Απόσπασμα από το ιστορικό του Μάη του 1886 διαβάστηκε από τον Σταύρο Τουμανίδη πρόεδρο του Σωματείου κατεργασίας ξύλου και ναυπηγοξυλουργών.
Χαιρετισμό απεύθυνε ο Νίκος Ξουράφης πρόεδρος του ΕΚΠ και την κεντρική ομιλία ο Άκης Αντωνίου πρόεδρος του Συνδικάτου μετάλλου και ναυπηγικής βιομηχανίας παράρτημα Πειραιά
Στην συγκέντρωση παρεβρεθηκε αντιπροσωπεία του ΕΚΠ με επικεφαλής τον Νίκο Ξουράφη
Σύλλογος Εκπαιδευτικών Νίκος Πλουμπίδης με επικεφαλής τον Βασίλη Βατιστα
…………………….
Την αυγή του 1886 το κίνημα για το 8ωρο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις στις ΗΠΑ.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση οι εργοδότες και τα νομοθετικά σώματα είχαν αρχίσει να εξετάζουν στα σοβαρά την παραχώρηση λιγότερης εργάσιμης μέρας.
Σε ορισμένους κλάδους, μάλιστα, είχαν ήδη παραχωρήσει 8ωρη εργάσιμη μέρα, όπως σε κάποια υποδηματοποιεία και καπνεργοστάσια. Μάλιστα, οι εργάτες φορούσαν τα παπούτσια του «8ωρου» και κάπνιζαν «καπνό του 8ωρου» όπως τα αποκαλούσαν.
Όλες οι ΗΠΑ αναταράζονταν από το αίτημα για το 8ωρο που βροντολαλούσε η μυριόστομη τάξη.
Οι εφημερίδες έγραφαν τότε πως πίσω από την αναταραχή κρύβονταν «ανατριχιαστικοί» και «αχαλίνωτοι» κομμουνιστές.
Την ίδια στιγμή η εργατική τάξη ακούει τον εαυτό της και προβάλλει τα συνθήματά της.
Το ένα μετά το άλλο τα εργατικά συνδικάτα παντού στις ΗΠΑ έπαιρναν αποφάσεις για την πραγματοποίηση γενικής απεργίας.
Από τα χείλη των εργατών ανάβλυζε, σαν πρελούδιο μιας νέας εποχής, το τραγούδι του 8ωρου που αντηχούσε απειλητικό μέχρι τα πολυτελή σπίτια των εργοδοτών:
«Θέλουμε να τ’ αλλάξουμε τα πράγματα
Βαρεθήκαμε να μοχθούμε απ’ τα χαράματα ίσα για να ζούμε
και να μην έχουμε μια ώρα να σκεφτούμε
Θέλουμε να νιώσουμε του ήλιου την φωτιά
και των λουλουδιών την ευωδιά.
Και θέλημα του θεού μες τους αιώνες
να εφαρμοστούν οι οκτώ ώρες
Μαζεύουμε τις δυνάμεις μας από τα γιαπιά
τα εργοστάσια, τα μαγαζιά
Οκτώ ώρες ανάπαυση, οκτώ ώρες δουλειά
κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας μας».
Μέρα απεργίας ορίστηκε η 1η Μάη 1886.
Οι εφημερίδες έγραφαν πως αν η απεργία είχε επιτυχία, θα ενθαρρυνόταν το τεμπέλιασμα και η ακολασία.
Έβλεπαν πίσω της την επιρροή του απειλητικού κομμουνισμού και διέδιδαν πως η κομμουνιστική ανταρσία θα ξεσπούσε την ημέρα της απεργίας.
Στην υπονόμευση της απεργίας πήρε μέρος και το «Τάγμα των Ιπποτών της Εργασίας», ανακοινώνοντας ότι καμία οργάνωσή του δεν θα λάβει μέρος στην απεργία.
Ωστόσο, ήταν τέτοιο το ανεμοκύλισμα της απεργίας στη συνείδηση των εργατών, που παρέμειναν προσηλωμένοι «στην τρέλα του 8ωρου», όπως αποκαλούσαν τις προετοιμασίες για την απεργία οι εφημερίδες.
