28 ΦΛΕΒΑΡΗ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Συναδέλφισσα / Συνάδελφε,

Αυτές τις μέρες που η χώρα βρίσκεται σε αναβρασμό, που οι φοιτητές παλεύουν ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ώστε να μη χάσουν και τα δικά μας πτυχία την αξία τους, οι αγρότες παλεύουν για να μπορούν να επιβιώνουν οι ίδιοι, αλλά και εμείς να μπορούμε να τραφούμε, οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα δίνουν έναν τεράστιο αγώνα για αυξήσεις και προστασία των δικαιωμάτων τους, αποδεικνύεται στην πράξη και καθημερινά ότι μόνο η συλλογική πάλη μπορεί να έχει αποτελέσματα.

Αποδεικνύεται γιατί οδηγεί την κυβέρνηση και την εργοδοσία σε αναδίπλωση!

• Ήδη, το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά ΑΕΙ έχει καθυστερήσει να έρθει για συζήτηση, τα αιτήματα των αγροτών από “παράλογα” έγιναν “δίκαια”.
• Οι εργαζόμενοι της Teleperformance απέκτησαν για πρώτη φορά το δικό τους επιχειρησιακό σωματείο! Η εργοδοσία των μεγάλων τηλεφωνικών κέντρων τα έχει βρει πραγματικά σκούρα, δε μπορεί πλέον να αποφεύγει τα αιτήματα των εργαζομένων μιας και τους βρήκε ενωμένους, εκατοντάδες, όλους μαζί μπροστά της. Οι συνάδελφοι έβαλαν στο πλάι οποιαδήποτε διαφορά μπορεί να είχαν μεταξύ τους. Ξεκινώντας ο καθένας από άλλη εθνική, θρησκευτική, πολιτιστική αφετηρία, ενώθηκαν μπροστά στο κοινό πρόβλημα και ήδη μετράνε νίκες.

 Όλα αυτά απαντάνε στον κύριο φόβο που γνωρίζουμε ότι υπάρχει στο μυαλό πολλών: “μήπως η δική μου συμμετοχή δε θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα – δε θα κάνει τη διαφορά; Μήπως αν απεργήσω θα χάσω το μεροκάματο χωρίς να κερδίσω κάτι; Μήπως θα στερηθώ ευκαιρίες εξέλιξης;”

Η πείρα από τους διαχρονικούς και σύγχρονους αγώνες δείχνει πως αντίθετα, έχουμε πολλά περισσότερα να κερδίσουμε όσο τα σωματεία θα γίνονται πιο μαζικά, ο αγώνας για αυξήσεις στους μισθούς, ΣΣΕ, θα γίνεται υπόθεση περισσότερων εργαζομένων. 

Το σωματείο σου απευθύνεται σε σένα! 

• Αναρωτήσου αν στ’ αλήθεια ισχύει αυτό που μας λένε, ότι αν η εταιρεία πάει καλά, θα βγουν κι οι εργαζόμενοι κερδισμένοι, άρα πρέπει να βάλουμε πλάτη, να κάνουμε υπομονή, να μην αντιδράμε, να νιώθουμε ότι είμαστε “συνεργάτες”.
• Αν είναι λογικό να δίνουμε κάθε μέρα όλο μας το είναι, τη σκέψη μας, ακόμα και λεφτά από την τσέπη μας σε ορισμένες περιπτώσεις, για να βρούμε λύσεις στα προβλήματα της εταιρείας, να βγει η δουλειά, να ικανοποιηθεί κι ο πελάτης, όταν με το αποτέλεσμα της δουλειάς μας οριακά βγάζουμε το μήνα, όταν σκεφτόμαστε αν θα ανάψουμε τη θέρμανση, αν θα πάρουμε έναν καφέ απ’ έξω, αν θα πάμε διακοπές, πού θα αφήσουμε τα παιδιά για να δουλέψουμε.

 Η πραγματικότητα λέει ότι δεν είμαστε ούτε συνεργάτες, ούτε εταίροι, ούτε συμμέτοχοι με την εργοδοσία. Κι αυτό γιατί προκειμένου να πιαστούν τα “δις” και οι “στόχοι”, το κομμάτι που παίρνουμε εμείς πρέπει να μικρύνει. Γιατί προκειμένου να μπουκώσουν τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, υπάρχουν μια σειρά προ-απαιτούμενα. Απαιτείται να τσακιστεί η δημόσια παιδεία, η δημόσια υγεία, οι αγρότες, τα εργασιακά δικαιώματα, τα ασφαλιστικά ταμεία. Απαιτείται να πνιγόμαστε με μια βροχή, να γίνεται μπουρλότο η χώρα με μία φωτιά, να μην αισθανόμαστε ασφαλείς ούτε όταν παίρνουμε το τρένο.

