδίας, μπορεί να είναι στην Δράμα για να δώσει μια λύση στο Χ πρόβλημα. Αυτή η ομοσπονδία, δεν μας ρώτησε ποτέ, τι κόμμα ψηφίζουμε. Ούτε μας ζήτησε δήλωση κοινωνικών φρονημάτων. Δεν μας ρώτησε ποτέ, αν χρειαζόμαστε βοήθεια, γιατί ήταν πάντα δίπλα μας. Ποιος από εμάς ήξερε, πως στήνεται ένα σωματείο, το πόσο δύσκολο είναι, τι γραφειοκρατία και τρέξιμο χρειάζεται και πόσα άλλα, όμως με την βοήθεια τους τα καταφέραμε. Αν ζητούσαμε βοήθεια από το εργατικό κέντρο, λογικά τώρα θα ήμασταν απολυμένοι, διότι συγγενικό πρόσωπο του προέδρου, που εργάζεται στην εταιρία μας, θα μας έδινε δίχως δεύτερη σκέψη. Η ομοσπονδία μας συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ. Αυτό, μας κάνει και εμάς μέλη στο ΠΑΜΕ; τέθηκε ποτέ σε γενική συνέλευση, να γραφτούμε στο ΠΑΜΕ ή στην ΔΑΚΕ ή στην ΠΑΣΚΕ ή κάπου αλλού; Αν αύριο στην ομοσπονδία γίνουν εκλογές και νικήσει η ΠΑΣΚΕ, θα γίνουμε όλοι ΠΑΣΟΚ; Εμάς μας ενδιαφέρει να έχουμε μια ομοσπονδία, που είναι πιστή δίπλα μας σε κάθε θέμα μας, να είναι μαχητική, να τρέχει για εμάς, να τα βάζει με τον ΣΕΒ και τα αφεντικά, όταν χρειαστούμε την βοήθεια τους να είναι δίπλα μας. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει και το εργατικό κέντρο Δράμας. Γιατί όλη η λάσπη που τρώει το σωματείο από την οικογένεια που λιμνάζει το εργατικό κέντρο είναι αυτή. Αυτοί όμως οι άνθρωποι είναι που έφεραν αυτήν την καρκινισμένη κατάσταση στα εργατικά θέματα της πόλης μας. Η λέξη συνδικαλισμός έχει καταντήσει βρισιά, χάρις σε κάτι τέτοιους ανθρώπους. Τέτοιοι άνθρωποι είναι που απομάκρυναν τον κόσμο από τα σωματεία και την οργάνωση τους. Κουράζοντας τον κόσμο και κάνοντας τον να απομακρυνθεί από την ενότητα, που θα μπορούσε να του φέρει οφέλη στα εργατικά του θέματα.
Το εργατικό κέντρο μας πολεμάει για δυο λόγους : Ξέρει ότι δεν μπορεί να μας ελέγξει. Ξέρει ότι ποτέ δεν θα συναινέσουμε στο τίποτα που προσφέρουν στον εργατικό κόσμο της πόλης μας. Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι σε περίπτωση εκλογών, θα μπορούσαν να χάσουν μία με δύο έδρες από την διοίκηση τους. Άρα να χάσουν την ευκαιρία να στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες, χωρίς να κάνουν τίποτα. Έτσι κι αλλιώς οι συνεδριάσεις του εργατικού κέντρου είναι δυο φορές τον χρόνο, άντε να κατέβουν και μια-δυο φορές στην Αθήνα και στην ΓΣΕΕ, εννοείται με έξοδα που πληρώνει το εργατικό κέντρο. Όλα αυτά, πρέπει να ειπωθούν και να γίνουν γνωστά σε όλους, διότι εμείς που είμαστε ένα μαχητικό σωματείο, με κατακτήσεις, δεν μπορούμε να σαπίσουμε από τόσο νωρίς. Δεν γίνεται αυτό που φτιάξαμε με τόσο κόπο και φόβο, να το αφήσουμε έρμαιο σε ανθρώπους, που θα το σφάζανε χωρίς κανέναν δισταγμό. Η δίκη μας απάντηση, δόθηκε στην απεργία στην πλατειά, που 61 απεργοί, δήλωσαν ότι νομοσχέδια σαν αυτό της Κεραμέως, θα καταργηθούν ακόμα και όταν ψηφιστούν, γιατί είναι οργανωμένοι, γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον και έτσι προχωράμε από την πρώτη στιγμή. Μέσα σε ένα χρόνο και κάτι μήνες, που έχει ζωή το σωματείο, το έχουμε δει να σπάει ταμπού και φόβο. Το έχουμε δει να το καλούν στο Ευρωκοινοβούλιο. Το έχουμε δει να οργανώνει τα μέλη του και να διεκδικεί. Να κάνει καλέσματα, πέρα από εργατικά θέματα. Να βλέπουμε απεργία την απεργία να είμαστε περισσότεροι. Να στέλνει τα μηνύματα του παντού, σε διάφορους αποδέκτες και φυσικά έχουμε δει τα αιτήματα του να γίνονται δεκτά. Υπάρχει καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς από αυτό ; Δεν μπορούν τα τίποτα, να λένε στο κάτι, τι να κάνει. Εμείς, κάτι έχουμε κάνει, αυτοί για εμάς τι έχουν κάνει ; Μόνο σχόλια στο facebook ; Λάσπη και ύβρεις ;