Το Σάββατο 1 Μάη ένα απεργιακό κύμα πλημμύρισε τις ΗΠΑ.
Σε δεκάδες πόλεις χιλιάδες εργάτες απαίτησαν οκτώ ώρες δουλειά.
Η απεργία στο Σικάγο ήταν η πιο μαζική.
Οι σιδηρόδρομοι έμειναν ακινητοποιημένοι.
Οι αποθήκες αμπαρωμένες και οι βιομηχανίες παράλυτες.
Η μέρα ήταν όμορφη και έτσι ένα ποτάμι διαδηλωτών κύλησε στο κέντρο της πόλης.
Μπροστά στο ρωμαλέο μέτωπο των εργατών, η αστυνομία και η εθνοφυλακή, που βρίσκονταν σε δρόμους γύρω από τη συγκέντρωση, δεν τόλμησαν ούτε να κουνηθούν.
«Οι εργάτες δεν θα δεχθούν να διώκονται από μισθοφόρους με στολή και από αχρείους ντυμένους με γούνες», «Η 1η Μάη θα μείνει στην ιστορία σαν μια δεύτερη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας», έλεγαν οι ομιλητές από τις αυτοσχέδιες εξέδρες που ξεφύτρωναν μέσα στον ωκεανό του πλήθους.
«Αποφασίζεται ότι η οκτάωρη εργάσιμη μέρα πρέπει να θεσπιστεί με νομοθέτημα και να συνεχιστεί ο οικονομικός αγώνας με πολιτική δράση», ανέφερε μεταξύ άλλων η απόφαση της απεργίας.
Το πλήθος ενέκρινε το κείμενο της απόφασης με ένα βροντερό «Ναι».
Τόσο βροντερό που η εργοδοσία, φοβούμενη ότι αυτός ο αγώνας θα συνεχιζόταν με απρόβλεπτες συνέπειες, ελίσσεται και παραχωρεί σε όλες τις ΗΠΑ 8ωρο σε δεκάδες επιχειρήσεις οι οποίες απασχολούσαν χιλιάδες εργάτες.
Συνάδελφοι
Είναι ένα μικρό απόσπασμα από την δράση των εργατών για να απαιτήσουν 8 ώρες εργασίας 8 ώρες ξεκούρασης και 8 ώρες για να κάνει ότι θέλει ο κάθε ένας.
Σήμερα 135 χρόνια μετά
Βρισκόμαστε στην θέση του αγώνα για την προάσπιση του 8ωρου
Ενάντια στα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοτών που ετοιμάζονται τάχα μου για το καλό μας να δουλεύουμε 10 και 12 ώρες.
Είμαστε εδώ
Για να τιμήσουμε τους νεκρούς της τάξης μας και να ανανεώσουμε τους όρκους για την ιστορική αποστολή μας που δεν είναι άλλη από το να βγάλει τα δεσμά της η εργατική τάξη και να πάρει την εξουσία.
ΖΉΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Ομιλία 1 ης Μάη 2021 Πέραμα
Η σημερινή εκδήλωση των σωματείων μας με στάση εργασίας όπως κάθε χρόνο, έχει ιδιαίτερη σημασία. Ερχόμαστε εδώ, μπροστά στο μνημείο του μεταλλεργάτη , που τιμά καθημερινά την θυσία των εκατοντάδων συναδέλφων μας που έδωσαν την ζωή τους στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, που έχασαν τη ζωή τους στο μεροκάματο για να μεγαλώνουν τα κέρδη των εφοπλιστών και των εργολάβων, για να τιμήσουμε την πιο ιστορική μέρα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, Την Εργατική Πρωτομαγιά.
135 χρόνια μετά από τη ματωμένη εξέγερση των Εργατών του Σικάγο του1886!