Η ανάπτυξή τους τσακίζει τις ζωές μας, κάθε μέρα, κάθε χρόνο, γιατί γίνεται με σκοπό και κριτήριο το κέρδος τους κι όχι τις ανάγκες μας. Ένας χρόνος συμπληρώνεται αυτές τις μέρες από το έγκλημα των Τεμπών και το σύνθημα “τα κέρδη τους ή οι ζωές μας” παραμένει το ίδιο επίκαιρο, καθώς βλέπουμε συναδέλφους μας να λιποθυμάνε την ώρα της δουλειάς και να μην υπάρχει ένας γιατρός να τους συνεφέρει!

Όλα αυτά, θέλουν να μας πείσουν ότι είναι μεν μια δύσκολη κατάσταση, αλλά δεν υπάρχει κάποια άλλη ρεαλιστική λύση. Ότι ο μόνος τρόπος να ζήσεις λίγο καλύτερα, είναι να κοιτάξεις τον εαυτό σου, να φροντίσεις να πάρεις μία καλή αξιολόγηση για να μπορείς να διεκδικήσεις έναν καλύτερο μισθό, να ανταγωνιστείς τους συναδέλφους σου σε έναν αγώνα επιβίωσης, που γίνεται ολοένα και δυσκολότερος.

Να αναζητάς, τελικά, πάντοτε μια ατομική λύση, στα κοινά μας προβλήματα.

Οι “ανταγωνιστικοί μισθοί” όπως τους ονομάζουν μαζί με τα διάφορα μπόνους, ξέρουμε πολύ καλά ότι θα εξανεμιστούν στο ιδιωτικό ΑΕΙ που θα χρειαστεί να στείλουμε το παιδί μας, στον ιδιωτικό παιδικό σταθμό, στο απογευματινό χειρουργείο, στην ιδιωτική ασφάλεια του σπιτιού μας, της υγείας μας, στο σούπερ μάρκετ, στο νοίκι, στο πετρέλαιο. ´Έχει έρθει η ώρα να διεκδικήσουμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, με βάση τις ανάγκες μας και όχι τις ανάγκες, τις επιδιώξεις και το ρεαλισμό της εργοδοσίας.

Πραγματικός ρεαλισμός, συναδέλφισσα και συνάδελφε, είναι η διεκδίκηση της ζωής με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα. Εμείς που σχεδιάζουμε, φτιάχνουμε, ενσωματώνουμε, δοκιμάζουμε, εφαρμόζουμε, προωθούμε την τεχνολογία στη δουλειά μας, γνωρίζουμε πολύ καλά, πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η ζωή μας εάν την αξιοποιούσαμε για να μειώσουμε τον εργάσιμο χρόνο, να μειώσουμε την ένταση της εργασίας μας.

Αυτή η διεκδίκηση απαιτεί οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία τους, ώστε να έρθουν σε επαφή ο ένας με τον άλλο, να συζητήσουν, να σχεδιάσουν τη δράση τους και να παλέψουν όλοι μαζί.

 Όσο περισσότερο ισχυροποιείται το σωματείο σου, όσο αυξάνεται η ενεργή συμμετοχή των μελών του, ο συνολικός αριθμός τους, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η δύναμή του να επιβάλλει αυτές τις διεκδικήσεις.

 Σήμερα, που σε μια σειρά χώρους δουλειάς υπογράφονται Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που κατοχυρώνουν σύγχρονα δικαιώματα στους εργαζόμενους, είναι στο χέρι σου να συμβάλλεις σε αυτή την υπόθεση και μέσα στη Vodafone, αλλά και συνολικά στον κλάδο μας.

 Οργανώσου στο σωματείο σου! Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου!

 Στις 28/2 απεργούμε, μαζί με εκατοντάδες άλλα σωματεία, δεκάδες εργατικά κέντρα, βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες για ζωή και δουλειά με δικαιώματα.