Οι εργαζόμενοι της «Edilmac», με μπροστάρη το Συνδικάτο τους, βρίσκονται σε κινητοποιήσεις από 4 Μάρτη, διεκδικώντας αναβαθμισμένα εργατικά δικαιώματα, αυξήσεις στους χαμηλόμισθους και μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.
Η απάντηση της εργοδοσίας αντί για μέτρα προστασίας ήταν απολύσεις, ξεκινώντας με δύο εργαζόμενους που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις.
Μάλιστα, η «Edilmac» έφτασε να χαρακτηρίζει παράνομα τα αιτήματα των εργαζομένων για αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στις απολύσεις και για μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, βγάζοντας έτσι «παράνομες» και τις κινητοποιήσεις!
Ανυποχώρητοι οι εργαζόμενοι συνέχισαν τον αγώνα τους με νέες στάσεις εργασίας την Παρασκευή 26/3, οπότε η εργοδοσία, μεθοδεύοντας την απόλυση του προέδρου και του γραμματέα του Συνδικάτου και σε
μια σαφή προσπάθεια απαγόρευσης της συνδικαλιστικής δράσης, έφτασε στην πρωτοφανή κίνηση να τους ανακοινώσει την απαγόρευση εισόδου στις εγκαταστάσεις της «Ελληνικός Χρυσός»! Επικαλούμενη μάλιστα σχετική απαίτηση της «Ελληνικός Χρυσός», η «Edilmac» απαίτησε από τους δύο συνδικαλιστές «όπως παραδώσετε άμεσα στον φύλακα της εισόδου των εγκαταστάσεων την κάρτα εισόδου σας».
Οι εργαζόμενοι απάντησαν με νέα απεργία, την Τρίτη 29/3 και συγκέντρωση έξω από την πύλη του μεταλλείου στην Ολυμπιάδα. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν καθολική. Το ψήφισμα συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζόμενων υπογράφτηκε από δεκάδες σωματεία, αντιπροσωπεία εκ των οποίων παρευρέθηκε και στην απεργιακή συγκέντρωση. Την ίδια στιγμή, παρέμβαση στο Υπουργείο Εργασίας έκαναν μέλη της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων και της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.
Η αποφασιστικότητα των εργαζόμενων και το τεράστιο κύμα συμπαράστασης ανάγκασαν την εργοδοσία σε μία πρώτη υποχώρηση: επιτράπηκε η είσοδος στον Πρόεδρο και τον Γραμματέα στο μεταλλείο αλλά, προς το παρόν, μόνο για συνδικαλιστικούς λόγους , δεν τους επιτρέπεται ακόμη να εργαστούν.
Οι παραπάνω εξελίξεις δείχνουν ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του νέου συνδικαλιστικού νόμου: να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς ώστε οι βιομήχανοι, απαλλαγμένοι από κάθε ενοχλητική φωνή να καταπατούν κάθε εργασιακό δικαίωμα για να αυξάνουν τα κέρδη τους.
Χωρίς οχτάωρο, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα, χωρίς συνδικαλιστές που πρωτοστατούν στην οργάνωση των εργαζόμενων θα δημιουργηθεί περιβάλλον φιλικό προς τις επενδύσεις. Χώρος θα υπάρχει μόνο για συνδικαλιστές όπως αυτούς της πλειοψηφίας στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, που δε βρήκαν να πουν κουβέντα για όλα αυτά.
Οι εξελίξεις αυτές όμως δείχνουν και ποια πρέπει να είναι η δική μας απάντηση: οργάνωση στα σωματεία μας, ανυποχώρητος αγώνας απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας, σταθερό μέτωπο απέναντι στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, αλληλεγγύη σε κάθε εργαζόμενο, κάθε κλάδου που σηκώνει κεφάλι.
Γιατί ο αγώνας των εργαζόμενων στα μεταλλεία είναι και δικός μας αγώνας!