Και το αποκορύφωμα ήρθε την Τετάρτη 08-10-2025. Είχαμε κλείσει την αίθουσα του εργατικού κέντρου, για να κάνουμε την γενική μας συνέλευση εκεί, μιας και γίναμε μέλη, επίσημα, στο εργατικό κέντρο, το Σάββατο 11-10-2025 στις 17:00. Δύο κλήσεις από το εργατικό κέντρο. ‘’Η αίθουσα λόγο οικοδομικών εργασιών δεν θα είναι διαθέσιμη για το Σάββατο’’. Όλος τυχαίως δηλαδή, όταν θα κάναμε την πρώτη μας συνέλευση εκεί, κάτι έτυχε και ακυρώθηκε ; τι φοβούνται ; γιατί δεν μας θέλουν; γιατί τέτοιο καψόνι ; (Η συνέλευση τελικά έγινε κανονικά στην αίθουσα του Δήμου Δράμας). Κατηγορηθήκαμε ότι δεν πάμε στο εργατικό κέντρο, ορίστε ήρθαμε, γιατί δεν μας θέλετε ; η απάντηση είναι μια. Εμείς σπάσαμε τον φόβο μας και ο φόβος πήγε σε αυτούς. Φοβούνται να μας αντιμετωπίσουν, φοβούνται να μας κοιτάξουν στα μάτια. Διότι μόνο μια καραμέλα έχουν να λένε, από εκεί κ πέρα δεν μπορούν να πουν κάτι. Ο ψεύτης και ο κλέφτης χαίρονται για λίγο και η χαρά τους τελείωσε.
Εμείς έχουμε την συνείδηση μας καθαρή γιατί παλεύουμε κάθε μέρα. Δεν κοιτάξαμε να βολευτούμε, να πάρουμε κάτι κάτω από το τραπέζι, να σπάσουμε τον αγώνα μας. Είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας, να βρίσκεις αγαθά αισθήματα και να είσαι ρομαντικός. Να ονειρεύεσαι έναν δίκαιο αγώνα, για ένα καλύτερο αύριο στην εργασία μας. Να ονειρεύεσαι, ότι βήμα βήμα, μπορείς να κτίσεις πράγματα στην εργασία μας. Πως ήμασταν πριν ένα χρόνο, πως είμαστε σήμερα και πως θα είμαστε σε ένα χρόνο. Κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα στον αγώνα που δίνει ο καθένας και η καθεμιά. Δεν είναι μόνο το οκτάωρο, έχουμε άλλο ένα οκτάωρο τρέξιμο στο σπίτι με χίλια δυο. Γι αυτό και αντιδράσαμε, όταν είδαμε το 13, δίπλα στο 8. Γιατί έχουμε ζήσει υπερωρίες και εξαήμερα στην δουλειά μας και ξέρουμε πως είναι, θυμόμαστε τι έχουμε τραβήξει και γι αυτό τέτοια νομοσχέδια πρέπει να πετιούνται χωρίς 2η σκέψη. Γι αυτό και σε κάθε απεργία πάμε όλο και περισσότεροι, γι αυτό κάθε μέρα γινόμαστε και περισσότεροι, συσπειρωμένοι στο σωματείο μας και στην οργάνωση μας. Αυτό που κρατάει ακόμα όρθιους και ζωντανούς στον χώρο εργασίας μας, είναι ο ένας τον άλλον. Έτσι πρέπει να συνεχίσουμε μέσα σε αυτόν τον άδικο και φοβερό κόσμο. Να κρατιόμαστε δυνατά, να παίρνουμε δύναμη από την δύναμη του αλλού και να γίνουμε μια αλυσίδα που δεν σπάει. Έτσι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και έτσι θα τα καταφέρουμε.
Ένα σωματείο, σε έναν χώρο εργασίας, θα έπρεπε να είναι η χαρά και η δύναμη ενός εργατικού κέντρου, αντί αυτού, είμαστε πρόβλημα γι αυτούς. Γι αυτό τον λόγο, καλούμε σε διάλογο, όλα τα ενεργά σωματεία, τα μέλη τους, τους απλούς εργαζόμενους, που έχουν σιχαθεί αυτήν την κατάσταση, σε συζήτηση για το μέλλον του εργατικού κέντρου Δράμας. Τα τηλέφωνα μας, το μειλ μας, είναι πάνω σε κάθε ανακοίνωση μας. Έχουμε όρεξη για δουλεία και όνειρα. Μην σαπίσουμε τον αγώνα μας. Μην αφήνουμε μια οικογένεια, να σφετερίζεται την οργάνωση μας.
ΥΓ 1. Παρακαλούμε πολύ τα μέλη μας, επειδή αυτή η ανακοίνωση, θα μεταφραστεί ως επίθεση και όχι σαν κριτική, όπως σε κάθε επίθεση από την οικογένεια, δεν απαντάμε σε σχόλια, δεν βρίζουμε. Τους αφήνουμε να εκτεθούν και όπως σε κάθε γενική συνέλευση μας, δίνουμε την απάντηση μας. Κοιτώντας στα μάτια και όχι κοιτώντας το πληκτρολόγιο.
ΥΓ 2. Καλώς σας βρήκαμε.