Μιας μέρας όπου οι εργαζόμενοι ενωμένοι, με μέτωπο απέναντι στους εκμεταλλευτές τους, χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ τους, χωρίς φυλετικές διακρίσεις, μετανάστες και ντόπιοι ενώθηκαν κάτω από το σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, 8 ώρες ύπνο». Ανυπολόγιστος αριθμός εργατών έδωσε μέχρι και τη ζωή του στον αγώνα για ζωή χωρίς εκμετάλλευση.
Τιμάμε τους ταξικούς αγώνες του χτες με το να γινόμαστε άξιοι συνεχιστές τους!
Από την πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην χώρα μας το 1892, την μεγαλειώδη διαδήλωση χιλιάδων εργατών την επόμενη χρονιά που απαιτούσαν οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων.
Την πρώτη ματωμένη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα το 1924 που πραγματοποιήθηκε παρά την απαγόρευση της τότε κυβέρνησης (Παπαναστασίου), τον Μάη του 36 και τις απεργιακές κινητοποιήσεις των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη που πνίγηκαν στο αίμα. Μέχρι την πρωτομαγιά του 1944 που μένει στην ιστορία μας ως η πιο αιματοβαμμένη καθώς στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής από γερμανικά πολυβόλα πέφτουν νεκροί 200 κομμουνιστές που επέλεξαν να “πεθάνουν για τη λευτεριά, παρά να ζουν σκλάβοι” .
Η φετινή πρωτομαγιά έχει, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, διαφορετική σημασία αφού μετά από 100 χρόνια αναγκαζόμαστε να προγραμματίζουμε κινητοποιήσεις με τα ίδια αιτήματα, κόντρα στην κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας.
Η Κυβέρνηση μέσα στην πανδημία φέρνει νομοσχέδιο που καταργεί με νόμο βασικές κατακτήσεις των εργαζομένων όπως το 8ωρο , 7ωρο για τον χώρο μας, την υπερωριακής αμοιβής, και στην ουσία δίνει στον εργοδότη απολυτή εξουσία πάνω στην ζωή μας για όλο το 24ωρο. 365 μέρες τον χρόνο, αφού χωρίς το οποιοδήποτε κόστος θα είμαστε διαθέσιμοι να δουλεύουμε, και τις παραπάνω ώρες θα τις παίρνουμε σε άδεια όποτε θέλει η επιχείρηση.
Πολλοί συνάδελφοι , και ειδικότερα πιο νέοι στην ηλικία , μας ρωτάνε : τι θα αλλάξει, αφού σε πολλές επιχειρήσεις άτυπα το ίδιο συμβαίνει και τώρα;
Συνάδελφοι για να απαντήσει κάποιος στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να φέρει στο μυαλό του τι επίδραση είχαν και στον χώρο μας, όλες οι αλλαγές που έγιναν την τελευταία δεκαετία και με την πρώτη ματιά έμοιαζαν να μην μας αφορούν άμεσα , ειδικά εδω που με την αγωνιστικη στάση του μεγαλυτέρου κομματιού των συναδέλφων καταφέρναμε να αποσπάμε από την εργοδοσία κάποιες κατακτήσεις, να υπογραφούμε συλλογικές συμβάσεις, να παρεμβαίνουμε οργανωμένα στους χώρους δουλειάς και να μπλοκάρουμε σε μεγάλο βαθμό την επίθεση της.
Αρκεί να σκεφτούμε πόσες δυσκολίες μας έχει φέρει που δεν κηρύσσεται υποχρεωτική η σσε που υπογραφούμε . να σκεφτούμε τι δυσκολίες μας έχει φέρει η αλλαγή των ορίων ηλικίας για την συνταξιοδότηση και μια σειρά άλλα νομοσχέδια που έγιναν νόμοι και καθημερινά χειροτερεύουν την ζωή μας.
Είναι λοιπόν αιτία πολέμου η κατάθεση από την κυβέρνηση του νέου νομοσχεδίου που μεταξύ άλλων προβλέπει και το δέσιμο χειροπόδαρα των σωματείων που αγωνίζονται, που πάνε κόντρα στους σχεδιασμούς τους.
Μέσα στο νομοσχέδιο προβλέπεται πως οποίο σωματείο δεν καταθέσει τα ονόματα και τα στοιχεία των μελών του στο υπουργείο δεν θα έχει κανένα δικαίωμα να απαιτεί οτιδήποτε από το κράτος δε θα το αναγνωρίζουν .
Για παράδειγμα αν θέλουμε να κηρυχτεί η νέα ΣΣΕ που θα υπογράψουμε με την ένωση των εργοδοτών υποχρεωτική και πάμε στο υπουργείο και το ζητήσουμε , το υπουργείο για να μας δεχθεί ακόμα και να κουβεντιάσει το αίτημα μας, θα ζηταει λίστα με τα μέλη μας ώστε να μας έχει φακελωμένους.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η αντίθεση μας το επόμενο διάστημα σε αυτά τα σχέδια θα παίξει μεγάλο ρόλο για την συνεχεία και εδώ σαν σωματεία, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά πρέπει να σκεφτεί την συμμετοχή του και την στάση του σε αυτόν τον αγώνα που δίνουμε και θα δώσουμε.
Πρώτη απάντηση θα είναι η απεργιακή κινητοποίηση της εργατικής πρωτομαγιάς στις 6 του μήνα που μετά από ένα χρόνο πανδημίας και επανωτών λοκ νταουν θα είναι η πρώτη μαζική συγκέντρωση των εργαζομένων απέναντι στην κυβερνητική πολίτικη.
Η κυβέρνηση και η εργοδοσία ξέρουν ότι παρά την εικόνα που εμφανίζουν μέσα από τις δημοκοπήσεις και τα κανάλια ο λαός βράζει , αγανακτεί και θα αντιδράσει όπως έχει γίνει και στο παρελθόν .
Ξέρουν ότι με λοκ νταουν και μέτρα για των περιορισμό των συγκεντρώσεων δεν χωνεύονται οι 10000 νεκροί της πανδημίας , δε χωνεύεται η κατάσταση διάλυσης στα νοσοκομεία, δεν χωνεύονται τα δισεκατομμύρια που δίνουν στα μεγάλα αφεντικά για να την βγάλουν καθαρή και να αυξάνουν τα κέρδη τους μέσα στην νέα κρίση που ζούμε.
Αξιοποιώντας τον νόμο που έφερε η κυβέρνηση του σύριζα για την ημέρα της πρώτης Μάη, εβαλαν και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που τους φτύνει όλος ο κόσμος , να πάνε την πρωτομαγιά την τρίτη του Πάσχα για να μην κουνηθεί φύλλο μπροστά και την κατάθεση του νέου νομοσχεδίου. Για να γιορταστεί η 1μαη σαν γιορτή της άνοιξης και των λουλουδιών.
Σε όλο το διάστημα της πανδημίας τα σωματεία μας, μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους σε όλη την χώρα δώσαμε την μάχη βάζοντας στην άκρη περιορισμούς και τηρώντας όσο κανείς τα μέτρα προστασίας, και απαιτήσαμε μέτρα για να μην επικρατήσει ασυδοσία στους χώρους δουλειάς για να αναγκαστεί η εργοδοσία και η κυβέρνηση να πάρει μέτρα έλεγχου και προστασίας. . ας σκεφτεί ο καθένας μας τι θα είχε γίνει αν λουφάζαμε αν δεν κάναμε παρεμβάσεις οπού ξέσπαγε κρούσμα για να γίνουν έλεγχοι και να παρθούν μέτρα, τι θα είχε γίνει Αν περιμέναμε όπως μας καλούσαν κάποιοι και να μη μιλάμε μέχρι να τελειώσει η πανδημία για να λύσουμε τις διαφορές μας μετά.
Τα σωματεία μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες ξεκινήσαμε και τις διαπραγματεύσεις με την ένωση των εργοδοτών για την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης στις ναυπηγοεπισκευαστικές επιχειρήσεις.
Καταθέσαμε τα αιτήματα μας ,που έχουμε κουβεντιάσει και αποφασίσει, και αφορούν σε γενικές γραμμές όσα δεν είχαμε καταφέρει να υπογράψουμε το 2017 από τις συμβάσεις που ίσχυαν μέχρι το 2010 για όλες τις ειδικότητες, και μια αύξηση στα ημερομίσθια της τάξης του 10%.
Η εργοδοσία εκμεταλλευομένη την κατάσταση την όποια κυριαρχεί και παίρνοντας αέρα από την πολιτική της κυβέρνησης, στην πρώτη συνάντηση που έγινε και παρουσιάσαμε τα αιτήματα μας, απάντησε πως θα μας καλέσει σε επομένη συνάντηση αόριστα, κάποια στιγμή μετά το Πάσχα.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι επιδιώκουν με την αβεβαιότητα που επικρατεί για το επόμενο διάστημα να τρενάρουν την υπογραφή νέας σύμβασης μέχρι το τέλος του χρόνου, που λήγει η ισχύς της σύμβασης του 2017 ώστε να έχουν το πεδίο ελεύθερο και να μας πατήσουν στο κεφάλι.
Όσοι συνάδελφοι έχουν την εμπειρία από την διαδικασία υπογραφής σύμβασης στον χώρο, θυμούνται πολύ καλά ότι ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες όπως αυτές που ζούμε, ο κλάδος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και ανάγκασε τους εργοδότες να υπογράψουν .
Από εμάς εξαρτάται, από την αποφασιστικότητα και τον αγώνα μας, να τους αναγκάσουμε για μια ακόμα φορά, γιατί όλοι ξέρουμε ότι ποτέ τίποτα δεν μας χαρίστηκε και δεν θα μας χαριστεί. Αμέσως μετά την απεργία στις 6 μαη πρέπει να προετοιμαστούμε για αγώνα και σε αυτό το κορυφαίο για όλους μας ζήτημα.
Συνάδελφοι ,το μνημείο του μεταλλεργάτη, που μπροστά του σήμερα τιμάμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης τοποθετήθηκε από τα σωματεία μας κόντρα στην κυβέρνηση της εποχής και φυσικά απέναντι στην σκυλιασμένη αντίθεση των εφοπλιστών και των εργολάβων που μας έσυραν τόσες φόρες για συκοφαντική δήθεν δυσφήμηση στα δικαστήρια.
Αυτό που τους ενοχλούσε και θα συνεχίζει να τους ενοχλεί, όσο τους έχουμε στο σβέρκο μας, είναι ότι ακόμα και σήμερα, που έχει κυριαρχήσει η απογοήτευση και η μοιρολατρία , υπάρχουν δυνάμεις στο εργατικό κίνημα που θυμίζουν καθημερινά στους εργάτες ότι τα συμφέροντα των εργατών και τα συμφέροντα των εργοδοτών δεν θα είναι ποτέ τα ίδια , ότι όταν κερδίζουν οι λίγοι είναι από αυτά που χάνουν οι πολλοί, οι εργάτες.
Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι υπάρχουν οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα που αντέχουν και βάζουν αιτήματα και διεκδικήσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των οικογενειών μας και όχι με βάση την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι υπάρχουν δυνάμεις στο εργατικό κίνημα που πάνε κόντρα στο ρεύμα και επιλέγουν να τιμούν την εργατική πρωτομαγιά στο δρόμο του αγώνα , τιμώντας τους νεκρούς μας και όχι πιάνοντας τον Μάη στην εξοχές.
Τα σωματεία μας και φέτος όπως κάθε χρονιά καλούν κάθε εργατη που δεν συμβιβάζεται με την μιζέρια, που καταλαβαίνει και σέβεται πραγματικά τους αγώνες της τάξης μας για την απελευθέρωση της , να τιμήσει την 1η Μάη με τον μόνο τρόπο που της αρμόζει με την συμμέτοχη στις απεργιακεσ συγκεντρώσεις στον Πειραιά στις 10:30το πρωί στην πλ. Καραϊσκάκη .
